Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ:Ο πλέον πολυτεκνος πατέρας ....






Αυτη είναι η τελευταία αναρτηση του χρόνου απο μένα

Κι αυτος ειναι ο πατηρ Αντώνιος....


......με τα παιδια του.....








Τι να πω τώρα εγω για το πατέρα Αντωνιο;
Οτι μεγάλωνει πάνω απο 300 παιδια;
Μπα, δεν θα πω τίποτα
Μιλάνε οι φωτο απο μονες τους
Οτι ειναι μπορειται να τα δειτε  απο εδω:
http://www.kivotostoukosmou.org/index.php/gr/frontpage/wellcome
Αν λοιπον κάποιος απο εσάς θέλει όντως-και μπορει φυσικά- να βοηθήσει τον πολυτεκνο πατέρα και να προσφέρει με έργα κι όχι με λόγια, στα 300 , διχωςε εθνικότητα παιδια , που μεγαλώνει,
ιδου η Ροδος , ιδού και το πήδημα
Mπειτε στην ιστοσελιδα, δείτε και δείξτε με πράξεις , κι οχι με λόγια, την ανθρωπια σας κάνοντας οτι   μπορειτα  δίπλα στο παπά Αντώνιο
Εδω ειναι η μαγκια.....

.





Α, να μη ξεχάσω, ο νεαρός, -προτιμω να τον λεώ ετσι,- πρόσφατα βραβευτηκε για το εργο του απο την Ακαδημια Αθηνων....

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΤΡΟΠΗΣ






Το είδα πριν λίγο στα "ψιλά" των ειδήσεων, και συγκλονίστηκα
Κι επειδη η προηγούμενη  ανάρτηση, η σχετική με το τόπο μου, είχε πέραση, αλλά....
Αλλά κι επειδή, ναι μεν αγαπώ τον τοπο μου,  αλλά η αγάπη μου αυτη δεν με προτρέπει ούτε να εθελοτυφλώ ουτε επίσης και να γίνομαι προγονόπληκτη, σκέφτηκα να το αναρτησω  κι αυτό με σκοπό να το καυτηριάσω
Ε ναι, λοιπον, η Κρήτη δεν είναι πάντα ο «παράδεισος» και δεν με αφορά αν το λίγο ή το πολύ των κατοίκων της είναι εκείνοι που την μετατρέπουν σε κόλαση….
Με αφορά ότι ιστορίες ντροπης  σαν αυτή  με γονατίζουν κάνοντας με να σιχαίνομαι που είμαι από την Κρήτη,  κι υποθέτω όχι μόνο εμένα, αλλά οποιονδήποτε Κρητικό  θέλει πάνω απ΄ όλα  να λέγεται άνθρωπος
Ποιο είναι όμως αυτό που είδα;
Θυμάστε καθόλου τον Στάθη Λαζαρίδη; Τον ειδικό φρουρό  που έμεινε ζωντανός νεκρός σε μια ιστορία- συμπλοκή ανάμεσα σε αστυνομικούς και χασισοκαλλιεργητές των Ζωνιανων, πριν 26 μήνες;
Ένα νέο άντρα που δεν πρόλαβε να χαρεί τίποτα από όλα εκείνα τα αυτονόητα που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι
Ντροπή! Αισχος!
Δε ξέρω ούτε καν τι έχει απογίνει μ αυτούς τους δολοφόνους, αλλα πιστέψτε με, μεγάλος μέρος Κρητικών, αυτων τουλάχιστον που ξερω εγώ, καταδικάζει με βδελυγμία τη  πράξη τους
Ντροπή! Αισχος και για όσους επίσης ήξεραν αλλά συγκάλυπταν
Ποιος θα δώσει τώρα πίσω τη ζωή σ΄ αυτό το παιδι;
 Ποιος θα δώσει τώρα πίσω την χαρά σ  αυτό το πατέρα;
Ντροπή! Αίσχος και για τη πολιτεία, που το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει για το Στάθη ηταν να σταματησει πια να ταλαιπωρεί τους γονείς του

ΥΓ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΠΛΟΓΚ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ ΚΑΤΙ  ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΜΟΙΡΟ ΠΑΤΕΡΑ , ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΟΥΝ
Το προσωπο αυτου του παιδιου, ο  πόνος αυτου του πατέρα, ΝΤΡΟΠΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

ΜΟΝΗ ΔΙΣΚΟΥΡΙΟΥ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΩΣ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

".Νη Ζα φάσκω  σου και κατεχε το......"


