Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Αχ! Βαχ! Ζήτω η Πατρίς!


Μια συγκινητική επιστολή κρητικού στρατιώτη από το Μέτωπο της Μικράς Ασίας

Όσες σειράδες γράμματα γράφει η επιστολή μου

Τόσες φορές σας χαιρετώ φίλοι και συγγενείς μου

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Τρία χρόνια από τον θάνατο του του ήρωα Σήφη Αναστασάκ

Σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια από το τραγικό δυστύχημα κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής άσκησης τακτικής εναέριας μάχης, στην οποία συμμετείχαν 6 αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας.
Ένας λάθος χειρισμός είχε ως αποτέλεσμα να συγκρουστούν στον αέρα ένα μονοθέσιο κι ένα διθέσιο F-16, της 115 Πτέρυγας Μάχης και να συντριβούν νότια της Ιεράπετρας, κοντά στη νήσο Χρυσή. Το τραγικό περιστατικό βυθίζει στο πένθος την πολεμική αεροπορία και συγκλονίζει το πανελλήνιο. Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες το μονοθέσιο F-16C με πιλότο τον άτυχο σμηναγό Τάσο Μπαλατσούκα 33 ετών, χτύπησε από κάτω προς τα πάνω, περίπου στη μέση το F-16D στο οποίο βρίσκονταν ο σμηναγός Σήφης Αναστασάκης και ο ανθυποσμηναγός Παύλος Μποτζάκης, 25 ετών. Από τη σύγκρουση ο Μπαλατσούκας βρίσκει ακαριαίο θάνατο, ενώ ο Σήφης Αναστασάκης, μετά την παροχή κάθε δυνατής βοήθειας στο νοσοκομείο Ιεράπετρας, μεταφέρεται και νοσηλεύεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου με πολύ βαριά τραύματα και μετά από ηρωική αλλά άνιση μάχη, αφήνει την τελευταία του πνοή.

Ποιος ήταν:

Γεννήθηκε την 1η Νοεμβρίου 1975 στην Αθήνα.
Γιος του Στέφανου και της Μαρίας, γεννήθηκε κι έζησε στη Γέργερη και στο Ηράκλειο. Το 1993 αποφοίτησε από το Καπετανάκειο σχολείο και σε ηλικία 18 ετών εισήχθη από τους πρώτους στη Σχολή Ικάρων, όπου αποφοίτησε ως Αρχηγός της Σχολής.
Τον Οκτώβριο του 1997 τοποθετήθηκε στην 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος στην Καλαμάτα, για προκεχωρημένη εκπαίδευση στα αεροσκάφη Τ-2 και τον Φεβρουάριο 1999 στο Σμήνος Μετεκπαίδευσης των Α-7 στην 115 Πτέρυγα Μάχης.
Μετά το πέρας της εκπαίδευσης επάνδρωσε την 340 Μοίρα Βομβαρδισμού μέχρι τον Ιούλιο 2001, οπότε μετατέθηκε στην 111 Πτέρυγα Μάχης στη Νέα Αγχίαλο, για εκπαίδευση στα αεροσκάφη F-16.
Από τον Οκτώβριο 2002 μέχρι τον Οκτώβριο 2003 υπηρέτησε στην 347 Μοίρα και στη συνέχεια επανήλθε στην 115 Πτέρυγα Μάχης και στην 340 Μοίρα, με την έλευση των νέων αεροσκαφών F-16 Block 52 plus, όπου και υπηρετούσε μέχρι την ημέρα του ατυχήματος.
Μετά από την επιτυχή του εκπαίδευση στα Α7 και έπειτα στα F-16, διακρίθηκε τόσο για την εργατικότητά του, όσο και για την αρτιότητα του χαρακτήρα του, επελέγη δε από την υπηρεσία του και ως εκπαιδευτής καθώς η μεταδοτικότητα ήταν άλλο ένα χάρισμα που τον χαρακτήριζε.
Εκπροσωπούσε πάντα επάξια τη χώρα, λαμβάνοντας μέρος σε πάρα πολλές αποστολές, εντός κι εκτός Ελλάδας.
Σκοτώθηκε στις 25 Αυγούστου του 2010, σε αεροπορικό ατύχημα που συνέβη κατά τη διάρκεια διατεταγμένης πτήσεως, επιβαίνοντας στο υπ' αριθμ. 604 διθέσιο F-16D, το οποίο αφίχθη στην Ελλάδα την 19 Ιουνίου 2003 και είχε συμπληρώσει 1.130 περίπου ώρες πτήσεως.
Κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής άσκησης στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης, δυτικά της νήσου Χρυσή, συγκρούστηκε στον αέρα με ένα μονοθέσιο F-16C που συμμετείχε στην άσκηση, στο οποίο επέβαινε ο Σγος (Ι) Αναστάσιος Μπαλατσούκας. Μετά τη σύγκρουση, ο Σμγος (Ι) Ιωσήφ Αναστασάκης μεταφέρετε και νοσηλεύεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου με πολύ βαριά τραύματα και μετά από ηρωική αλλά άνιση μάχη, αφήνει την τελευταία του πνοή.
Ήταν έγγαμος πατέρας δύο τέκων.

