Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Η αγάπη δεν εχει να κάνει....

....με υποθέσεις αίματος.....

 ......με υποθέσεις αίματος αλλα μόνο με υποθέσεις συνείδησης!
Ειναι μια ιστορία απο αυτές που βλέπουμε στο σινεμά, και της οποιας το φινάλε ξετυλιχτηκε αυτες τις μερες σχεδόν δίπλα μου....
Ας πάμε όμως λίγο πιο πριν, όχι πολυ, 55 χρόνια μονάχα...εξάλλου τι ειναι 55 χρόνια μπρος στην αιωνιότητα; ―λιγο χιουμορ πάντα κάνει καλό―
55 χρόνια λοιπον πιο πριν, εδω στη γειτονια μου μια γυναικα προσπαθούσε να κανει παιδί, ματαια όμως...μέχρι που τελικα το πήρε απόφαση και υιοθέτησε ενα αγοράκι 1 έτους.
Λίγους μήνες μετά, ναι, ΄λίγους μηνες μετά, ω του θαυματος, κυοφορούσε και το δικό της παιδί, το οποίο γεννήθηκε και ήταν κορίτσι, ποτέ όμως, ποτέ η γυναίκα αυτη δεν ξεχώρισε το ένα παιδί απο το άλλο.
Τα χρόνια πέρασαν, και  γιος, το υιοθετημένο παιδί, απεδείχθει στην πορεία μεγάλο κεφάλι, σπούδασε στην Αμερική, όπου και παρέμεινε, διδάκτωρ αν δεν κάνω λάθος σε κάποιο πανεπιστήμιο.

Η κόρη παρέμεινε στη γειτονια, τέλειωσε το γυμνασιο, πήρε ένα καλο παιδί κι εκανε μια ωραία οικογένεια.
Βέβαια η μητέρα που την γεννησε, και σε κάπως προχωρημένη ηλικία, μεγάλωνε, και αρχιζε να γίνεται βαρος―δεν το λεω εγω, μιλω εκ του αποτελέσματος―οπότε σκέφτηκε να την κλείσει σε κάποιο γηροκομείο.
 Τι γίνονταν στα εσώτερα του σπιτιού εγώ δεν γνωρίζω, και παρότι βουίζει η γειτονια εγώ αυτα δεν τα λαμβάνω υποψη μου. 
Ξέρω μόνο ότι πριν 2, 3 μέρες είδα τον Αντρέα στην γειτονια, ετσι λενε τον υιοθετημένο άντρα,που ειχα να τον δω, ουουυυυυυυυυυυυ, ουτε κι εγώ θυμάμαι πόσο, και λιγες ώρες πριν, τον ξαναείδα να κρατά σχεδόν αγκαλια την κυρα Σταυρούλα, εκείνη να αποχαιρετά όλη την γειτονια, και μετά να μπαίνουν σε ένα ταξί, και να φεύγουν για αεροδρόμιο.
Παραδίπλα η «κόρη» υποτίθεται έκλαιγε, και προσπαθούσε να δικαιολογηθεί....κανείς δεν την άκουγε....είμαι σίγουρη.
Παρακολούθησα την όλη υπόθεση απο το μπαλκόνι του σπιτιου μου και ειμαι συγκλονισμένη....
Το τότε υιοθετημένο παιδί, ο σημερινός πανεπιστημιακός, δεν ξέχασε...ήρθε,  εβγαλε την γυναίκα που τον μεγάλωσε απο το γηροκομείο, την πήρε μαζί του κι εφυγαν...

Αλήθεια, πως μπορείς αραγε να βάζεις τον άνθρωπο που σε γέννησε σε τετοιου είδους ιδρύματα;
Αλήθεια, έχει σχέση εχει η αγάπη με το ποιος σε  γεννά ή με το ποιος σε μεγαλώνει;


32 σχόλια:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Η αγάπη δεν έχει μόνο συγγενικούς δεσμούς...που πολλές φορές είναι και σαθροί.Στη ζωή μου καταγράφονται αγάπες δυνατές, δοκιμασμένες στα δύσκολα δίχως συγγένιο.
Δεν πιστεύω πως ο τίτλος φέρνει την αγάπη.

Να είναι καλά ο Αντρέας που ξέρει να αγαπά!

Φιλιά κοριτσάκι μου!!!!

Savvina είπε...

