Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Σημερα γάμος γίνεται......

Λοιπόν, εμεις εδώ, στο κανονικό σπίτι δηλαδή κι όχι  στο μπλοκόσπιτο, έχουμε χαρές!
Παντρολογήματα!
Ναι, ναι, αληθινά παντρολογήματα!
Σήμερα παντρεύομαι το  πρώτο παιδί  μεσα απο το σπίτι μας, την κόρη  της αδελφής μου και, όση ώρα θα φορτίζω τη μπαταρία της φωτογραφικής μου μηχανής, που αδειασε απο τις πολλές φώτο που τραβώ μέρες τώρα,  είπα να μοιραστώ τη  χαρά μου μαζι σας, ίσαμε να ξαναπάω απέναντι
Αντε λοιπον,  στις χαρές σας οι λεύτεροι και στων παιδιων σας οι παντρεμένοι

Τώρα όμως συγκεντρωθείτε  γιατι βρίσκεστε   στις χαρές του δικού μας του παιδιού !
Και χίλια καλωσορίσατε ....


Μην ντρέπεστε , ανεβείτε σιγά σιγά τη στολισμένη σκάλα




που έφτιαχνε η ευτυχισμένη θεία ώρες χθες βράδυ-οχι εγώ, η μικρή μου αδελφή  είναι περι τούτων-


σταματήστε να πάρετε μια ανάσα στο κεφαλόσκαλο



να καμαρώσετε την ευτυχισμένη νυφούλα μας



αγκαλιά με την ξαδέλφη της-που θα έχουμε κι αυτηνής σε λίγο τις χαρές της καθότι εγκυμονούσα-



και τη γιαγιά της



και περάστε να πάρετε ένα χειροποίητο κουραμπιέ



εκτός αν προτιμάτε ρακί ή λικεράκι

προσέξτε όμως μη σκοντάψετε στα καλαθάκια των παρανυμφων





έτσι όπως θα δείτε τη νύφη με τη ρόμπα να χορεύει μαζι με τις ξαδέλφες της




μέχρι να βάλει το ρόλει στο μαλλι για το τελικό χτένισμα


Η κόρη μου εν τω μεταξύ έχει ήδη έτοιμο το κοτσο-πως θ' αντέξει αλήθεια αυτο το παιδί ίσαμε αυριο έτσι;-


και μη μου πείτε πως δεν ειναι τέλειος;


Τώρα όμως οτι σας έδειξα σας έδειξα, διπλα εχουν στήσει γλέντι κι εγώ λέω να πάω να φάω κάνα κοψίδι-τρόπος του λέγειν γιατι ειμαι χορτοφάγος-
Και μην ανησυχείτε, θα επανέλθω με τις φωτογραφίες του γάμου .
Εις αύριο λοιπον τα σπουδαία.
Αντε και στων παιδιών μας.....


Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Στο φίλο μου το Σιωπηλό, ένα μικρό δώρο για τη γιορτή του


Σιωπή....







Τόση σιωπή που στο μανδύα της με τύλιξε,


τόση σιωπή που με τα δάχτυλα της με βαριάγγιξε,

με γλύκανε, με βάφτισε,

πνευματικό παιδί της μ’ ονομάτισε

κι ολούθε γύρω μου σιωπή τώρα αντικρίζω.
Σιωπή…σιωπή!!!

Μόνο οι στυγνοί σου νόμοι με ορίζουν

και μοναχά αυτούς γνωρίζω και ορίζω….

Κι αν παγιδεύτηκα πολλάκις

και με κατακρεούργησαν οι συμπληγάδες

- η σιωπή και η φωνή-

κι αν στόχο έβαλα να κοιμηθώ

κι αντί γι'  άρπα μ’ όνειρα

να νανουριστώ
σε μια ανθρώπινη αγκάλη,

διασχίζοντας στα γρήγορα

τη χώρα του συνειδητού, για να σωθώ,

έφτασα μια για πάντα να εδραιωθώ

στη χώρα του ασυνείδητου και πάλι.


Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Ωραία κοιμωμένη







Συνέλαβα τον εαυτό μου να διαπραγματεύεται


το αντίτιμο της γεννήσεως του.