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Είμαι μαχαίρι Κρητικό, όπλο τιμής κι ανδρείας, μα είμαι και ενθύμιο αληθινής φιλίας

Το Κρητικό μαχαίρι, αχώριστος σύντροφος κάθε Κρητικού παλιότερα, το πήραν μαζί τους οι Κρητικοί παντού όπου και αν πήγαν είτε ως ταξιδιώτες, είτε ως μετανάστες, όταν σε δύσκολες εποχές ορισμένοι απ' αυτούς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το όμορφο νησί τους.
Μπορεί να το συναντήσει κανείς εκτός από την Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου. Από την Αίγυπτο μέχρι τη Ρωσία και από τις ΗΠΑ και τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία, είτε σε σπίτια Κρητικών περήφανο οικογενειακό κειμήλιο, είτε σε καταστήματα μεταχειρισμένων ειδών και παλαιοπωλεία σκονισμένο και χωρίς ταυτότητα, ανάμεσα σ' ένα σωρό ετερόκλητα αντικείμενα να περιμένει τον άνθρωπο που θα τ' αναγνωρίσει και θα τ' αποκτήσει, καταβάλλοντας ως αντίτιμο κάποιο χρηματικό ποσό. Καθένα απ' αυτά κρύβει μία μικρή ή μεγάλη ιστορία, μία ιστορία δεμένη με το νησί της Κρήτης και με την Κρητική παλικαροσύνη.Αφού λοιπόν η παράδοση και τα ιστορικά τεκμήρια έχουν πολιτιστική αξία και πολιτιστική φερεγγυότητα, αξίζει να μελετηθεί και να τιμηθεί το χειροποίητο Κρητικό μαχαίρι, προτού η παραδοσιακή κατασκευή του σβήσει μέσα στην ατέρμονη κίνηση του χρόνου και τούτο, γιατί κάθε φορά που σβήνει μία παραδοσιακή τέχνη, ο ανθρώπινος πολιτισμός γίνεται φτωχότερος.