Γράφει η   Ρίκη Ματαλλιωτάκη


Χωμένη στην ασφάλεια του Ψηλορείτη, του ιερότερου μα και συγχρόνως πιο δεσποτικού και επιβλητικού όρους των Κρητών, στην ανατολική πλευρά της επαρχίας Μυλοποτάμου,
βρίσκεται εδώ και αιώνες η  ΜΟΝΗ ΔΙΣΚΟΥΡΙΟΥ, η οποια, με το εμφανές αρχαιοελληνικό της όνομα Διός- Κούρος-


 αποδεικνύει πως η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν ένα δεδομένο αιώνων που δεν γίνεται να αγνοηθεί, και πως, οι της ορθόδοξης  εκκλησίας, προσέγγισαν κατ’ ουσία την παλαιά θρησκεία παίρνοντας στοιχεία της. Δεν θα σας ζαλίσω με λεπτομέρειες, που πιθανόν τους περισσότερους απο εσάς δεν ενδιαφέρουν, θα σας πω μονάχα ότι μέσα σ΄αυτην την εκκλησία

που τιμάται πλέον στην χάρη ενός πολεμικού χριστιανικού αγίου,  του Αγίου Γεωργιου,


τελείται ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα ποιμενικού δικαίου που υπάρχουν στη Κρήτη:
 Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών που έχουν σχέση με τις ζωοκλοπές.
Και  το αξιοπερίεργο, ή μάλλον αξιοθαύμαστο,  ξέρετε ποιο είναι;
 Πως τελειται μπρος την εικόνα του  χριστιανού αγίου  με την επίκληση του ονόματος του Διός!

Ο όρκος, που αναγκάζεται να πει ο πιθανός δράστης για την  κλοπή, έχει άμεση σχέση με τις προχριστιανικές συνήθειες και όπως έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα είναι ο εξής:
«Νη Ζα φάσκω σου και κάτεχε το πώς δε σου φταίω το πράμα σου, έργο μου γη βουλή μου…»


Ή, σύμφωνα με μια άλλη παραλλαγή:

«Μα το Ζα δε σε πείραξα κι άμε να γυρεύγεις αλλού το πράμα σου…»

Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή,  η πιθανότερη μάλιστα, στη πορεία του χρόνου οι άνθρωποι να μη γνώριζαν, κι ούτε καλά- καλά ακόμα και σήμερα να μη γνωρίζουν, τι εννοούσαν λέγοντας «Μα το Ζα…». Οπότε, δεν αποκλείεται να μπέρδευαν την επίκληση του ονόματος του Δία, ή Ζα στην αρχαία αιτιατική της Δωρικής Διαλέκτου, με τη δική μας κρητική λέξη «ζα» που σημαίνει ζώα, άρα ότι έλεγαν να το έλεγαν μόνο και μόνο από τη βαθιά μέσα τους ριζωμένη παράδοση χωρίς να ψάχνουν την βαθύτερη έννοια.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι ο όρκος είχε, αλλά κι εξακολουθεί να έχει, τόσο βαθιά ριζωμένη ισχύ, που αν ο πιθανός δράστης τολμούσε τελικά να ακουμπήσει το χέρι του στην εικόνα απαλλασσόνταν από κάθε υποψία, ενώ αντίθετα, αν ήταν αναμεμειγμένος  ή έστω είχε  και τη παραμικρή σχέση  μαζί της,  η παράδοση αναφέρει ότι τιμωρούνταν από τον Άγιο και μάλιστα πολύ αυστηρα



 Σύμφωνα λοιπον με τα λεγόμενα του πατέρα Ραφαήλ Μαινολά, του σημερινου ηγούμενου και μοναδικού μοναχού της Μονής- ευτυχώς πάντα, παντού και σε κάθε δόγμα θα υπάρχουν ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι-ο σύνδεσμος του μοναστηριού με το λατρευτικό ιερό των Διοσκούρων στο συγκεκριμένο σημείο δεν γίνεται να αγνοηθεί, κι ας έχουν υπάρξει επανειλημμένως παρεξηγήσεις για το συγκεκριμένο θέμα και ανάμεσα σε κληρικούς αλλά και ανάμεσα σε λαϊκούς.
Υπήρξε όντως σ' αυτό το χώρο  το ιερό και ο βωμός των Διόσκουρων, γινόταν θυσίες προς χάριν και προς τιμή τους, με τον ερχομό όμως της νέας θρησκείας και το διάταγμα της ανεξιθρησκίας έγινε χριστιανικό ιερό, δεν γνωρίζουμε κατ’ αρχήν ποιο, και μετά από πολλούς αιώνες προκύπτει η ίδρυση της σημερινής Μονής




Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

To τρενακι





Ολα μέσα στο μυαλό μας δεν λένε ότι παίζονται;
Ε λοιπον, στο γινάτι των καιρών, ναι, όσο εγώ έχω το μυαλό μου, μαζι με αυτο το θεικό δώρο με το οποιο γεννήθηκα, την ικανότητα δηλαδη να μπορώ να γράφω, θα δημιουργω Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές, κι ότι άλλο σηματοδοτεί την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως εγώ τα θέλω και τα φαντάζομαι....
Στο γινατι των καιρών, ναι....
Το παρακάτω απόσπασμα λοιπόν, ειναι ένα αποσπασμα απο το βιβλίο μου "Το τρενάκι"  όπου ο  Παναγιώτης, ο μικρός ήρωας, στο στάδιο ακριβως της μετάβασης του απο την παιδικότητα στην εφηβεία, αποφασίζει να  θυσιάσει το μεγάλο όνειρο της πρώτης,  ή αλλιώς την επιθυμία χρόνων να αποκτήσει ενα τρενάκι "για να ταξιδεύει τα ονειρα του "-που η δύσκολη ζωή του ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή  δεν του το επέτρεψε-στην αγάπη του για το συνάνθρωπο.
Κι επειδή, αν ποτέ καταφέρει να αλλάξει ο κόσμος εξαρτάται  μόνο απο εμάς,, το παράδειγμα του μικρού Παναγιώτη, ίσως μας ανοίξει τα ματια:



"....Καλησπέρα και χρόνια πολλά", είπε μόνο και τοποθέτησε διχως  δεύτερη σκέψη όλο τον "επιγειο θησαυρό του" στο κουτί με τα στυλό και τους αναπτήρες."'Ηταν για ένα τρενάκι" εξακολούθησε σαν να ήθελε να απολογηθεί, "όμως, ξέρετε, δεν το έχω πια ανάγκη. Καληνύχτα σας και καλά Χριστούγεννα" ύψωσε την φωνή του να ευχηθεί, και πριν προλάβουν να συνέλθουν αυτοί-μπας κι ήταν άγγελος;-ο Παναγιώτης χάθηκε τρέχοντας  στο γύρισμα του δρόμου.
Κι εκεί τότε, μιας κι ήταν σίγουρος πως μάρτυρας  για το κλάμα του, κανείς γύρω εκτός από το σκοτάδι της νύχτας δεν υπήρχε, άφησε τα μάτια του να εκφραστούν όπως μόνο αυτα ήξεραν και ήθελαν.
Μα ...αν εκείνη την ώρα σήκωνε το κεφάλι του ψηλά, θα έβλεπε ολοκάθαρα πως ένα αστέρι ερχόταν πίσω του.
Ένα  αστέρι που όλο και χαμήλωνε, διαρκώς χαμήλωνε, το αστέρι του Μικρού Χριστού, που εντός ολίγου πάλι απόψε θα "ξαναγεννιόταν" για να αφυπνίζει την αγάπη στο σύμπαν, πέφτοντας ολόφωτο κατά πάνω του τον ακολουθούσε!
Κι ασφαλώς, σίγουρα θα ήταν η λαμψη του που χάρισε στην καρδιά του Παναγιωτη, αυτη την τόσο απεριόριστη κι ανιδιοτελή αγάπη για το συνάνθρωπο του
Σίγουρα θα ήταν η λάμψη του αστεριού  το φως που μεταμόρφωσε  την καρδιά του, κάνοντας την  να μοιάζει τόσο πολύ με κάποια φάτνη, που δυο χιλιάδες χρόνια πριν, γεννήθηκε μέσα στην ταπεινότητα της Εκείνος που πρωτοδίδαξε

"ΑΛΛΗΛΩΝ ΤΑ ΒΑΡΗ ΒΑΣΤΆΖΕΤΑΙ!!!"



Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Χριστουγεννιάτικες όψεις απο τις.....MEGA εορτές, στο Ηράκλειο Κρήτης





Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στη πλατεία Ελευθερίας- Πούντην καλε; Την ελευθερία ντε...-


Βιτρίνες μαγαζιών-παρεπιπτόντως άδειων-


Η χαρά των παιδιών- εννοείται των λίγων-



Τα ερμα τα αδέσποτα



Και ξανά τα αδέσποτα- μπας το εμπεδώσουμε-


Η ελεημοσύνη, χμμμμμ.....



Το απλωμένο χέρι με το παγωμένο μωρό


Ο πόνος.....


Και βέβαια, όπως σε κάθε μεγαλούπολη, δεν θα μπορουσαν ούτε απο εδω να λειπουν τα αγάλματα της πείνας.....

Και για να μη με χαραχτηρήσετε ανοικοκύρευτη, ιδου και ο δικός μου χριστουγεννιάτικος στολισμός.
Θα μου πειτε τώρα μόνο αυτος;;; Όχι βέβαια


Οχι βέβαια, και αυτός
Κάποια μικρά φωτάκια, που ενώνουν-στο μυαλό μου- σαν φως ελπίδας, θεότητες και πιστεύω κι άλλων κόσμων....
------------------------------------

Αυτα φίλοι μου, και καλά Χριστουγεννα -Ηλιουγεννα απο εμένα....
Και μη ξεχνάτε....υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που πεινάνε...