Ρίκη μου
μπορεί οι γονείς μας μεγαλώνοντας να παραξενεύουν και να θέλουν ντάντεμα σαν τα μωρά, όμως έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου και στον άντρα μου ότι όταν οι γονείς μου με χρειαστούν θα τους έχω κοντά μου.
Δεν θα τους βάλω σε ίδρυμα αλλά ούτε μέσα στο σπίτι μου, θα νοικιάσω ένα σπίτι 2-3 τετράγωνα πιο κάτω από μένα, θα τους έχω και μια γυναίκα να είναι πάντα καθαροί και περιποιημένοι.
Τόσα έχουν κάνει για μένα.
Η αγάπη δεν έχει σχέση με το ποιός σε γέννησε ή σε μεγάλωσε, η αγάπη έχει να κάνει με το αν αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου και μετά όσους είναι δίπλα σου.
Τι θλιβερή ιστορία.
Κρίμα η γιαγιούλα να ταλαιπωρήται στα γεράματα.
Ευτυχώς από εδώ και πέρα θα ζήσει ελεύθερη και χωρίς να είναι σε καταστολή όπως δυστυχώς κάνουν στα ιδρύματα (αυτό το κάνουν και το ξέρω).
Να είσαι καλά.
Καλή εβδομάδα να έχεις.
Πολλά φιλιά.

erifili είπε...

Πράγματι Ρίκη μου, η αγάπη δεν έχει να κάνει με το αίμα. Είναι θέμα συνείδησης.Πρέπει να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, όχι απλά όν.Κακά τα ψέματα, τα γεράματα είναι δύσκολα, και ο άλλος πρέπει να έχει ανθρωπιά μέσα του, για να καταλάβει τον πόνο και την δυστυχία.Φιλιά.

Drmakspy είπε...

Συγλονιστικό!!!!! Δεν χωράει σχόλιο άλλο.... Μπράβο στο παλληκάρι....

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Φίλη μου,

με συγκίνησες πολύ!!!

Την απάντησή μου, στην ερώτησή σου,
νομίζω την γνωρίζεις ήδη.

Δεν έχω λόγια!!!

Rena είπε...

Είναι πολύ συγκινητικό το ότι γύρισε ο μεγάλος γιος και δεν τη ξέχασε αν και ήταν πολύ μακρυά, από την άλλη όμως δεν μπορώ να πω τη γνώμη μου για τη κόρη γιατί δεν ξέρω, τι καταστάσεις έχει περάσει και τι την ανάγκασε να καταφύγει σ' αυτή τη λύση...

D.Angel είπε...

Δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά!Μπορεί να βρεθούμε κι εμείς στη θέση τους! Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα Ρίκη μου!

δήμητρα♥♥♥q είπε...

Ρίκη, πραγματικά πολύ δύσκολο ερώτημα.

Έχει να κάνει με πολλά. Εγώ δε θα ήθελα να μπουν οι γονείς μου σε γηροκομείο. Απ' την άλλη όμως δε θα ήθελα και να γίνω βάρος στα παιδιά μου.

Συγκινητική η ιστορία σου...

Velvet είπε...

Με βρισκει σύμφωνο το σχόλιο της Angel
Και δεν θαθελα να γραψω κατι
Επαψα να κρίνω τους ανθρώπους
Από εκείνο που συνήθως "φαίνεται"
Κανένας δεν γνωρίζει τα συναισθήματα και τι συμβαίνει στην ψυχή του καθενός
Χαίρομαι μονο για την γυναίκα
Καληνυχτα..

Unknown είπε...

Καλημέρα Ρίκη.
Η αγάπη ριζώνει στην καρδιά...
και δεν χρειάζεται δεσμούς αίματος...
Κωστής

Νερένια είπε...

Ανατρίχιασα...και πίστεψε με δεν μου συμβαινει συχνά πια!
Ίσως που έχω παιδια και τα σκέφτομαι όλα αυτά... όμως Ρίκη μου... η αγάπη είναι κάτι που χτίζεται... ακριβώς γιατί τους γονείς δεν τους επιλέγουμε εμείς, μα μας τυχαίνουν... αν έχουμε καρδιά μπορούμε να αντιληφθούμε τι έχουν κάνει για μας, αν έχουν κάνει, και να μην τους θεωρούμε βάρος....

Αν ποτέ αναλογιστούμε πως απλά δίνουμε πίσω όλα όσα σαν παιδια πήραμε .... θα καταλάβουμε πως δεν ήταν από υποχρέωση τα ξενύχτια τους στο προσκέφαλο μας , μα από αγάπη και έγνοια....

Ουφ!!!

Καλη εβδομάδα κορίτσι μου....

55fm είπε...

Ρικάκι,η αγάπη στέκεται εκεί που την υποδέχονται...και την αναγνωρίζουν...
Καλή βδομάδα ευαίσθητη φιλεναδίτσα μου!