Αραπάκι νόθο που εβιάσθη

από την εξοικείωση ωρών

ζυμωμένων με προζύμι και μαγιά

ολικής αλέσεως φόβου.

Για το τι μέλλει γενέσθαι…

Αναζήτηση πορίσματος επί διαφανούς μεμβράνης

καθώς και επί φύλλου κλάδου ελαίας.

Ισχνότης εν μέσω κνησμού αοριστίας.

Καταπέλτης η ταπεινωμένη αποφασιστικότης

διεπεράστη από ανάλαφρο ηρωισμό

ισορροπισμού και προστάζοντας

τους «ζυγούς λύσατε» αποφάσισε ταξίδι υπερσιβηρικό

διακόπτοντας την αφυπνισμένη απραξία.

Η ύπουλη δυσκαμψία διατάραξε

της αποφάσεως την εγκυρότητα

προβάλλοντας μείζον θέμα:

«Ωραία κοιμωμένη μην ξυπνάs



αφού δε σου αρέσει το ταξίδι με τους υδρατμούς του τέρματος.

Σ’ αρέσει απλά να «ταξιδεύεις…»

Είπε.

Κι έτσι ρυθμίστηκε το θέμα.

Ύστερα κοίταξε το χώρο γύρω της.

Τα ράφια, τα χαλιά, τα ευτελή μπιμπλώ.

Την έκδοση «Φάουστ» του Γκαίτε…

Γέρασαν κι οι έννοιες μαζί της

σε τούτη την προβλήτα της αναμονής.

Να σ΄ αγαπήσω τότε.

Ναι!

Να σ΄ αγαπήσω εαυτέ μου.

Μα μ΄ εμποδίζει ο εγωισμός του φόβου

και το πυρίμαχο ασημένιο δαχτυλίδι

της ελπίδας μεσ΄ το δείκτη.

Ο φόβος κι η ελπίδα.

Τούτοι οι δυο ανέκαθεν υπήρξανε

οι πλέον άσπονδοι εχθροί μου





Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Μύθος 2






Δεν είναι σημερινή σκέψη, ούτε καν χθεσινή…




Από τότε που άρχισα να γράφω, ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια δηλαδή, γυροφέρνει στο μυαλό μου….κι είναι και πολλά αυτά τα χρόνια πανάθεμα τα, δε θέλω τώρα ν’ αρχίσω να τα μετρώ….
Απλά τώρα τελευταία, μετά την είσοδο μου εδώ και την συναναστροφή μας, άρχισε να αναζωπυρώνετε μέσα μου κι απόψε θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας.