Το Κρητικό Μαχαίρι, η ιστορία του

Ένα από τα πρώτα εργαλεία τα οποία κατασκεύασε ο άνθρωπος και το οποίο τον βοήθησε να επιβιώσει στη μακριά και δύσκολη εποχή της αυγής του πολιτισμού είναι το μαχαίρι, το πρώτο αγχέμαχο όπλο. Για την κατασκευή του, μιμήθηκε στο σχήμα τα νύχια των άγριων ζώων, με τα οποία αυτά έπιαναν και φόνευαν τη λεία τους.Ένα από τα παλιότερα δείγματα μαχαιριού με τη μορφή με την οποία το γνωρίζουμε σήμερα βρέθηκε στο Τζεμπέλ - Ελ - Αράκ ( Gebel - El - Arak ) της Αιγύπτου, κατασκευάστηκε από επεξεργασμένο οψιδιανό λίθο κι έχει λαβή από ελεφαντόδοντο, διακοσμημένη με ανάγλυφες παραστάσεις εμπνευσμένες από πολεμικές σκηνές. Το μαχαίρι αυτό κατασκευάστηκε γύρω στο 3.400 π.Χ. και βρίσκεται σήμερα στο μουσείο του Λούβρου. Όμως και στην Κίνα, τη Μεσοποταμία και το Λουριστάν του Ιράν βρέθηκαν μαχαίρια τα οποία αγγίζουν την ηλικία των 5.000 ετών.Αλλά και στη Μυκηναϊκή Ελλάδα από το 1.500 π.Χ. και μετά κατασκευάστηκαν θαυμάσια αμφίστομα χάλκινα και ορειχάλκινα μαχαίρια, τα οποία το εμπόριο και το κίνητρο του κέρδους τα μετέφερε ακόμα και σε άλλους μακρινούς ευρωπαϊκούς τόπους, αφού το εξαγωγικό εμπόριο όπλων άνθισε στη Μυκηναϊκή εποχή.Και στην κλασική Ελλάδα όμως, είχε ανθίσει η κατασκευή πληθώρας αγχέμαχων όπλων και κυρίως μαχαιριών, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στους αμέτρητους πολέμους, οι οποίοι κατασπάραξαν την Ελλάδα της κλασικής εποχής.Την ίδια εποχή της Μυκηναϊκής ακμής, στη Μινωική Κρήτη η οποία μας κληροδότησε αρκετά λαμπρά έργα ενός προηγμένου και ταυτόχρονα ιδιόμορφου πολιτισμού, κατασκευάστηκαν αξιόλογα μαχαίρια, ελάχιστα δείγματα των οποίων έφτασαν μέχρι την εποχή μας. Στο μουσείο του Ηρακλείου μάλιστα, φυλάσσεται αγαλματίδιο πολεμιστή από τη Σητεία, Μινωικής εποχής, οπλισμένου με μαχαίρι το οποίο παρουσιάζει μερικές ομοιότητες με τα σύγχρονα Κρητικά μαχαίρια. Αξίζει ιδιαίτερα να τονιστεί ότι, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, τα αγχέμαχα όπλα και τα πολεμικά κράνη γεννήθηκαν στην Κρήτη, αφού εφευρέτες τους θεωρούνται οι Κουρήτες, ακόλουθοι του Δία.Η ανάγκη άμυνας του μεγαλύτερου ελληνικού νησιού είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη της μεταλλουργίας και κατ' επέκταση της κατασκευής όπλων στην Κρήτη κατά την κλασική εποχή, όταν οι τοξότες του νησιού είχαν εξαιρετική φήμη σ' ολόκληρη την Ελλάδα και τη Μικρά Ασία, για τη δεινότητα με την οποία χειρίζονταν τα όπλα αυτά. Τη ρωμαϊκή εποχή, οι Ρωμαίοι απέκτησαν πικρή πείρα της μαχητικής ικανότητας των Κρητικών και της ευθυβολίας των τόξων τους όταν κατέλαβαν το νησί.Κατά το Μεσαίωνα και ειδικότερα κατά τον 9ο αιώνα η Κρήτη καταλήφθηκε από τους Σαρακηνούς, οι οποίοι ήρθαν από την Ισπανία. Με ορμητήριο το νησί ταλαιπωρούσαν με τις επιδρομές τους ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Οι Σαρακηνοί της Κρήτης κατασκεύαζαν διάφορους τύπους όπλων επιτόπια και μ' αυτά εξόπλιζαν πλοία και πληρώματα κατά τις ναυτικές επιδρομές τους.

