Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Γιατί μάς κρύβουν το «αρσενικό Χαρέμι» τού Σουλεϊμάν; Του Σταύρου Πολυμέρη




Σουλεϊμάν και Οθωμανική Διοίκηση: Αρσενοκοίτες, κίναιδοι και παιδόφιλοι διοικούσαν επί αιώνες την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με το... «Οθωμανικό Δίκαιο». Τα ανώτατα αξιώματα καταλάμβαναν οι... «απόφοιτοι» του ΕΝΤΕΡΟΥΝ (το δεύτερο Χαρέμι τού Σουλτάνου) με... αγόρια και άντρες! Γιατί μάς κρύβουν το «αρσενικό Χαρέμι» τού Σουλεϊμάν; Έτσι θέλει την Ελλάδα ο Νεο-Οθωμανός Νταβούτογλου ;
Η Ελληνική Απάντηση στην Τούρκικη Προπαγάνδα και στον Νταβούτογλου που έρχεται στην Αθήνα, στις αρχές Οκτωβρίου: Ένα Κράτος GAY Pride ΟΛΗ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΑΣ, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ... Σιγή Ιχθύος στο Σήριαλ του «Μεγαλοπρεπούς» Αρσενοκοίτη (και στα συνεργαζόμενα Κανάλια) για το «Αρσενικό Χαρέμι» Εντερούν: Όσο πιό «στενή» η σχέση κάποιου με το Σουλτάνο, τόσο «Υψηλότερο» το αξίωμα που ελάμβανε μετά την «αποφοίτησή» του. Με τη βοήθεια του αείμνηστου Νεοκλή Σαρρή, Νομικού, Πολιτικού Επιστήμονα, συγγραφέα και Τουρκολόγου, (ήταν Κωνσταντινουπολίτης, είχε αποφοιτήσει από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και είχε τέλεια γνώση της Τουρκικής. Γνώριζε τα Τουρκικά πράγματα...
όσο ελάχιστοι.) θα κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στην Οθωμανική πραγματικότητα, στο πραγματικό, ωμό περιβάλλον των Σουλτάνων και της Οθωμανικής Διοίκησης. Αυτό που μας κρύβουν επιμελώς, παρουσιάζοντας αντ’αυτής μία ρομαντική ερωτική ιστορία (του Σουλεϊμάν) σε ένα εξωραισμένο και εξιδανικευμένο περιβάλλον....

Στο Βιβλίο του Νεοκλή Σαρρή «Οσμανική Πραγματικότητα, Εκδόσεις Αρσενίδη, 1990, Τόμο Α’ (Το Δεσποτικό Κράτος) διαβάζουμε (σελ. 383):

«Το Δεύτερο τμήμα του χώρου των ανακτόρων του Τοπ-Καπί, μετά το Χαρέμι, που αφορά κατά βάση τον πατισάχ (Σουλτάνο), είναι το Εντερούν (Enderûn). Η λέξη, παρότι φαίνεται ως περσική, αντιστοιχεί προς την Ελληνική «ενδότερα». Εννοιολογικά σημαίνει άκριβώς ό,τι και το Χαρέμι. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα χώρο απαγορευμένο στους υπόλοιπους, όπου αντί για γυναίκες υπάρχουν άντρες. Με άλλα λόγια, είναι το χαρέμι των αγοριών του Σουλτάνου.»
«Όπως είδαμε πιό πάνω, τα ανθρώπινα αποκτήματα των Σουλτάνων (και γενικότερα των αξιωματούχων του κράτους, δεν ήταν μονάχα παλλακίδες, αλλά και άνδρες. Οι αρσενικοί γκουλεμά(gulema), χρησιμοποιούνταν κατ’ αυτό τον τρόπο ως υπηρέτες και ως ερωτικά αντικείμενα. Με αυτό περισσότερο από την φιλο-ομοφυλική ιδιότητα της Οσμανικής (Οθωμανικής) πραγματικότητας, θέλουμε να τονίσουμε τον αμφίφυλο χαρακτήρα της.»