Τι έλεγα λοιπόν; Α ναι
Έλεγα πως από τότε που ξεκίνησα να γράφω, κάτι που εγινε πολύ νωρίς- στα δέκα πήρα το πρώτο μου σχολικό βραβείο, στα δώδεκα άρχισα τη συγγραφή του πρώτου μου μυθιστορήματος-που δεν ολοκληρώθηκε ποτε- στα δεκατέσσερα είχα ήδη τελειώσει τη πρώτη ποιητική συλλογή μου- που μήτε ξέρω που βρίσκετε σήμερα, και στα δεκαοκτώ είχα πάρει τη θέση της "ερωτικής επιστολογραφίας" στη παρέα μου…
Μετά διένυσα μια δημιουργική ανάπαυλα, χαχαχα, γράφοντας απλώς ότι μου κατέβαινε κι όποια στιγμή μου κατέβαινε, σε χαρτοπετσέτες που λιγο μετά τις πετούσα, μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησα πάλι κι έκτοτε δεν σταμάτησα ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Όλα αυτά τα χρόνια όμως, και σ΄ όλες τις αμέτρητες λέξεις που έχω γράψει- γιατί δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά κι η δουλειά μου με το γράψιμο έχει να κάνει, άρα δεν γράφω μονάχα από χόμπι αλλά κι εξ ανάγκης, μια μεγάλη ανάγκη επικρατούσε μέσα μου:
Αυτό που γράφω να αρέσει.
Έτσι στην αρχή κοίταζα το δάσκαλο στο μάτια την ώρα που διάβαζε την έκθεση μου περιμένοντας με αγωνια το μπράβο του…
Μετά τη μαμά μου και τις αδελφές μου που τις ανάγκαζα θένε δεν θένε  ν’ ακούνε τις μπούρδες που τους διάβαζα…
Μετά τις φίλες μου, να δω αν βρήκαν ανταπόκριση στο αίσθημα οι ερωτικές επιστολές μου…
Μετά…μετά….μετά το καθένα τέλος πάντων που θα μπορούσε να μου πει έστω και μια μικρή θετική λεξούλα για εκείνο που έγραψα, ή σκόπευα να γράψω…
Και όχι, πιστέψτε με, δεν έχει να κάνει στο ελάχιστο η ανασφάλεια στο συγκεκριμένο …με δεδομένο ότι όλοι δεν είναι δυνατόν να αρέσουν σε όλους, ξέρω πλέον καλά τις δυνατότητες μου…
Ποτέ όμως δεν μπόρεσα να καταλάβω εκείνο το περίφημο:
«Γράφω για μένα…»
Κι όχι μόνο δεν μπόρεσα να το καταλάβω, αλλά αντίθετα, το θεωρώ υποκρισία και μύθο.
Μέγα μύθοοοοοοοο λέμε!
Τι θα πει γράφω για μένα;;;;
Γράφω σημαίνει βέβαια «είμαι μόνος μου αλλά εμπεριέχω μέσα μου ολάκερο τον κόσμο….» ή , τουλάχιστον για μένα αυτό σημαίνει…
Γράφω σημαίνει πως αυτό που βγαίνει από μέσα μου αγγίζει τον άλλο…
δονεί τις κεραίες του….ταρακουνά το είναι του….
Διαφορετικά δεν έχει και νόημα ύπαρξης….όπως ακριβώς δεν έχουν και νόημα ύπαρξης τα κοσμήματα, όσα όμορφα κι αν είναι, αν δεν ακουμπήσουν και δεν αναδειχθούν πάνω σε μια ανθρώπινη σάρκα…
Γι΄ αυτό λοιπόν, δεν ξέρω τι κάνετε εσεις, εμένα πάντως το δικό σας το μπράβο και η δική σας η αγάπη, μου είναι απαραίτητα.





Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Συνδέθηκε έως ακόμα και το ιντερνέτ με την αθανασία!










Μπορεί να ήταν ακριβώς έτσι

Μα ίσως και να μην ήταν.

Καλού κακού

μη το κλείνεις το θέμα,

βάλ’ του ερωτηματικό…

Τη τελεία δε αστην για τις φορές

που με το θεό- ψέμα φιλήθηκες

κι ασχολήσου πλέον με την ελπίδα

έστω κι αν σου είπαν πως

είναι ελπίδα επιλήψιμη



Μα όταν ο ήχος της

το καιρό των παγετώνων

απομάκρυνε

κι αιώνων αδιάκριτων κοχύλια

-σωμάτων πια περιγράμματα-

σε παραλία δίχως ληξιαρχικά γραφεία ανέσυρε,

ποιος μπορεί να ξέρει από πότε βρίσκονταν

θαμένα εκεί άραγε;



Από πάντα;

Ή πριν το πάντα.

Εν πάση περιπτώσει

Ελάχιστο το κενό ανάμεσα τους

για να το πάρεις τοις μετρητοίς

και θα μου συνιστούσα

να μην ελέγχω τόσο αυστηρά το έτος.

Έτσι κι αλλιώς ανθρώπους μεταφέρει,

τι ωφελούν τα νούμερα από κάτω.



Σημασία έχει ότι σ’ αγγίζω

Aμφορέας το είναι μου που σε

κουβαλά στων αιώνων τη κίνηση.

Από το πρώτο ως το τελευταίο σκίρτημα

του θαλάσσιου φλοίσβου.

Λάδι και νερό καρτερώ να σ’ αλείψω

πριν στρέψεις το βλέμμα ψηλά

και γευτείς νίκη.


Και μείνε εκεί.

