Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

48;;;;;;;;; Περίεργο.....





.....μα εγώ δεν αισθάνομαι ούτε καν οχτώ.
Για να μη σας πω και λιγότερο....
Κι όμως αγαπητοί μου, μερικές ώρες απομένουν ακόμα έως .....χμμμμμ  τα συμπληρώσω
Αναρωτιέμαι ωστόσο, πόσες ώρες να πέρασαν άραγε  απο τη στιγμη


 που το στρουμπουλό, και δίχως ίχνος τρίχας στο κεφάλι μωρό- και μη κοιτάτε που μου φορούσαν  καπέλο για να μη φαίνεται- πόζαρε στο φακό έτσι



η κάπως έτσι

ή άντε κι έτσι-καλέ αυτη που γελά ειμαι, μη μου πείτε ότι δεν με γνωρίσατε-

Και μπορεί βέβαια να μη θυμάμαι τη τυφλα μου απο  τις  παραπάνω  "πόζες',αναρωριέμαι όμως πόσο χωρίζει αυτο το κενό σημειο μνήμης απο το σημείο που αρχίζουν να συσωρεύωνται;
Να εδω ας πουμε ξεκινάν οι πρώτες μου , αμυδρες μνημες...θυμαμαι και δεν θυμαμαι-καλέ αυτη με το κολάν ειμαι, Πρωτομαγιά στη Κνωσό. Απο τόση δα με τραβολογούσαν εκει χα χα-

Εδώ  πια θυμάμαι καλά, και δεν ειμαι ούτε 4. Θυμαμαι το καβγά με τον αδελφό μου γιατι ήθελε να καθίσει με ένα αγοράκι στο ποδήλατο κι οχι μαζί μου, Το ύφος όμως το δικό μου το βλέπετε;
Γεμάτο ικανοποίηση....τον νίκησα τον φαλλοκράτη, μάλλον σκεφτόμουνα χα χα

 Οσο για εδώ τώρα-δευτερη απο αριστερά-


ή εδώ  που σέρνω τον χορό- δευτερη απο δεξια- δε το συζητάμε.....












Αλλα, ακόμα και σ'  αυτο το "τότε'που το φαλακρό κεφάλι ειχε γεμίσει στο μεταξύ  απο μαλλια


ή στο άλλο  που εβλεπα τον εαυτό μου να ξαναμεγαλώνει μέσα απο το πρόσωπο της κορης μου


πάλι μοιάζει να  νέκρωσε ο χρόνος..τόσο απαρατήρητος πέρασε!
Σαν ανάμεσα στο ένα  "τότε" απο το άλλο 'τότε" να μην μεσολάβησε ούτε μία,
μα ούτε μια απολύτως στιγμή απο το σήμερα


Κι όμως, μεσολάβησαν 48 ολάκληρα χρόνια!
Μήπως πρέπει να κάνω 48ωρο διαλογισμό-απολογισμό;
Θα το σκεφτώ....
Χρόνια καλά εαυτέ μου!
Χρόνια καλά "φιλενάδα Ρίκη"

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΣΤΙΓΜΕΣ...κι όσοι πιστοί προσέλθετε



Λοιπον, σκέφτηκα να σας κάνω μια πρόταση:





Το περιοδικό είναι αυτό. Δεν θα πω κάτι άλλο , πρώτο γιατί δεν μ' αρέσει εκείνο το περίφημο "ο παπάς ευλογεί τα γένια του" και δεύτερον γιατί είναι εύκολο για το καθένα να το βρει και να δει ιδίοις όμμασι. Αυτό που θέλω να σας πω εγώ είναι πως όποιος νομίζει ότι έχει κάτι άξιο λόγου να "πει' - ό ίδιος ή κάποιος φίλος ή γνωστός του- είτε σε καλλιτεχνικό, είτε σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο, είμαστε πρόθυμοι να τον φιλοξενήσουμε.



Μοναδική προϋπόθεση είναι να έχει άμεση ή έστω έμμεση σχέση με την Κρήτη , καθώς βλέπετε είμαστε καθαρά Κρητοκεντρικό περιοδικό.


Και για να μη νομίζετε πως λέμε λόγια του αέρα, η παρουσίαση της κοπελιάς που ακολουθεί, έγινε μέσα από ιντερνετική γνωριμία.