«Υπάρχει μία εκπληκτική παραλληλία μεταξύ της οργάνωσης του Εντερούν και εκείνης του Χαρεμιού. Υπάρχει ακριβής αναλογία μεταξύ των αξιωματούχων /υπηρετών του Σουλτάνου σε αμφότερους τους χώρους, πχ δύο κουρείς: μία κομμώτρια στο Χαρέμι και ένα αγόρι κουρέας στο Εντερούν. Παρομοίως ο Σουλτάνος έχει δύο λουτρά (Hamam). To ένα από αυτά βρίσκεται στο Χαρέμι και είναι εκείνο που βλέπει σήμερα ο επισκέπτης του Τοπ – Καπί.Το δεύτερο χαμάμ , ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΕΙ, βρισκόταν μέσα στο Εντερούν. Στο πρώτο τον έλουζαν κορίτσια, στο δεύτερο αγόρια! Επιπροσθέτως το Χαρέμι φύλαγαν νέγροι ευνούχοι, ενώ το Εντερούν λευκοί ευνούχοι.»

Συνεχίζει ο Ν. Σαρρής, στη σελ 384: «Ο Σουλτάνος διαμοίραζε τη ζωή του ανάμεσα στα δύο τμήματα των ανακτόρων. Στο Χαρέμι περιστοιχιζόταν από γυναίκες, στο Εντερούν από τους «γκουλεμά»..... που σε πιστή μετάφραση γίνονται «ίτς ογλάνια» (iç = εσωτερικό, oğlan = αγόρι) εξ ού και «τσογλάνι», ο αριθμός των οποίων ξεπερνούσε τους χίλιους. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, το στενό περιβάλλον του Σουλτάνου σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν αποτελείτο από προσφάτως (και βίαια) εξισλαμισμένα άτομα. Γιατί όπως οι τζαριγέ (παλλακίδες) ήταν προιόντα αρπαγής και αιχμαλωσίας, έτσι και οι αρσενικοί γκουλεμά προέρχονταν από το ντεβσιρμέ (παιδομάζωμα).

«...ήταν ανθρωπίνως αδύνατον ο Σουλτάνος να ανταποκριθεί στην ερωτική προσφορά ....Οι αυξημένες ερωτικές του ανάγκες αντιμετωπίζονταν φαρμακευτικά....ο αρχι-φαρμακοποιός των ανακτόρων παρασκεύαζε ειδικό τονωτικό παρασκεύασμα, το αποκαλούμενο ματζούνι (macun). (σελ. 380)
Να σημειώσουμε εδώ ότι λόγω της παρατεταμένης αγαμίας και εγκλεισμού στα χαρέμια, οι τρόφιμοι συχνά δημιουργούσαν ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ τους καθώς και με τους ευνούχους. Το φαινόμενο αυτό περιγράφει ο Ν. Σαρρής στις σελίδες 380-382.

«Οι Σουλτάνοι επέλεγαν τις συντρόφισσές τους από τις παλλακίδες που τους δώριζαν πολλές φορές οι γονείς τους. Για παράδειγμα, ο Μπαγιαζήντ Β’ το 182 μεταξύ διαφόρων δώρων που προσέφερ στο γιό του Σεχνισάχ ήταν και 5 αγόρια, 5 παλλακίδες και 4 γεράκια για τα κυνήγια του. Στον άλλο του γιό Αχμεντ έστειλε 10 αγόρια και 10 παλλακίδες... οι ερωτικές σχέσεις των Σουλτάνων διαμοιράζονταν ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια». (Σελ. 377)

Συνεχίζει ο Ν.Σαρρής στη σελ. 384: «Το Εντερούν ήταν παράλληλα μία σχολή πολιτικής και διοίκησης. Την εισαγωγή στο Εντερούν ακολουθούσε μία διαδικασία επιλογής από ευάριθμους εφήβουςπου κρίνονταν ανάλογα με τα σωματικά και τα πνευματικά τους προσόντα. Γι αυτό λειτουργούσαν και άλλα ανάκτορα με τροφίμους Ίτς Ογλάν («εσώκλειστα αγόρια»).....Ο σουλτάνος κάθε 2 ή 3 χρόνια επισκέπτονταν το Γαλατά Σαράι, και επέλεγε 12 ιτς ογλάν που μεταφέρονταν ατα ανάκτορα....Το εγκύκλιο πρόγραμμα σπουδών περιείχε διάφορες πειθαρχίες γνώσεων, όπως μουσική και θρησκευτικά, καλλιγραφία, ιππασία και ξυλογύπτική.....Στο Εντερούν καταβαλλόταν προσπάθεια για τέλεια εκμάθηση του πρωτοκόλλου και της εθιμοτυπίας. Ειδικότερα το ίδρυμα αυτό αποτέλεσε την κοιτίδα της καλλιέργειας των Οσμανών ιθυνόντων. Με την είσοδό τους .... στο Εντερουν ο καθένας αποκτούσε τον παιδαγωγό του, προερχόμενο από τους πρεσβύτερους. Έτσι άρχιζε η εκπαίδευση που στηριζόταν κι αυτή , όπως των παλλακίδων στο χαρέμι, σε μία συντεχνιακή σχέση δασκάλου-μαθητευόμενου. Όποιος επιτύγχανε στο πρώτο στάδιο και μάθαινε ανάγνωση και γραφή, θρησκευτικές κλπ. γνώσεις, προαγόταν στην επόμενη κατηγορία. Η τελευταία τάξη ήταν των χάς, που την αποτελούσαν σαράντα Αγάδες, οι οποίοι ήταν ταυτόχρονα και το στενότερο περιβάλλον του Σουλτάνου. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για Υπηρέτες του Σουλτάνου (με όλη τη σημασία της λέξης) και οι οποίοι έφεραν τίτλους όπως π.χ. οι ακόλουθοι:»