Δεν δηλητηριάζεται η πανσέληνος

από αμφιβολία εκεί

Πολύτιμους λίθους θα δεις

τα κύτταρα σου να γίνονται εκεί

τώρα π’ ανέμου οίστρος

νεογέννητο έκανε το χρόνο

επαληθεύοντας τα αλλόκοτα.

Ιδού:

Συνδέθηκε έως ακόμα και το ιντερνέτ με την αθανασία!

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Οπερ εγένετο


















Εν αρχή ην ο λόγος της ψιθύρισαν μόλις γεννήθηκε τα ψέματα

.

Έκλεψαν τα μάταια τη σκέψη από το βρέφος,

πίστεψε η έφηβη κάθε τι που της είπαν




κι αρχίζοντας να ασκείται στο προπύργιο της άμιλλας,

ανέτρεψε μέσα της τα εύλογα.


Έντυσε με στολή δικής της επινοήσεως την ψευδαίσθηση αλήθεια,

την αθλιότητα παράδεισο,




ξέχασε πως για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή της φταίνε οι λέξεις

και στάθμευσε εκεί λιτά μα επίμονα να χάνονται οι μέρες της.

Άρον –άρον το πέρσι να το μεταμορφώσει σε τώρα.

Άρον -άρον το τίποτα να το κάνει πολύ.

Άρον- άρον το μπάτσο να τον νιώσει φιλί.

Άρον- άρον με τις λέξεις στη σκιά

να δώσει περίγραμμα οντότητας η ώριμη.




***

Κι ερρίφθη ο κύβος της κατάθλιψης.




Παρόντες όλοι οι απόντες.

Σημαντικά όλα τα ασήμαντα.

Απαραίτητα όλα τα άχρηστα.

Κι ήταν πλέον αργά να ζητήσει πιστοποιητικό γνησιότητας

ή αλλιώς- πως το λένε αλήθεια;- προγραμματισμό συναισθήματος.

Οι επιταγές της ήταν ήδη χωρίς αντίκρισμα




όταν άρχισε να στέλνει κενά γράμματα

σε φακέλους χωρίς διευθύνσεις,

ανύπαρκτα γραμματοκιβώτια

και, βεβαίως, φανταστικούς παραλήπτες.

Κάθε βράδυ μόνο, λίγο πριν πάει για ύπνο

υπενθύμιζε στον εαυτό της:

«Αύριο…από αύριο…

από αύριο θ’ αρχίσω κι εγώ να προγραμματίζω.

Γιατί επιτέλους κάποτε πρέπει να μάθω κι εγώ να προγραμματίζω»

Και βέλαζε από πόνο και προσπάθεια

έως ότου θάρρεψε στο τέλος

κι η ίδια πως ήταν αρνί.




Εξάλλου, εκούσια ή ακούσια είχε πέσει τόσες

φορές σε στόματα λύκων κρυμμένων πίσω από ανθρώπινη μάσκα,

που το περίεργο θα ήταν να θεωρήσει τα πράγματα διαφορετικά.



***

Από περίεργη φυσικά μέχρι ακαταλαβίστικη ακούστηκε

και η φράση που επαναλάμβανε συνεχώς

όταν κάποτε συνελήφθη από τους Ζητάδες της λογικής




για μια σύντομη κούρα στο θεραπευτήριο της πραγματικότητας.

«Ζητώ πύλες για να εισέλθω κι άλλη πύλη από τον άνθρωπο δεν βρίσκω…

ζητώ πύλες για να εισέλθω κι άλλη πύλη από τον άνθρωπο δεν βρίσκω….»




φώναζε μα ήρθε ακόμα πιο ολέθρια η συνειδητοποίηση που της έγνεφε

να σιωπήσει καθώς το έβρισκε μάλλον απίθανο να καταλάβουν τι

εννοεί εκείνοι που την άκουγαν.



***

Πάλεψε με νύχια και με δόντια το πρώτο καιρό ν’ αρνηθεί τη σιωπή.

Στο κάτω –κάτω «εν αρχή ην ο λόγος»,




έτσι της δίδαξαν τα ψέματα από τότε ακόμα που μπουσουλούσε.