Μετά τη νικηφόρα εκστρατεία του Νικηφόρου Φωκά και την καταστροφή των Σαρακηνών της Κρήτης, το νησί επανήλθε στην εξουσία των Βυζαντινών όπου και παρέμεινε μέχρι τις αρχές του 13ου αιώνα, οπότε πέρασε στα χέρια των Βενετών πολύτιμο λάφυρο από τη διανομή των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μετά τη διάλυση της από τους Σταυροφόρους της τέταρτης σταυροφορίας.Οι Βενετοί κράτησαν την Κρήτη κάτω από την εξουσία τους για περισσότερα από 450 χρόνια. Στο γεγονός αυτό συνέβαλε η εξαιρετική οργάνωση της διοικητικής τους μηχανής και το αμυντικό σύστημα το οποίο είχαν αναπτύξει στο νησί, σύμφωνα με το οποίο εκτός από τις ισχυρές τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις, η άμυνα ενισχυόταν από την τοπική πολιτοφυλακή Κρητικών τοξοτών, φημισμένων σε ολόκληρη την ανατολή και από τις δυνάμεις των Ελλήνων και Ιταλών γαιοκτημόνων του νησιού. Οι τελευταίες αυτές δυνάμεις εξοπλίζονταν ασφαλώς με όπλα τα οποία κατασκεύαζαν επιτόπια Κρητικοί τεχνίτες.Μαρτυρίες για τη χρήση μαχαιριών για πολεμικούς σκοπούς κατά το Μεσαίωνα έχουμε σε γραπτές πηγές, οι οποίες αναφέρονται στην επανάσταση των Ψαρομηλίγγων κατά των Βενετών στα μέσα του 14ου αιώνα. Κατά την επανάσταση εκείνη οι Κρητικοί επαναστάτες ήταν οπλισμένοι με τόξα, λόγχες, ρόπαλα, μαχαίρες και πέλεκεις.Σύμφωνα με την προφορική παράδοση, την εποχή της Βενετοκρατίας υπήρχαν μαχαιράδικα στο Ηράκλειο της Κρήτης, εγκαταστημένα στην ίδια ακριβώς θέση που βρίσκονται και σήμερα.Μετά την τουρκική κατάκτηση της Κρήτης, οι μεταλλουργοί του νησιού συνέχιζαν να κατασκευάζουν εξαίρετα μεταλλουργικά προϊόντα, μεταξύ των οποίων και μαχαίρια, τα οποία κατά το 19ο αιώνα με τις επανειλημμένες επαναστάσεις των Κρητικών οι οποίοι διψούσαν για ελευθερία, αποκτούν ξεχωριστή αξία.