(Σημειωτέον ότι καθένας από τους αγάδες είχε πολυπληθή ακολουθία ή βοηθούς)

«Σαρίκμπαση: ο φροντιστής των σαρικιών του Σουλτάνου...
Τουφεκτσίμπαση: αρχιτυφεκιοφόρος, φύλαγε τα όπλα κυνηγιού του Σουλτάνου....(Ειχε 30 βοηθούς, διαφόρων ειδικοτήτων).....
Καχβετζίμπαση: αρχικαφεψός, φρόντιζε τα σερβίτσια, κλπ. και τον Καφέ του Σουλτάνου. (Είχε 5 νεαρούς βοηθούς «ονομαστούς για την ομορφιά και την ευγενική τους παρουσία».).......
Μπερμπέρμπασι: αρχικουρέας και ταυτόχρονα αρχιλουτροκόμος. Κάθε φορά που τον κούρευαν ή ξύριζαν το Σουλτάνο φύλαγε σε ένα ασημένιο συρτάρι τις τρίχες από τα γένια ή τα μαλλιά, αφού τα έπλενε σε χρυσή λεκάνη με ανθόνερο. Κάθε χρόνο τις τρίχες παρέδιδε στον επικεφαλής των προσκυνητών (χατζήδων)που αναχωρούσαν για τη Μέκκα, για να τα θάψει σε χώρο παρακείμενο του τάφου του Προφήτη!
Ρικιαμπντάρ Αγά: ακόλουθος του Σουλτάνου στην προσευχή της Παρασκευής και στα ΜπαΪράμια....
Τιρνακτσί: νυχοκόπτης....
Τσουχαντάρ Αγά: ακόλουθος, επικεφαλής ανάλογου αποσπάσματος....
Σιλαχτάρ Αγά: Το σημαντικότερο άτομο στην Ιεραρχία του Εντερούν. Ο αντίστοιχος τίτλος έιναι «Πρωτοσπαθάριος». Βρισκόταν συνεχώς στο πλευρό οτυ Σουλτάνου. Ήταν το άτομο που μεσολαβούσε ανάμεσα στο Σουλτάνο και τον σαντρατζάμη, δηλαδή ήταν ο σύνδεσμος των Ανακτόρων με την Κυβέρνηση. Ακόμη δοκίμαζε το φαγητό του Σουλτάνου και καθόριζε τα δύπ χρυσά κουτάλια με τα οποία έτρωγε ο Σουλτάνος. (δεν αναφέρεται η χρήση πηρουνιών...)»
Σημειωτέον ότι οι Σιλαχτάρ Αγάδες αναλάμβαναν τις υψηλότερες θέσεις : διοικητές μεγάλων επαρχιών, ή υπουργοί / βεζίρηδες.
Να σημειώσουμε το εξής: Σε μία από τις γνωστές φράσεις του προς την εδώ Τουρκική Διοίκηση της εποχής του, ο μεγάλος Στρατηγός Καραϊσκάκης είχε πεί την ιστορική φράση: «..... την πίστιν σας και τον Μωχαμέτην σας, να ......τον Σουλτάνον σας, να ...... και τον Βεζύρην σας, ........ και τον Εβραίον Σιλαχτάρ Μπόδα την «π......άνα». Εδώ, φαίνεται ότι ο Στρατηγός γνώριζε καλά την Οθωμανική Πραγματικότητα και αναγνώριζε τον Εβραίο Σιλαχτάρ Μπόδα ως απόφοιτο του Εντερούν. Συνεπώς δεν τον αποκάλεσε με τον Οθωμανικό τίτλο του Αγά (που σημαίνει Άρχοντας) αλλά με την πραγματική του ιδιότητα ως έγκλειστο του Εντερούν, δηλαδή, (αρσενική) «π.....άνα». Τίποτα δεν του ξέφευγε του Καραϊσκάκη......Άλλη μιά ιστορική απόδειξη ότι σήμερα κοιμόμαστε βαθιά σαν λαός.....Και ποιό ήταν το επίπεδο των ανθρώπων που μας χάρισαν την Ελευθερία, την οποία φαίνεται δεν είμαστε άξιοι να διατηρήσουμε!