«Τι εφιάλτης….» μονολόγησε και για να τον διώξει

έραψε ακόμα μια στολή, πολύχρωμη τούτη τη φορά,

την φόρεσε στις λέξεις και τις μεταμόρφωσε σε εικόνα




που επέλεξε ωστόσο να την απολαμβάνει prive

και μάλιστα μέσα από πολυτελή τηλεόραση με γιγαντοοθόνη.

Δώρο καλών φίλων που φρόντιζαν βλέπεις ανελλιπώς

για την άνετη διαμονή της

στο ψυχιατρείο της φρόνησης.




***

Αλλά ήταν πλέον αργά…και να πεις ότι δεν το ήξερε; Το ήξερε…

Ανέκαθεν ότι της άρεσε το έτρωγε με βουλιμία.

Έτσι και τώρα, έφαγε λόγια, λόγια , λόγια,

λόγια περιχυμένα με μπεσαμέλ ή γλυκόξινη σάλτσα,

λόγια λαδερά, λόγια ανάλαδα,

λόγια που της είπαν και λόγια που είπε,

μπούχτισε απ΄ τα λόγια κι άρχισα να ξερνά.




Ξέρασε την ντυμένη σε αλήθεια ψευδαίσθηση,

και την ντυμένη σε παράδεισο αθλιότητα,

ξέρασε πόνο, τόσο που ούτε κατά διάνοια

δεν φαντάζονταν πως χωρά το στομάχι της

μα πάλι δεν ξαλάφρωσε, μέχρι που σκέφτηκε

να χρησιμοποιήσει το αντιεμετικό της σιωπής.




Για να επιταχύνει δε την δράση του

το ρούφηξε κι αυτό με βουλιμία, σε διπλή δόση, κι επιτέλους!

Βρήκε τη δύναμη κι έβαλε μπρος να χτίζει

τη μεσοτοιχία της διαπραγμάτευσης

που προς το παρόν τουλάχιστον θα την απάλλασσε

από την άμεση γειτνίαση με τις κατάπτυστες λέξεις.

Ποιος ξέρει, ίσως λίγο αργότερα καταφέρει

να μεταφερθεί και σε κανένα πιο βορειότερο προάστιο.
***

Ένας μικρός, κούφιος θόρυβος υπόγειας δόνησης

ήταν αυτό που την προειδοποίησε στην

αρχή πως σιωπή δεν σημαίνει απαραίτητα και λήθη.

Κρίμα…η μονόκλινη μεσοτοιχία της προφανώς είχε χτιστεί με σαθρά υλικά.




Τόσο σαθρά που στα θεμέλια της μπορούσαν κάλλιστα να περιδιαβαίνουν

και να υποσκάπτουν τη σταθερότητα τους,

κάτι τεράστια τρωκτικά ήχων που

ταΐζονταν από τα υπολείμματα της ζωής της κι όπως διαπίστωνε,

κανένα ποντικοφάρμακο δεν ήταν ικανό να τα εξοντώσει.

Αντίθετα, μερικά εξ αυτών θρέφονταν από το τρόμο της

κάθε μέρα και περισσότερο κι οι ήχοι όλο και πολλαπλασιάζονταν:



***

Ήχοι θρυψαλιασμένων ονείρων κλειδωμένων ως τα τότε

σε φθηνά, γυάλινα μπουκαλάκια ελπίδας.




Ήχοι αυθαιρεσιών από πέτρες που εξακοντίζονταν σε ουρές πιθανών διερχομένων.

Ήχοι από ηχογραφήσεις μηδαμινότητας.

Ήχοι από ατροφικές εκθέσεις ιδεών.

Ήχοι από τη δική της φωνή τότε ακόμα που ζητούσε

εκείνα τα ευκόλως εννοούμενα «ως είθιστε».

Ήχοι από σκιές με περίγραμμα αδιαφορίας

που κατά τύχη κι όχι από γνώση

προμάντεψαν κάποτε το «οπερ εγένετο» της όλης κατάστασης.