Υ. Για να μη σας παραξενέψει την συγκεκριμένη ανάρτηση θα την επαναλαμβάνω που και που ώστε να σας την υπενθυμίζω


Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την όποια συμμετοχή σας








Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Χίλιοι και ένας λόγος.....








....για να πάρεις διαζυγιο.

Λοιπον, λέω εγώ τον ένα, και πείτε εσείς τους υπόλοιπους:
Ροχαλητό


-Υ.Γ Προτείνω να αναλυσουμε ένα τόσο σοβαρό θέμα, με γέλιο-










Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Μια φθινοπωρινη βόλτα στα Μινωικά ανάκτορα!



Εμαθα να το κάνω απο πολύ μικρή
Και μου έμεινε χούι


Ενας θειος μου βλέπετε ήταν φύλακας εκεί κι η μάνα μου μας έπαιρνε τις Κυριακές, μας πήγαινε  και μας αμολούσε μετά στην ησυχία μας να γυρνάμε τα καλντερίμια της Κνωσού όσο θέλαμε.




Έτσι, χωρίς ακόμα να γνωρίζω το πως και γιατι, έγινα ένα με όλα αυτα τα μάρμαρα, πήρα απο τη ψυχή τους
και τους εδωσα την ψυχή μου


Γι' αυτο και  πολλά πολλά χρόνια μετά απο κείνες τις Κυριακές,
δεν είναι λίγες οι φορές, που βρέθηκα να περπατώ εκεί που περπατούσα στα παιδικά μου χρόνια.
Όπως σήμερα για παράδειγμα.


Το περίεργο είναι όμως, και μη γελάτε , πως δεν είναι τόσο εκείνα τα χρόνια που με καλούν στο συγκεκριμένο χώρο αλλά κάποια άλλα, ακόμα πιο παλιά...πολύ πιο παλια....


Είναι οι μυστικές, κραυγές της ράτσας μου με με καλούν...την νιώθω μέσα στο αίμα μου την φωνή τους...



Τις νιώθω μέσα σ' ολάκερο το είναι μου τις ομοιότητες...


Σαν απο τη στιγμη που γεννήθηκα να μην έζησα πουθενά αλλού πλην μέσα απο αυτές τι κόκινες κολώνες.


Και δεν  με νοιάζει που γελάτε τώρα εσείς...μου φτάνει που μου το επιβεβαιώνουν  εμένα αυτοί οι αλανιάρηδες ομορφόσκυλοι....που λες κι έχουν απομείνει εκεί απο τότε για να προφυλάσουν την πριγκίπισα τους..


Μου   φτάνει που  μου το επιβεβαίωσε η μυρωδιά απο λουλούδια   που λες και κόπηκαν μόλις ετούτη
τη στιγμή για να προσφερθούν στην θεά τους....


Σε κάθε περίπτωση απολαυστε τις φωτογραφίες ενός πολιτισμού που έσκυψε μπρος του με δέος η ανθρωπότητα
Και ψιτ....οχι φωτογραφίες κλεμενες από το ιντερνετ, φωτογραφιες δια χειρός Ρίκης...χα χα χα
Ευχομαι πάντως, όποιος δεν εχει καταφέρει να επισκεφτεί την Κνωσό, να το καταφέρει έστω μόνο και για μια φορά στη ζωή του....

 


Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Εδώ το καλό το ψάριιιιιιιιι! Περάστε κόσμε….
