Συνεχίζει ο Ν. Σαρρής στη σελ. 387: «Οι αγάδες του Εντερούν εισέρχονταν σ’ αυτό περίπου δέκα, δώδεκα ή και δεκατεσσάρων χρόνων και παρέμεναν μέχρι τα τριάντα, προαγόμενοι από τη μία κατηγορία στην άλλη, κατόπιν δοκιμασιών....Η αποφοίτησή τους από το Εντερούν, σήμαινε την ανάληψη επίζηλων διοικητικών θέσεων εκτός του Σαραγιού. Αυτές οι θέσεις κλιμακώνονταν ανάλογα με το αξίωμα που είχαν στο Εντερούν. Π.χ. Ο διοικητής της Βούδας, είχε χρηματίσει αρχικουρέας-λουτροκόμος του Σουλειμάν του Μεγαλοπρεπή. Τα υψηλότερα αξιώματα αναλάμβαναν οι Σιλαχτάρ Αγάδες, λόγω του στενού συνδέσμου που δημιουργόταν με το Σουλτάνο. Εξέρχονταν ως διοικητές μεγάλων Επαρχιών όπως η Αίγυπτος, ή αναλάμβαναν Βεζύρηδες / Υπουργοί, ή γίνονταν αρχηγοί του Ναυτικού.»

Συνεχίζει ο Ν. Σαρρής: «Οι παρατηρήσεις μας αυτές όχι μονάχα βεβαιώνουν το δουλικό χαρακτήρα της οσμανικής πραγματικότητας, αλλά και κάτι περισσότερο: ότι και οι εξουσιάζοντες ασκούσαν την εξουσία τους σαν υπηρέτες του συστήματος που τους ήθελε δούλους. Αν προσέξει κανείς, οι ανώτατοι αξιωματούχοικαταλάμβαναν υψηλές θέσεις αφού υπηρετούσαν στην κυριολεξία το Σουλτάνο. Εκείνος που τον «ξεσκόνιζε», δηλαδή που συνέλλεγε τις τρίχες του, όταν κουρευόταν, ή εκείνος που του φορούσε τα υποδήματα ή τα ενδύματα πίστευε πως αυτή του η πράξη αποτελούσε μία σπουδαία πολιτική επένδυση και πως μ’αυτήν μπορούσε να ελπίζει ότι μία μέρα θα γίνει ανώτατος διοικητής μιάς περιφέρειας της χώρας ή Βεζύρης.»
Σε αυτό το μοντέλο διοίκησης δεν μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το σημερινό πολιτικό σύστημα με την οσφυοκαμψία του: σήμερα «κύπτει» στη Τρόικα και αύριο στο νέο Σουλτάνο. Η Ελλάδα του Μεγαλέξανδρου και του Καραισκάκη, να καταλήξει ξανά έτσι; Προφανώς, ο Νεο-Οθωμανός Νταβούτογλου, έχει παρόμοιες βλέψεις για την Ελλάδα, αφού μας δήλωσε ότι «η ανεξαρτησία της Ελλάδας είναι προσωρινή».
Εμείς, αυτό θέλουμε για την Ελλάδα μας;
Και αν τελικά μας προσαρτήσουν ξανά στην Νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Κυβέρνηση, η Βουλή, και το πολιτικό σύστημα που σμίλεψε την δύστυχη μοίρα αυτής της χώρας πού θα ενταχθεί; Στο «Αυτοκρατορικό Ντιβάνι»; Οι πολιτικοί «άνδρες» που ορίζουν τις τύχες μας, μήπως και αυτοί καταλήξουν «τρόφιμοι» στο Εντερούν, το άλλο, «το κρυφό» χαρέμι του Νέου Σουλτάνου;
Φαίνεται ότι μόνο αυτό τους έχει μείνει, που δεν έχουν εκχωρήσει (ακόμα) στους Τούρκους, (και όχι μόνο)....
ΠΗΓΗ

ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ. ΑΛΒΕΡΤΟΣ ΣΒΑΙΤΣΕΡ:ΟΙ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ


Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Στον αιώνα που πέρασε, στον εικοστό αιώνα όπου θριαμβευτής βγήκε ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να κατακτήσει  σιγά αλλά σταθερά το Σύμπαν, με αποτέλεσμα ούτε κατά πόντο να μην απομείνει θέση για την καρδιά και τις λειτουργίες της, δυο σύγχρονοι άνδρες πήραν απάνω τους ολάκερο τον ανθρώπινο πόνο που άντεχε να σηκώσει η δική τους η ύπαρξη:
Μαχάτμα Γκάντι ο ένας, ή «Παράκλητος» όπως αποκαλέστηκε!
Αλβέρτος Σβάιτσερ ο δεύτερος ή «Αγία Βιβλική Μορφή» όπως επίσης αποκαλέστηκε!
Και οι δυο μαζί χύνουν βάλσαμο και σκορπίζουν φως λυτρωτικό με την παρουσία τους σε μια εποχή που δονείται από το πυρηνικό άγχος και καταδυναστεύεται από τον αλαλαγμό της αδικίας συμπεριφορά τους απέναντι στην ανθρώπινη υπόσταση έμεινε παροιμιώδης και η αυτοθυσία τους έναυσμα που επιτρέπει να αφυπνίζεται η οικουμενική συνείδηση για όλους εκείνους που εξακολουθούν πεισματικά να επιμένουν σε ένα διαφορετικό αύριο..
Μαχάτμα Γκάντι:Η Αγία Βιβλική Μορφή
Είναι το μικρότερο παιδί του Κάμπα Γκάντι που είχε παντρευτεί τέσσερις φορές και είχε αποκτήσει πολλά παιδιά. Ένα από αυτά ήταν και ο μικρός Μαχάντας που αργότερα επονομάσθηκε  Μαχάτμα. Ο Μαχάτμα ήταν  σωματικά κοντός, ισχνός, με πεταμένα αυτιά και πάντοτε φορούσε ένα σκούφο στο κεφάλι κι ήταν ντυμένος με μια χλαμύδα από ύφασμα βαμβακερό. Από τον πατέρα του που ήταν πρωθυπουργός σε διάφορα μικρά κρατίδια της Ινδίας αλλά και από την μητέρα του η οποία είχε μια τέλεια θρησκευτική μόρφωση, ο Γκάντι απέκτησε μια ευλογημένη κληρονομικότητα που τον βοήθησε σε πολύ νεαρή ηλικία να διαμορφώσει γενική άποψη των πραγμάτων και πάνω απ΄ όλα για την πολιτική κατάσταση της χώρας του της Ινδίας που ήταν  κάτω από την Αγγλική κατοχή. «Είμαστε ένας αδύναμος λαός γιατί τρώμε μόνο χορταρικά ενώ οι Εγγλέζοι που μας κυβερνούν τρώνε κρέας συχνά»συνειδητοποίησε κι αποφάσισε να τολμήσει και να αναθεωρήσει αιώνων ινδικό τρόπο ζωής .Μερικά χρόνια αργότερα βρίσκεται στην Αγγλία  για να σπουδάσει νομικά δεν εξασκεί όμως για πολύ καιρό ετούτο το γεμάτο, όπως χαρακτήρισε, μηχανογραφίες επάγγελμα και αποφασίζει να τάξει τον εαυτό του στο πλευρό των χιλιάδων καταπιεσμένων συνανθρώπων που από την  κατοχή της γηραιάς Αλβιόνας. Κι εκεί αρχίζει ο μεγάλος επικός αγώνας του Γκάντι. Η εξέγερση μιας συνείδησης ενάντια στην δύναμη του Κράτους που για μοναδικό όπλο είχε την βία. Και η εξέγερση αυτή βάσταξε από το 1893 έως και το 1914,είκοσι δηλαδή ολόκληρα χρόνια .Ξύπνησε από την νάρκη το Ινδικό Κογκρέσο του Νατάλ, σχημάτισε μια οργάνωση ινδικής αγωγής, εξέδωσε εφημερίδα για να υποστηρίξει το παράνομο των διωγμών και για να μπορέσει να εξασφαλίσει στους συμπατριώτες του μια ζωή  όχι αφόρητη και ατιμωτική, μοιράζεται μεταξύ τους όλες τις σκληρές δοκιμασίες και τις εξαγοράζει με τον νόμο της μη –συνεργασίας που επιβάλλει και που τον αντιπροσωπεύει η ινδική λέξη Σατσαγκράχα. Ο Τολστόι που διάβασε την «Ινδική Γνώμη»ενθουσιάστηκε με τη Μή- συνεργασία των Ινδών και  στις 7 Σεπτεμβρίου του 1910 γράφει προς τον Γκάντι ενθαρρύνοντας του την κίνηση που του  είχε εξηγήσει τι σημαίνει: «Μη αντίσταση σημαίνει νόμος της αγάπης. Είναι πράγματι ο πόθος της ένωσης όλων των ανθρωπίνων ψυχών. Είναι ο υπέρτατος νόμος που κήρυξε ο Χριστός στην γη πριν δύο χιλιάδες χρόνια»