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Επισκέψεις "αβροφροσύνης"






Επειδή σε προηγούμενο ποστ μου ειπώθηκε-και δεν αποκλείεται να αληθεύει- πως πολλοί από εμάς ανταποδίδουμε τις "επισκέψεις" σε άλλα μπλογκ χωρίς στην ουσία να μας ενδιαφέρει το θέμα, ή να έχουμε να πούμε κάτι σημαντικό, με αποτέλεσμα όλο αυτό να δημιουργεί ένα μπάχαλο, ή αλλιώς μια κατάσταση μπλιαχχχχχχχχ.......
 προτείνω λοιπόν, χωρίς μεταξύ μας παρεξήγηση,  να σταματήσαμε τις επισκέψεις "αβροφροσύνης" και οι μεταξύ μας "επισκέψεις" να γίνονται μόνο αν πραγματικά το νιώθουμε ή έχουμε να πούμε κάτι ουσιώδες...
Οποιος συμφωνει να σηκώσει το χέρι του.....


Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Ψαχνοντας.....







......και ψάχνοντας, βρήκα αυτο το υπέροχο, για μένα,  μπλογκ--http://leodokardos.blogspot.com---που, πάλι για μένα, το κάνει ακόμα πιο υπέροχο, η φράση που χρησιμοποιεί ο ιδιοκτήτης του στη θέση των προσωπικών στοιχείων:
"Το Άουσβιτς ξεκινά κάθε φορά που κάποιος κοιτά ένα σφαγείο και σκέφτεται: είναι μόνο ζώα." ~ -Θεοντόρ Αντόρνο-
Με συγκλονισε τόσο πολυ που θα ήθελα  να την κουβεντιάσω μαζί σας, και να δω πως  εκλαμβάνει ο καθένας την εικόνα του αθώου, άκακου αρνιού, που γεννιέται ανέμελο, χωρίς να φανταζεται το τι  του επιφυλάσσει η μοίρα, και κυρίως ο φίλος του ο άνθρωπος...









Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Το ανθρώπινο πρόσωπο του ΝΕΤ: Υπάρχει;;;;;






Είμαι περίπου ένα χρόνο μέσα εδώ αλλά κάπου 4 μήνες μόνο-αν θυμάμαι καλά- εχω φορτσάρει.....εν τουτοις, παρα το λίγο του διαστήματος, κάποιους απο δω μέσα, απο ένστικτο ίσως- τους εχω ξεχωρίσει, και ειλικρινα νιώθω έντονα την ανάγκη να επικοινωνω μαζι τους Βέβαια, πάντα μέσα απο τα γραπτά μας γιατί, ειλικρινά, με κανέναν απο εσάς δεν εχω συναντηθεί, ή επικοινωνήσει, μαζί του με άλλο τρόπο πλην τούτου εδώ Παρακολουθώντας όμως και κάποια άλλα μπλογκ, βλέπω συχνότατα εκφράσεις τύπου λατρεμένε-η μου, αγαπημένε-η μου, πολυφίλητε-η φίλε μου και άλλα τέτοια Αναρωτιέμαι όμως, κατα πόσο ισχύουν όλα αυτα και δεν ειναι απλώς λόγια που λέγονται προς χάρην εντυπωσιασμου;
Κοντολογίς, κατα πόσο μπορεί το ΝΕΤ να μας δείξει το ανθρώινο προσωπο του, επιτρεποντας μας να δημιουργήσουμε μια πέρα ως πέρα μια αληθινη φιλία μέσα απο εδώ; Πειράζει που εγώ ειμαι λίγο επιφυλακτικη; Λίγο, όμως, πολύ λίγο,όσο πατά η γάτα....

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Εν ανθρώποις.....ευδοκία.....








Προφανώς να έχω δώσει την εντυπωση της άθεης....χμμμμμ, δεν θα πω  ωστόσο τιποτα, ούτε ναι, ούτε οχι....
Το πως αντιλαμβάνομαι όμως εγω την έννοια των Χριστουγέννων, φαίνεται καθαρά στο παρακάτω κείμενο
Είναι ενα απόσπασμα, απο το βιβλίο μου "Αχ πως της αρέσει να μιλά"  και αναφέρεται στην Ουκρανή Λουτμίλα, που μένει άνεργη..... ξανά  την ημέρα ακριβώς των Χριστουγέννων