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Πολύ ανθρώπινη η ιστορία που μας διηγήθηκες. Κανείς ποτέ δεν ξέρει τι ωθεί τους ανθρώπους την κάθε στιγμή ή την κάθε περίοδο της ζωής του να δρουν με όποιον τρόπο δρουν.
Δε μπορώ να καταδικάσω ούτε να επαινέσω κανέναν. Ιδιαίτερα καθώς δεν γνωρίζω το βάθος των διαπροσωπικών σχέσεων που δημιουργήθηκαν στο διάβα των ετών.
Το μόνο που μπορώ να πω εδώ είναι ότι εγώ ο ίδιος σαν έρθει η ώρα δεν θα ήθελα να έχω την παραμικρή υπόνοια ότι γίνομαι βάρος στα παιδιά μου και στις οικογένειές τους. Αλλά και πάλι αυτό το λέω τώρα. Δεν ξέρω όταν έρθει εκείνη η ώρα τι θα λέω και αν θα είμαι σε θέση να λέω και κάτι...
Μελαγχολικά αυτά αλλά ξέρεις ότι η ζωή είναι το αφεντικό πάντα.

athina μπασιούκα είπε...

Η ιστορία είναι πιο συγκλονιστική από το γεγονός ότι είναι πραγματική. Συμβαίνει κάτι στις σχέσεις γονιού παιδιού: δεν θα έβαζα ποτέ τους γονείς μου σε ίδρυμα, αλλά η σχέση αυτή δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται ΔΟΥΛΕΙΑ. Αμοιβαία κατανόηση και σκληρή δουλειά. Το λάθος που κάνουμε είναι ότι θεωρούμε δεδομένους τους ανθρώπους μας. Αχ, κοίτα να δεις τώρα, πάω να πω στην μανούλα μου ότι την αγαπάω και ας μου έχει σπάσει τα νεύρα.

Βάσσια είπε...

Ρίκη συγκινήθηκα πολύ.
Ξέρεις κάτι, ο Ανδρέας ήταν επιλογή τους!

Δεν κρίνω, γιατί μάνα είμαι, μάνα έχω, αλλά, η αγάπη προς τον γονιό δεν μετριέται, όπως σωστά λες μόνο με το αίμα.

Καλή εβδομάδα
:-)

leondokardos είπε...

Πρέπει να είανι η ψυχή γεμάτη ανθρωπιά, ζεστασιά, αγάπη για να φερθεί κανείς σαν το γυιό της γριούλας.

eleni είπε...

Ρίκη ,το θεωρώ φιχτό,απάνθρωπο να πετάς τους ανθρώπους που σου χάρισαν ζωή ή σε μεγάλωσαν σ΄ένα γηροκομείο.Αλίμονο,πλέον τίποτα δε μένει όρθιο!Η έννοια της οικογένειας ξεφτίζει,χάνεται.
Πολύ συγκινητική ιστορία-κι όμως να οι φωτεινές εξαιρέσεις!Να ελπίζουμε;
Φιλιά!

Dinos-Art είπε...

Ρίκη μου συγκινητικό το περιστατικό. Όμως μερικές φορές υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες που οδηγούν ηλικιωμένους σε γηροκομείο. Ξέρω μια φίλη που περιποιούνταν γονιό της με τον καλύτερο τρόπο όμως, κάποια στιγμή έπρεπε να τον σηκώνουν τρεις για να κάνει ένα βήμα. Έτσι αναγκαστικά, με πόνο ψυχής, τον πήγε σε ένα καλό γηροκομείο όπου μπορούν να τον εξυπηρετούν.
Καλή εβδομάδα.

Ianos είπε...

Η αγάπη όπως το είπες Ρικη μου δεν έχει να κάνει με το αίμα έχει να κάνει με το ποιον την αξία και το πόσο εκτιμάει ο καθένας αυτά που πήρε η αυτά που θυσίασε κάποιος για χατήρι του!!! Καλησπερες!!! :)

Ευρύνοος είπε...

Ο τίτλος και η πρώτη σου φράση έχουν την απάντηση..

πικρές ιστορίες..

καλό βράδυ Ρίκη..

ElenaG είπε...

Τον καμάρωσα τον Αντρέα
Τον αγάπησα τον Αντρέα
με συγκίνησε...
Μα Ρίκη μου δεν θα ήθελα να κρίνω την κόρη, ποτε δεν ξέρουμε...

zeidoron dtsoukas είπε...

Ρίκη μου η αγάπη κι ο σεβασμός εμπνέονται,σίγουρα δεν είναι συστατικά του αίματος!Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι γίνεται πίσω από μια κλειστή πόρτα και εξ αυτού οι κρίσεις και οι επικρίσεις μάλλον είναι επικίνδυνες.Το βέβαιον είναι πως απέναντι στους γονείς μας έχουμε ηθική τουλάχιστον υποχρέωση να τους γηροκομήσουμε!

Υ.Γ.:Να γίνω και λίγο κακός:ποιος μας βεβαιώνει στην ιστορία σου πως η γιαγιά δεν πάει σε Αμερικάνικο οίκο ευγηρίας για να αποφευχθούν τα εν Ελλάδι σχόλια;Κάπου γράφεις ότι τον Αντρέα είχες να τον δεις,ουυυυυυυυυ,ούτε και συ θυμάσαι πόσο!
Καλημέρα!