Έτσι σκεφτόταν ο Γκάντι και τα πρώτα χρόνια της παραμονής του στην Αφρική δημιουργεί μια αγροτική αποικία. Μαζεύει όλους τους Ινδούς και τους βάζει να ορκιστούν στον ιερό όρκο της φτώχειας κι εκεί ο μαρτυρικός αυτός λαός επί χρόνια καταφέρνει και αντιστέκεται στην κυβέρνηση. Κατά την διάρκεια του πολέμου του Μπόερς ο Γκάντι ιδρύει ένα Ινδικό Ερυθρό Σταυρό όπου μέσα δούλεψε ο ίδιος με αυταπάρνηση. Στην χολέρα που ξέσπασε στο Γιοχάνεσμπουργκ το 1904 οργάνωσε νοσοκομείο. ’Όταν το 1906  επαναστάτησαν οι ιθαγενείς του Νατάλ έλαβε μέρος και επαινέθηκε φανερά, όμως παρ΄ όλες αυτές τις ανθρωπιστικές υπηρεσίες των Ινδιών η ξενόφοβη λύσσα των Άγγλων δεν έπαψε. Αμέσως μετά τον πόλεμο του Νατάλ ο Μαχάτμα καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα, ξυλοκοπήθηκε μέχρι αίματος και γνώρισε αφάνταστους πόνους και ταπεινώσεις.
Ο Γκάντι πιστεύει με φλογερό ζήλο στην θρησκεία του λαού του, τον Ινδουισμό εν τούτοις όμως η πίστη του δεν είναι μισαλλόδοξη .Ελέγχει την θρησκεία του με την συνείδηση και την λογική  του και παραδέχεται πως όλες οι θρησκείες είναι  δρόμοι διαφορετικοί που συγκλίνουν προς τον ίδιο σκοπό Ο Θεός, πιστεύει, ενσαρκώνεται κάτω από διαφορετικές μορφές και τονίζει τα λόγια του Κρίσνα που  αντιπροσωπεύει για τους Ινδούς το υπέρτατο Όν: «Όταν η θρησκεία ξεπέφτει σε παρακμή τότε ξαναφανερώνομαι για να προστατέψω το καλό. Και για να  εδραιώσω το Νόμο της Αγάπης ξαναγεννιέμαι ακόμα και πάντοτε»
Στις επάλξεις της πρώτης γραμμής παραμένει έως και το 1934 οπότε αποσύρεται πλέον και από την ενεργό πολιτική και κάνει μια ζωή εντελώς ασκητική ζώντας σε μια καλύβα. Όμως και από εκεί επηρεάζει όσο κανένας άλλος την τύχη της χώρας του αφού στην ουσία αυτός παραμένει ο μεγάλος κι αναντικατάστατος ηγέτης της. Το 1942 αποκρούει τις προτάσεις της κυβέρνησης Τσώρτιλ και παρακαλεί για μια ακόμα φορά τους Άγγλους να εγκαταλείψουν τις Ινδίες κάτι που έχει ως συνέπεια μια ακόμα φυλάκιση του. Τότε αρχίζει η επική νηστεία του που την παρατείνει επί τρεις ολόκληρες εβδομάδες έως ότου επιτύχει την απελευθέρωση των ηγετών του Ινδικού Κογκρέσου, η ζωή του όμως ειδικά μετά τις τελευταίες αυτές κακουχίες έχει ήδη φθάσει στο τέρμα της .Χάρις στο μακροχρόνιο και γεμάτο θυσίες αγώνα του οι Ινδίες ήταν επιτέλους ελεύθερες αλλά με τρόπο απογοητευτικό για τον ίδιο. Ελεύθερες αλλά όχι ενωμένες κι εκείνος αφιέρωσε και τις τελευταίες στιγμές της ζωής του για να επιτύχει την φιλική διαβίωση μεταξύ των δύο χωρών. Ο θάνατος του Γκάντι που τον βρήκε στο Νέο Δελχί στις 30 Γενάρη του 1948 σε μια ακόμα νηστεία  προσπαθώντας να εξιλεώσει ξανά τις αμαρτίες του λαού του, χαρακτηρίστηκε από τους μεγαλύτερους πολιτικούς ηγέτες του καιρού του σαν «πλήγμα της ανθρωπότητας» και ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας δήλωσε πως  «ο Γκάντι δεν ήταν Εθνικιστής αλλά ήταν ουσιαστικά ένας μεγάλος ανθρωπιστής!»
Το πένθος για τον θάνατο του Γκάντι υπήρξε πανανθρώπινο και συμμετείχε σ΄ αυτό ακόμα και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών που μόλις πληροφορήθηκε την είδηση κατέβασε μεσίστιες και τις 57 σημαίες του.