 
.... Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που η καμπάνα από το παρεκκλήσι του νοσοκομείου ξεκίνησε να χτυπά χαρμόσυνα προαναγγέλλοντας τη μεγάλη μέρα, και κοίτα σύμπτωση! Χτυπούσε ταυτόχρονα με τα χιλιάδες καμπανάκια που χτυπούσαν και στο δικό της το μυαλό προειδοποιώντας την πως από αύριο, και ποιος ξέρει πάλι για πόσο, τα παιδιά της θα άρχιζαν να στερούνται ξανά το απλούστερο μα συνάμα και πιο απαραίτητο αγαθό του κόσμου, το ψωμί! «Καλά Χριστούγεννα… καλά Χριστούγεννα… καλά Χριστούγεννα…», λες κι είχε βαλθεί να τη τρελάνει, συνέχισε η σατυρική φωνή τα ουρλιαχτά της μέχρι που ένα γέλιο δυνατό, γέλιο ανθρώπου που ένα βήμα μονάχα του διαχωρίζει το λογικό από το παράλογο, τράνταξε το στήθος της Λουτμίλας που άρχισε κι αυτή να φωνάζει με τη σειρά της κοιτώντας τον ουρανό και θέλοντας να ξεσπάσει πάνω του: «Ξανάλθε πάλι και φέτος ο Χριστός λοιπόν... το φως και η άμπελος του κόσμου, ο πατέρας όλων, η σκέπη των ορφανών ε; Ας γελάσω…Που είναι…που είναι… γιατί εγώ δεν τον είδα ποτέ μου; Γιατί για τα παιδιά μου μα και για όλου του κόσμου τα παιδιά που είναι σαν τα παιδιά μου, δεν ήρθε ποτέ για να συναντηθεί πουθενά αλλού εκτός από τα γεμάτα πείνα, γύμνια και δυστυχία όνειρα τους; Γιατί…γιατί…γιατί;;;» Είπε, είπε, είπε, έως ότου κάποια στιγμή καταλάγιασε, πριν όμως σηκωθεί από το παγκάκι που είχε καθίσει για να καταπραΰνει το ξέσπασμα της, κοίταξε για μια ακόμα φορά ψηλά και δίχως πλέον στη φωνή της να διακρίνεται κανένα ίχνος από τη προηγούμενη τρέλα, συμπλήρωσε χαμηλόφωνα: «Χριστέ μου, τόσα χρόνια πια σε πάνε και σε φέρνουνε…σε κόβουνε και σε ράβουνε κατά τα κέφια και τα μέτρα τους…τι να πρωτοκάνεις κι εσύ, αιώνες είναι αυτοί, κουράστηκες…Αν όμως…αν…αν διαπραγματευόσουν για τα χιλιάδες παιδιά που μέρα σαν τη σημερινή , μα και σαν τόσες άλλες, χορταίνουν μόνο με την ψευδαίσθηση, μήπως κι άλλαζε ο κόσμος μας κάποτε Χριστέ μου;;» Σηκώθηκε πάνω, τα χέρια της την σούβλιζαν από τη παγωνιά αλλά δεν την ένοιαζε, τα έσφιξε απλώς αδιάφορα στις τσέπες της και προχώρησε για τη στάση του λεωφορείου. Σκέφτηκε για μια στιγμή να μπει μέσα στο παρεκκλήσι του νοσοκομείου που ήδη είχαν ξεκινήσει να ακούγονται οι πρώτες ψαλμωδίες και να ανάψει ένα κερί, δίχως να ξέρει όμως το γιατί άλλαξε αμέσως γνώμη. «Χριστούγεννα» μουρμούρισε μόνο, Χριστούγεννα…εν ανθρώποις ευδοκία…»

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Οι δύο οψεις





  
-Εξακολουθώ πεισματικά να μην αναρτώ χριστουγεννιάτικα ποστ.....μπλιαχ....-



Κατα  τις 12 χθες βράδυ, βγαινει η κόρη μου μέσα απ'  το δωματιο της και με διεσταλμένα απο τρόμο μάτια μου φωνάζει: Μαμά, σκοτώθηκε ένας φίλος μου......
Δυο παιδιά, 24  χρονών , που βρίσκονταν ως εκείνη τη στιγμη μαζί....ως τη στιγμη που διέταξε ο Αόρατος τον ένα , προχώρα ένα βήμα εσύ μπροστά....και πέσε στο λιμάνι του Πειραιά...

Αυτά έγιναν την Δευτέρα το βραδυ, όντως στο λιμάνι του Πειραιά και σήμερα το μεσημέρι η κηδεία στο Ηράκλειο

Πριν 11 χρόνια, ένα μωρό γεννήθηκε στο Βενιζέλειο Νοσοκομειο Ηρακλειου, απο μια δεκαεφτάχρονη που  για τους λόγους της δεν μπορούσε τελικά να το κρατήσει.
Ενα στενά οικογενειακό μου ζευγάρι υιοθέτησε το συγκεκριμένο μωρο το οποιο όχι μόνο γέμισε τη ζωή του ζευγαριού, αλλά απέκτησε και το ίδιο μια βασιλική στην κυριολεξία ζωή!
Τόσο υλικά όσο και συναισθηματικά !
Τι σχέση έχουν τώρα μεταξύ τους αυτές οι δυο ιστοριες θα σας πω αμέσως;
Αναρωτηθήκατε ποτέ, πόσες χιλιάδες παιδιά γεννιούνται την ίδια ωρα σ΄ ολοκληρο το κόσμο;
Γεννιούνται όμοια, με τις οδύνες της γέννας
Βγάζουν την πρώτη κραυγή της ζωής απ΄  το στοματάκι τους όμοια.
Τι ειναι λοιπον αυτό ρε γαμώτο, που κάνει δυο παιδιά, δυο ανθρώπους, ενώ γεννιούνται ταυτόχρονα να αποκτούν στην πορεία τόσο διαφορετικές τύχες;
Τι ειναι αυτο,  να πάρει και να σηκώσει, που διαφοροποιεί τόσο ζωη απο ζωη δίνοντας στη  μια τόση ευτυχία και στην άλλη τόση δυστυχία;
Τί ειναι αυτό που κάνει τη μια μάνα να κλαίει επειδή έχασε το παιδί της και την άλλη επειδή "κάηκαν οι κουραμπιέδες της;'
Ποτέ δεν κατάλαβα, και προπάντων δεν  δικαιολόγησα, τις δυο αυτές όψεις της ζωής
Τις τόσο ακραίες!!!
Που χωρίζουν χειρότερα απο συρματοπλεγμα....
Που πονάνε χειρότερα κι απ  τις χειρότερες ξυραφιές....
Ποιος καθορίζει τις τύχες μας ρε γαμώτο;;;;;;
Ποιος κάνει τις ανθρώπινες ζωές να διαφέρουν τόσο, όσο και η ζωή των δυο σκύλων που βλέπετε στην ανάρτηση;


Λυπάμαι αν, αποψε ειδικά,  δεν ειμαι  ευχάριση. Πιστέψε με,  δεν ειναι από έλλειψη αισιοδοξίας, ειναι απλά απο κατά μέτωπον αντιμετώπιση της πραγματικότητας
Δυστυχως, δεν ειναι όλοι οι άνθρωποι κακομαθημένοι της αγάπης....
Κι αν μη τι άλλο, αυτο πρέπει να το σεβόμαστε





Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Οταν το μεταφορικό αγγίζει το κυριολεκτικό!




Οχι, όχι....δεν ειναι ο αδελφός μου τις αποκριες....
Ενας , πέρα ως πέρα αληθινός, Ινδιάνος μουσικός ειναι που κατά τύχη συνάντησα στη πόλη μας τις προάλλες,
και μου έκανε εντύπωση, και μένα κι εκείνου, η ομοιότητα μας....
Κοίτα λοιπον που όλοι οι άνθρωποι του κόσμου "αδέλφια" είμαστε τελικα!
Και καμιά φορά μάλιστα, τόσο που το μεταφορικό, αγγίζει το κυριολεκτικό...
Τόσο που αν ο πατέρας μου δεν ειχε πεθάνει εδώ και χρόνια
κι αν η μάνα μου δεν ήταν "πέντε βούγια, δυο μοσχάρια" όπως λέμε εμείς εδώ στη Κρήτη, έκφραση που σημαίνει μεγάλη αθωότητα, έως χαζομάρα, κάτι θα με παραξένευε. -πλακούλα-


Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Tηλεδίκες και τηλεδικαστές....





Έβλεπα χθες βράδυ την  εκπομπή "Αποτυπώματα" στο Αλτερ
Πάλι σχετικά με την υπόθεση Γρηγορόπουλου- Εμ, τι άλλο;-
Μαζεμένοι λοιπον εκεί , εκτός απο τον παρουσιαστή,  κι ένα σωρό δημοσιογράφοι- Βορίνας κ.α.-περιέγραφαν την υπόθεση  τόσο αυθαίρετα -λες κι ήταν παρόντες την ώρα  που που εκτυλίχθηκε-που αν οι  νομικοι δικαστές έκριναν σύμφωνα με τα  όσα έλεγαν αυτοί, το λιγότερο που θα έκαναν, θα ηταν να κρεμουσαν ανάποδα τον Κορκονέα, και τον κάθε Κορκονέα που ανα διαστήματα δικάζουν κατά τις ορέξεις και τις αποψεις τους, οι κύριοι-ες τηλε-δικαστές  της ελληνικής δικαιοσύνης στις τηλεδίκες τους.
Ολα τα "ξέρουν"....
Για όλα έχουν "αποψη"....
Τίποτα δεν ξεφεύγει απ' το "αετίσιο μάτι τους...'
Τίποτα δεν γλιτώνει απ ΄το βρωμερό επάγγελμα τους
Και σας το λέει αυτό ένας άνθρωπος που ανήκει στο ίδιο συνάφι, έστω και επαρχιακό.
Δεν υπάρχει πιο βρωμερό επάγγελμα από αυτο του δημοσιογράφου
Φτάνεις σε τέτοιο σημείο εθισμου που κοιτάς τον άλλο στα μάτια και να παρακαλάς να πάθει κάτι
αρκεί εσύ να βρεις 'θέμα' για να το κάνεις πρωτοσέλιδο
Κι αν υποθέσουμε πως οι μπάτσοι το παίζουν ράμπο της εξουσίας
οι δημοσιογράφοι δεν το παίζουν, αισθάνονται,
και της περισσότερες φορές είναι ή γίνονται ράμπο της εξουσίας......
Μόνο που αντί για όπλο κρατάνε στυλό, ή μικρόφωνο, το ίδιο κάνει
Χειρότερο όπλο ειναι αυτο
Ακουστε με...
Σας το λέει αυτό ένας άνθρωπος που ανήκει στο ίδιο συνάφι.
Έστω κι αν μπήκε κατά λάθος, ή απο κακή τύχη, σε τούτο το συνάφι



Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Μαγειρική σε εγρήγορση


Ναι το ξέρω....
Ναι το δέχομαι....
Η μαγειρική ειναι τέχνη-τέχνη τωρα, τεχνική; ας πει καποιος ειδικος-
Αλλα  πάλι τοσο πολυ; Τοσο πολυ ασχολειται ο κόσμος με το τι θα φάει; Ελεος ρε παιδιά

Βαρέθηκα λέμε





Ανοιγω τηλεοραση, συνταγές μαγειρικής
 Gourmet θες, παραδοσιακές θες, γλυκά θες, τι θες και δεν βρισκεις...
Πάω να κανω ενα ψαξιμο εδώ, μπλογκ  μαγειρικης... και μάλιστα τι αθρώα προσελευση!!!
Δηλαδη μια μαγειρικη σε εγρήγορση όλος ο κόσμος, ελεος....


Θα μου πω  τώρα ρε Ρίκη εσυ εισαι ακαμάτρα και ποτέ δεν θα

 θα μαγείρευες  ουτε καν για να φας αν ησουν μονη σου.
Ναι οκ, αλλά πάλι με τιποτα δεν μπορώ να δεχτω ότι  ο περισσοτερος κόσμος δεν ασχολειται με τιποτα πλην μόνο μ εκεινο το περιφημο "ότι  φάμε, ότι  πιούμε, κι οτι αρπάξει ο κ...........μ ας"
Διορθώστε με αν κανω λαθος




Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Βίβλος ακατάλληλη δι' ενηλίκους

«Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»




Αμαρτωλοί έρωτες, παραισθησιολογία, δολοφονίες, γενοκτονίες, χρυσολαγνεία, ο 666, μισογυνισμός, αιμομιξίες, λογοκλοπές, ανθελληνισμός κι ουκ έστι τέλος των όσων μπορεί να διαβάσει κανεις σ' αυτο το βιβλίο!
Οταν το διάβασα εγώ, έπαθα...όχι δηλαδη πως δεν τα ήξερα, αλλά όσο να πεις, άλλο ειναι να τα βλέπεις συγκεντρωμένα....
Γνωμη μου;
Επειδή θεωρώ τον εαυτό μου, όσο γίνεται πιο αντικειμενικό αναγνώστη, κρίνω  και τολμώ να ταχθω με το μέρος αυτων που κρίνουν ότι το συγκεκριμένο βιβλίο  λέει μόνο αληθειες
Γιατί φυσικά,όπως και παντού, όπως και στα πάντα, υπάρχει και η άλλη πλευρα
Η πλευρά των ανθρωπων που το αυτονόητο το μεταφράζουν σε υποκειμενικο....-http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=42-των ανθρώπων που δεν μπορουν πια να δεχτουν ότι πρέπει να πάψουν να μεγαλώνουν παιδιά με κείνα τα τερατώδη, βιβλικά πρότυπα, αλλά αντίθετα εντελώς.Το Θεό πρέπει να τον αναζητήσουν μέσα τους και στο πρόσωπο του συνανθρώπου τους....γιατί μόνο εκεί θα τον συναντήσουν.
Δεν θέλω να πω κάτι άλλο.
Κάντε το κόπο να ρίξετε μια ματιά στο βιβλίο, κι οι κρίσεις και τα συμπεράσματα δικά σας,
Πάντως ίσως σας βοηθήσει αρκετά να απαλλαγείται  απο νεκρούς δεινόσαυρους, που πιθανόν τα πτώματα τους κατοικοεδρεύουν  ακόμα μέσα σας.





Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

48;;;;;;;;; Περίεργο.....





