Εγώ

Αιματηρές συγκρούσεις δεινοσαύρων
Εμπλέκονται σε αναίμακτες πορείες άστρων
Μάχες αρχέγονες σε ερμητικά κλεισμένα τείχη.
Την ώρα που δυο προαιώνιοι εχθροί
Μ’ άσπονδο μίσος συμπαλεύουν
Ο πόνος κλαίει!
Το μίσος καίει!
Και μέσα εκεί,
στο συρματόπλεγμα των στρατοπέδων τους
Το «εγώ» θεριεύει,
Κάπου εκεί, στο συνονθύλευμα μπερδεύονται
Και δυσκολοακούγονται οι φωνές.
Μια λέξη μόνο ξεχωρίζει:
Εγώ…εγώ…

Για μένα θέλω εγώ να μη πονώ…
ασφαλώς..
Δικαίωμα μου είναι, δεν είναι,
εγώ γουστάρω να μισώ.
Γιατί και αν ακόμα,
άσκοπα φυσικά κι επί ματαίω,
μ’ άλλον τρόπο πάσχιζα να φερθώ
Μπορώ ή δε μπορώ,
που χρόνος τώρα να καθίσω να σκεφτώ,
Το υπερφίαλο εγώ,
σκληρός και αδυσώπητος μονάρχης,
μου τ’ απαγορεύει
Ρητά και στυγερά με διατάζει:
Θα γίνει ότι θέλω εγώ,
μ’ ακούς;
Μια κι αν συμβεί αλλιώς
Εγώ, εγώ, δεν θα είμαι εγώ…