 ΑΛΒΕΡΤΟΣ ΣΒΑΙΤΣΕΡ :Ο  Λευκός Μάγος
Φτωχόπαιδο από την Αλσατία ο Αλβέρτος, γιος παπά, κατόρθωσε με την ευφυΐα που τον κατείχε να σπουδάσει Θεολογία, Φιλοσοφία ενώ παράλληλα ασχολείτο με πάθος και με την μουσική. Σε ηλικία μόλις τριάντα χρονών είχε ήδη επιτύχει σαν επιστήμονας παγκόσμια αναγνώριση όμως τότε ακριβώς είναι που συλλαμβάνοντας το βαθύτερο νόημα της ζωής, θυσιάζει τα ήδη κεκτημένα του προς  χάριν ακριβώς αυτού του νοήματος και γράφεται ξανά στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει ιατρική .Γίνεται γιατρός μόνο για να μπορέσει να βοηθήσει τους μαύρους της Αφρικής. Πηγαίνει με την γυναίκα του σε μια εντελώς λησμονημένη γωνιά της γης, στο Λαμπαρενέ όπου και εκεί αποφασίζει να ζήσει πλέον αγκαλιά με τους κροκόδειλους τα θηρία και τους πρώην ανθρωποφάγους, τους φρενοβλαβείς και τους λεπρούς. Αυτούς θέλει να σώσει γιατί τους θεωρεί αδελφούς του «Είμαι ο πρωτοπόρος αδελφός τους»διακηρύσσει σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη και προσθέτει: «Έχω γράψει πολλά βιβλία για την θρησκεία και ήρθα εδώ στην Αφρική για να τα εφαρμόσω»
Η οικουμένη τρίβει τα μάτια της από έκπληξη και σιγά-σιγά το Λαμπαρενέ γίνεται τόπος προσκυνήματος. Εκεί στην Ισημερινή Αφρική ο γιατρός Σβαϊτσερ ημερεύει τη ζούγκλα. Κηρύττει τον σεβασμό προς κάθε πλάσμα, πλάθει χαραχτήρες από παραστρατημένες ψυχές γιατί ξέρει καλά πως σε κάθε γωνιά της ανθρώπινης ψυχής υπάρχει ο σπόρος του καλού.
Δουλεύει από τα ξημερώματα Χειρουργεί, νοσηλεύει, κτίζει. Επιβλέπει τα πάντα και το βράδυ γράφει βιβλία και ταυτόχρονα προσεύχεται με τις φούγκες του Μπαχ μπροστά από το αγαπημένο του αρμόνιο.
Εξήντα ολόκληρα χρόνια έζησε στην Μαύρη Αφρική ο Αλβέρτος Σβαιτσερ πολεμώντας την δυσεντερία,τα τραχώματα,τη λέπρα. Και κατόρθωσε ο «λευκός μάγος», όπως τον αποκαλούσαν ,να εμψυχώνει τους ανθρώπους που είχε γύρω του μεταλαμπαδεύοντας τους το ιδανικό: «Υπηρετείται τους πάντες» Έτσι έπεσε στο Λαμπερενέ ο μεσότοιχος που χωρίζει τις ανθρώπινες ψυχές και ο αντίλαλος του ακούστηκε σαν ευλογημένη ιαχή σε ολόκληρο τον κόσμο
Αυτός ήταν ο δεύτερος μεγάλος Απόστολος της Αγάπης που έζησε στον αιώνα  που πέρασε και που αποσπάστηκε από το σάρκινο περίβλημα του το Σεπτέμβρη του 1965.Το υγρό χώμα της Αφρικής μνημονεύει το πέρασμα του από την γή και η ανθρωπότητα ολάκερη του απότησε σεβασμό που ανήκει σε Άγιο!