BUTTERFLY είπε...

Η αγαπη ειναι ζητημα καρδιας και η καρδια δεν γνωριζει απο δεσμους αιματος μονο, αλλα και απο ψυχικους δεσμους κυριως!
Τωρα, οσον αφορα τα γηροκομεια, δεν συμφωνω μαζι σου. Υπαρχουν περιπτωσεις που η φροντιδα στο σπιτι εκτος απο δυσκολη ειναι και ανεπαρκης. Ουτε εχουν ολοι την οικονομικη ανεση για αποκλειστικη νοσοκομα. Ενα καλο γηροκομειο, απο αυτα που πραγματι φροντιζουν τους τροφιμους, ειναι οχι μονο μια καλη λυση, αλλα ισως και μια παρηγορια, ενας τοπος που ο ηλικιωμενος θα εχει φροντιδα και παρεα ολη μερα, οχι μονο τις λιγες ωρες που οι συγγενεις δεν εργαζονται. Για μενα, ειναι σημαντικο να επιλεγεις πολυ προσεκτικα το ιδρυμα, μονο φυσικα εφοσον ειναι αναγκαια αυτη η λυση, να το ελεγχεις συχνα και να φροντιζεις να αφιερωνεις πολυ χρονο στον ανθρωπο σου, να τον επισκεπεσαι, να τον παιρνεις με καθε ευκαιρια για βολτα η για να μεινει κοντα σου...με λιγα λογια, να μην τον αφησεις να αισθανθει μονος και παραμελημενος...

Unknown είπε...

Καλησπέρα Ρίκη μου! Πέρασε από το μπλογκ μου σε παρακαλώ!

http://bearpridehiv.blogspot.com/2010/09/blog-post_21.html

to alataki είπε...

Tι να πει κανείς, είναι τόσα πολλά που οδηγούν τον άνθρωπο να συμπεριφέρεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Χαρακτήρας, βιώματα, πρακτικά ζητήματα...
Άστα να πάνε...

Άθεος είπε...

Πολύ ωραία ανάρτηση Ρίκη μου.
Σο θέμα μας τώρα: μόρφωση χρειαζόμαστε, μόρφωση, όχι πίστη στο θεό.
Μπορώ να σου πω, ο πανεπιστημιακός σίγουρα δεν πίστευε. Όμως εκείνη η κόρη κατά πάσα πιθανότητα ήταν χριστιανή!

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

καλα δεν φευγω γραφω δεν βλεπεις
ξερεις εσυ τον πονο των ανθρωπων που σε μεγαλωσαν ξερεις ομως ποσο αδυνατοι ειναι στα γηρατεια τους ποσο μονοι μπορει να νοιωθουν?
ξερεις Ρικη μου ποσοι ανθρωποι ειναι μονοι ανημποροι κι εμεις απλα κοιταμε τη ζωη μας ναι αντε να τους πουμε ενα γεια και μετα να παμε στο κλαμπ να ξεδωσουμε..
ομως αυτοι οι ανθρωποι εκαναν θυσιες για να φτασουμε εμεις εδω που ειμαστε τωρα και οταν λεμε θυσιες κατι που δεν μπορουμε να το κανουμε εμεις στα δικα μας παιδια
οχι λοιπον στην εγακαταλειψη οχι Ρικη χιλια οχι
μπραβο σ αυτον που δινει ακομα νοημα ζωης σε ανθρωπους που ειναι λιγι πριν τη δυση τους!

ΞΗΜΕΡΑΚΗΣ ΦΑΝΗΣ είπε...

Δεν έχ΄ η αγάπη όρια
πως να τηνε μαντρίσεις
και τη γ-καρδιά πως το μπορείς
να τη περιορίσεις.

mar9659 είπε...

Αγαπημένη μου Ρίκη!!!
Συγκλονίστηκα κυριολεκτικά...
Δεν θα σχολιάσω καν....
θα ενα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στον
Αντρέα γιατί εκτός του οτι είναι
ψυχούλα είναι πάνω απ'όλα
ΑΝΘΡΩΠΟΣ δοτικός με καρδιά και αισθήματα....

Και εγώ μεγάλωσα με μητρυά
και ξέρω....πως γονιός δεν είναι
μόνο αυτός που σε γεννάει μα
αυτός που σε μεγαλώνει....
φτάνει να μην το ξεχνάμε σαν μεγαλώνουμε.....
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!!!

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Προς ολους...

Δεν εκανα σχολια εδω μια και ο καθενας καταθεσε την προσωπικη του γνωμη...κι αν καταθεσω την δικη μου εγω, θα γινω πολυ κακια και δεν θελω