Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Ἐπανάστασις τώρα;;

Πάνω από δύο χρόνια τώρα,από την στιγμή που μπήκε η χώρα μας σε αυτήν την οικονομική κι όχι μόνον περιπέτεια,ακούω συχνά δεξιά κι αριστερά,για θερμά φθινόπωρα…χειμώνες…καλοκαίρια…κρεμάλες …λαιμητόμους…κτλ με την έννοια του ξεσηκωμού !
Φυσικά αυτός ο ξεσηκωμός ουσιαστικά δεν έγινε ποτέ και παρέμεινε ευσεβής πόθος κυρίως των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης..
Αφορμή των όσων γράφω, ήταν ένα άρθρο που διάβασα και θα το παραθέσω αμέσως μετά τον δικό μου
σχολιασμό.
Φέτος το καλοκαίρι, πάλι τα ίδια ακουγόταν κι ακούγεται ακόμη, για θερμό Σεπτέμβρη ή και χειμώνα που θα έρθει.
Πιθανώς έτσι να γίνει, γιατί πια τα πράγματα παραζόρισαν, αλλά διατηρώ το δικαίωμα να επιφυλάσσομαι πλέον σοβαρά και δεν μιλώ ως προς την διάθεση των Ελλήνων πια για να ξεσηκωθούν,αλλά ως προς το αποτέλεσμα που θα έχει πια μια τέτοια κίνηση.
Δύομιση χρόνια, τους αφήσαμε να μας κλέψουν τα πάντα, τους κόπους και την εργασία μιας ζωής κι όλα τα εργασιακά κι όχι μόνο δικαιώματά μας.
Τους αφήσαμε να κάνουν την χώρα μας,ένα απέραντο νεκροταφείο ψυχών…
Να κάνουν την πατρίδα μας,ένα προτεκτοράτο τους και δεν σταματούν να πιέζουν κι άλλο την κοινωνία μας,φτάνοντας την στα όρια των αντοχών της.
Λέτε να μην ξέρουν ότι όλη αυτή η πίεση ,κάπου θα ξεσπάσει;; Ή να μην το περιμένουν;;
Πάμε λίγο πιο πίσω για ένα μικρό παράδειγμα..
Αν ο Λεωνίδας είχε παίξει με τους όρους του Ξέρξη και τον είχε αφήσει να διαλέξει τόπο και χρόνο για την μάχη των Θερμοπυλών, τώρα δεν θα μιλούσαμε 2500 χρόνια μετά για την ένδοξη μάχη των Θερμοπυλών,αλλά για την οδυνηρή ήττα των Θερμοπυλών.
Τους αφήσαμε να διαλέξουν τόσο καιρό,τον τόπο και τον χρόνο του «ξεσηκωμού» λέτε να μην έχουν προβλέψει το παρακάτω;;
Και η λέξη κλειδι,είναι το «προβλέψει» γιατί όταν προβλέπεις κάτι,τι έχεις φροντίσει να κάνεις εκ των προτέρων;;

Σεμέλη Διονύσου
.

Ολοταχώς για ματωμένο Δεκέμβρη…


Του Κ. Κυριακόπουλου

Ο άθλιος θίασος που συγκυβερνά κλονίζεται.

Όχι γιατί διαφωνούν στην ουσία της πολιτικής που σαν πιστά ανδρείκελα έδωσαν «όρκο τιμής» να εφαρμόσουν, αλλά γιατί όλα δείχνουν πως, τα επίχειρα που είναι καρπός της απροκάλυπτης δουλικότητας, θα κάνουν απειλητική την εμφάνισή τους με μορφή χιονοστιβάδας.

Καλύτερα ορθοί παρά ταπεινωμένοι…
Η μετεκλογική αποβλάκωση δείχνει να υποχωρεί μαζί με τον καλοκαιρινό καύσωνα, και η οργανωμένη αντίσταση στον εφιάλτη δείχνει να αγκαλίζει κοντολογίς το σύνολο της κοινωνίας που συνθλίβεται σε συνθήκες τριτοκοσμικής δυστυχίας. Ένστολοι, γιατροί, νοσηλευτές, καθηγητές, συνταξιούχοι… ο ένας μετά τον άλλο… Οι κλάδοι των εργαζομένων δείχνουν πως αποφασίζουν πως είναι προτιμότερο να αντιστέκονται ορθοί, παρά να οδηγηθούν στο θάνατο ταπεινωμένοι…