Ήχοι…. ήχοι… ήχοι…ε πόσο να αντέξουν τ’ αυτιά της πια,

πάει, εκτός από το λόγο τρύγησαν και την ακοή τα τρωκτικά

κι εν συνεχεία έβαλλαν μπρος και για την αίσθηση

κι έτσι ούτε άκουσε ούτε αισθάνθηκε

την επόμενη δόνηση που τούτη τη φορά

δεν ήταν υπόγεια αλλά καθολική.

Κάτι μόνο πήγε να καταλάβει προς το τέλος

κι από ένστικτο σκέφτηκε προς στιγμή να το βάλει στα πόδια,

με τίποτα ωστόσο δεν προλάβαινε να δραπετεύσει

από την ήδη ετοιμόρροπη και λεηλατημένη γη της ψυχής της




κι ίσα μόλις που πρόλαβε και ψιθύρισε

«μετεβλήθει εντός μου ο ρυθμός του κόσμου…»

πριν την καταπλακώσουν τα χώματα.




***
Φώτισαν τη στιγμή σπίθες από ξερόκλαδα και φύλα που

έστηναν τρελό χορό φωτιάς λιγάκι παραπέρα

από τις πύλες που ζήτησε να μπει αλλά δεν τις επέτρεψαν…


Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

ΦΡΙΚΗ






Δυστυχώς, όσο κι αν κάποιοι εθελοτυφλούν απέναντι στο φαινόμενο  της παιδεραστίας, δυστυχώς,  όπως τουλάχιστον  δείχνουν τα πράγματα,  αυτό δεν λιγοστεύει στο ελάχιστο τη μάστιγα.

Και τα όσα  παραθέτω, είνα ελάχιστοι μόνο τίτλοι απο τα νέα της μπλοκόσφαιρας και γενικά του ιντερνετ, αν ηθελα εβρισκα κι άλλους, θεώρησα ωστοσο πως αυτοι είναι αρκετοί...

Τι μπορεί  όμως  να γίνει ρε παιδιά  για να αποφύγουμε αυτη τη φρίκη;

Εγώ προσωπικά ειμαι υπερ της θανατικής ποινής....










Διαβάστε λοιπον αν και ειμαι σίγουρη πως τα ξερετε όλοι σας...
Κι ας κάνουμε όλοι μαζι κάτι για  να μη βουλωθεί πια κανένα άλλο παιδικό στόμα.
Για να εξαφανιστει πια  ο τρόμος απο όλα τα παιδικά μάτια....έστω κι αν  αυτά τα μάτια, δεν υπάρχει ουδεμία  περίπτωση να τα αντικρίσουν ποτέ τα δικά μας τα μάτια.






ΣΟΚ!!! Βίασε και σκότωσε 9χρονη

 
Βιασμός 12χρονης από 21χρονο Αλβανό στη Λήμνο


Στο εισαγγελέα ο πατέρας που βίασε επί 8 χρόνια την κόρη του





Σοκ!! Βίαζε τη θετή του κόρη από 10 ετών

 
Ομαδικός βιασμός 8χρονης από ανήλικου



Σοκ με 35χρονο παιδόφιλο μετά από καταγγελία της συζύγου



Πήγε να γνωρίσει τον πατέρα της και εκείνος την βίαζε 3 φορές τη μέρα για 2 ολόκληρους μήνες !!!!!!



Κάλεσε άνθρωπο στην Αμερική για να βιάσει τον 5χρονο γιο του



Σοκ στην Ξάνθη. Ασελγούσε στην εγγονή του



Ασελγούσε σε βάρος της ανήλικης κόρης της συντρόφου του και δύο φίλων της



Παιδοφιλικά κανάλια στο Youtube

 
Συναγερμός! Άγγλος παιδεραστής, φορέας του AIDS στην Ελλάδα

 
Βίαζε επί δύο χρόνια 2 παιδιά με διανοητικά προβλήματα

 
Συνελήφθη 75χρονος παιδεραστής

Θέλετε κι άλλα;
Δε νομίζω...

