Η παρούσα ανάρτηση μου ηρθε σαν ιδεα χθες, μετά απο μια συζήτηση μέσω σχολίων που έκανα με ενα φίλο μπλόγκερ με αφορμή το κόψιμο των επιδομάτων απο κάποιες ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες πολιτων ― ΑΜΕΑ―
Αναρωτιόμουν λοιπόν αργότερα μοναχη μου― βλεπετε το εχω αυτο το κακο χούι να μιλω με τον εαυτο μου― πως ως γνωστόν, ανθρωπος ετοιμολογικά σημαίνει άνω― θρώσκω, δηλαδη κοιτάζω ψηλα, και μεταφορικα προσεγγίζω νοητικά ένα ευρύτερο οπτικό πεδίο, συμπεριλαμβανομένου και του ουρανου, αφου η κατασκευή μου, πνευματική και σωματική μου δίδει αυτη την δυνατότητα.
Κι επειδη οι απόψεις πάντα διίστανται, κι ακόμα και το καλό, ή το κακό, ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει οπως νομίζει, τι ειναι εκείνο που , κατα τη γνώμη σας πρέπει να κάνει ενας άνθρωπος για να πληροί τις προυποθέσεις του είδους του και να αποδείξει πως όντως ανυψώθηκε και δεν παραμένει ακομα στην εποχή του ανθρώπου της φωτογραφίας;
ΥΓ Ξερω πως σας βάζω δύσκολα καλοκαιριάτικο, αλλά αν δεν το κανω τώρα θα σκάσω