Γκάλοπ νάρκη στο πολιτικό σκηνικό…
Ο ένας μετά τον άλλο καλούνται να γευτούν το τίμημα τόσο των έργων όσο και της πολιτικής διγλωσσίας τους.
Η προσδοκία πως τη λύση θα την φέρουν εκείνοι που εξαπάτησαν και συγκυβερνούν ως αδίστακτοι πολιτικοί απατεώνες, εξανεμίζεται ταχιά…
Η εναλλακτική ελπίδα πως η φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει ατμομηχανή πολιτικού διεξόδου, εξανεμίζεται επίσης ταχιά, και όλοι προσγειώνονται στην αμείλικτη πραγματικότητα…
Η πολιτική ατολμία της παραδοσιακής Αριστεράς, «εξαργυρώθηκε» με το εκλογικό αποτέλεσμα, και όλα δείχνουν πως στριφογυρίζει στον «πάτο» αναζητώντας διέξοδο. Διέξοδος όμως με όχημα την πολιτική ατολμία όταν η κοινωνία ολόκληρη ταπεινώνεται, δεν μπορεί να υπάρξει…
Το νεοναζιστικό κόμμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ που επενδύει αταλάντευτα στον στοχευμένο πολιτικό ακτιβισμό εμφανίζεται δυναμωμένο.
Την ίδια στιγμή τα ποντίκια που εγκαταλείπουν το γαλαζοπράσινο ναυάγιο απειλούν με ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση τα κόμματα που οδήγησαν τον τόπο στην καταστροφή…

Η αθλιότητα θορυβημένη αναζητά σανίδα σωτηρίας…
Η κορυφαία πολιτική λαμογιά του «Αριστερού» μαϊντανού, δυναμώνει της τάσεις αποσυσπείρωσης στο κόμμα της ντροπής, και αυτές εμφανίζονται πολύ περισσότερο δυναμωμένες στην ίδια την κοινωνία…
Ο νεόκοπος και λιπαρός «σοσιαληστής» ηγέτης, που διέπρεψε ως ο διαπραγματευτής που παρέδωσε στις συμμορίες και το τελευταίο ίχνος πολιτικής αξιοπρέπειας. επιχειρεί με επικοινωνιακά καμώματα – τόσο στο κόμμα του ως ντεκορατέρ, όσο και στη θλιβερή συγκυβέρνηση ως δήθεν διαφωνών – να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Η καινούρια θεατρική παράσταση τον θέλει να εμφανίζεται ως ο άνθρωπος που θέτει θέμα τήρησης των προεκλογικών δεσμεύσεων που είχαν συμφωνηθεί. Μη μασάτε…

Αυτοί ξεχνούν… Αλλά εμείς οφείλουμε να θυμόμαστε πως ο συνεκτικός κρίκος του κορμού αυτής της κυβέρνησης, δεν είναι οι «προεκλογικές τους δεσμεύσεις», αλλά οι υπογραφές της ταπείνωσης με τις οποίες οι «ταγοί» της παρέδωσαν στις συμμορίες την πολιτική και εθνική τους αξιοπρέπεια.

Η παραπομπή του άθλιου πρωθυπουργού με το πατσαβουρόχαρτο…
Του αδίστακτου πολιτικού ραμολιμέντου που παρέδωσε στο Καστελόριζο την αξιοπρέπεια της χώρας του στις συμμορίες των εκβιαστών, δημιουργεί έναν καινούριο πονοκέφαλο από τον οποίο κανείς δεν πρόκειται να βγει αλώβητος.
Η κίνηση των δικαστών να παραπέμψουν το όλο ζήτημα στη Βουλή, θέτει αντικειμενικά τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.
Το αίμα των δολοφονημένων συμπολιτών μας ζητά δικαίωση…
Οι θλιβεροί πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος αναζητούν προσχήματα για τη συγκάλυψη του εθνικού εγκλήματος…
Και μέσα σ αυτό το πολυσύνθετο πολιτικό σκηνικό…

Έρχεται ο ματωμένος Δεκέμβρης…
Η κοινωνία που θα έχει πρακτικά ισοπεδωθεί, δε θα αργήσει να αντιληφθεί πως ο ξεσηκωμός της είναι μονόδρομος.
Το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι, γι αυτό και δια χειρός Δένδια τα τάγματα εφόδου ετοιμάζονται να προστατεύσουν τα πολιτικά ανδρείκελα που λυμαίνονται τον τόπο για λογαριασμό των συμμοριών.
Οι τελευταίες ελπίδες των αφελών θα έχουν πρακτικά εξανεμιστεί, και το ανελέητο πλιάτσικο δε θα έχει αφήσει πίσω του παρά μονάχα οργή και ερείπια.