Δε ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος- δεν κάνω φυσικά αλλά λέμε τώρα, πρόλογος να γίνετε-πάντως μετά λύπης μου παρατηρώ πως υπάρχουν διάφορα blogσπιτα που άλλο λόγο ύπαρξης δεν έχουν, πέρα από το να διαφημίζουν, μετά τυμπάνων μάλιστα- την προσωπική, οικογενειακή τους ευτυχία…. ένα πράγμα σαν το ψαρά ας πουμε που διαλαλεί καθημερινά στις γειτονιές τη πραμάτεια του:
Εδώ το καλό το ψάριιιιιιιιι…..πράμα που σαλεύει και το μουστερή γυρεύει….Περάστε κόσμε….
Και όχι, δεν μιλάω στο βρόντο, ή με αφορμή μια και μόνο ανάρτηση που θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ένα τυχαίο γεγονός.
Μου έκανε τόση εντύπωση το θέμα όταν το πρωτοείδα που αποφάσισα να το παρακολουθήσω
Κι επειδή , και λόγω δουλειάς, έχω μάθει να διασταυρώνω τις πληροφορίες μου πριν τις δημοσιοποιήσω, αυτό που σας λέω είναι πέρα για πέρα αληθινό
-Περισσότερες λεπτομέρειες βέβαια δεν μπορώ να σας δώσω κωλύομαι από  δημοσιογραφική ομερτα, ψάξτε μόνοι σας…χα χα χα-
Πρόσφατα όμως ο Λαζόπουλος, αναφερόμενος στο τελευταίο διαζύγιο της Μιμής Ντενίση, είπε το εξής πολύ αληθινό:
«Όταν βλέπεις πολύ άσπρο μπροστά από τις κάμερες, υπάρχει πολύ μαύρο μέσα στις κάμερες…»
Κατ’ εμένα όμως τίθεται το εξής ερώτημα:
Ποιο είναι το ζητούμενο άραγε όλων εκείνων των ανθρώπων οι οποίοι, δίχως καν να λαμβάνουν υπόψη τους ότι απευθύνονται σε ανθρώπους κατά το πλείστον μόνους,-γιατι κακά τα ψέματα, το ιντερνετ στη πλειοψηφία του σε ανθρωπους μοναχικούς απευθύνετε- ή έστω μετριας συναισθηματικής κατάσταση, --διατυμπανίζουν τόσο εγωιστικά την, άντε, εγώ σου λέω αληθινη χαρά τους;
-Αν και όπου ακους μεγάλα λόγια μικρά καλάθια κράτα, γιατί το μπαρμπούνι συνήθως είναι μαρίδα, αλλά τέλος πάντων-
Τι έχουν να κερδίσουν;;;
Μήπως κάποιος πρέπει να τους θυμίσει εκείνο το περίφημο «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε;"



























































Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Τούρτα απολύσεως









Έκανες εσωτερική εκτροπή

και μου ‘στειλες μέσω κινητής τηλεφωνίας

μια τούρτα απολύσεως σοκολατένια,

πασπαλισμένη, συν τοις άλλοις, με γεύσεις ηδύποτων

από εκείνες τις απαραίτητες που διευκολύνουν

μεθώντας ελαφρά το χωρισμό για το ανώδυνο,

μου την πρόσφερες σαν κύριος

και μετά ζήτησες δήθεν την άδεια μου να φύγεις.

Α μπα, δεν το ήξερα.

Ήξερα μόνο πως πλησίαζε Δευτέρα, πάει να πει αρχή.

Λάθος ε; Για ξαναπέστο λοιπόν.

Μάλιστα, δηλαδή στέλνετε τώρα και με courier το αντίο;

Λυπάμαι, δεν το ‘ξερα.

Να θυμηθώ πάντως να σου κρατήσω την απόδειξη,

μπορεί και να σου χρειαστεί στην εφορία,

αν και φυσικά δεν φορολογείται το τίποτα.

Γι’ αυτό επέτρεψε στο τίποτα να προσθέσω κι εγώ κάτι

Ένα πιάτο ανάμνησης για ορντέφ, ένα κομμάτι νοσταλγίας,

μια δόση τρυφερότητας, άλλη μια σφοδρής επιθυμίας,

και για κυρίως πιάτο σου φύλαξα μια ολάκερη μερίδα ψυχής.

Άντε, και για να μη καταχωρηθώ στο «τίποτα» ,

βάλε κι ένα μισόκιλο αίμα, τσιγκουνιές θα κάνουμε;

Και μη φοβάσαι, εγώ δεν θα σου ζητήσω απόδειξη.

Έτσι κι αλλιώς δεν κάνω δήλωση στην εφορία.


















Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Ομφάλιος λώρος







Χωρίς υπερβολή, αν ειχα τις λέξεις που έχω γράψει στη ζωή μου-καθότι και το επάγγελμα βλέπετε- όχι σε ευρώ αλλά σε δίλεπτα, σήμερα θα ήμουν δισεκατομμυριούχος.

