ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ. ΑΛΒΕΡΤΟΣ ΣΒΑΙΤΣΕΡ:ΟΙ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Στον αιώνα που πέρασε, στον εικοστό αιώνα όπου θριαμβευτής βγήκε ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να κατακτήσει  σιγά αλλά σταθερά το Σύμπαν, με αποτέλεσμα ούτε κατά πόντο να μην απομείνει θέση για την καρδιά και τις λειτουργίες της, δυο σύγχρονοι άνδρες πήραν απάνω τους ολάκερο τον ανθρώπινο πόνο που άντεχε να σηκώσει η δική τους η ύπαρξη:

Μαχάτμα Γκάντι ο ένας, ή «Παράκλητος» όπως αποκαλέστηκε!

Αλβέρτος Σβάιτσερ ο δεύτερος ή «Αγία Βιβλική Μορφή» όπως επίσης αποκαλέστηκε!

Και οι δυο μαζί χύνουν βάλσαμο και σκορπίζουν φως λυτρωτικό με την παρουσία τους σε μια εποχή που δονείται από το πυρηνικό άγχος και καταδυναστεύεται από τον αλαλαγμό της αδικίας συμπεριφορά τους απέναντι στην ανθρώπινη υπόσταση έμεινε παροιμιώδης και η αυτοθυσία τους έναυσμα που επιτρέπει να αφυπνίζεται η οικουμενική συνείδηση για όλους εκείνους που εξακολουθούν πεισματικά να επιμένουν σε ένα διαφορετικό αύριο..

Μαχάτμα Γκάντι:Η Αγία Βιβλική Μορφή

Είναι το μικρότερο παιδί του Κάμπα Γκάντι που είχε παντρευτεί τέσσερις φορές και είχε αποκτήσει πολλά παιδιά. Ένα από αυτά ήταν και ο μικρός Μαχάντας που αργότερα επονομάσθηκε  Μαχάτμα. Ο Μαχάτμα ήταν  σωματικά κοντός, ισχνός, με πεταμένα αυτιά και πάντοτε φορούσε ένα σκούφο στο κεφάλι κι ήταν ντυμένος με μια χλαμύδα από ύφασμα βαμβακερό. Από τον πατέρα του που ήταν πρωθυπουργός σε διάφορα μικρά κρατίδια της Ινδίας αλλά και από την μητέρα του η οποία είχε μια τέλεια θρησκευτική μόρφωση, ο Γκάντι απέκτησε μια ευλογημένη κληρονομικότητα που τον βοήθησε σε πολύ νεαρή ηλικία να διαμορφώσει γενική άποψη των πραγμάτων και πάνω απ΄ όλα για την πολιτική κατάσταση της χώρας του της Ινδίας που ήταν  κάτω από την Αγγλική κατοχή. «Είμαστε ένας αδύναμος λαός γιατί τρώμε μόνο χορταρικά ενώ οι Εγγλέζοι που μας κυβερνούν τρώνε κρέας συχνά»συνειδητοποίησε κι αποφάσισε να τολμήσει και να αναθεωρήσει αιώνων ινδικό τρόπο ζωής .Μερικά χρόνια αργότερα βρίσκεται στην Αγγλία  για να σπουδάσει νομικά δεν εξασκεί όμως για πολύ καιρό ετούτο το γεμάτο, όπως χαρακτήρισε, μηχανογραφίες επάγγελμα και αποφασίζει να τάξει τον εαυτό του στο πλευρό των χιλιάδων καταπιεσμένων συνανθρώπων που από την  κατοχή της γηραιάς Αλβιόνας. Κι εκεί αρχίζει ο μεγάλος επικός αγώνας του Γκάντι. Η εξέγερση μιας συνείδησης ενάντια στην δύναμη του Κράτους που για μοναδικό όπλο είχε την βία. Και η εξέγερση αυτή βάσταξε από το 1893 έως και το 1914,είκοσι δηλαδή ολόκληρα χρόνια .Ξύπνησε από την νάρκη το Ινδικό Κογκρέσο του Νατάλ, σχημάτισε μια οργάνωση ινδικής αγωγής, εξέδωσε εφημερίδα για να υποστηρίξει το παράνομο των διωγμών και για να μπορέσει να εξασφαλίσει στους συμπατριώτες του μια ζωή  όχι αφόρητη και ατιμωτική, μοιράζεται μεταξύ τους όλες τις σκληρές δοκιμασίες και τις εξαγοράζει με τον νόμο της μη –συνεργασίας που επιβάλλει και που τον αντιπροσωπεύει η ινδική λέξη Σατσαγκράχα. Ο Τολστόι που διάβασε την «Ινδική Γνώμη»ενθουσιάστηκε με τη Μή- συνεργασία των Ινδών και  στις 7 Σεπτεμβρίου του 1910 γράφει προς τον Γκάντι ενθαρρύνοντας του την κίνηση που του  είχε εξηγήσει τι σημαίνει: «Μη αντίσταση σημαίνει νόμος της αγάπης. Είναι πράγματι ο πόθος της ένωσης όλων των ανθρωπίνων ψυχών. Είναι ο υπέρτατος νόμος που κήρυξε ο Χριστός στην γη πριν δύο χιλιάδες χρόνια»