Η μεγάλη σύγκρουση έρχεται…
Αλλά αυτό δείχνουν να μην το αντιλαμβάνονται επαρκώς, όλοι εκείνοι οι οποίοι υποτίθεται ότι κομπορρημονούν για το δημοκρατικό μέλλον του τόπου.
Ο κίνδυνος να καρπωθεί ο νεοναζισμός, τόσο την οργή όσο και την αίσθηση ότι μπορεί να αποτελέσει τον εμπνευστή, τον οργανωτή και το φορέα που θα κλιμακώσει αυτή τη σύγκρουση είναι υπαρκτός.

Είναι καιρός η «προοδευτική» αηδία που μαστίζει τον τόπο με την απεραντολογία της, τη λαθροκουταμάρα που τη δέρνει, και την ανοχή στα νεοταξίτικα τσουτσέκια και λοιπά φρόκαλα του εθνομηδενισμού, να αναλογιστεί τις τεράστιες ευθύνες της και να συνειδητοποιήσει που παραδίδει τη χώρα.

Ξυπνήστε όργια… γιατί αν έρθει ο καιρός που κάποιος θα έρθει να σας ξυπνήσει τη νύχτα από το κρεβάτι σας, αυτός ο νυχτερινός περίπατος δε θα είναι τόσο ρομαντικός όσο φαντάζεστε. Δε θα έχει να ζηλέψει τίποτε από τον τελευταίο “περίπατο” του Μπελογιάννη… Ξυπνήστε πριν να είναι αργά…