Η συναισθηματική αλλά και πρακτική πολεμική αξία του Κρητικού μαχαιριού συνεχίστηκε και στον αιώνα μας, αφού το Κρητικό μαχαίρι υπήρξε απαραίτητο συμπλήρωμα της πολεμικής εξάρτησης του Κρητικού παλικαριού στο Μακεδονικό αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους, στη Μικρασιατική εκστρατεία, ακόμα και κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου όπου οι Κρητικοί αντάρτες ήταν οπλισμένοι και με το παραδοσιακό τους Κρητικό μαχαίρι, σύμβολο της Κρητικής αντρειοσύνης και του πνεύματος αντίστασης της Κρήτης εναντίον κάθε κατακτητή.
Όμως, το τυπικό Κρητικό μαχαίρι με τη μορφή την οποία διατήρησε μέχρι την εποχή μας, γεννήθηκε κατά τα τέλη του 18ου αιώνα κι έχει σχήμα που θυμίζει "σαΐτα". Το χαρακτηριστικό του σχήμα υιοθετήθηκε μ' ενθουσιασμό από τους Κρητικούς και αντιστάθηκε στο πέρασμα του χρόνου.Φωτιά, αμόνι, ατσάλι, σφυρί, πένσες με μακρύς βραχίονες και η δεξιοτεχνία του μαχαιροποιού είναι τα απαραίτητα στοιχεία για την κατασκευή του Κρητικού μαχαιριού. Η ατσάλινη λεπίδα του είναι γεροδεμένη κι έχει μία μόνο κόψη, ενώ η αντίθετη προς την κόψη πλευρά, η "ράχη" του μαχαιριού, είναι επίπεδη, ισχυροποιημένη προς τη βάση της και λεπταίνει σταδιακά όσο πλησιάζει προς την άκρη για να καταλήξει σε μία οξύτατη αιχμή.Το σχήμα της λεπίδας είναι ευθύ, η πλευρά της κόψης λίγο πριν το τέλος της λεπίδας γίνεται έντονα κυρτή και καταλήγει στην αιχμή, η οποία έχει μια ελαφριά κλίση προς τα επάνω. Το μήκος της λεπίδας ποικίλει. Κατά τα μέσα του 19ου αιώνα οι Κρητικοί μαχαιροποιοί κατασκεύαζαν υπερμεγέθη μαχαίρια, το μήκος των οποίων έφτανε μέχρι και τα 0,80 εκ. του μέτρου. Οι τεράστιες αυτές μαχαίρες μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως σπάθες.Η κατασκευαστική ιδιομορφία της αιχμής του Κρητικού μαχαιριού, έχει ως αποτέλεσμα να του προσδίνει μεγάλη διατρητική ικανότητα.Η λαβή του Κρητικού μαχαιριού ονομάζεται "μανίκα". Το σχήμα της είναι ποικιλόμορφο. Τρεις όμως είναι οι επικρατέστεροι τύποι. Στον έναν το τελείωμα της λαβής θυμίζει ράμφος πουλιού, στον άλλον η λαβή έχει το τελείωμα που είχαν τα ναυτικά γιαταγάνια το 18ο και 19ο αιώνα και στον τρίτο, τον κλασικό Κρητικό τύπο, το τελείωμα της λαβής σχηματίζει " V ".



Αυτό το σχήμα " V " της λαβής είναι το πλέον διαδεδομένο κι εμφανίζεται μόνο στα Κρητικά μαχαίρια, χαρίζοντας τους τυπολογικά μια σχηματική μοναδικότητα, αφού σε κανέναν άλλον τόπο πάνω στον πλανήτη δεν κατασκευάζουν μαχαίρια με τέτοια λαβή.
Η ιδιόμορφη αυτή λαβή είναι κατασκευασμένη πάντοτε από ζωική ύλη, κέρατο ή κόκαλο, ενώ στα πολυτελέστερα από τα Κρητικά μαχαίρια είναι κατασκευασμένη από ελεφαντόδοντο. Όσες λαβές δεν είναι φιλοτεχνημένες από το πολύτιμο αυτό υλικό, είναι κατασκευασμένες από λευκό κόκαλο, προερχόμενο κυρίως από βοδινά πόδια, το οποίο οι μαχαιροποιοί και σήμερα ακόμη, βράζουν με νερό, στάχτη και ασβέστη για πέντε περίπου ώρες, ακριβώς όπως έκαναν και πριν δύο αιώνες, για ν' αποκτήσει μία λαμπερή λευκότητα κι ύστερα το λειαίνουν πριν το χρησιμοποιήσουν.Σπανιότερα όμως τα μαχαίρια είχαν σκουρόχρωμες λαβές, κατασκευασμένες από κέρατο. Τα πολυάριθμα κοπάδια αιγοπροβάτων της Κρήτης και τα γεροδεμένα κέρατα των βουβαλιών της, προσφέρουν ακόμη και σήμερα άφθονη την πρώτη ύλη για τις κεράτινες λαβές των μαχαιριών, ενώ σπανιότερα συναντώνται λαβές ακόμη και από τα κέρατα των αγριοκάτσικων του νησιού, περισσότερο γνωστών ως κρι - κρι.Τα πλέον γερά και ανθεκτικά για λαβές κέρατα, είναι εκείνα του κριαριού και του τράγου. Από τα κριαρίσια προτιμούν τα "χρυσαφένια με νερά", ενώ τα βουβαλίσια κέρατα είναι περισσότερο στιλπνά και λαμπερά, αλλά υπόκεινται σε φθορά ταχύτερα απ' ότι τα τραγίσια κέρατα.Τα μαχαίρια με τις σκουρόχρωμες κεράτινες λαβές ονομάζονται "μαυρομάνικα". Κάθε ένα κόκαλο ή κέρατο αρκεί για μία μόνο λαβή.