Ἀπεχώρησε καί ἡ Nestle ἀπό τίς διαφημίσεις τοῦ Σουλεϊμάν!






«Ου δύνασαι δυσίν κυρίοις δουλεύειν… ου δύνασαι Θεόν δουλεύειν - στη προκειμένη πατρίδα- και Μαμμωνά...»
ΡΙΚΗ


Ἕνας ἕνας οἱ διαφημιζόμενοι στήν τουρκική σειρά τοῦ τουρκοκάναλου ἀποχωροῦν.

Εὑρισκόμαστε στήν εὐχάριστη θέσι νά σᾶς ἀνακοινώσουμε ὅ,τι, κατόπιν ὀχλήσεων (ἔστειλε e-mail στήν ἑταιρεία) τοῦ φίλου τοῦ ἰστολογίου μας Νικολάου, ἡ ἑταιρεία Nestle Hellas SA διά τῶν ὑπευθύνων της, ἀπήντησε ὅτι ἔχουν προβεῖ σέ διακοπή τῶν διαφημιστικῶν μηνυμάτων τοῦ τηλεοπτικοῦ προγράμματος «Σουλεϊμάν ὁ μεγαλοπρεπής».

Ἡ Nestle Hellas SA, μετενόησε καί ἐπέστρεψε στήν ὁδό τῆς ἀληθείας. Γιά νά δοῦμε, τώρα πού μειώνονται τά ἔσοδα τοῦ σταθμοῦ, πῶς θά ἀντιδράσῃ ὁ τουρκολάγνος Κυριακοῦ; Αὐτό εἶναι τό ἀδύνατό τους σημεῖο. Τό χρῆμα.

Συμπέρασμα: Μέ τό νά ξορκίζουμε τό κακό καί νά γκρινιάζουμε ἤ νά περιμένουμε τούς ἄλλους νά βγάλουν τό φίδι ἀπό τήν τρύπα, δέν γίνεται τίποτα. Ὅλοι μαζί πρέπει νά ἀλλάξουμε νοοτροπία, νά σηκώσουμε τά μανίκια καί νά πράττουμε τό σωστό γιά τό καλό τῆς πατρίδος.

Ὅπου καί ὅποτε ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὑπάρχει πρόβλημα, νά προσπαθοῦμε νά κάνουμε αὐτό πού πρέπει. Νά μήν ἀναβάλουμε γιά αὔριο, αὐτό πού μπορεῖ νά κάνουμε σήμερα. Ἀρκετό χρόνο ἔχουμε χάσει.Ὁ καθένας μόνος του καί ὅταν θά ἔρθῃ ἡ ὥρα, ὅλοι μαζί.

Ἄς σταματήσουμε νά βλέπουμε ὁ ἔνας τόν ἄλλον σάν ἀντιπάλους. Ἄς πάψουμε νά χωρίζουμε τούς Ἕλληνες σέ δεξιούς, ἀριστερούς καί κεντρώους. Δέν ὑπάρχουν τέτοιοι. Εἴμαστε ὅλοι Ἕλληνες πατριῶτες.

Ἄς σκεφτόμαστε πρῶτα τό καλό τῆς πατρίδος καί μετά ὅλα θά ἔρθουν ὅπως τά θέλουμε.Θά πάψουμε νά εἴμαστε οἱ ουραγοί τῆς Εὐρώπης καί ὄχι μόνο. Θά πάρουμε τήν θέσι πού μᾶς ἀξίζει στό παγκόσμιο στερέωμα.
ΠΗΓΗ