Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Η αχλαδιά



Στη γειτονιά μου-για πόσο δεν ξέρω ακόμα- προς το παρόν ωστόσο, μας έχει απομείνει ακόμα το χούι ο ένας να δίνει στον άλλο κάτι που του περισσεύει ή κάτι ιδιαίτερο...ένα σκουτελικό όπως το λέμε στη Κρήτη, ένα πιάτο φαΐ δηλαδή απλώς για την μυρωδιά...
Έτσι, γέμισε αχλάδια το ψυγείο μου αυτές τις μέρες- να δινει ο Θεός την υγειά της στην καλή μου την γειτόνισσα που κάνει επιπλέον και τον κόπο να μου κουβαλά το κάτι τις απο το χωριό μια κι ελόγου μου είμαι γέννημα θρέμμα της πόλης και δεν διαθέτω τέτοιες δυνατότητες.-
Κάτι αχλάδια όμως, μα τι αχλάδια!!! Τραγανά, ζουμερά, μυρωδάτα, να τρώει η μάνα το λέει ο λόγος και του παιδιού να μην δίνει...
"Γειτόνισσα" έριξα λοιπόν τα μούτρα κάτω εγώ " και την επόμενη φορά που θα πας στο χωριό να με σκεφτείς έτσι;;; Μη τυχόν και με ξεχάσεις...χαχα- το γέλιο μεταξύ αληθινού και ψεύτικου αλλά και τέτοια αχλάδια αδερφέ μου που να τα βρεις στο εμπόριο-
"Φάε τώρα ότι βλέπεις φιλενάδα" ήρθε η απάντηση" γιατί ότι είδες κι ότι είδα τελείωσε...αυτά ήταν..
"Ε πως βρε, μια σακούλα δικη μου και μια σακούλα δική σου, είναι ότι μόνο βγάζει όλο κι όλο μια αχαλαδιά;" σοβάρεψα επιτόπου μπρος στην πιθανότητα να μην φάω άλλους τέτοιους θεικούς καρπούς.
"Βρε η αχλαδιά βγάζει να τρώμε όλο το χρόνο" ήρθε κεραυνός η απάντηση, " μα είναι στην άκρη του περβολιού, είναι και μυρωδάτη, περαστικός ο δρόμος, και πέρνα ο ένας, πέρνα ο άλλος εμείς τις πιο πολλές φορές στο τέλος δεν τρώμε τίποτα. Άσε που καταμισερώνουνε και το δεντρό για να τα κλέψουνε..."
"Και;;;;"
"Ε τι και μωρέ Ρίκη, ή πρέπει να φράξουμε το περβόλι ολόκληρο να μην είναι μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μην δίνετε, η να πηγαίνουμε κάθε δυο τρεις μέρες στο χωριο να τα μαζεύουμε, πράμα που δεν συμφέρει με το κόστος της βενζίνης."

=========
Αργά το βράδυ, μασουλώντας με απόλαυση άλλο ένα ακόμα μυρωδάτο αχλάδι του τόπου μου και σκεπτόμενη πως τώρα πρέπει να τα τρώγω με σύνεση γιατί είναι λίγα, από μόνη της εντελώς ήρθε στο μυαλό μου η απογευματινή κουβέντα και συνειδητοποίησα με τρόμο πως η πατρίδα μου, η Ελλάδα, μοιάζει τραγικά με την κακόμοιρη αχλαδιά της γειτόνισσα μου:
Ένα δεντρό με πολύτιμους καρπούς στην άκρη ενός δρόμου-περάσματος όπου με την μέγιστη ευκολία ο κάθε περαστικός μπορεί ν' απλώσει το χέρι του να το λεηλατήσει, αφού από τους δύσμοιρους ιδιοκτήτες του έχει αφαιρεθεί κάθε, μα κάθε δυνατότητα να το προστατεύουν...

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Η ΠΑΠΑ-ΑΝΔΡΕΑΣ


ΕΝΑΣ ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ


Συνέντευξη στην Ρίκη Ματαλλιωτάκη


 Υπερήφανος για την «Ανωγειανή καταγωγή του» που όπως  ισχυρίζεται διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες, ο παπα- Ανδρέας είναι  ένας  ιερωμένος, που   πέρα   από ράτσες και καταγωγές.  αυτό που όντως τον  κάνει να ξεχωρίζει, είναι τα ειδικά αισθητήρια   όργανα του  που  τον «αναγκάζουν»  να  πράττει το λειτούργημα  του ακριβώς όπως πρέπει να πράττεται.. Ιερουργώντας   κατά τον τρόπο που  υπόδειξε  Εκείνος που υπηρετεί ,  γεγονός που σημαίνει  ότι   βρίσκεται  περισσότερο  στην ουσία  παρά στους τύπους , δίπλα  στον άνθρωπο δηλαδή και στις ανάγκες του.
 Ο παπά –Ανδρέας  λοιπόν με τις απόψεις αυτές   είναι ένας κληρικός από τους λίγους στον χώρο του που δίχως να ξεφεύγει από το παραδοσιακό πλαίσιο του σχήματος του ταυτόχρονα είναι όμως κι ένας  σύγχρονος ιερωμένος που ξέρει καλά τον τρόπο να προσεγγίζει τους επίσης σύγχρονους συνανθρώπους του με τα ανάλογα προβλήματα.
Μάχιμος,  αισιόδοξος και άνθρωπος του ρίσκου από την φύση του που δεν την καθυπόταξε ποτέ καμία δυσκολία , έμαθε στην ζωή του πλήρως μονάχα δυο πράγματα.: Να παλεύει και να αγαπά τον συνάνθρωπο του..
Και τα δυο  μέχρι   τα τριάντα εφτά του χρόνια  τα έχει αποδείξει εμπράκτως  μα   ειδικά την τελευταία τριετία που υπηρετεί στην ενορία του Αγίου Γεωργίου στα Ανώγεια κι όπου κυριολεκτικά με τις πράξεις του έχει φέρει τα πάνω κάτω στο χωριό του αλλά και γενικότερα στον χώρο του…
Ένας ιερωμένος λοιπόν τελείως διαφορετικός από τους υπόλοιπους ο παπά- Ανδρέας ο οποίος με το που έρχεται στο χωριό του  αποφασίζει γενική αναδιάρθρωση των πραγμάτων ξεκινώντας από την δημιουργία ενός Internet cafe.
 Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο ήταν εντελώς απαραίτητο για πολλούς και διάφορους λόγους Πρώτα πρώτα για να μηδενίσει τις διαφορές που έχουν τα παιδιά ενός χωριού από τα παιδιά της πόλης και δεύτερον λόγω και της απόστασης αλλά και του οικονομικού μια και δυστυχώς δεν έχουν όλα τα παιδιά  την δυνατότητα μετακίνησης προς την πόλη η οποία  θα τους έδινε την ευκαιρία  της γνωριμίας με τον κόσμο της πληροφορικής.  Αυτή την ευκαιρία λοιπόν  σκεφτήκαμε να τους την δώσουμε εμείς   εδώ, στο χωριό τους, ανάλογα με το πόσο  μπορούμε φυσικά.
 Δεν δώσατε όμως μονάχα αυτό, δώσατε πολλά στο Ανώγεια τα τρία τελευταία χρόνια που ιερουργείτε στην ενορία του  Αγίου Γεωργίου. Ποιο λοιπόν ήταν το επόμενο στην σειρά βήμα σας;
 Αμέσως μετά για να αντιμετωπίσουμε, πάλι κατά το δυνατόν, το πρόβλημα της υπογεννητικότητας  που επικρατεί και στο χωριό μας όπως εξίσου και παντού, αποφασίζουμε να προσφέρουμε σαν ένα μικρό βοήθημα στους γονείς, το ποσόν των πεντακοσίων  χιλιάδων σε κάθε τρίτο παιδί της οικογένειας Ελπίζουμε δε πως  από την κίνηση    αυτή θα παραδειγματιστούν κι άλλοι πολλοί και θα μας ακολουθήσουν γιατί όντως αυτό το έχει ανάγκη η Ελλάδα.


 Και μετά από αυτό τι ακολούθησε;
 Αυτό που ακολούθησε ήταν πράγματι μια καθαρή  κίνηση ρίσκου μια και σε περίπτωση αποτυχίας η θέση μου θα ήταν  κάτι παραπάνω από δύσκολη. Ακολούθησε λοιπόν η κινήσει της « αντρίστικης» λειτουργιάς κι όχι ότι ονομάστηκε έτσι επειδή αποσκοπούσε να διαχωρίσει το  θηλυκό από το αρσενικό αλλά επειδή αποσκοπούσε καθαρά να φέρει κάποιους άντρες στην εκκλησία που  πολλοί από αυτούς είχαν να πατήσουν το πόδι τους στην εκκλησία και να κοινωνήσουνε έως και πάνω από είκοσι χρόνια. Το «πείραμα» πέτυχε και  με πολύ μεγάλη επιτυχία μπορώ να πω  κι  ελπίζω πως η συγκεκριμένη λειτουργία που έχει ορισθεί για να γίνεται δυο φορές τον χρόνο θα  εξακολουθήσει για πολλά χρόνια ακόμα  στους ίδιους ρυθμούς.
 Θεωρείται ότι είναι τόσο απαραίτητο να   εκκλησιάζεται και να μεταλαμβάνει κάποιος; Διαφορετικά δηλαδή δεν μπορεί να θεωρηθεί καλός χριστιανός;
 Σίγουρα τούτα τα δυο είναι το άλφα και το ωμέγα της χριστιανικής πίστης., δεν είναι όμως και το παν. Το παν είναι ο  καθένας μας να χτίζει και να δημιουργεί  του τον  προσωπικό του και ανάλογα να πράττει. Γιατί ποιο  το  αποτέλεσμα αν εκκλησιάζομαι κάθε Κυριακή  και μέσα μου αφήνω το έργο του προσωπικού μου ναού να εκκρεμεί άκτιστο..
 Εσείς τι θα προτείνετε σε κάποιον για να  τον φέρετε πιο κοντά στην θρησκεία του Ναζωραίου;
 Τις πράξεις και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αυτά τα δυο εξάλλου είναι και τα μοναδικά όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει η εκκλησία για να φέρει  κοντά της τον κόσμο.  Να δείξει λοιπόν η εκκλησία το ανθρώπινο της πρόσωπο με κάθε τρόπο,  κι αυτό είναι κάτι που δεν το λέω πρώτη φορά. Να  ανοίξει τα παγκάρια της, μήπως γιατί τα βάζουν τα χρήματα οι άνθρωποι στα παγκάρια, έχει ανάγκη η εκκλησία;  Να κρατήσει τα απολύτως απαραίτητα και  τα υπόλοιπα να τα  επιστρέψει στον κόσμο που τα δίνει, ο κόσμος τα έχει ανάγκη κι αυτό είναι το μοναδικό δέλεαρ που μπορεί να χρησιμοποιήσει η εκκλησία για  να φέρει κοντά της τον κόσμο. 
 Με τι άλλο τρόπο επιστρέφετε τα χρήματα στον κόσμο από το παγκάρι του Αγίου Γεωργίου πλην των τρόπων που μου αναφέρατε  προηγουμένως.
 Κάθε δεύτερη του Γενάρη που είναι συγκεντρωμένα όλα τα παιδιά του χωριού, κάνουμε μια ειδική λειτουργιά  επίσης κι αμέσως μετά μοιράζουμε τον ποσό των  έξη ή εφτά χιλιάδων περίπου ευρώ στους φοιτητές και τους φαντάρους του χωριού ενώ για όσους δεν έχουν καταφέρει να έρθουν τους στέλνεται το ποσόν που τους αναλογεί. Επίσης έχουμε δημιουργήσει ένα ειδικό ταμείο όπου με τρόπο που δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με ελεημοσύνη παρά  μονάχα με συμπαράσταση, προσφέρουμε την αγάπη μας σε όσους γνωρίζουμε ότι την έχουν ανάγκη.
Τελικά αν το παγκάρι μιας μικρής ενορίας μπορεί να προσφέρει τόσο και τόσα που δεν είναι δυνατόν να καταγραφούν,  το παγκάρι μιας μεγάλης ενορίας τι θα μπορούσε να προσφέρει άραγε;
 Είναι γεγονός ότι η εκκλησία αν το θελήσει  έχει τις δυνατότητες να προσφέρει αγγέλους. Αρκεί να το θελήσει και αν πιάσει τον παλμό της σημερινής κοινωνίας…
 Εσείς  που τον έχετε πιάσει να υποθέσω ότι έχετε κοντά σας τους νέους του χωριού σας σαν φίλους;
 Νομίζω μα  και πιστεύω ότι πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό για το  γεγονός ότι όλοι σχεδόν οι νέοι του χωριού, κι όχι μονάχα της ενορίας μου, με αντιμετωπίζουν σαν  φίλο και  μου εμπιστεύονται σχεδόν  όλα  τους τα προβλήματα κι όχι βέβαια σε μορφή  ιερατικής  αλλά  σε μορφή φιλικής  εξομολόγησης. Με αντιμετωπίζουν σαν φίλο τους και νιώθω τον εαυτό μου τυχερό γι’ αυτό το πράγμα.
 Φτάνοντας στο  τέλος ης κουβέντας μας λοιπόν καταλήγουμε ότι εκτός από  όλα όσα έχετε κάνει , ημερίδα π.χ. για τον έρωτα και την εκκλησία, καθιερωμένη ημέρα όπου τελείται μνημόσυνο για τα θύματα του Πολυτεχνείου, αλλά και τόσα άλλα , είστε επίσης ιδρυτής σκοπευτικού ομίλου στο χωριό σας και σκοπευτής ο ίδιος.  Η σκοποβολή με το ράσο συνδυάζετε άραγε;
 Με το συγκεκριμένο άθλημα ασχολούμαι χρόνια κι όχι μόνο εγώ αλλά όλοι οι Ανωγειανοί  επειδή ως γνωστόν έχουν μια άμεση επαφή με τα όπλα από την γέννηση τους κιόλας.  Ένα  χρόνο λοιπόν πριν κουβεντιάζοντας με ένα συγχωριανό  και φίλο μου, τον Νίκο τον Πατραμάνη, άριστο γνώστη των τεχνικών θεμάτων της σκοποβολής, αποφασίσαμε να  δημιουργήσουμε την ΣΚΟΑΝ. Το  σκοπευτικό όμιλο Ανωγείων δηλαδή , με σκοπευτήριο ολυμπιακών προδιαγραφών, και μάλιστα έχουμε μπει στον παγκόσμιο οδηγό σαν προπονητικό κέντρο. Ευελπιστούμε  δε  ότι από το χωριό μας θα βγουν  πολλοί αθλητές μια και η σκοποβολή  όντως  ένα άθλημα  είναι κι αυτή και σημειωτέον από τα αξιολογότερα.. Βέβαια μπορεί να μη προλάβουμε τους  Ολυμπιακούς αγώνες στην χώρα μας, ο αθλητισμός όμως, δεν σταματά μαζί τους και εμάς βασικά αυτό μας ενδιαφέρει . Ο αθλητισμός!
 Ποια είναι τα αμέσως επόμενα  σχέδια που  έχετε κατά νου;
 Πολλά αλλά θα σας  πω ένα μόνο για να καταλάβετε. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα   σχεδιάζουμε την  πραγματοποίηση ενός Γραφείου Ευρέως  Εργασίας που θα  εξυπηρετεί όχι μόνο την περιοχή Ανωγείων όπου θα είναι και το κέντρο της, αλλά και όλων των ανθρώπων από τα  γύρω χωριά οι οποίοι θα έχουν  την  ανάγκη  μιας εργασίας…
 Θεωρώ υποχρέωση μου να τονίσω ότι όλα τα παραπάνω  είναι αποστάγματα  δύο μονάχα προϋποθέσεων:
 Δημιουργίες αγάπης  που προέρχονται από την ίδια την αγάπη σας  για τον άνθρωπο  καθώς  επίσης και από το παγκάρι μιας  εκκλησίας μικρής όπως είναι ο Άγιος Γεώργιος  Αναρωτιέμαι λοιπόν μια εκκλησία μεγάλη με ανάλογο παγκάρι πόσα θα μπορούσε να έκανε;
 Πολλά σίγουρα, αυτό το είπαμε, αρκεί να πιάσει τον παλμό της κοινωνία. Στην  προκειμένη περίπτωση όμως  είμαι απολύτως βέβαιος ότι σε όλα  όσα έχω καταφέρει μέχρι  σήμερα καθώς επίσης και  σε όλα όσα  έχω σκοπό να παλέψω για να καταφέρω,  δεν λειτουργώ μοναχός μου. Μέγας συμπαραστάτης και μεσολαβητής δίπλα μου βρίσκεται ο Άγιος Γεώργιος. Απολύτως βέβαιος..



Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Τι σημαίνει φασισμός είπαμε;;;;;;;;;;



Βαρέθηκα, κουράστηκα, αγανάκτησα, αηδίασα κοντά τρία χρόνια τώρα να βρίσκομαι εγκλωβισμένη να επιλέξω ανάμεσα στο δίλημμα" ΦΑΣΙΜΌΣ Ή....ΦΑΣΙΣΜΌΣ;;;;;"
Ξέρασα πια με κείνη την πολυ-πιπιλισμένη καραμέλα "η Δημοκρατία θέλει θυσίες κι αγώνα"
Μα τι να πιπιλίσω πια, ξέφτισε εντελώς, δεν έχει άλλο.
Δεν υπάρχει επιλογή καμιά ανάμεσα απο τον φασισμό και τον "φασισμό" που βιώνω...που βιώνει ένα ολάκερο έθνος δηλαδή εδώ και μια τριετία και είναι απευθείας απόγονος της γενιάς των παιδιών της δημοκρατίας...πως λέμε τα παιδιά των λουλουδιών;
Διότι αγαπητοί μου ψευτοδημοκράτες, ανθέλληνες και νεοταξίτες, όσο κι αν προσπαθείτε να μας πείσετε για το αντίθετο, φασισμός δεν είναι μόνο τα τανκς.
Φασισμός είναι οι χιλιάδες αυτοκτονίες, χώρια οι μη καταγεγραμμένες και οι απόπειρες, λόγω οικονομικών  χρεών και κατάθλιψης που δημιούργησε η δημοκρατία σας...
-Αλήθεια αν είχαμε πόλεμο πόσο περισσότερα θα ήταν τα θύματα;-
Φασισμός είναι οι χιλιάδες επίσης απολύσεις και τα χιλιάδες κλειστά καταστήματα σε κάθε πόλη που θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο, κρανίου τόπο.
Φασισμός είναι να  σου καταπατούν την αξιοπρέπεια αναγκάζοντας σε περιμένεις στην ουρά για ένα πιάτο φαΐ.
Φασισμός είναι να βάζεις τρία τέταρτα νερού και ένα τέταρτο γάλα για να ξεγελάσεις την πείνα του παιδιού σου και τα δικά σου μαλάκα πολιτικέ να τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Φασισμός είναι να μην μπορεί ο άρρωστος να πάρει τα φάρμακα του ενώ μάλιστα σας τα είχε πρωτοπληρώσει.
Φασισμός είναι να μην ξέρεις ποτέ τι μπορεί να σου ξημερώσει η επόμενη.
Φασισμός είναι να δουλεύεις μια ζωή για να φτιάξεις ένα σπίτι και τελευταία στιγμή να μην προλάβεις και να σου το πάρει η τράπεζα.
Φασισμός είναι να ξεπουλάνε τη χώρα σου και να μην έχεις το δικαίωμα να αντιδράσεις.
Φασισμός είναι να πληρώνει ο μεροκαματιάρης που δεν κατάφερε να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του και όλοι εσείς να την βγάζετε πάντα στην αμάκα.
Φασισμός είναι  να μην έχουν τα παιδιά μέλλον κι ο ενήλικας μηδέ  σήμερα μηδέ και τώρα.
Φασισμός είναι τα έρημα σχολεία και τα κλειστά νοσοκομεία που μας αφήσατε γιατι έτσι σας διέταξαν οι νονοί της νέας τάξης πραγμάτων.
Φασισμός είναι οι χιλιάδες άστεγοι που αφήσατε.
Φασισμός είναι η βία, η φτώχεια η πείνα, ο φόβος κι η εξαθλίωση που  επιβάλλετε στην ζωή μου έχοντας επιπλέον το θράσος να  ισχυρίζεσαι ότι είμαστε συνυπεύθυνοι αφού "μαζί τα φάγαμε..."
Φασισμός είναι να μου συμπεριφέρεται το κράτος με μίσος και να έχει απο μένα την απαίτηση να του συμπεριφερθώ με αγάπη.
Φασισμός είναι  διάλυση κάθε κοινωνικού ιστού και η παντελής  έλλειψη δικαιοσύνης.
Τι σημαίνει φασισμός είπαμε;;;;;;;;;
Αν δεν καταλάβατε ακόμα μάλλον πρέπει να διαβάσετε ξανά τα παραπάνω και να προσθέστε και πολλά άλλα που ξέφυγαν της δικής μου προσοχής τούτη τη στιγμή.

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

«Αρπαχτή», ή αλλιώς one night stand. Eίναι όντως η σχέση του σήμερα;

Ο καιρός της Μπελ Επόκ ως γνωστόν έχει περάσει ανεπιστρεπτί  στο περιθώριο δίχως αυτό φυσικά να σημαίνει ότι  ανεπιστρεπτί έχει περάσει και το ανθρώπινο συναίσθημα. Ας μην είμαστε υπερβολικοί…
Κατά το πλείστον όμως οι σημερινές σχέσεις,  και μιλάμε για  ερωτικές σχέσεις ασφαλώς, όχι μόνο δεν έχουν ουδεμία ομοιότητα  με τις ηρωίδες και τους ήρωες των μυθιστορημάτων του Εμίλ Ζολά ( ενός από τους πλέον χαραχτηριστικούς συγγραφείς της ως άνω εποχής) που ακολουθούσαν το ερωτικό, ή αλλιώς πως το βασικό ένστικτο τους έως ταφόπετρας, αλλά αντίθετα  ομοιάζουν, συχνά έως ακραίου βαθμού,  με το πνεύμα της εποχής τους.
Σχέσεις της πλάκας,  στεγνές,  χαλαρές, δίχως ίχνος συναισθήματος και ευθύνης εκατέρωθεν, αλλά προπάντων σχέσεις  βιαστικές, ακριβώς σαν την εποχή μας..
  «Αρπαχτές» μιας βραδιάς δηλαδή που καθορίζονται από ένα βασικό ένστικτο εντελώς μεταλλαγμένο από αυτό  της αρχής του προηγούμενου αιώνα και οι οποίες σαφώς   συντελούνται με ένα ερωτικό σύντροφο επίσης της βραδιάς που η πρώτη αχτίδα του ήλιου  διαλύει τη θέρμη  της παρουσίας του  λες για  να μην προλάβει ποτέ  η ψυχή να ζεσταθεί παραμένοντας έτσι στο πολικό ψύχος του ασυναισθηματισμού που εκούσια  ή ακούσια έχει επιλέξει…  
Οι «αρπαχτές» λοιπόν,  ή πιο σύγχρονα τα "one night stand" μόδα ή έστω ανάγκη  προφύλαξης του εαυτού μας μπρος στο  ρεύμα της  καταναλωτικής όσο και βιαστικής  εποχής που διανύουμε, είναι πλέον  γεγονός  δεδομένο από κάποιους που δηλώνουν μάλιστα  φανατικοί οπαδοί τους.
Εξηγούν μάλιστα  και προασπίζονται τους λόγους για τους οποίους την ιδέα της «αρπαχτής» την έχουν μετατρέψει σε άποψη και τρόπο ζωής.  Επειδή όμως το τι ακριβώς κάνει ο καθένας μας  στο κρεβάτι του δεν ενδιαφέρει τον διπλανό του, τα «εν οίκω μη εν δήμο» δηλαδή, τα παρακάτω όλα τα αφήνω ασχολίαστα και στην κρίση του καθενός.

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού...

Για όσους δεν γνωρίζουν- που δεν νομίζω-:
Μιχάλης Μακρυγιάννης, εξέτιε ποινή τετράκις ισόβια για πέντε δολοφονίες, τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας, τραυματισμούς, μια σειρά από ένοπλες ληστείες και ανταλλαγή πυροβολισμών με αστυνομικούς και σωρεία άλλων εγκληματικών πράξεων.
Απέδρασε και πάλι τον Αύγουστο του 2006 μη επιστρέφοντας από την πενθήμερη άδεια που του δόθηκε σκανδαλωδώς από τις φυλακές Αλικαρνασσού που εξέτιε την ποινή του, και συνελήφθη στις 17 Οκτωβρίου 2007 στην περιοχή του Χαϊδαρίου μαζί με άλλους δύο κακοποιούς.
Απ΄ότι ωστόσο διαβάζω για την πρώτη απόδραση του, οι τότε εκπρόσωποι των φυλακών είχαν δικαιολογηθεί ισχυριζόμενοι πως "«ο Μακρυγιάννης είχε άψογη συμπεριφορά και δεν μπορούσαμε να του αρνηθούμε την άδεια. Ξέραμε τις αντιρρήσεις του εισαγγελέα όμως ο Μακρυγιάννης έδινε το λόγο της τιμής του ότι θα επέστρεφε πίσω»...
Και κάπου εδώ λοιπόν μου έρχεται εμένα να βάλω τα γέλια...
Ένας άνθρωπος που έχει σκοτώσει πέντε συνανθρώπους του- δεν μιλάμε για τα υπόλοιπα-κι έχει αποπειραθεί να σκοτώσει άλλους τρεις, είναι δυνατόν να διαθέτει ίχνος λόγου και τσίπας;
Χα χα χα...τους το απέδειξε εξάλλου περίτρανα και ο ίδιος.
Κι εν πάση περιπτώσει προχωράμε αφού όμως πρώτα υπενθυμίσουμε σε κάποιους εκείνο το περίφημο " το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού" που μάλλον εντέχνως κι επιμελώς φροντίζουν να ξεχνάνε...
Γιατί, που πας ρε Καραμήτρο;;;;;;
Απο που κι ως που, αντί να χώσεις στο πιο βαθύ μπουντρούμι πας και δίνεις άδεια για να διασκεδάσει κάποιος που έχει σκοτώσει 5 ανθρώπους;;;;;;;;;;;
Ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρεις, ΠΕΝΤΕ...κι ίσως αν δεν είχαν την τύχη με το μέρος τους οι ΠΕΝΤΕ να ήταν σήμερα ΟΚΤΩ...ΟΚΤΩ ΛΕΜΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΟΚΤΩ!!!!!!!
Από που κι ως που, και ποια είναι εκείνη η ευαισθησία που με το υποτιθέμενο κριτήριο της προασπίζεις τα δικαιώματα ενός τέτοιου φονιά και πετάς στο κάλαθο των αχρήστων τα δικαιώματα που έστω και για τη μνήμη οφείλεις σε πέντε πεθαμένους;;;;;;;
Που το είδατε αυτό γραμμένο μωρέ; Σε ποιο κώδικα ηθικής;;;;;;;
Που είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις ενός κράτους άκρατης ανηθικολογίας, όπως η Ελλάδα, απέναντι σε ΠΕΝΤΕ-επαναλαμβάνω- πεθαμένους και στους οικείους τους;
Κι αν ο παλικαράς σας , στην προσπάθεια του να ξεφύγει, ή για όποιους άλλους λόγους, σκοτώσει ξανά, ποιος θα φέρει την ευθύνη μετά;;;;
Γιατί μην μου πείτε ότι σας εγγυάται κανείς πως κάποιος που σκότωσε πέντε ανθρώπους θα διστάσει να σκοτώσει άλλους πέντε;;;;;;;;;;
Τι θα πείτε αλήθεια τότε; Τι δικαιολογία θα προβάλλεται;
Και τέλος πάντων πείτε μας για να ξέρουμε:
Που ξεκινάν και που τελειώνουν τα δικαιώματα ενός εγκληματία-φονιά και που ξεκινάν και που τελειώνουν τα δικαιώματα ενός φιλήσυχου πολίτη;;;;;;;;;;

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Ταυτίζεται με τη Μινωική Κρήτη το μυστήριο της Χαμένης Ατλαντίδας;


Ο θρύλος για τη χαμένη Ατλαντίδα, την ήπειρο που άνοιξε η γης και τη κατάπιε, αποτελεί ίσως ένα από τα πιο πολυσυζητημένα μυστήρια του κόσμου δίχως ωστόσο κανείς να είναι σε θέση να αποδείξει αν όντως  τούτη η χώρα  υπήρξε  κάποτε και που ακριβώς υπήρξε.
Επειδή όμως, όπως αναφέρει κι ο Πλούταρχος σε πολλά κεφάλαια των συγγραμμάτων του «οι περισσότεροι μύθοι περικλείουν πραγματικά περιστατικά», ίσως γι΄ αυτό η υπόθεση της χαμένης  Ατλαντίδας δε σταμάτησε  ποτέ να απασχολεί τους ανθρώπους  από την εποχή  ακόμα της αρχαιότητας.
Αναφορές   λοιπόν για την Ατλαντίδα γίνονται ήδη από τον Όμηρο και τον Ησίοδο, τα πρώτα γραπτά στοιχεία όμως που έχουμε πηγάζουν από τον Αθηναίο φιλόσοφο Πλάτωνα ο οποίος έζησε μεταξύ 427 και 347 π. Χ..
Από όλα τα έργα του, πιο σχετικό για τη συγκεκριμένη περίπτωση  κρίνεται αυτό που περιέχει τους διαλόγους Τιμαίου και Κριτία  όπου ο πρώτος –Τιμαίος-ήταν φιλόσοφος και μαθηματικός από τη Λοκρίδα της Ιταλίας ενώ ο δεύτερος- Κριτίας- υπήρξε ο προπάππος του. Σε αυτούς τους διαλόγους εμφανίζεται ο Κριτίας να προσφέρει τις γνώσεις του σχετικά με την Ατλαντίδα  που  κι αυτός με τη σειρά του είχε λάβει από το προπάππο του Σόλωνα ο οποίος ήταν εκείνος  που τις δέχτηκε αρχικά κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης του στην Αίγυπτο από τους  τοπικούς ιερείς.
Από το Πλάτωνα λοιπόν  μαθαίνουμε πως οι Άτλαντες ήταν ένας λαός με  υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή καταγωγή  που ζούσε σε  μια  ήπειρο που υπήρξε 10.000 τουλάχιστον χρόνια πριν από την εποχή του και βρίσκονταν πέρα από τις Πύλες των Ηρακλειδών   που στην αρχαιότητα ήταν  τα  σημερινά στενά του Γιβραλτάρ.
Συνεχίζοντας ο Πλάτωνας λέει  πως οι Άτλαντες άρχισαν σταδιακά να χάνουν τη θεϊκή δύναμη τους  όταν κυριεύτηκαν από ανθρώπινες αδυναμίες κι αποφάσισαν να στραφούν ενάντια σε άλλους  εύπορους λαούς  με σκοπό την  υποταγή. γι΄ αυτό και είχαν ταξιδέψει προς τη Μεσόγειο όπου συναντηθήκαν με τους παντοδύναμους και  γενναίους Αθηναίους από τους οποίους και νικήθηκαν για πρώτη φορά.
 Μετά από εξαντλητικές όμως μάχες οι Αθηναίοι λύγισαν εν τέλει  και οι θεοί τότε εξοργίστηκαν με τους Άτλαντες τόσο πολύ που  αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν με παντοτινό  αφανισμό  και τους καταστρέψανε μέσα σε μια νύχτα   αφήνοντας πίσω τους μόνο μάζες από λάσπες και πυκνούς καπνούς.
Νεότερα στοιχεία
Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να μάθουμε ποτέ με ακρίβεια αν τα γραφόμενα του Πλάτωνα  αναφέρονται σε πραγματικά ή φανταστικά γεγονότα, το τελευταίο καιρό όμως όλο και συχνότερα  ακούγονται  απόψεις που θέλουν τη χαμένη Ατλαντίδα  να  μετακινείται από τα στενά του Γιβραλτάρ  και να σχετίζεται άμεσα με το Μινωικό πολιτισμό και συγκεκριμένα  την αρχαία Θήρα προβάλλοντας μάλιστα αρκετά στοιχεία  για να το τεκμηριώσουν
Οι αρχαιολογικές ενδείξεις τοποθετούν  την ηλικία του Μινωικού πολιτισμού- με τη Κρήτη ως βάση αυτού- ενός  ανεπτυγμένου πολιτισμού με εμπόριο, θρησκεία, φιλοσοφία, αρχιτεκτονική, αθλητικές δραστηριότητες, κάπου  ανάμεσα στο 3.000 και το 1500 π.Χ.
Η Σαντορίνη λοιπόν ως αρκετά κοντινός τόπος προς τη Κρήτη είναι πολύ πιθανόν να αποτελούσε κι αυτή  κομμάτι του παραπάνω πολιτισμού  και η περιγραφή της  αρχαίας Θήρας  σαν ένας τέλειος επίγειος παράδεισος που καταστράφηκε περίπου το 1500 π. Χ.  μαζί με ένα πλήθος από γειτονικά παράλια συμπαρασύροντας μαζί της λαμπρά δείγματα πολιτισμού του Αιγαίου ταιριάζει απόλυτα με τα  γραφόμενα Πλάτωνα στα οποία  η Ατλαντίδα  περιγράφεται σαν ένα τόπος ιδιαίτερα εύφορος και μια μεγάλη και υπέροχη αυτοκρατορία με μια κοινωνία ευγενή και εκλεπτυσμένη.
. Σύμφωνα  επίσης με τα Αιγυπτιακά αρχεία από τα οποία ο αρχαίος  Έλληνας φιλόσοφος  αντλεί τις πληροφορίες του,  η «Κέφτιου», ή  «η  γη των στηλών που κρατούσε τον ουρανό»  και ο Πλάτωνας αναφέρει  ως Ατλαντίδα, καταστράφηκε κι εκείνη  σε μια μέρα μέσα από μα διαδικασία που θύμιζε αποκάλυψη.
Η σε μια μέρα βέβαια καταστροφή  της Ατλαντίδας ίσως να μη μπορεί να σχετιστεί με τη Κρήτη ταιριάζει όμως απόλυτα με τα γεγονότα  που έλαβαν χώρα στη Σαντορίνη η οποία απέχει μόνο εβδομήντα πέντε χιλιόμετρα από τη Μεγαλόνησο.
Το ανενεργό πλέον ηφαίστειο της Σαντορίνης ήταν εκείνο που  έδωσε μια βιαιότατη έκρηξη το 1470 π. Χ. και άλλαξε οριστικά τη δομή και το υψόμετρο του νησιού  καταβυθίζοντας σημαντικό μέρος  του στη θάλασσα. Η έκρηξη τούτου του ηφαιστείου υπήρξε αποδεδειγμένα μια από τις ισχυρότερες που έχει δει ο πλανήτης μας τις τελευταίες χιλιετίες καθώς η στάχτη του  ταξίδεψε τεράστιες αποστάσεις, παλιρροιακά κύμματα και σεισμοί συγκλόνισαν  όλη τη περιοχή του Αιγαίου με πρώτα θύματα φυσικά τις ακτές της Κρήτης.
Μόνο το  τετραώροφο παλάτι της Κνωσού .σώθηκε επειδή απείχε αρκετά από τις ακτές ενώ κατόπιν η έλευση του Μυκηναϊκού πολιτισμού ήταν και το τελευταίο χτύπημα που δέχτηκε ο Μινωικός πολιτισμός μετά από το οποίο τελικά και εξαφανίστηκε..
Μιλώντας λοιπόν ο Πλάτωνας για τη καταστροφή της Ατλαντίδας λέει «υπήρξαν βίαιοι σεισμοί και καταποντισμοί και μέσα σε μια μέρα και μια νύχτα  ατυχίας όλοι βυθίστηκαν στη γη και το νησί της Ατλαντίδας εξαφανίστηκε στα βάθη της θάλασσας.»
Εντυπωσιακή επίσης είναι και η συσχέτιση των δύο πολιτισμών με αθλήματα που περιείχαν  τη παρουσία των ταύρων, κάτι που επιβεβαιώνετε τόσο  από τα Αιγυπτιακά αρχεία  για τη Κέφτιου  όσο και από αρχαιολογικές πηγές για το Μινωικό πολιτισμό.
Πέρα όμως από τη περιγραφή της Ατλαντίδας μέσα από το γραφτά του Πλάτωνα υπήρξαν κι άλλοι αρχαίοι στοχαστές , όπως ο Αριστοτέλης,  που απέρριψαν πλήρως τη  πιθανότητα της ύπαρξης της και βεβαίως οι αντιπαραθέσεις  για την ύπαρξη της Ατλαντίδας  εξακολουθούν να  συνεχίζονται μέχρι σήμερα  και να είναι πολλές.
Η ομοιότητα όμως αρκετών κτισμάτων  καθώς και παραδόσεων σε αμφότερες πλευρές του ωκεανού, υποδηλώνουν  πως κάτι υπήρξε τελικά μεταξύ τους οπότε αν   οι νεότερες απόψεις ισχύουν και η χαμένη Ατλαντίδα σχετίζεται όντως  με το Μινωικό πολιτισμό, τότε ο Πλάτωνας δεν θα μάθει ποτέ πως όταν έγραφε τα κείμενα  αγνοούσε δυστυχώς το πόσο κοντά στη χαμένη Ατλαντίδα βρίσκονταν ο ίδιος….







Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Γιατί έγινα "ρατσιστής;"

Απ' ότι τουλάχιστον γνωρίζω, ρατσισμός σημαίνει "να θεωρείς κάποια άλλη ομάδα ανθρώπων ως κατώτερη ή ακόμη και άξια περιφρόνησης, λόγω της φυλετικής ή εθνικής τους καταγωγής" και ρατσιστές "είναι οι άνθρωποι που φοβούνται κάτι που δεν το γνωρίζουν μόνο και μόνο επειδή δεν το γνωρίζουν" εξ ου και το φαινόμενο συνήθως, λένε, εμφανίζεται μονάχα σε ομάδες ανθρώπων πολύ χαμηλής νοημοσύνης και μόρφωσης...σε ανόητους δηλαδή και φτωχούς με άλλα λόγια, λέω εγώ.
Ο φόβος όμως, πάλι εξ όσων γνωρίζω, είναι όχι μόνο ένα εντελώς ανθρώπινο συναίσθημα που κυριαρχεί από τα ανώτερα ως τα κατώτερα στρώματα, από τους πιο έξυπνους έως τους πιο ηλίθιους, αλλά επιβάλλεται να κυριαρχεί σαν πρώτιστη κίνηση αυτοάμυνας σε κάθε νοήμον πλάσμα.
Με την θέληση του, έχω την αίσθηση πως κανείς δεν θα πάει να πέσει μέσα σε στόμα πεινασμένου λύκου.
Άρα λοιπόν ο οποιοσδήποτε συγχέει τον φόβο με τον ρατσισμό είναι ο ίδιος ηλίθιος, άσχετα βέβαια πως εκείνα τα ανώτερα στρώματα που λέγαμε παραπάνω δεν είναι δυνατόν να νιώσουν τον φόβο εξίσου με μένα αφού προφανώς οι ασφάλειες μας δεν συγκρίνονται στο ελάχιστο.
Οι ζωές μας βλέπεις δεν κοστίζουν το ίδιο...
Αν όμως κάποιοι βρουν την μαγκιά να μετατοπίσουν λίγο το "εγώ" προς το "εμείς" αν κάποιοι ανοίξουν τα μάτια μακριά και πέρα από κάθε συμφέρον και σκοπιμότητα, αν κάποιοι παραδεχτούν πως η μετανάστευση- δεν τη λέω λαθρομετανάστευση- γίνεται ανεκτή έως ενός σημείου, τότε θα διακρίνουν καθαρά πως ο Έλληνας εδώ και 20 χρόνια περίπου βιώνει μια φρικτή πολιτισμική αλλαγή, σε καθημερινό στάδιο, και αυτός ο φόβος, που άλλοι ονομάζουν ρατσισμό, είναι το μόνο όπλο που του απέμεινε για να επιβιώσει.
Αν λοιπόν, με ανοικτά πάντα μάτια, ρωτήσεις ανθρώπους που ως χθες θεωρούσες ρατσιστές, γιατί έγιναν ρατσιστές θα σου πουν πως έγιναν:
Γιατί η χώρα μου δεν έχει ούτε την δύναμη ούτε την διάθεση να με υπερασπίσει.
Γιατί έμεινα αβοήθητος και μόνος εντελώς σε ένα τσουνάμι εγκληματικότητας που όλο και μεγαλώνει...όλο και μεγαλώνει...όλο και μεγαλώνει φτάνοντας καταπάνω μου για να με πνίξει.
Γιατί ακόμα και στο σπίτι μου μέσα έχασα πλέον την ηρεμία μου και δεν νιώθω ασφαλής.
Γιατί φοβάμαι να περπατήσω ακόμα και εκατό μέτρα μονάχη μου- σε περίπτωση γυναίκας-
Γιατί μέσα στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αναφέρεται πουθενά ούτε για δείγμα η ζωή μου.
Γιατί σε ένα δικαστήριο, για το ίδιο παράπτωμα, στην χώρα μου δεν θα δικαστώ ποτέ με την ίδια επιείκεια που θα δικαστεί ο μετανάστης, αφού η χώρα μου όλη της την επιείκεια, απο νοσοκομεία ως δικαστήρια, την εξαντλεί στην διεθνιστική τάξη πραγμάτων κι εμένα θέλει να με συντρίψει.
Γιατί κρύβουν πρόσωπα δολοφόνων στυγερών την ώρα που θα έπρεπε να τα δείξουν για να με προφυλάξουν.
Γιατί υπάρχουν 'Ελληνες που ονομάζουν αλλοδαπούς εγκληματίες "αδέρφια τους" και ζητούν την απελευθέρωση τους.
Γιατί ζω σε μια πολιτεία που ποτέ, έστω και για τους τύπους δεν πάσχισε ποτέ να γεφυρώσει κανένα χάσμα.
Γιατί ζω σε ένα κράτος με πολιτικούς χωρίς αρχίδια που με έκαναν ρατσιστή.
Γιατί, γιατί, γιατί, υπάρχουν χιλιάδες γιατί κυρίες-κύριοι που μπορείς να τα δεις μόνο αν αρχίσεις να κοιτάς τα πράγματα σφαιρικά και σταματήσεις να μεροληπτείς, και βέβαια κανένα απο όλα αυτά τα γιατί δεν διαθέτει ίχνος εθνικής ανωτερότητας και υπεροψίας, δείγμα δηλαδή του πραγματικού ρατσισμού όπως το παρακάτω.
-Δείτε τώρα στ΄αλήθεια τι σημαίνει ρατσιμός:
"Το Ολυμπιακό χωριό έχει γεμίσει με ξυπόλητους Έλληνες, μόλις τους βλέπουμε κάνουμε τους μαλάκες γιατί φοβόμαστε ότι θα μας ζητήσουν δανεικά"

Νατάσα Κέλερ σημαιοφόρος της Γερμανίας.

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012


Λειτουργία σε επίπεδο νευροδιαβιβαστών ή είδος «εσωτερικού οδηγού» του ανθρώπου;

Συνέντευξη στη Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Ένα από τα βασικότερα θέματα αναζήτησης, επιχειρηματολογίας, και προσπαθειών ορισμού κατά την διάρκεια των αιώνων υπήρξε η ουσία εκείνη που ονομάζουμε ψυχή… οι λειτουργίες της, η ύπαρξη της ή όχι, οι ιδιότητες της, εάν φυσικά αποδεχτούμε ότι αυτή  υφίσταται και δεν αποτελεί άλλο από «ευσεβή πόθο»…Υπάρχει άραγε ψυχή ή όλα τελειώνουν με το θάνατο του ανθρώπου οπότε όλες οι θεωρίες και οι υποθέσεις δεν έχουν να κάνουν παρά μόνο με τους προσωπικούς μας φόβους και τις ελπίδες;
Δυστυχώς πρέπει να ομολογήσουμε ότι αδιάσειστες αποδείξεις γι’  αυτό κανείς ποτέ δεν στάθηκε ικανός να παραθέσει σε όλα ετούτα τα ερωτήματα…πιθανόν κι επειδή όλες αυτές οι προαιώνιες αναζητήσεις να είναι περιττές εντελώς κι η απάντηση να  βρίσκεται μπρος τα  μάτια μας μόνο που  δεν αποκλείεται να είναι υπερβολικά απλή για να μπορούμε να τη δεχτούμε ως έχει. Ίσως η ίδια  αρχέγονη αγωνία και αναζήτηση του ανθρώπου σχετικά με το αντικείμενο αυτό να αποτελεί την καλύτερη απάντηση στο ερώτημα «Υπάρχει τελικά ψυχή;» και εάν ναι πως ορίζεται αυτή μια και αν το  ανθρώπινο είδος δεν έθετε τέτοια δύσκολα ερωτήματα στον εαυτό του , δεν αποκλείεται  να βρισκόταν ακόμα στο κατώτερο σκαλί της εξέλιξης στην Γη , σαν ένα αυτόματο «Ων» με μόνο του μέλημα την καθημερινή του σίτιση και αναπαραγωγή, χωρίς κανενός άλλου είδους ανησυχίες και πνευματικές αναζητήσεις.
Ωστόσο, ακόμα κι αν σήμερα η νευροβιολογία μάς λέει ότι ψυχή δεν υπάρχει, ότι ο νους του ανθρώπου δεν είναι τίποτα πέρα από ηλεκτροχημικές αντιδράσεις που συμβαίνουν στα κύτταρα του εγκεφάλου μας, ότι η ζωή είναι μεταβολισμός κι  όταν πεθάνουμε τότε απλά παύουμε να υπάρχουμε, μια συζήτηση περί ψυχής έχει πάντοτε νόημα ακόμα κι αν δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να καταλήξουμε σε ένα ασφαλές αποτέλεσμα.
Στη προσπάθεια μου λοιπόν να κατανοήσω αν νοείται τελικά φυσική ύπαρξη χωρίς αυτό που ονομάζουμε ψυχή, δεν θα μπορούσα παρά να απευθυνθώ σε κάποιο  ιθύνοντα όπως τον Ειδικό ψυχίατρο κ. Δημήτρη Στριμπάκο τον οποίο και ευχαριστώ για τη φώτιση και για το χρόνο που μου πρόσφερε  μήπως και βρω επιτέλους μια απάντηση στα  αιώνια αναπάντητα ερωτήματα που  θα    ήταν αδιανόητο  να  μη βασανίζουν κι εμένα όπως και κάθε  άνθρωπο. 


Πως θα μπορούσατε εσείς, σαν ειδικός ψυχίατρος, να μου δώσετε ένα ορισμό γι’  αυτό το μεγαλειώδες, το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, το ανεξερεύνητο ανθρώπινο άβατο που ονομάζουμε ψυχή;
Η ψυχή κατά την άποψη της θρησκείας, άρα κατ΄ επέκταση και την άποψη της φιλοσοφίας- μια και φιλοσοφία είναι ίσως η ευρύτερη έννοια της θρησκείας-  είναι η πνοή που έδωσε στον άνθρωπο ο Θεός φυσώντας του στο στόμα…η ανθρώπινη σύνδεση δηλαδή με το υπερπέραν, με το θείο, με αυτό που ούτε ο απλός άνθρωπος μα ούτε ο επιστήμονας δεν μπορεί να αντιληφθεί μια και σαφώς όλα τα πράγματα δεν έχουν εξηγηθεί και αναμφισβήτητα υπάρχουν ακόμα πάρα πολλά κενά στη γνώση. Αν ζητάτε λοιπόν τη προσωπική μου θεώρηση πιστεύω ότι πάνω στον άνθρωπο υπάρχει κάτι πέραν των υλικών και επιστημονικών προσεγγίσεων το οποίο το λέμε ψυχή κι οφείλουμε να το σεβόμαστε και να το αναγνωρίζουμε. Αν ζητάτε  όμως τη καθαρά επιστημονική άποψη, τη ψυχή  δεν μπορώ να σας την ορίσω με ακριβή ορισμό μια και ορισμό η επιστήμη δίνει μόνο σε τεκμηριωμένα και αποδεδειγμένα γεγονότα και η ψυχή είναι κάτι το αναπόδεικτο.
Κάπως όμως πρέπει να ορίζεται επιστημονικά η έννοια της ψυχής, εκείνης της διαχωριστικής γραμμής δηλαδή που κάνει τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων να μην είναι ποτέ όμοιος ο ένας με τον άλλο ακριβώς επειδή, λέγοντας το απλά, « έχουν διαφορετική ψυχή…»
Σας είπα, δεν υπάρχει ακριβής ορισμός της έννοιας ψυχής και  το μόνο που ξέρουμε σήμερα είναι ότι ο όρος «ψυχίατρος» και «ψυχιατρική» είναι μάλλον καταχρηστικός αφού στην ουσία εμείς δεν θεραπεύουμε τη ψυχή του ανθρώπου αλλά το κεντρικό νευρικό σύστημα, με άλλα λόγια τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε επίπεδο λειτουργικό, σε επίπεδο κυκλοφορίας ορμονών και όχι σε επίπεδο ανατομικό. Αυτό είναι που κάνουμε εμείς οι ψυχίατροι οπότε ο όρος ψυχίατρος θα ήταν καλύτερα να αντικατασταθεί από τον όρο «νευρολόγος σε επίπεδο ορμονών» ένας ενδοκρινολόγος δηλαδή που ασχολείται με το νευρικό σύστημα.
Αν κατάλαβα σωστά μου λέτε ότι ο εγκέφαλος μας είναι το όργανο που κατευθύνει τη κίνηση μας ούτως ώστε να φθάσουμε στο σημείο να λέμε  «αυτό σου το έδωσα με τη ψυχή μου…», «σ’  αγάπησα με τη ψυχή μου…», «σ΄ ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου…» κι άλλες  πολλές τέτοιες εκφράσεις που χρησιμοποιούμε  όταν θέλουμε να δώσουμε στον άλλο να καταλάβει την ένταση και το μέγεθος του συναισθήματος μας;
Ναι, όλα αυτά που αναφέρατε καθορίζονται από τη λειτουργία του κεντρικού νευρικού συστήματος, πάλι σε επίπεδο  νευροδιαβιβαστών, ή ορμονών όπως είπαμε προηγουμένως, που όταν αυτές διαταράσσονται διαταράσσεται και το συναίσθημα μας, και ο τρόπος που εκφράζεται προς τα έξω, μα και ο τρόπος που η σκέψη και η πράξη μας βιώνετε είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά.
Συγχωρήστε με αλλά παρ’ όλα όσα μου λέτε εξακολουθώ να μην κατανοώ πως ένας άνθρωπος γίνεται να λειτουργεί έτσι και ένας άλλος να λειτουργεί αλλιώς παρά μονάχα με τη μεταξύ τους διαφορά στη ψυχή. Και για να γίνω σαφέστερη πως δηλαδή  είναι δυνατόν να εξηγηθεί το γεγονός ότι ένας άνθρωπος μπορεί  να αισθάνεται και να λέει «έκανα έρωτα μαζί σου και ακούμπησα τη ψυχή μου πάνω σου…»  κι ένας άλλος να κάνει έρωτα επιδερμικά σαν ζώο αφού στην ουσία την ίδια πράξη απόλαυσης κάνουν και οι δυο.
Κατ’  αρχήν γιατί κανενός ανθρώπου  το γονιδίωμα  δεν είναι όμοιο με του άλλου  με μόνη εξαίρεση τους μονοζυγωτικούς διδύμους, τους διδύμους δηλαδή που προέρχονται από το ίδιο ωάριο. Και σε τούτη τη περίπτωση όμως ακόμα, στη πορεία της ζωής τους υπάρχουν κάποιες  διαφορές  στις εκδηλώσεις τους που δεν δικαιολογούνται  αν αποδεχτούμε τη βιολογική θεώρηση  ότι πρόκειται για δυο πιστά αντίγραφα άρα κατ΄ επέκταση επιβάλλεται και να αντιδρούν το ίδιο. Η διαφορά των αντιδράσεων τους λοιπόν πιστεύουμε πως οφείλεται στο ότι ανατράφηκαν με διαφορετικές συνθήκες, βίωσαν διαφορετικές εμπειρίες, ειδικά  στα πρώιμα στάδια ανάπτυξης μέχρι και την εφηβεία, με αποτέλεσμα να διαμορφώσουν ένα  διαφορετικό τρόπο έκφρασης  με τον οποίο βγάζουν προς τα έξω το γονιδίομα τους… με άλλα λόγια ο ένας να είναι πιο συναισθηματικός, πιο ευαίσθητος, έως ακόμα και άκρως ευαίσθητος, και ο άλλος να είναι  πιο κυνικός και πιο πραγματιστής.
Εκείνο δηλαδή που καθιστά τελικά τον εμφανή χαρακτήρα του ανθρώπου, αυτό που βλέπουμε κι αυτό από τον οποίο τον κρίνουμε,  είναι μια αλληλεπίδραση  του περιβάλλοντος με το γονιδίομα του με αποτέλεσμα να λέμε « ο τάδε έχει  πιο λεπτούς τρόπους…πιο ευγενική ψυχή…»
Πως μπορεί να εξηγηθεί όμως το ότι δυο αδέλφια,  και δεν μιλάω για δίδυμους, που μεγαλώνουν από τους ίδιους γονείς και στο ίδιο περιβάλλον, άρα λαμβάνουν και τα ίδια ερεθίσματα,  πυκνά- συχνά καταλήγουν ο ένας εγκληματίας κι ο άλλος «ψυχούλα...»
Μα σε όλες τις περιπτώσεις ως γνωστόν υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις. Να σας πω  όμως  πως ακόμα και δυο αδέλφια μοιράζονται μόνο κατά πενήντα τοις εκατό κοινό γενετικό υλικό κι επί πλέον, για τη διαμόρφωση της ψυχής,  σημαντικό ρόλο παίζουν οι τραυματικές εμπειρίες που μπορεί να  είναι διαφορετικές σε κάθε παιδί άσχετα από το αν έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει από τους ίδιους γονείς. Αν λοιπόν  θέλουμε να αναφερθούμε σε ακραίες περιπτώσεις, σε ανθρώπους δηλαδή που εγκληματούν ή έστω έχουν παραβατική συμπεριφορά,  για τη  κατάληξη τους αυτή μπορεί να έχει παίξει  καθοριστικό ρόλο μια κακοποίηση στη παιδική ηλικία… ενώ αντίθετα όταν αναφερόμαστε  άλλους υπερβολικά ευαισθητοποιημένους, παίζει ρόλο μια ανατροφή παραπάνω προστατευτική από το κανονικό. Ένα παιδί βλέπετε που μεγαλώνει σε αποστειρωμένο περιβάλλον, που δεν έρχεται σε επαφή με τη σκληρή πλευρά της ζωής, σίγουρα θα οδηγηθεί σε ένα χαρακτήρα ευάλωτο στο στρες και χωρίς αντοχές  για τις δύσκολες στιγμές της ζωής που θα ακολουθήσουν.
 Εκτός  από τα παιδικά βιώματα με ποιους άλλους τρόπους μπορεί να πληγωθεί η ψυχή μας ή να πληγώσουμε εμείς τη ψυχή κάποιου εκούσια ή ακούσια, δεν έχει σημασία.
Για να πληγώσεις τη ψυχή ενός ανθρώπου πρέπει να γνωρίζεις τα αδύνατα του σημεία…πολλές φορές οι γονείς μας  έχουν τη δυνατότητα να μας πληγώσουν,  συνήθως φυσικά άθελα τους, ακριβώς γιατί είναι οι μόνοι που μας γνωρίζουν τόσο καλά. Άθελα μας επίσης μπορούμε να πληγώσουμε  τη ψυχή κάποιου, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό,  είτε επειδή δεν σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του είτε επειδή δεν είμαστε σε θέση να την αντιληφθούμε
Σε μια τέτοια περίπτωση τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι ίδιοι για να προστατεύσουμε τη ψυχή μας;
Γνώμη μου είναι πως για να προστατεύσουμε τη ψυχή μας από οποιεσδήποτε τραυματικές και γενικά καταστροφικές εμπειρίες, μοναδικός τρόπος  είναι η καλλιέργεια. Κι όταν λέω καλλιέργεια  δεν εννοώ μόνο τη μουσική, τη ζωγραφική, το διάβασμα, γενικά τις καλές τέχνες δηλαδή, αλλά το να μην είμαστε μονοδιάστατοι και μονολιθικοί, δοσμένοι αποκλειστικά  στη δουλειά μας  ή έστω σε μια συγκεκριμένη δραστηριότητα, αλλά να φροντίζουμε να αναπτύσσουμε  πολύπλευρες δραστηριότητες και ενδιαφέροντα κυρίως στο πνευματικό τομέα μια κι έτσι  μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να προφυλάξει  τη ψυχή του για να μην ασθενήσει.
Με τι τρόπους μπορεί να ασθενήσει η ψυχή κ. Στριμπάκο;  Με τους επιστημονικούς όρους δηλαδή που δώσατε στην έννοια της ψυχής, ένας ψυχικά ασθενής σημαίνει ότι έχει χάσει και τη ψυχή του ή ότι απλά έχει ασθενήσει  ο εγκέφαλος του;
Ακριβώς όπως  το είπατε, έχει ασθενήσει ο εγκέφαλος του, όχι η ψυχή του! Μερικές φορές μάλιστα μπορούμε  να πούμε και το  εντελώς αντίθετο, ότι επειδή δηλαδή διατηρεί ακέραιη τη ψυχική ακεραιότητα και αθωότητα του, γι’ αυτό ακριβώς δεν έχει τις αντιστάσεις που έχουν κάποιοι άλλοι και πλήττεται σε εγκεφαλικό επίπεδο… σε επίπεδο βιολογικό.
Χαρακτηρίστε μου μια άρρωστη ψυχή αλλά όχι σε επίπεδο βιολογικό.
Ψυχή άρρωστη σε βιολογικό επίπεδο είναι ο αλλοτριωμένος άνθρωπος ο οποίος ζει μόνο για να παράγει, ζει μόνο για τη κοινωνική ανάδειξη, για την οικονομική επικράτηση, για την επαγγελματική καταξίωση…με δυο λόγια ζει  χωρίς να στοχεύει σε τίποτα ιδεατό, χωρίς να έχει μέσα του κάποια εικόνα του θείου με την έννοια του ανώτερου, εκείνου που μας βγάζει από το σώμα μας.
Μήπως τότε το 99,9%  των ανθρώπων είμαστε ψυχικά άρρωστοι;
Ψυχικά άρρωστοι  ίσως όχι αλλά ψυχικά ελλιπείς σίγουρα ναι…
Η ψυχή θεραπεύεται με τα φάρμακα κ. Στριμπάκο;
Όχι  φυσικά, το κεντρικό νευρικό σύστημα θεραπεύουμε μόνο αφού δυστυχώς  δεν έχουμε φθάσει ακόμα στο σημείο να θεραπεύομε τη ψυχή… αλλάζουμε απλώς το χαρακτήρα του ανθρώπου αποκαθιστώντας την ορμονική ισορροπία με τα φάρμακα… αυτό κάνουν μόνο τα φάρμακα, δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο.
Άρα στην ουσία της η ψυχή όταν πληγωθεί, όταν χαρακωθεί, δεν υπάρχει και περίπτωση να επανέλθει ποτέ ξανά, αυτό θέλετε να μου πείτε; Ένα παιδί παραδείγματος χάρη που θα χάσει τον ένα από τους δυο γονείς του σε πολύ τρυφερή ηλικία , «θα κολλήσει απλά το ποτήρι αλλά ακέραιο δεν θα το έχει ποτέ ξανά»;
Δυστυχώς ναι, για τόσο σοβαρά θέματα  όπως απώλειες γονέων σε πολύ τρυφερή ηλικία όπως είπατε, βία ή σεξουαλική κακοποίηση, είναι από τα τραύματα που δεν επουλώνονται ποτέ κι ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμα να αιμορραγήσουν εκ νέου!
Αυτό είναι τρομακτικό!
Αυτή όμως είναι και η αλήθεια κι είναι πολύ δυσάρεστο για εμάς που το βλέπουμε να συμβαίνει  στη πράξη ειδικά όταν η συγκεκριμένη εμπειρία δεν είναι αναπόφευκτη όπως ο θάνατος αλλά πολλές φορές επιβάλλεται από ανθρώπους που δεν σέβονται τους συνανθρώπους τους.
 Η ανασφάλεια μπορεί να χαρακτηριστεί  αρρώστια της ψυχής;
Όχι μια και σε μικρό ή σε μεγαλύτερο βαθμό όλοι μας έχουμε ανασφάλειες, το θέμα ωστόσο είναι πως διαχειριζόμαστε  τις ανασφάλειες μας κι αν  τους επιτρέπουμε να βγαίνουν σε βάρος του άλλου, μια και σε βάρος του εαυτού μας είναι το λιγότερο αφού ούτως ή άλλως   κάποτε σίγουρα σε βάρος μας θα βγουν . Το παν όμως είναι τις δικές μας ανασφάλειες να μην τις προβάλλουμε, να μην τις μεταθέτουμε και να μην επιβαρύνουμε τους γύρω μας.