Έτσι σκεφτόταν ο Γκάντι και τα πρώτα χρόνια της παραμονής του στην Αφρική δημιουργεί μια αγροτική αποικία. Μαζεύει όλους τους Ινδούς και τους βάζει να ορκιστούν στον ιερό όρκο της φτώχειας κι εκεί ο μαρτυρικός αυτός λαός επί χρόνια καταφέρνει και αντιστέκεται στην κυβέρνηση. Κατά την διάρκεια του πολέμου του Μπόερς ο Γκάντι ιδρύει ένα Ινδικό Ερυθρό Σταυρό όπου μέσα δούλεψε ο ίδιος με αυταπάρνηση. Στην χολέρα που ξέσπασε στο Γιοχάνεσμπουργκ το 1904 οργάνωσε νοσοκομείο. ’Όταν το 1906  επαναστάτησαν οι ιθαγενείς του Νατάλ έλαβε μέρος και επαινέθηκε φανερά, όμως παρ΄ όλες αυτές τις ανθρωπιστικές υπηρεσίες των Ινδιών η ξενόφοβη λύσσα των Άγγλων δεν έπαψε. Αμέσως μετά τον πόλεμο του Νατάλ ο Μαχάτμα καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα, ξυλοκοπήθηκε μέχρι αίματος και γνώρισε αφάνταστους πόνους και ταπεινώσεις.

Ο Γκάντι πιστεύει με φλογερό ζήλο στην θρησκεία του λαού του, τον Ινδουισμό εν τούτοις όμως η πίστη του δεν είναι μισαλλόδοξη .Ελέγχει την θρησκεία του με την συνείδηση και την λογική  του και παραδέχεται πως όλες οι θρησκείες είναι  δρόμοι διαφορετικοί που συγκλίνουν προς τον ίδιο σκοπό Ο Θεός, πιστεύει, ενσαρκώνεται κάτω από διαφορετικές μορφές και τονίζει τα λόγια του Κρίσνα που  αντιπροσωπεύει για τους Ινδούς το υπέρτατο Όν: «Όταν η θρησκεία ξεπέφτει σε παρακμή τότε ξαναφανερώνομαι για να προστατέψω το καλό. Και για να  εδραιώσω το Νόμο της Αγάπης ξαναγεννιέμαι ακόμα και πάντοτε»

Στις επάλξεις της πρώτης γραμμής παραμένει έως και το 1934 οπότε αποσύρεται πλέον και από την ενεργό πολιτική και κάνει μια ζωή εντελώς ασκητική ζώντας σε μια καλύβα. Όμως και από εκεί επηρεάζει όσο κανένας άλλος την τύχη της χώρας του αφού στην ουσία αυτός παραμένει ο μεγάλος κι αναντικατάστατος ηγέτης της. Το 1942 αποκρούει τις προτάσεις της κυβέρνησης Τσώρτιλ και παρακαλεί για μια ακόμα φορά τους Άγγλους να εγκαταλείψουν τις Ινδίες κάτι που έχει ως συνέπεια μια ακόμα φυλάκιση του. Τότε αρχίζει η επική νηστεία του που την παρατείνει επί τρεις ολόκληρες εβδομάδες έως ότου επιτύχει την απελευθέρωση των ηγετών του Ινδικού Κογκρέσου, η ζωή του όμως ειδικά μετά τις τελευταίες αυτές κακουχίες έχει ήδη φθάσει στο τέρμα της .Χάρις στο μακροχρόνιο και γεμάτο θυσίες αγώνα του οι Ινδίες ήταν επιτέλους ελεύθερες αλλά με τρόπο απογοητευτικό για τον ίδιο. Ελεύθερες αλλά όχι ενωμένες κι εκείνος αφιέρωσε και τις τελευταίες στιγμές της ζωής του για να επιτύχει την φιλική διαβίωση μεταξύ των δύο χωρών. Ο θάνατος του Γκάντι που τον βρήκε στο Νέο Δελχί στις 30 Γενάρη του 1948 σε μια ακόμα νηστεία  προσπαθώντας να εξιλεώσει ξανά τις αμαρτίες του λαού του, χαρακτηρίστηκε από τους μεγαλύτερους πολιτικούς ηγέτες του καιρού του σαν «πλήγμα της ανθρωπότητας» και ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας δήλωσε πως  «ο Γκάντι δεν ήταν Εθνικιστής αλλά ήταν ουσιαστικά ένας μεγάλος ανθρωπιστής!»

Το πένθος για τον θάνατο του Γκάντι υπήρξε πανανθρώπινο και συμμετείχε σ΄ αυτό ακόμα και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών που μόλις πληροφορήθηκε την είδηση κατέβασε μεσίστιες και τις 57 σημαίες του.

 ΑΛΒΕΡΤΟΣ ΣΒΑΙΤΣΕΡ :Ο  Λευκός Μάγος

Φτωχόπαιδο από την Αλσατία ο Αλβέρτος, γιος παπά, κατόρθωσε με την ευφυΐα που τον κατείχε να σπουδάσει Θεολογία, Φιλοσοφία ενώ παράλληλα ασχολείτο με πάθος και με την μουσική. Σε ηλικία μόλις τριάντα χρονών είχε ήδη επιτύχει σαν επιστήμονας παγκόσμια αναγνώριση όμως τότε ακριβώς είναι που συλλαμβάνοντας το βαθύτερο νόημα της ζωής, θυσιάζει τα ήδη κεκτημένα του προς  χάριν ακριβώς αυτού του νοήματος και γράφεται ξανά στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει ιατρική .Γίνεται γιατρός μόνο για να μπορέσει να βοηθήσει τους μαύρους της Αφρικής. Πηγαίνει με την γυναίκα του σε μια εντελώς λησμονημένη γωνιά της γης, στο Λαμπαρενέ όπου και εκεί αποφασίζει να ζήσει πλέον αγκαλιά με τους κροκόδειλους τα θηρία και τους πρώην ανθρωποφάγους, τους φρενοβλαβείς και τους λεπρούς. Αυτούς θέλει να σώσει γιατί τους θεωρεί αδελφούς του «Είμαι ο πρωτοπόρος αδελφός τους»διακηρύσσει σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη και προσθέτει: «Έχω γράψει πολλά βιβλία για την θρησκεία και ήρθα εδώ στην Αφρική για να τα εφαρμόσω»

Η οικουμένη τρίβει τα μάτια της από έκπληξη και σιγά-σιγά το Λαμπαρενέ γίνεται τόπος προσκυνήματος. Εκεί στην Ισημερινή Αφρική ο γιατρός Σβαϊτσερ ημερεύει τη ζούγκλα. Κηρύττει τον σεβασμό προς κάθε πλάσμα, πλάθει χαραχτήρες από παραστρατημένες ψυχές γιατί ξέρει καλά πως σε κάθε γωνιά της ανθρώπινης ψυχής υπάρχει ο σπόρος του καλού.

Δουλεύει από τα ξημερώματα Χειρουργεί, νοσηλεύει, κτίζει. Επιβλέπει τα πάντα και το βράδυ γράφει βιβλία και ταυτόχρονα προσεύχεται με τις φούγκες του Μπαχ μπροστά από το αγαπημένο του αρμόνιο.

Εξήντα ολόκληρα χρόνια έζησε στην Μαύρη Αφρική ο Αλβέρτος Σβαιτσερ πολεμώντας την δυσεντερία,τα τραχώματα,τη λέπρα. Και κατόρθωσε ο «λευκός μάγος», όπως τον αποκαλούσαν ,να εμψυχώνει τους ανθρώπους που είχε γύρω του μεταλαμπαδεύοντας τους το ιδανικό: «Υπηρετείται τους πάντες» Έτσι έπεσε στο Λαμπερενέ ο μεσότοιχος που χωρίζει τις ανθρώπινες ψυχές και ο αντίλαλος του ακούστηκε σαν ευλογημένη ιαχή σε ολόκληρο τον κόσμο

Αυτός ήταν ο δεύτερος μεγάλος Απόστολος της Αγάπης που έζησε στον αιώνα  που πέρασε και που αποσπάστηκε από το σάρκινο περίβλημα του το Σεπτέμβρη του 1965.Το υγρό χώμα της Αφρικής μνημονεύει το πέρασμα του από την γή και η ανθρωπότητα ολάκερη του απότησε σεβασμό που ανήκει σε Άγιο!