Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Θυμάμαι...

Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

Από που να αρχίσω, και τι να πρωτοθυμηθώ για μια μέρα τέτοια τριάντα, και βάλε, χρόνια πίσω.
Οι μνήμες, γλυκές στην σωστή πόσότητα, και νόστιμες σαν καραμελωμένα αμύγδαλα, βιάζονται να προβάλλουν, να δώσουν το παρόν τους, να πουν "είμαι εδώ" μη τυχόν και ξεχαστούν στα σκοτάδια του ανείπωτου...
Θυμάμαι λοιπόν πως πριν τριάντα, και βάλε, χρόνια πίσω, οι Πρωτοχρονιές, μέσα κι έξω, είχαν πάντα την ίδια εικόνα.
Την εικόνα του καρτ ποστάλ με τον αγαθό γέροντα που έρχεται για να μοιράσει καλό, καλό, και μόνο καλό!
Θυμάμαι πως η γειτονιά με τις μονοκατοικίες μύριζε ολάκερη κανέλα, βανίλια, και μοσχοκάρφια.
Θυμάμαι μανάδες με τσεμπέρια να μεταφέρουν λαμαρίνες και τον φούρνο της γειτονιάς να ψήνει ασταμάτητα.
Θυμάμαι τις ανοιχτές πόρτες που έμπαιναν και έβγαιναν παιδιά για "να τα πούνε" και το ανοιχτό χαμόγελο που τα υποδέχονταν.
Θυμάμαι, μια μικρή κοντούλα και χοντρούλα, εμένα δηλαδή, να γυρίζει ολημερίς στις αλάνες με δυο τρία άλλα ιδίας υποστάσεως κορίτσια, για το πρωτοχρονιάτικο χαρτζιλίκι και αργά το απόγευμα να μοιραζόμαστε σε μια γωνιά τον "κόπο μας" που στην καλύτερη δεν ξεπερνούσε το τάληρο.
Θυμάμαι τις φρουτιέρες του σπιτιού, εκείνη την μπλε και τη ροζ ειδικά απο κρυστάλλινη οπαλίνα, που πάντα ανήμερα, η έρμη η μάνα την γέμιζε φρούτα, μύγδαλα και κάστανα για να ενημερώσουν πως "σήμερα είναι μια μέρα αλλιώτικη από τις άλλες.Σήμερα θα φας και θα χορτάσεις με ότι δεν τρως όλες τις άλλες."
Θυμάμαι την εικόνα που λίγο πριν το έμπα του καινούργιου χρόνου έβγαινε πάντα στην εξώπορτα για να μπει ξανά μέσα με το δεξί πόδι εκείνου που αποφαζίζονταν πως ήταν ο πιο γουρλής για να κάμει το ποδαρικό στο σπίτι.
Ρεβεγιόν όχι, δεν θυμάμαι, ή δεν τα έζησα εγώ ή δεν υπήρχαν τότε, θυμάμαι όμως όλες τις γειτόνισσες να μπαίνουν και να βγαίνουν την παραμονή για να ευχηθούν γιατί ανήμερα κανείς δε θα πόριζε από το σπίτι του.
Κανείς δεν θα τολμούσε να φορτωθεί στις πλάτες του κάποιο κακό που ίσως συνέβαινε στη διάρκεια του χρόνου έστω και σαν υποψία.
Θυμάμαι ότι δεν μου άρεσε καθόλου το μπάνιο στην σκάφη που όμως έπρεπε απαραίτητα να το υποστώ το βράδυ της παραμονής για να είμαι και όλο τον υπόλοιπο χρόνο καθαρή.
Θυμάμαι το ζόρι μου να κοιμηθώ νωρίς μη τυχόν και περάσει ο Αι Βασίλης και με βρει ξύπνια, θυμώσει μαζί μου, και φύγει δίχως να μου αφήσει το δώρο του.
Θυμάμαι το καρδιοχτύπι μου εκείνο το πρωί της Πρωτοχρονιάς που βρήκα δίπλα από το μαξιλάρι μου τρία ολάκερα βιβλία από την σειρά της "Πολυάννας" που ήταν η αγαπημένη μου.
Θυμάμαι ότι τα μύριζα, τα χάιδευα, και δεν πίστευα στα μάτια μου.. πίστεψα όμως απόλυτα εκείνη την στιγμή στην ύπαρξη του αγαθού γέροντα.
Θυμάμαι το ροδοκοκκινισμένο ψητό κοτόπουλο με την περίεργα γιορτινή γεύση που τρώγαμε πάντα εκείνη την μέρα εγώ και τα αδέλφια μου και τη μαμά πάνω απο το κεφάλι μας να απαγορεύει να μαλώσουμε - συνήθως για το ποιος είχε στο πιάτο του την μεγαλύτερη μερίδα- γιατί θα μαλώναμε και όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Θυμάμαι πως μας συνιστούσε να διαβάσουμε έστω και για πέντε λεπτέ τα μαθήματα του σχολείου μας για διαβάζουμε και όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Θυμάμαι το φως που έπαιρνε πάντα το δείλι μιας τέτοιας μέρας.
Ένα φως που σηματοδοτούσε πάντα αρχή και ποτέ τέλος.
Θυμάμαι ότι τριάντα χρόνια και πριν, μια μέρα σαν ετούτη, πάντα κάτι καλό περίμενα ότι θα συμβεί στην ζωή μου και στην ζωή των γύρω μου.
Συνέβη; Δεν ξέρω...Ξέρω όμως ότι αν ευχηθώ καλή χρονιά θα νιώθω σαν να κοροϊδεύω τον κόσμο, πλην όμως θα το τολμήσω:
Καλή χρονιά Συνέλληνες με την ευχή ο χρόνος που πέρασε να είναι και ο τελευταίος των δεινών μας.
Καλή χρονιά με ειρήνη, υγεία, και ψωμί για όλο τον κόσμο!