Αν θέλετε πάντως ειναι εύκολο να τα βρείτε μόνοι σας....
Εγώ πάντως σταματώ εδώ αναρτώντας εκτός απο το τίτλο
κι ολόκληρο το  παρακάτω κείμενο

Δημόσια εκτέλεση παιδεραστή - δολοφόνου

Ο δράστης, Γέχια Χουσεΐν το όνομά του, ήταν ιδιοκτήτης κουρείου. Το θύμα ένα 11χρονο αγόρι που μπήκε στο κατάστημα του βιαστή-δολοφόνου για ένα κούρεμα. Αφού το βίασε, ο δράστης δολοφόνησε το παιδί, το έκοψε σε κομμάτια και τα πέταξε έξω από την πόλη Σάνα, πρωτεύουσα της Υεμένης, όπου και διέμενε. Ο δολοφόνος ομολόγησε την πράξη του τον Δεκέμβριο του 2008. Η εκτέλεσή του έγινε δημόσιο θέαμα αφού έτσι ορίζει ο νόμος στην Υεμένη.
Οι δράστες κακουργημάτων που πρόκειται να εκτελεστούν διαπομπεύονται από το κοινό, στη συνέχεια τους ξαπλώνουν μπρούμυτα σε ένα χαλί και οπλίτης του Υεμενικού στρατού τους πυροβολεί από πίσω σημαδεύοντας την καρδιά. Οι φωτογραφίες από την εκτέλεση του δολοφόνου έχουν προκαλέσει αντικρουόμενες αντιδράσεις. Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι αυτή είναι η μοναδική τιμωρία που μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη σε τέτοιου είδους εγκλήματα και άλλοι την κρίνουν απάνθρωπη και βάναυση.










Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Άτιτλο

Αλήθεια, γι'  αυτόν τον  έρωτα





θα στάξει κάποιο δάκρυ;

Όχι, δεν θ' ακουστεί λυγμός
















πέρα παίρνει να χαράζει.....

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Επί των αμνημονεύτων

Αφιερωμένο στη «Ψυχασθενή»





Μια ψυχούλα που εχει αγγίξει τη δική μου τη ψυχή

 

ισως λίγο παραπάνω από τις υπόλοιπες εδώ μεσα…

 

Για να δει ότι δεν είναι μόνη της….αν αυτό τη παργηγορεί…






Φοβάμαι τις φωνές που σαλαγούνε στο μυαλό μου


Φοβάμαι το σκοτάδι π’ όπου κι αν πάω είναι πάντα εμπρός μου…


Φοβάμαι, χέρια γίγαντα τα νιώθω σφιχτοτυλιγμένα στο λαιμό μου


Φοβάμαι, τρέμω την ώρα που μολύβι και χαρτί θωρώ μόνο για φάρμακο μου




Φοβάμαι, πόρτες τρίγυρα διπλολουκετιασμένες αντικρίζω


Φοβάμαι, απλώς κορμιά χωρίς ψυχή, μονάχα σάρκες δίπλα μου αγγίζω


Φοβάμαι τ’ άστρα απ’ τον ουρανό, ψεύτικο φως μου φαίνεται πως δίδουν


Φοβάμαι ανθρώπινα στοιχειά από παντού, με βδελυρότητα σαν ερπετά αγγίζουν


Φοβάμαι!!!


Φοβάμαι εικόνες από παλιά, ασπρόμαυρο το φιλμ, από καιρό πολύ ξεθωριασμένο.




Κίτρινο χρώμα πόνου παίρνουν ξαφνικά,  ποιος είπε αυτά που έφυγαν πως είναι κάτι τελειωμένο;


Φοβάμαι και για κάποιες που στου μέλλοντος τον άβατο το θάλαμο σειρά αναμονής για εμφάνιση


κρατούν



Φοβάμαι …τι χρώμα άραγε μετά από χρόνια απάνω τους αυτές οι εικόνες θα βαστούν;
 
 


 


Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Δροσοσταλίδα



Απλά σαν δροσιά πρωινή θα έρθω
στην εξώπορτα των πληγών σου,
να μουσκέψω με πελαγίσιο νερό τη μοναξιά σου..
Τη μοναξιά μου ..
Καθώς δροσοσταλίδα θα αιωρούμαι