Θέλω όμως να πιστέψετε, το λέω μέσα από τα βάθη της ψυχής μου, πως κάθε φορά που τελειώνω κάτι,οτιδήποτε,  έχω την αγωνία της πρωτάρας. Ένα πράγμα σαν τη μάνα ας πούμε που όταν αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος κι απλώνει το παιδί της τα φτερά του για να φύγει μακριά της, εκείνη παρακαλά από καρδιάς, να είναι κοντά του όλες οι δυνάμεις της φύσης για να το προστατεύσουν…
Επειδή λοιπόν αποκόπτεται εντός των ημερών ο ομφάλιος λώρος ανάμεσα σε μένα και το τελευταίο μου «παιδί», σας στέλνω μερικά σημάδια του για να το γνωρίσετε, κι αν χρειαστεί να το προστατεύσετε …κι η γνώμη σας είναι η προστασία του!


Αυτό λοιπόν είναι ένα μικρό, χαρακτηριστικό όμως, μέρος από το «πρόσωπο του παιδιού μου»:

......Αναστέναζε βέβαια αυτός, δεχόταν κι ανταπέδιδε με όμοιο, ίσως και περισσότερο, πάθος τα χάδια, την έσφιγγε στην αγκαλιά του με απόγνωση και λατρεία ιερού σκεύους αλλά…αλλά τίποτα πέραν τούτου.
Όπως χθες, όπως προχθές, όπως και κάθε άλλη φορά που ως τώρα υποτίθεται το «είχαν κάνει», το επίμαχο σημείο του κορμιού του δεν έλεγε να ζωντανέψει με τίποτα.
Στύση μηδέν….
Κι ήταν τελικά ζήτημα δευτερολέπτων η απόφαση της ολοκληρωτικής απελευθέρωσης που προηγήθηκε της σωματικής ικανοποίησης.
Τόσο που δεν κατάλαβε ούτε η ίδια πότε έγινε ότι έγινε .
Αισθάνθηκε μονάχα την ανάσα του που, λες για να συντονίσει τη δύναμη του, έβγαινε με φόρα από τα σπλάχνα των σπλάχνων του, ταυτόχρονα με το χέρι του που άνοιγε το συρτάρι του διπλανού κομοδίνου, και μετά….μετά άκουσε τη φωνή του που ψιθύριζε στο αυτί της βάζοντας στο δικό της το χέρι τώρα ένα τεράστιο, πλαστικό πούτσο:

« Δε γουστάρω άλλη υποκρισία Μαρίνα…όχι πια άλλη υποκρισία… πιάσε αυτό και χώσε το όσο πιο βαθιά μπορείς πίσω μου…μόνο έτσι μπορώ…»
                                                        ===========

Κι όμως, αργούσε πολύ ακόμα να ξημερώσει για να μπορεί να εξηγηθεί λογικά εκείνη η έντονη, φωτεινή αναλαμπή που έσπρωξε ξαφνικά τα σκοροφαγωμένα πατζούρια του διαμερίσματος της προπολεμικής πολυκατοικίας, τρύπωσε στο δωμάτιο που βρίσκονταν σε πλήρη συσκότιση, κι έπεσε πάνω στα δυο κορμιά που τη συγκεκριμένη στιγμή γίνονταν σάρκα μία με τόσο ανορθόδοξο τρόπο!



Το περίεργο όμως δεν σταμάτησε εκεί αφού, ταυτόχρονα με το ανεξήγητο φως, κάποιες εξίσου ανεξήγητες μουσικές νότες κατέκλυσαν το χώρο, και παρά τη προσωπική της κατάδυση στην ηδονή η Μαρίνα, όχι μόνο απέκλεισε εντελώς τη περίπτωση ψευδαίσθησης ή φαντασίωσης, αλλά αντίθετα, παίρνει όρκο πως και το φως είδε και τις νότες άκουσε.


Κι όταν λίγο αργότερα η ηδονή καταλάγιασε αφήνοντας περιθώρια στο μυαλό της να επεξεργαστεί το φαινόμενο, μη μπορώντας να του δώσει καμιά λογική εξήγηση, του έδωσε τη δική της δίχως να μπει στο κόπο να το ψάξει περισσότερο:


«Νότες, νότες και φως; Θαύμα! Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά παρά μόνο σαν θαύμα! Κοίτα λοιπόν που τίποτα δεν είναι «παρά φύση» όταν η ίδια η φύση ευλογεί με τ’ άγγιγμα της κάθε ένωση που λειτουργεί με αφετηρία το συναίσθημα…» ήταν η τελευταία σκέψη που έκανε λίγο πριν αγκαλιάσει σφιχτά τον άνθρωπο που βρίσκονταν δίπλα της για να παραδοθούν, αποκαμωμένοι κι οι δυο, στη λύτρωση του ύπνου για το υπόλοιπο της νύχτας που απέμενε......





Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Τίτλοι τέλους!




Φίλοι μου αποψε ειμαι τόσο, μα τόσο χαρούμενη που δεν κατάφερα αυτή τη χαρα μου να τη συγκρατήσω και να μη την μοιραστώ μαζί σας…


Γιατί;

Γιατί επιτέλους απόψε επεσαν οι τίτλοι τέλους!


Απόψε αποχαιρέτησα δυο ανθρώπους που ζω και συναλλάσσομαι μαζί τους πάνω από τρία χρόνια!


Το Δημήτρη Σταυρινίδη και την Μαρίνα Αβράμογλου που και οι δυο, δυστυχώς, είχαν ένα πολύ άσχημο τέλος.


Αλλά  όχι, μην ανησυχείτε…δεν είναι συγγενείς μου, δεν είναι φίλοι μου, δεν είναι καν γνωστοί μου…αλλά εν τουτοις τους αγαπώ πάρα μα πάρα πολύ!
Πως γίνεται;

Απλούστατα είναι οι ήρωες του βιβλίου, που όπως σας ειπα, επεσαν απόψε οι τίτλοι του τέλους του.


Κι ενώ από τη μια ειμαι τόσο χαρούμενη, από την άλλη πάλι νιώθω σαν να χάνω δυο πολύ δικούς μου ανθρώπους…και ειδικά με τον τρόπο που τους επεφύλαξε η ζωη-στη προκειμένη εγώ-


Κι εδώ είναι τώρα φίλοι μου που θα ήθελα τη βοήθεια σας, αν και βέβαια δεν θα αλλάξει κάτι, αλλά εν είδη δημοσκοπίσματος.


Κατά πόσο αλήθεια συμφωνείται  σχετικά με το happy end ή όχι ενός βιβλίου;


Κατά πόσο ένα βιβλίο, σύμφωνα πάντα με την άποψη σας, πρέπει να αντικατοπτρίζει την αλήθεια  της ζωής, όσο σκληρή κι αν είναι αυτή,  ή να περιτυλίγει το μέσα μας με ροζ συννεφάκια και ψευδαισθήσεις;
Περιμένω εναγωνίως τη γνώμη σας


Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Η δούκισσα της βλακεντίας






Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια… άλλα τόσα χρόνια λέω πως θα διορθώσω το πρόβλημα, πως θα το αλλάξω, κι άλλα τόσα αυτό, πανάθεμα το, δεν λέει να ξεκολλήσει από πάνω μου…από μέσα μου που έχει εδραιωθεί που να πάρει η ευχή να πάρει..

Για πιο πρόβλημα μιλώ;


Για τον αυθορμητισμό μου ρε παιδιά, για την παρορμητικότητα μου, για την έλλειψη κοντρόλ στο συναίσθημα, αφού πάντα μόνο και μέσα από το συναίσθημα λειτουργώ, με αποτέλεσμα τις περισσότερες τουλάχιστον φορές να αισθάνομαι στο τέλος βλάκας με περικεφαλαία…


Βλάκας με λίμπρο ντ΄ όρο μάλιστα, με τίτλους καταξιωμένους, τους οποίους φροντίζει να καταξιώνει η συμπεριφορά εκείνων που αντιμετωπίζουν τον αυθορμητισμό μου με τον τρόπο που αυτοί γουστάρουν και επιλέγουν


Θα μου πεις, τώρα το θυμήθηκες ρε Ρίκη;


Ε ναι, τώρα το θυμήθηκα….πάλι.


Συνέβη κάτι στη ζωή μου τις τελευταίες μέρες που για μια ακόμα φορά μου επιβεβαίωσε ότι ίσως και δικαίως να κουβαλώ το τίτλο της Δούκισσας της βλακεντίας….χα χα χα


Ας μην αναρωτηθούν όμως , όλοι αυτοί που θεωρούν την εκδήλωση του συναισθήματος ως βλακεία, αν μετανιώνω γιατί δεν θα τους κάνω τη χάρη να απαντήσω ναι.


Κι όχι από γινάτι φυσικά αλλά….


Αλλά….όχι, την απάντηση δεν θα τους την δώσω εγώ, ας κάνουν το κόπο να κοιταχτουν στον καθρέπτη, αυτος θα τους την δώσει καλύτερα από μένα….


