Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Οι χρυσοί, οι αργυροί, και οι μαλαματένιοι... ή αλλιώς στους στραβούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος...


Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη


Ακούω, ακούω, ακούω, ακούω, και πολλές φορές νιώθω σαν να με γελούν τα ίδια τα αυτιά μου...
Δεν είναι δυνατόν, σκέφτομαι, νοήμονες άνθρωποι, να ξεστομίζουν τέτοια τερατουργήματα απο  το στόμα τους ( βλέπε χθεσινή δήλωση Δούκα)  και άλλα, άλλα που στην καλύτερη των περιπτώσεων, στην προσπάθεια τους καλυφτούν αναιρούν οι ίδιοι τα λεγόμενα τους σε καποια επόμενη δημόσια αναφορά τους.
Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι,  έχουν χάσει πια τα αυγά και τα μπασκάλια οι άνθρωποι.

Άπαντες,κατά την δική τους ομολογία -μα καλά ίχνος τσίπας δεν υπάρχει πάνω τους;-  ομολογούν ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα ξεκίνησε μετά την μεταπολίτευση και με την τροπαιούχα έλευση της δημοκρατίας στην χώρα μας.
Βαρέθηκα να ακούω δημοκρατικά σκάνδαλα:
Κουτιά με πάμπερς, ροζ βίλες, χρηματιστήρια, Ζαχόπουλοι, Ρουσόπουλοι, πισίνες μετονομασμένες σε υδατοσυλλέκτες, και ουκ έστι τούτων αριθμός αν αρχίσω να αραδιάζω τα σκάνδαλα ένα ένα..
Αναρωτήθηκαν όμως ποτέ όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι της ανομίας,
 τι να την κάνει τέτοια δημοκρατία ο άνεργος, ο άστεγος, ο φτωχός, ο μεροκαματιάρης, ο κακομοίρης που παλεύει να ζήσει και να πληρώσει τα χαράτσια τους και τις δικές τους λαμογιές με τα 20 ευρώ που του επέτρεψαν να έχει μεροκάματο, όταν και αν έχει;
Αναρωτήθηκαν ποτέ τι να την κάνει τέτοια δημοκρατία ο φοβισμένος που δεν μπορεί να ξετρυπώσει έξω απο το σπίτι του μη τυχόν κι η κακή του τύχη τον ρίξει πάνω στον Αλβανό με τα Καλάσνικοφ;
Αναρωτήθηκαν ποτέ πως όλες αυτές οι στατιστικές για τις οποίες τόσο συχνά μιλούν  δεν είναι νούμερα αλλά ψυχές...πεθαμένες  κι εξαθλιωμένες ψυχές είναι κύριοι κι όχι νούμερα σε μπακαλόχαρτα όπως θέλετε να μας τα μοστράρετε.
Στήνονται στα τηλεοπτικά παράθυρα κι αναθεματίζουν τον κόσμο που  - κακώς, δεν λέω καλώς αλλά ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται-  που στράφηκε σε καθεστώτα άλλα αντί να βγάλουν τον σκασμό και να συλλογιστούν ποιος τους έφτασε σε αυτό το σημείο;
Ο κόσμος κύριοι ζητά ελπίδα και δεν τον αφορά αν αυτός που θα του την δώσει είναι σε ιδεολογία χρυσός, αργυρός ή μαλαματένιος
Τον κόσμο τον αφορά να φάει, τον κόσμο τον αφορά να ζήσει, τον κόσμο τον αφορά να ελπίσει  κι
εσείς όχι μια, όχι δυο, όχι τρεις,  αποδείξατε πως είστε ανίκανοι να του την δώσατε, οπότε,
έτσι όπως τα κάνατε τώρα λουστείτε τα και σκασμός.
Ο κόσμος  ζητά ελπίδα κύριοι κι εσείς με τις αστραφτερές αμαξάρες και βιλάρες, εσείς οι αριστεροί με τις ολόγιομες δεξιές τσεπάρες, εσείς οι ασφαλείς αναγκάσατε τον  ανασφάλιστο κόσμο  να επιλέξει απο τον στραβό τον μονόφθαλμο.
Μέσα σε όλες τις άλλες ευθύνες, είτε θέλετε να το δεχτείτε είτε όχι,  σας ανήκει και αυτή κύριοι,  και είμαι σίγουρη, πως ότι αντίθετο κι αν λέτε,  μέσα σας, βαθιά μεσα σας, την ωρα που χαμηλώνουν τα φώτα των καναλιών και της τηλεθέασης,  γνωρίζετε την αλήθεια και τρέμετε ως και τον ύπνο σας ακόμα.
Ο κόσμος θα πέσει ξανά κύριοι και η ευθύνη για μια ακόμα φορά θα είναι δική σας.
πηγη