.....μα εγώ δεν αισθάνομαι ούτε καν οχτώ.
Για να μη σας πω και λιγότερο....
Κι όμως αγαπητοί μου, μερικές ώρες απομένουν ακόμα έως .....χμμμμμ  τα συμπληρώσω
Αναρωτιέμαι ωστόσο, πόσες ώρες να πέρασαν άραγε  απο τη στιγμη


 που το στρουμπουλό, και δίχως ίχνος τρίχας στο κεφάλι μωρό- και μη κοιτάτε που μου φορούσαν  καπέλο για να μη φαίνεται- πόζαρε στο φακό έτσι



η κάπως έτσι

ή άντε κι έτσι-καλέ αυτη που γελά ειμαι, μη μου πείτε ότι δεν με γνωρίσατε-

Και μπορεί βέβαια να μη θυμάμαι τη τυφλα μου απο  τις  παραπάνω  "πόζες',αναρωριέμαι όμως πόσο χωρίζει αυτο το κενό σημειο μνήμης απο το σημείο που αρχίζουν να συσωρεύωνται;
Να εδω ας πουμε ξεκινάν οι πρώτες μου , αμυδρες μνημες...θυμαμαι και δεν θυμαμαι-καλέ αυτη με το κολάν ειμαι, Πρωτομαγιά στη Κνωσό. Απο τόση δα με τραβολογούσαν εκει χα χα-

Εδώ  πια θυμάμαι καλά, και δεν ειμαι ούτε 4. Θυμαμαι το καβγά με τον αδελφό μου γιατι ήθελε να καθίσει με ένα αγοράκι στο ποδήλατο κι οχι μαζί μου, Το ύφος όμως το δικό μου το βλέπετε;
Γεμάτο ικανοποίηση....τον νίκησα τον φαλλοκράτη, μάλλον σκεφτόμουνα χα χα

 Οσο για εδώ τώρα-δευτερη απο αριστερά-


ή εδώ  που σέρνω τον χορό- δευτερη απο δεξια- δε το συζητάμε.....












Αλλα, ακόμα και σ'  αυτο το "τότε'που το φαλακρό κεφάλι ειχε γεμίσει στο μεταξύ  απο μαλλια


ή στο άλλο  που εβλεπα τον εαυτό μου να ξαναμεγαλώνει μέσα απο το πρόσωπο της κορης μου


πάλι μοιάζει να  νέκρωσε ο χρόνος..τόσο απαρατήρητος πέρασε!
Σαν ανάμεσα στο ένα  "τότε" απο το άλλο 'τότε" να μην μεσολάβησε ούτε μία,
μα ούτε μια απολύτως στιγμή απο το σήμερα


Κι όμως, μεσολάβησαν 48 ολάκληρα χρόνια!
Μήπως πρέπει να κάνω 48ωρο διαλογισμό-απολογισμό;
Θα το σκεφτώ....
Χρόνια καλά εαυτέ μου!
Χρόνια καλά "φιλενάδα Ρίκη"

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΣΤΙΓΜΕΣ...κι όσοι πιστοί προσέλθετε



Λοιπον, σκέφτηκα να σας κάνω μια πρόταση:





Το περιοδικό είναι αυτό. Δεν θα πω κάτι άλλο , πρώτο γιατί δεν μ' αρέσει εκείνο το περίφημο "ο παπάς ευλογεί τα γένια του" και δεύτερον γιατί είναι εύκολο για το καθένα να το βρει και να δει ιδίοις όμμασι. Αυτό που θέλω να σας πω εγώ είναι πως όποιος νομίζει ότι έχει κάτι άξιο λόγου να "πει' - ό ίδιος ή κάποιος φίλος ή γνωστός του- είτε σε καλλιτεχνικό, είτε σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο, είμαστε πρόθυμοι να τον φιλοξενήσουμε.



Μοναδική προϋπόθεση είναι να έχει άμεση ή έστω έμμεση σχέση με την Κρήτη , καθώς βλέπετε είμαστε καθαρά Κρητοκεντρικό περιοδικό.


Και για να μη νομίζετε πως λέμε λόγια του αέρα, η παρουσίαση της κοπελιάς που ακολουθεί, έγινε μέσα από ιντερνετική γνωριμία.


Υ. Για να μη σας παραξενέψει την συγκεκριμένη ανάρτηση θα την επαναλαμβάνω που και που ώστε να σας την υπενθυμίζω


Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την όποια συμμετοχή σας








Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Χίλιοι και ένας λόγος.....








....για να πάρεις διαζυγιο.

Λοιπον, λέω εγώ τον ένα, και πείτε εσείς τους υπόλοιπους:
Ροχαλητό


-Υ.Γ Προτείνω να αναλυσουμε ένα τόσο σοβαρό θέμα, με γέλιο-