Προς το παρόν τους στέλνω τα φιλιά μου!






Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Τι μυρωδιά ειναι αυτη!!!

Αφου δε το ΄χω  ρε παιδιά, τι θέλω και το παιδεύω;
Τι να κάνω, όμως, διάβάζω μέσα εδώ κάποια νοικοκυρεμένα μπλογκ,  βλέπω  για κάτι χουχουλιάρικα χειμωνιάτικα απογεύματα- ασε που εγώ βέβαια ακόμα φορώ πέδιλα, αλλά τέλος πάντων- που κάθονται οι φρόνιμες γυναικες και πλέκουνε, και κεντάνε, και μαγειρεύουνε ,αφού φυσικά έχουν νοικοκυρέψει πρώτα τα σπίτια τους, έ άνθρωπος ειμαι , ζηλεύω και θυμάμαι κι εγώ πότε πότε πως είμαι γυναικα.
Είπα λοιπόν σήμερα να νοικοκυρέψω το δικό μου σπίτι αρχίζοντας απο τα πατάρια- έτσι διάβασα πως πρωτοκάνουν οι φρόνιμες γυναικες κι όχι ότι βλέπει η πεθερά- και κοίτα που έπεσα




Α Χριστέ μου, τι ήτανε αυτό που έπαθα μόλις τα είδα! Και πόσα χρόνια είχα να τα δώ;
Απο τότε που η ψυχή, κι όχι το σπίτι, χέστο αυτό, έλαμπε απο νοικοκυριό κι αθωότητα..
Χριστέ μου, τι  μυρωδιά καθαριότητας είναι  αυτη!!!
Και τι έφεραν στο μυαλό μου όλα αυτα τα βιβλία!


Ατέλειωτες νύχτες που ξημερωνόμουν να τα διαβάζω για  να συμπαραστέκομαι  στη μοναξιά της μικρής πριγκίπισας, μέσα εκει,  στη παγωμένη  της σοφίτα...  να παρακολουθώ απο τη γωνίτσα του ονείρου τα είκοσι χρόνια της Ρόζας και να περιμένω τα δικά μου είκοσι χρόνια....
Ενίοτε φυσικά να πετιέμαι και εκτός εποχής, μια βολτίτσα ίσαμε τη Ρωμαική αυτοκρατορία, να
μην αφήσω παραπονεμένο και τον

και αμέσως μετά να κάνω και μια βολτίτσα στους όμορφους κόσμους του τόπου μας!


Αχ Θεέ μου, πόσα χρόνια με γύρισαν πίσω αυτά τα βιβλία!-Αυτό ειδικά δεν θα πρέπει να ήμουν πάνω απο 7 χρονών όταν μου το πρόσφεραν-
Και στη τελική τι το ήθελα το νοικοκύρεμα σήμερα, για να συγκρίνω την ανακατωσούρα του τώρα με τη τάξη του χθες; Αφού το είπαμε, δε με θελει και δεν το θέλω...
Εδώ που τα λέμε μεταξύ μας ωστόσο, πάντα ανοικοκύρευτη πρέπει να ήμουν.
Αναρωτιέμαι , που πετάχτηκε άραγε όλη η σειρά του Ιουλίου Βέρν;
Ολη επίσης η σειρά της Πολυάνας;
Κι ένα σωρό άλλα που θυμάμαι τώρα αλλα δεν βρίσκω;
Τι στην ευχη "τσαπατσούλικη" ζωή ειναι αυτη που έχω;
 Ε αι σιχτιρ λοιπόν, θα τα κόψω τα νοικοκυρεμένα μπλογκ, δεν ειναι για μενα και δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναμπω μέσα...όπως όλα δείχνουν, εγώ επιλέγω να  στην αταξία μου να αλητεύω....


Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Σας έχει συμβεί





…..ποτέ να αισθανθείτε πράγματα για ανθρώπους-φιλία ή οτιδήποτε άλλο είναι αυτό;-

 που δεν γνωρίζετε μήτε καν το πρόσωπο τους;
Που δεν έχετε ανταλλάξει ποτέ ούτε μια κουβέντα οι δυο σας;

Σας  έχει συμβεί να ξεχωρίσετε ανάμεσα από χιλιάδες άλλους ένα,  δυο, ή ακόμα και περισσότερα, άτομα και να είστε σχεδόν βέβαιη πως ταιριάζετε μαζί τους…σε σημείο μάλιστα που να νιώθετε τη καρδιά σας να χτυπά γι΄ αυτούς;
Φίλοι μου, όχι, δεν βρίσκεστε στις πύλες του ανεξήγητου…εδώ, στο γνωστό μέρος βρίσκεστε, και τα πράγματα έχουν ως εξής:
Δεν ξέρω πως γίνετε αυτό, όμως όσο καλοπροαίρετη διάθεση κι αν έχω να απαντώ σε όλους- που πιστέψτε με, την έχω και προσπαθώ όσο το δυνατόν να μην αφήνω κανένα ποστ αναπάντητο - εν τούτοις…
Εν τούτοις ναι, εγώ, η καρδιά μου, το μυαλό μου, δεν μπορώ τέλος πάντων να καταλάβω ποιος, έχει ξεχωρίσει κάποιους εδώ μέσα και τους αποζητά περισσότερο από τους άλλους….σε σημείο ανάγκης!
Κι όχι, δεν νομίζω να είναι ιδιαίτερα, από των υπολοίπων, τα γραφτά τους, αλλά κι αν είναι το δικό μου το κριτήριο δεν είναι αυτό….ούτε ένα καλογραμμένο κείμενο είναι εξήγηση για τέτοιου είδους συναισθήματα.
Ποιο είναι τώρα δεν ξέρω, κι εδώ είναι που ζητώ τη βοήθεια σας.
Έχει συμβεί και σε σας κάτι παρόμοιο;
Είναι κάτι συνηθισμένο το συγκεκριμένο συναίσθημα ή ν΄αρχίσω να πλέω κατά Λέρο μεριά;




Υ.Γ.
Α….και μη ζητήσετε να σας πω αν πρόκειται για άντρες ή γυναίκες, αυτό και να με κρεμάσετε δεν θα σας το πω…η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, ε;


Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΔΙΚΙΟ


ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΔΙΚΟ ΜΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ
ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ  ΤΟΥ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΚΟΡΚΟΝΕΑ
ΘΥΜΑ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΣΤΑ ΤΟΣΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ.....


-Για σκεφτείτε το-





-Ξέρω ότι η παρουσα ανάρτηση,  θα με φέρει εχθρικά αντιμέτωπη με πολλούς, και ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων γι΄ αυτό, τι να κάνω όμως αφου μ΄ αρέσει να βλέπω και να λέω πάντα τα πράγματα με το ονομα τους.
Να λέω την άποψη μου χωρίς το  καταρεμένο εκείνο φόβο που σ΄ αναγκάζει να κρύβεσαι πίσω απο το δάχτυλο σου σαν λαδοπόντικας -



Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

ΔΙΑ ΧΕΙΡΌΣ ΖΩΗΣ






«Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου κολληθείη η γλωσσά μου τω λαρύγγι μου, εάν μη σου μνησθώ.»

-Ψαλμός Δαυίδ-

Αιμάτωσε η φλέβα της καρδιάς

κόκκινο της φωτιάς εκτοξεύοντας
για να πυροδοτήσει τις πινελιές του πίνακα
που της ερήμωσης το παζλ συνέθεταν μπροστά του.

Είκοσι χρόνια πίσω μετανάστευσε!



Στα χέρια του δυναμικά κρατούσε ακόμα
των όρκων τη τιμή, και την «τιμή»
Καθώς σε τράπεζα αγάπης, άτοκη τότε,
και δίχως λήξη προθεσμιακή,
κατατεθώταν το αντίκρισμα της


Είκοσι χρόνια πριν κι ο χρόνος ο φθοροποιός
φορούσε τα καλά του
Της καταστροφικής διαστρέβλωσης,
που θα επακολουθούσε,
το σκληρό φώς, ούτε καν εξεχώριζε
σε ώρες ορθρινές ζωής κοινής, που σηματοδοτούσε
Σήμερα….την δύναμη του έχασε ο όρκος!
Tώρα…σκεπασμένα όλα με πολικό ψύχος!

Ώρες γυμνές, σαν μαριονέτες ξεφτισμένες και πολυπαιγμένες,
σε θέατρο του παραλόγου,
την μνήμη και την λήθη αφυπνίζουν
στο χώρο του εφικτού και του ανέφικτου διασκορπώντας την.