Τα τελευταία χρόνια η ψυχή έχει φωτογραφηθεί σαν αύρα και μάλιστα από επιστήμονες που το έργο τους δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Εσείς τι πιστεύετε για την αύρα, υπάρχει τελικά ή δεν υπάρχει.
Ναι, έχοντας υπόψη μου κάποιες επιστημονικά τεκμηριωμένες εργασίες με φωτογραφήσεις της αύρας, συν κάποια άλλα πράγματα που έχουν ειπωθεί για το θέμα, πιστεύω κι εγώ πως σε  κάποιους τουλάχιστον ανθρώπους υπάρχει μια αύρα γύρω τους.
Σε κάποιους τουλάχιστον ανθρώπους; Δεν έχουμε δηλαδή όλοι αύρα;
Μάλλον όχι, το πιθανότερο πως κι  η αύρα είναι κι αυτή από εκείνα που ο άνθρωπος χάνει  στη πορεία της ζωής του όπως και η αθωότητα.
Αν η ψυχή έχει φωτογραφηθεί σαν αύρα…κι αν η αύρα χάνεται… χάνεται δηλαδή και η ψυχή; Και τι απομένει μετά;
Πιθανόν… πολύ πιθανόν..  από τους  περισσότερους δυστυχώς  χάνεται η ψυχή στη πορεία  κι απομένει το πλέον πεζό, το ανθρώπινο σώμα  και οι λειτουργίες του απλώς…
Και δεν  υπάρχει περίπτωση να  ξαναβρούμε την ψυχή μας;
Με αιφνιδιάζεται βέβαια με την ερώτηση σας αλλά έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα φαντάζομαι ότι είναι πολύ πιο εύκολο να χάσεις τη ψυχή σου και πολύ πιο δύσκολο να την ξαναβρείς. Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο εύκολο να χάσει ο άνθρωπος αυτό το πνευματικό, αυτήν την υπερβατικότητα που έχει σαν φύση ή  που του χαρίστηκε από κάποια ανώτερη δύναμη, οπότε αν κάποιος αλλοτριωθεί τόσο πολύ που να φτάσει  στο σημείο να  την απωλέσει νομίζω  πως όχι, είναι αδύνατον να ξαναβρεί τη ψυχή του και να γυρίσει πίσω στην εποχή της αθωότητας.
Πως μπορούμε εμείς οι ίδιοι να προστατεύσουμε τη ψυχή μας χωρίς εν τούτοις να χάσουμε την αθωότητα μας. Θέλω να πω με τι τρόπους  είναι δυνατόν κάποιες στιγμές  που νιώθεις ότι πονάς αβάσταχτα, που νιώθεις τη ψυχή σου να χαρακώνεται, να καταφέρεις να προστατεύσεις τον εαυτό σου μα και συνάμα να καταφέρεις να παραμείνει η ψυχή σου αλώβητη.
Πολύ ωραία η ερώτηση  σας όμως κι αυτή είναι  πολύ δύσκολο να απαντηθεί γιατί τουλάχιστον κάποιοι άνθρωποι τούτο τον αγώνα τον δίνουνε συνειδητά  κάθε μέρα και εν τούτοις δεν γίνεται να βρουν  ισορροπία στη σημερινή κοινωνία. Γι’  αυτό λοιπόν κι εγώ πολλές φορές, προτρέπω με την ιδιότητα του γιατρού ανθρώπους με ιδιαίτερες ευαισθησίες να γίνουν λίγο πιο σκληροί, να γίνουν λίγο πιο αναίσθητοι.
Και τι είναι η ψυχή, τηλεκοντρόλ να το πατήσεις και να αλλάξεις σταθμό;
 Όχι φυσικά και ξέρω πως  δεν είναι εύκολο, δεν είναι όμως και δυνατόν με κάθε απογοήτευση, με κάθε απόρριψη, με «κάθε πόρτα που τρώμε στο πρόσωπο»- κι είναι δυστυχώς πολλές-να οδηγούμαστε ούτε σε διαταραγμένες συμπεριφορές ούτε σε διαταραχές της υγείας μας.
Μπορούμε να τις  αποφύγουμε αυτές τις διαταραχές ; 
Η γνώμη μου είναι πως  με λίγη καλή τύχη ναι! Δηλαδή ακόμα κι αν στο γονιδίωμα μας υπάρχει μια πληροφορία για να πάθουμε κατάθλιψη, που σημαίνει πως πάνω μας υπάρχει μια προδιάθεση, αν οι συνθήκες της ζωής μας είναι τέτοιες  ο χαρακτήρας μας θα διαμορφωθεί με τρόπο που δεν θα επιτρέψει στην  αρρώστια να προκύψει. Πολλές φορές  βέβαια ο άνθρωπος πρέπει να παλέψει  ο ίδιος  για να διαγράψει τη πορεία και τη μοίρα του και να αντισταθεί,  να αγνοήσει, το παράγοντα τύχη και τα βιώματα του να τα διαχειριστεί εποικοδομητικά  αντί να υποταχτεί σε αυτά μια και αν σε οποιοδήποτε τύπο ψυχικών διαταραχών εμφανιστεί ένα πρώτο επεισόδιο, δυστυχώς  έχει τη τάση μετά να υποτροπιάζει καθαρά πια  βιολογικά



Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Η Παναγιά μέσα απο τα μάτια του κόσμου.- Από το βιβλίο της γράφουσας "Ο Πρωτογάνατος της Καρδιάς μου"



Στα χρόνια όμως που είχανε περάσει από τότε, τα μάτια της είχανε θωρώντας πολλά και τ' αυτιά της είχανε γρικήσει άλλα τόσα. Κι όλα αυτά καλώς ή κακώς την ανάγκασαν να σκέφτεται πως όχι, δεν μπορει, θα υπάρχουνε μαθές κι άλλοι τρόποι που θα τους θέλει πιο πολύ η Παναγιά για να την δοξάζουνε.Γνώριζε η Αντιγόνη πως πως χίλιες εκκλησιές και μύρια κλησουδάκια είχενε ο κοσμάκης, προς Χάρη Της, μέσα κι έξω από την Κάντια σαγμένα.
Σάικα, άνθρωποι που μήτε οι ίδιοι δεν αναθιβάνουν από που και πότε ξεκίνησαν τα δεινά τους,έχουνε την ανάγκη κάποιου πιο δυνατού από ελόγου τους. Κάποιου που στα σίγουρα να νιώθουν πως στέκει ακοίμητος κι ασάλευτος φρουρός από πάνω τους για να κρατεί βίγλα και προστασία στα δεινά τους.
Έχουνε την ανάγκη της μεσιτείας και του καλού λόγου κάποιου προς το Θεό, για να μπορεί μετά Εκείνος να διανιρίζει πιο ξέθαμπα από κοντά τα βάσανα τους.
Και τούτη τη δουλειά οι φτωχοί κι οι δυστυχισμένοι όλου του κόσμου την έχουνε αναθέσει στην Παναγιά.
Εκείνη μεσιτεύει γι' αυτούς, μεσολαβήτρα στο Θεό, για να γίνονται τ' ανθρώπινα όνειρα,τα μεγάλα, τα μικρά, μα και τ' ασήμαντα, πολλές φορές, πραγματικότητα.
Εκείνη είναι η μάνα που συμπάσχει με όλους και συντρέχει σε όλους.
Θωριέται αυτό και μόνο από τα ονόματα που της έχει δώσει ο κοσμάκης:
Και πως δεν την είπαν! Και πως δεν την έκραξε ο πονεμένος!
Και πως δεν την κάλεσαν κοντά τους η χήρα και το ορφανό!
Και πως δεν την επικαλέστηκαν ο ναυαγός, ο απελπισμένος, ο αδικημένος!
Και κάθε όνομα που της χάρισαν απο δικού του ήταν κι ένα τραγούδι στη πίστη, από μοναχό του ήταν μια ολάκερη, θεριεμένη πίστη!
Την βάφτισαν Αμόλυντη, Γλυκοφιλούσα, Υψηλοτέρα των Ουρανών, Γαλακτοτροφούσα, Κυρά των Αγγέλων, Βρεφοκρατούσα, Χρυσογελούσα, Πάντων Χαρά Πλατυτέρα, Ζωοδόχο Πηγή.
Την φώναζαν τρέχοντας να συνδράμει στη συμφορά και το θανατικό, Ρόδο το Αμάραντο,Ελπίδα των Αγγέλων, Παντάνασσα, Θαλασσομαχήτρα, Πανύμνητη,Θεοσκέπαστη, Κερά Ψηλή.
Την παρακάλεσαν να 'ρθει στις δύσκολες μέρες της Χώρας, Στρατηλάτισσα, Ξεσκλαβώτρα, Γοργοπάκουη, Ελεήτρα!
Μα την έβαλαν όμως και με ακόμα πιο ταπεινά ονόματα στο στόμα τους'άνθρωποι φτωχοί κι αγράμματοι:
Κερά Τζομπάνισσα, Κεραγουστιανή, Νερατζιώτισσα, κι όλα αυτά, κι άλλα πολλά, μήωπς απο μόνα τους δεν μαρτυρούν την μεγαλοθυμία και την παντοδυναμία της Χάρης Της;
Μήπως όλα αυτά από μοναχά τους δεν μαρτυρούν μια Ελεήτρα Παναγιά που δίνει χωρίς ποτέ να γυρεύει;..."