Μεγάλη αισθητκή αξία παρουσιάζουν τα αργυρά "φουκάρια", οι θήκες των "ασημωτών" μαχαιριών. Τα αντικείμενα αυτά συγκεντρώνουν επάνω τους τη ξεχωριστή αρτιότητα της τέχνης των Κρητικών αργυροχόων, καθώς και την ιδιόμορφη καλλιτεχνική τους έκφραση, η οποία εκδηλώνεται έντονα και εκφραστικά πάνω στις κυλινδρικές επιφάνειες των αργυρών θηκών των μαχαιριών.

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Τελικά ναι...υπάρχει Θεία Δικη




...Μισή ώρα, τόσο πάνω κάτω διήρκεσε το μαρτύριο της Αρετής έως ότου ναρκώθηκαν επιτέλους τα πάντα στο δωμάτιο!
Πίσω από δυο διαφορετικά πρίσματα νάρκης βέβαια, νάρκη όμως καταπλάκωσε και τον νικητή και τον νικημένο μέσα σε τούτο δω τον χώρο της αποφοράς που βρισκόντουσαν.
Μια αποπνικτική μυρωδιά μπόχας από ιδρώτα και αντρικό σπέρμα κυριαρχούσε πλέον μόνο στην ατμόσφαιρα, μια και καθώς φαίνεται κι αυτός ακόμα ο αέρας σεβάστηκε τη θέα της ξεσκισμένης νεανικής ήβης και παραμέρισε σταματώντας ν’ ανακυκλώνεται φοβούμενος λες μήπως και την πονέσει περισσότερο.
Τίποτε πια δεν κινιόταν γύρω, τίποτα, τίποτα, τίποτα!
Τίποτε δεν ακούγονταν γύρω, τίποτα, τίποτα, μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή που το «κοράκι» αποφάσισε την εθελούσια έξοδο του, σηκώθηκε από το κρεβάτι, κι ανεβάζοντας τα σώβρακα του «εμείς οι δυο θα τα ξαναπούμε σύντομα. Μέχρι τότε όμως πρόσεξε κακομοίρα, μη τυχόν σου ξεφύγει κουβέντα πουθενά, γιατί θα ‘χεις να κάνεις μαζί μου» είπε, και με ύφος που έδειχνε πως διόλου δεν αστειεύεται, έφυγε χωρίς να καταδεχτεί ούτε καν να κοιτάξει τι άφηνε πίσω του.
Αν ωστόσο τη στιγμή που άνοιγε την πόρτα έμπαινε στο κόπο να ρίξει, έστω, μια ματιά στα συντρίμμια που δημιούργησε, θα πανικοβαλλόταν από εκείνα που θα έβλεπε.
Θα πανικοβαλλόταν βλέποντας δυο μάτια να φουσκώνουν από μια παχιά κρούστα μίσους, και τον Ποσειδώνα να ορθώνει τη τρίαινα της εκδίκησης προετοιμάζοντας για την επόμενη ζωή του μια τέτοια θαλασσοταραχή, που αν γινόταν να διακρίνει το μέγεθος της, θα φρόντιζε τάχιστα να μεταφερθεί σε άλλο πλανήτη, προκειμένου να σώσει το τομάρι του...