Τον πίνακα, που μέσα εις την δαιδαλώδη σύνθεση του
αντικατοπτρίζονταν είδωλα από δυο ζωές, κοίταξε
Και στην αφρούρητη του μοναξιά
κάποια θεσπέσια χρώματα που τον κοσμούσαν
-κίτρινα, κόκκινα, μαβιά-
τον κέντρισαν να ψάξει για υπογραφή ζωγράφου.
Έψαξε και την βρήκε.
Σε μια γωνιά, στο πλαίσιο της ψυχής του
με κεφαλαία γράμματα φαινόταν ο υπογράφων καθαρά

«ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΠΟΙΗΘΗ»










Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Η ώρα της στέψης! Να ζήσεις Ζωή μου!

-Θα παρακαλούσα, όποιος θέλει να έχει πιο εμπεριστατωμένη  άποψη επί του θέματος,  να κάνει το κόπο να ρίξει πρώτα μια ματιά στη προηγούμενη ανάρτηση, της οποίας συνέχεια είναι η παρούσα.-


Αφού λοιπον φίλοι μου φάγαμε και ήπιαμε το μεσημέρι, ήρθε η ώρα της ετοιμασίας της νύφης-Λυπαμαι αλλά πιο προσωπικές φώτο δεν έχω να σας δείξω καθοτι στο δωμάτιο βρίσκονταν μόνο οι λευτερες και σε εμάς τις ποπαιδιωμένες, ειχαν απαγορέψει την είσοδο.-

Αλλά δε πειράζει, κι αυτη με τα παπουτσάκια που ετοιμαζεται να γράψει τα ονόματα των απάντρευτων πάνω μια χαρά ειναι

Μετά μια στροφούλα όλο νάζι για να φτιάξουμε τη ζώνη του νυφικού



για μια φωτογραφία με τη μαμά και την αδελφη


και τη γιαγιά



Δεν προλαβαίνουμε για άλλες όμως, ήρθε η στιγμή της τελικής εξόδου

ένα ζεστό φιλι απο το δακρυσμένο μπαμπα και φύγαμε για την εκκλησία



Ε , κρίμα ειναι, περιμένει κι ο γαμπρός, μην τον στήσουμε άλλο
Κι οχι μόνο αυτό, μη πει και καμιά κουβέντα η πεθερά ή η κουνιάδα...



Εξαλλου η  ώρα της στέψης έφτασε


Δεν ειναι πανέμορφοι κι οι δυο;



Δεν ειναι πολυ ταιριαστό ζευγάρι;

Μη πείτε όχι σας εφαγα....

Και για να μη ξεχνιομαστε, ρίξτε το κατι τις σας κι εσείς στο δίσκο των δώρων που κρατά η κόρη μου

Σε κοτζαμάν γλέντι θα σας πάμε όπου αδελφή και ξαδέλφη θα δώσουν  ρεσιτάλ χορού, ομορφιάς και τσαχπινιάς, θα σταματήσουν όμως θένε δε θένε οι τσούπρες  γιατί:

Επιασε η νύφη στο χορό
και κάμετε τση τόπο
σα περιστέρα φαίνεται
στα μάθια των αθρώπω..

Και τώρα, η ώρα της τούρτας

της  κοινής τους ευχής

κι ενός χορού αιώνιας υπόσχεσης για μοίρασμα και αμοιβαιότητα χαράς, λύπης και υποχρεώσεων......

Αχ μωρέ Ζωή μου! Λες κι ήταν χθες που σε σήκωνα αγκαλιά για να σε πάω να σου κάνουν τα εμβόλια
Λες κι ήταν χθες που ενώ σε κράταγα απο το χέρι χανόσουν μπρος απο τα μάτια μου-α μα μου 'χες βγάλει και τη ψυχή...χα χα.-
Λες κι ήταν χθες που όταν καθυστερούσες στο σχολειο δεν πήγαινες αν δε σε πήγαινε η Ρίκη...
Λες κι ήταν χθες...λες και δε πέρασε ούτε μια μέρα απο τα 29 χρόνια πριν που γεννήθηκες καμάρι μου μέχρι τη στιγμή αυτη που σου εύχομαι:
Να ζήσεις Ζωή μου κι η ζωή σου ολάκερη να πλημμυρίζει ζωή....ακριβώς σαν και το όνομα σου!
Κάθε ευτυχία σε σένα και στο σύντροφο που επέλεξες.
Να ζήσεις Ζωή μου!
Να ζήσεις καμάρι μου!