Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Επί των αμνημονεύτων

Αφιερωμένο στη «Ψυχασθενή»





Μια ψυχούλα που εχει αγγίξει τη δική μου τη ψυχή

 

ισως λίγο παραπάνω από τις υπόλοιπες εδώ μεσα…

 

Για να δει ότι δεν είναι μόνη της….αν αυτό τη παργηγορεί…






Φοβάμαι τις φωνές που σαλαγούνε στο μυαλό μου


Φοβάμαι το σκοτάδι π’ όπου κι αν πάω είναι πάντα εμπρός μου…


Φοβάμαι, χέρια γίγαντα τα νιώθω σφιχτοτυλιγμένα στο λαιμό μου


Φοβάμαι, τρέμω την ώρα που μολύβι και χαρτί θωρώ μόνο για φάρμακο μου




Φοβάμαι, πόρτες τρίγυρα διπλολουκετιασμένες αντικρίζω


Φοβάμαι, απλώς κορμιά χωρίς ψυχή, μονάχα σάρκες δίπλα μου αγγίζω


Φοβάμαι τ’ άστρα απ’ τον ουρανό, ψεύτικο φως μου φαίνεται πως δίδουν


Φοβάμαι ανθρώπινα στοιχειά από παντού, με βδελυρότητα σαν ερπετά αγγίζουν


Φοβάμαι!!!


Φοβάμαι εικόνες από παλιά, ασπρόμαυρο το φιλμ, από καιρό πολύ ξεθωριασμένο.




Κίτρινο χρώμα πόνου παίρνουν ξαφνικά,  ποιος είπε αυτά που έφυγαν πως είναι κάτι τελειωμένο;


Φοβάμαι και για κάποιες που στου μέλλοντος τον άβατο το θάλαμο σειρά αναμονής για εμφάνιση


κρατούν



Φοβάμαι …τι χρώμα άραγε μετά από χρόνια απάνω τους αυτές οι εικόνες θα βαστούν;