ΑΡΧΕΓΟΝΕΣ ΜΙΝΩΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ


 Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη 

ΟΙ αρχέγονες θρησκευτικές δοξασίες βυθίζουν τις ρίζες τους σε ένα
μακρινό παρελθόν, τότε που ακόμα ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν είχε παρά μόνο τα στοιχειώδη εργαλεία για να παλέψει με τα αδάμαστα στοιχεία φυσικά στοιχεία. Η αδυναμία του αυτή και η στενή  εξάρτηση του από τις φυσικές δυνάμεις που δεν μπορούσε ούτε να τις εξηγήσει  μα ούτε και να τις νικήσει, τον αναγκάζουν να τις θεοποιεί αλλά όχι και να υποτάσσεται σε αυτές μοιρολατρικά. Αγωνιζόταν αδιάκοπα  για να υποτάξει ο ίδιος αυτό το ψυχρό αδιάφορο και εχθρικό πολλές φορές περιβάλλον, να κυριαρχήσει πάνω του και να απελευθερωθεί όσο μπορούσε πιο πολύ από τα δεσμά του.  Η εσωτερική τούτη  τάση του πρωτόγονου ανθρώπου συνδυασμένη με την τάση του να δίνει ανθρώπινη μορφή σε φυσικά αντικείμενα, δημιούργησαν μια στοιχειώδη θρησκευτική αντίληψη που αργότερα εξελίχθηκε σε θεογονία. Πένθος και φόβος βαραίνει την αρχέγονη ψυχή το φθινόπωρο με το νεκρώσιμο ψυχορράγημα της φύσης. Κι ο φόβος αυτός δυναμώνει περισσότερο το χειμώνα. Βροχές  ραβδίζουν τη γη  κι οι παγετώνες σαν αλλόκοτη και βαριά ταφόπετρα σκεπάζουν η φύση. Περιδεής ο απώτατος πρόγονος αντικρίζει την φύση «νεκρή». Νεκρά  τα δένδρα, οι καρποί, η βλάστηση.. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δοκιμάζεται καθώς το αναστάσιμο φως της άνοιξης λαμποκοπά απ΄ άκρη ως άκρη. Από τις γενοβόλες μήτρες της γης ξαναγεννιέται η βλάστηση και οι χυμοί των δένδρων σαρκώνονται καθώς ξαναγεννιέται η φύση. Το δοκιμασμένο και τρομαγμένο ένστικτο συνέρχεται κι αρχέγονος μινωικός νους καταγράφει: Η φύση γεννιέται και πεθαίνει. Και η αφελής ποιητική αντίληψη  το αντικείμενο το υποκειμενοποιεί και το προσωποποιεί προσδίδοντας του τις απαραίτητες από τα πράγματα υπερφυσικές του δυνάμεις.  Και προκύπτει έτσι ο θεός που πεθαίνει και ξαναγεννιέται. Ο πρώτος θεός!  Λογικά όμως χρειάζεται και μια μητέρα για να τον γεννά. Και ποια άλλη μπορεί να είναι τούτη η μητέρα από την απέραντη και μυστική δύναμη τούτης της  φύσης;  Και προκύπτει έτσι η δεύτερη προσωποποίηση του θείου: «Η Μεγάλη Μητέρα»
Την Μεγάλη Μητέρα του μινωικού θρησκευτικού συστήματος την παρασταίνουν με δύο μορφές. Την μορφή της «κουροτρόφου» και την μορφή της συζύγου του νεαρού θεού που πεθαίνει και ξαναγεννιέται. Η Μεγάλη Μητέρα λέγεται και «Ορεία Μήτηρ» και «Πότνια Θηρών»
Οι ονομασίες αυτές της δίνονται όταν  την αντιλαμβάνονται σαν ανάσα ων βουνών (ορέων- ορεία) και των δασών. Η Ορεία Μήτηρ εικονίζεται ανάμεσα σε λιοντάρια κι επίσης είναι θεά του ιερού δένδρου και θεά των φιδιών. Ο θεός γιος  της Μεγάλης Μητέρας και σύζυγος της λέγεται Βελχανός όνομα το οποία προφανώς τον συνδέει  με την ιδιότητα του να ξαναγεννάει την φύση. Άλλες προσωποποιήσεις του θείου είναι η Δίκτυνα, η Βριτομάρτυς και η Αριάδνη.
Αυτοί είναι οι αρχαιότεροι θεοί του πρωτομινωικού πανθέου. Πολύ αργότερα παρουσιάζεται ο «Ζευς ο Βελχανός», η Ήρα, η Ποτνία Αθηνά και ο Ποσειδών. Η θεότητα της πρωτομινωικής εποχής Δίκτυνα, καθώς προκύπτει από την ετυμολογία, συνδέεται με το γνωστό βουνό της Μεγαλονήσου, τη Δίκτη.  Ποιες θεϊκές αρμοδιότητες τώρα είχε προσδιορίσει η ανθρωπομορφική αντίληψη της εποχής στη συγκεκριμένη θεά, δεν υπάρχουν σχετικά στοιχεία προς πληροφόρηση. Πιθανολογείται μόνο πως είχε κάποιες αρμοδιότητες σχετικές με τις ιδιότητες του βουνού, την θύελλα, τον κεραυνό, και τους ανέμους.
Η Βριτομάρτυς είναι μάλλον νεαρή θεά και πιθανόν να έχει αρμοδιότητες σχετικές  με τις παρθένες κοπέλες. Αυτό εικάζεται από το όνομα της: Βριτό-μάρτυς= Γλυκιά παρθένος.
Χαραχτηριστικό της μινωικής θρησκείας αποτελεί η αριθμητική και δυναμική υπεροχή των θηλυκών θεοτήτων. Εκτός από τον Βελχανό ή Υάκινθο, οι υπόλοιποι θεοί   είναι γυναίκες γεγονός που οφείλεται στο ότι π πανάρχαιος μινωικός κόσμος ήταν πιο κοντά  στη γυναικοκρατική- μητριαρχική φύση και οι θεοί αποτελούσαν κατάλοιπα της φάσης αυτής.
Στην μινωική Κρήτη τώρα δεν υπήρξαν  ναοί για την λατρεία των θεών ούτε και υπήρξε ποτέ ιερατείο πολύπλοκο, πολυάριθμο και πανίσχυρο όπως στις άλλες αρχαίες ανατολικές χώρες.  Οι λατρευτικοί τόποι στην Κρήτη, σύμφωνα μα την αντίληψη των Κρητικών,  ήταν σπηλιές και βουνοκορφές κατάλληλες από την φύση τους για να γίνονται τόποι λατρείας καθώς επίσης και μικρά σπιτικά ιερά.
Εκτός από τις σπηλιές , τα  βουνά  επίσης αποτελούσαν κι αυτά τόπο λατρείας στις κορυφές τους
Άλλοι  τόποι λατρευτικού χαραχτήρα ήταν ακόμα οι «ιερές δεξαμενές» ή «καθαρτήριοι χώροι» Όλοι αυτοί οι ιεροί τόποι  όμως ήταν ιδιωτικοί για να εξυπηρετούν  τις  θρησκευτικές ανάγκες της κάθε οικογένειας.
Μεταγενέστερα, στην τελευταία φάση της Μινωικής εποχής, έχουμε και ιερούς τόπους κοινοτικής θρησκευτικής χρήσεως όπου οι Κρητικοί της μακρινής εκείνης εποχής ασκούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα