Ο εγγονός του Ομήρου

Όχι, δεν είναι από αυτούς, τους ευρείας κυκλοφορίας συγγραφείς των μπεστ, είναι όμως ο άνθρωπος που το έργο του βραβεύτηκε απο την Ακαδημία Αθηνών, μίλησαν γι΄ αυτόν όταν πέθανε εφημερίδες όπως η Guardian , Daily Telegraph, Times και άλλες, δημοσιεύοντας την νεκρολογία του σε όλο τον κόσμο, αλλά πάνω απ΄ όλα είναι ο άνθρωπος που αποδεικνύει περίτρανα αυτό το κάτι ιδιαίτερο των Κρητικών, που λέει ότι το αηδόνι για να κελαηδήσει δεν χρειάζεται άδεια, τουτέστιν πτυχία.
Ο Γιώργης Ψυχουντάκης γιος ενός βοσκού από το χωριό Ασή Γωνιά των Χανίων, γεννήθηκε το 1920, τελείωσε μόνο το δημοτικό σχολείο, ένα σπάνιο όμως συγγραφικό ταλέντο παραμόνευε την κατάλληλη στιγμή για να φανερωθεί από μέσα του, την οποία, ειρωνεία, του την έδωσαν τα βιώματα του από την ενεργή συμμετοχή και δράση του στην Μάχη της Κρήτης

Το 1951 παρουσίασε στον Αγγλο Πάτρικ Λη Φέρμορ το ιδιόχειρο ημερολόγιο του από τον καιρό της κατοχής και της αντίστασης ο οποιος ενθουσιάστηκε απο τον χειμαρρώδη λόγο του Ψυχουντάκη, όπου ο συγγραφέας, ως νέος Μακρυγιάννης, περιγράφει μοναδικά τα γεγονότα που έζησε, χωρίς στρογγυλέματα και διορθώσεις που παραποιούν την ιστορία, και με ευθύνη δική του οι αναμνησεις αυτές εκδόθηκαν σε βιβλίο το 1955 απο τις εκδόσεις John Murray, London, με τίτλο "Τhe Cretan Runner" και έγινε μπεστ σέλερ.

- Πάτρικ Λη Φέρμορ:

Ο θρύλος της βρετανικής ομάδας στο νησί κατά την κατοχή, στην ομάδα του οποίου συμμετείχε από τον Ιούλιο του 1942 ως μαντατοφόρος ο Γιώργης Ψυχουντάκης που άρχισε να οργώνει το νησί από άκρη σε άκρη, με καταπληκτική ταχύτητα, μεταφέροντας τα μηνύματα των διαφόρων αντιστασιακών ομάδων, εκθέτοντας τον εαυτό του σε συνεχή κίνδυνο- Το πλήρες ημερολόγιό του από την Μάχη της Κρήτης και την αντίσταση κυκλοφόρησε στα ελληνικά, με τίτλο "Ο Κρητικός Μαντατοφόρος" το 1983 και επανεκδόθηκε το 2001. -
Όμως ο Ψυχουντάκης δεν έμεινε εκεί. Συνέχισε γράφοντας άλλο ένα βιβλίο λαογραφικού περιεχομένου με τίτλο "Οι αετοφωλιές της Κρήτης" που κυκλοφόρησε ως έκδοση του δήμου Χανίων και . το 1968 με τολμά το μεγάλο άλμα:
Αρχίζει να μεταφράζει στη λαλιά της Κρήτης, στην γλώσσα του Ερωτόκριτου, την ομηρική Οδύσσεια, έργο που του πήρε έντεκα χρόνια, εκδόθηκε το 1980 και την επόμενη χρονιά τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών.

"Άρχισε, Μούσα να μιλείς να βγάνεις μελωδία.

Ψάλε τον άντρα που ΄ριξε την ιερή την Τροία.

Ψάλε τον πολυμήχανο, που κι ύστερα πλανήθη

σε θάλασσες και σε στεριές, πολλά ταλαιπωρήθη

κι ανθρώπων έμαθε πολλών τις χώρες και τη γνώμη.."

-Μικρό απόσπασμα απο την Οδύσσεια του Γιώργη Ψυχουντάκη-

Στη συνέχεια, το 1983, έπιασε την Ιλιάδα, την ολοκλήρωσε σε δώδεκα χρόνια , και το 1995 εκδόθηκε όπως η Οδύσσεια, από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
Αν αναζητάτε τώρα την διαφορα ανάμεσα στις άλλες μεταφράσεις της Οδύσσειας, και την μετάφραση του Ψυχουντάκη, ειναι ότι σε όλες τις υπόλοιπες μιλουν οι λόγιοι, ενώ σ΄ αυτην μιλα ένας απλός άνθρωπος που ξαναδημιουργούσε τον Όμηρο, αφού πρώτα όμως τον είχε νιώσει και είχε αφομοιώσει.
Ο Γιώργης Ψυχουντάκης, ο εγγονός του Ομήρου, πέρασε στην αιωνιότητα στις 29 Ιανουαρίου 2006.

Στη ρωγμη του χρόνου

Αυτός εδώ είναι ο φίλος μου ο Στέλιος ο Βισκαδουράκης

Κι όταν λέμε φίλος, οχι e-φίλος, φίλος , φίλος. Κανονικός και με το νόμο!

-Ο ίδιος προσωπικα δεν ανήκει στην μπλοκόσφαιρα, αν και προσπαθω να τον πεισω-

Κι αυτο εδώ ειναι το βίβλιο του

 

Και, αν και δεν το συνηθίζω να παρουσιάζω βιβλία, γιατι θεωρώ ότι γνώμες και απόψεις ειναι εντελώς υποκειμενικές, εν τούτοις, επειδη αυτο το βιβλίο προυπήρχε και παραμόνευε στην "ρωγμή του χρόνου" να το ανακαλύψω εγω.....

Ας τα πάρω ομως τα πράγματα απο την αρχή:

Ο Στέλιος, εκτός απο γιατρός- φυσικοθεραπευτής που είναι, είναι επίσης και ζωγράφος, γλύπτης και φωτογράφος μέσα απο μια οικογενειακη παράδοση γενεών
Το 2002 λοιπον-προχθες μου το επεσήμανε πως πέρασαν ήδη τόσα χρόνια και τρελάθηκα- θέλοντας να του πάρω μια συνέντευξη για τις άλλες καλλιτεχνικές του ιδιοτητες, και θέλοντας να κάνω μια καλυτερη δουλεια μαζι του, του έδωσα γραπτές τις ερωτήσεις για να μου απαντησει με την ησυχία του και χωρίς το άγχος του μαγνητοφώνου.

Οταν μερικές μερες μετά πήγα να πάρω τις απαντησεις, με το που τους ρίχνω μια ματιά, του λέω "  Στέλιο, εκτός απο ζωγράφος και γλυπτης εισαι επίσης  και λογοτέχνης, το ξέρεις;"

"Τι λες βρε" ήταν η δικαιολογημένη του αντίδραση, "εγώ δεν έχω γράψει μέχρι  σήμερα τίποτα άλλο πέρα απο συνταγές"

"Κι όμως "επιμένω εγώ, "πιθανόν μάλιστα η λογοτεχνική σου ευχέρεια να είναι και  κατά πολυ  μεγαλυτερη  κι απ΄ ολα τα υπόλοιπα καλλιτεχνικά σου ταλέντα" του είπα και το πράγμα έμεινε εκει

Επιφανειακά βέβαια έμεινε, γιατι εγώ το σπορο τον είχα ήδη φυτεύσει, και το αποτέλεσμα του ειναι αυτό το βιβλιο που βλεπετε σήμερα και το οποίου η έκδοση, που έγινε πριν μερικες μέρες, μου έδωσε τέτοια χαρά, σαν να ήταν δικό μου. Επιβεβαίωσε το ένστικτο μου βλέπεις.....

Αλλα και μήπως δεν είναι; Γιατι μπορεί μεν ο Στέλιος να ειναι ο βιολογικός πατέρας του, εγώ όμως θεωρω -και μη γελάσετε- πως ειμαι η παρένθετη μάνα του, μια κι αν δεν ήμουν εγώ, πιθανον ο συγγραφέας του να μην ανακάλυπτε ποτέ το ταλέντο του,και το λεω χωρίς καμια έπαρση αυτό,  άρα και το βιβλίο να μην ειχε γεννηθεί ποτέ.

Και βέβαια, θα μου πειτε τώρα, και με το δίκιο σας "σιγά τα ωα ρε Ρίκη, και τι εγινε; Οι μισοί, και πάνω, Έλληνες σημερα γράφουν, κι ενα παραπάνω εσεις οι Κρητικοι που έχετε "βιομηχανία συγγραφής"

Α όχι, δεν ειναι έτσι.

Το βιβλίο αυτό,  αποτελείται απο μια σειρά διηγημάτων που κινουνται με  δεξιοτεχνικό τρόπο ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, στο υλιστικό και το ιδεατό, στο φυσικό και το μεταφυσικό, συνδέει μαγικά χαρακτήρες εντελως ανόμοιους μεταξύ τους, όπως:

Ενα μάγκα το βράδυ της Μ. Παρασκευής του 43, στο κατοχικό Λάκκο, την γνωστή κακοφημη συνοικία του Ηρακλείου, που χορεύει το τελευταίο του ζειμέκικο αγκαλιά με την Ιουλιέτα και τον νεκρό Ιησου.

Ένα μεγάλο Ελληνα ποιητη που προσπαθεί μέσα απο τους μύθους μιας πόλης να βρει απαντήσεις στα διλλήματα του.

Τον ζωγράφο Θεόφιλο που εμπνέεται απο ένα απαγορευμένο έρωτα και ζωγραφίζει την Παναγιά με τα γαλάζια μάτια.

Εναν μοναχικό αγιογράφο που προσπαθει να δώσει χρώμα στον ασπρόμαυρο κόσμο ενός κοριτσιού  με την μυρωδιά της κανέλας, του μοσχοκάρυδου, της μέντας, του ευκάλυπτου και του λεμονιου.

Οπως καταλάβατε, το γράψιμο του φίλου μου του Στέλιου, δεν ειναι απλό γράψιμο

μια κι ο πονηρός, εκμεταλλευόμενος και τις άλλες του ιδιότητες, φωτογραφίζει τα συναισθήματα του και κατόπιν, χρωματίζοντας  τον λόγο του και σμιλεύοντας  τα θέματα του, δημιουργεί  ένα αποτέλεσμα που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε πίνακα ζωγραφικής και καλοδουλεμένο μάρμαρο με το μαντέμι της πένας.

Κι οκ , αν δεν πιστεύετε εμένα και νομίζετε πως υπερβάλω λόγω φιλίας, πιστέψτε τουλάχιστον τους κριτές πανελλήνιων και Κρητικών λογοτεχνικών διαγωνισμών, που στη διάρκεια αυτών των οκτώ χρόνων , εδιναν πρώτα βραβεια στο Στέλιο και σε μένα τον πουλο- χα χα-

Γκρρρρρρρρρρρ

Στέλιο πρέπει να σε εξοντωσω....και τους δυο μαζι δεν μας χωρά η Κρήτη

Σε ασπάζομαι φίλε και πάντα με τέτοιες, κι ακόμα πιο μεγάλες επιτυχίες !!!

ΥΓ

Η παρούσα ανάρτηση μου εχει κι άλλο ένα ακόμα λόγο ύπαρξης.

Να ακουσουν μερικοί που τους έχω επισημάνει κάποια πράγματα

Ακους Δέσποινα;

Ακους Βάσσια;

ΟΙ Δ ΥΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ: ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ. ΑΛΒΕΡΤΟΣ ΣΒΑΙΤΣΕΡ

Βέβαια, τα πρότυπα έχουν κατά πολύ αλλάξει.

Ομως, στον αιώνα που πέρασε,στον εικοστό αιώνα όπου θριαμβευτής βγήκε ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να κατακτήσει σιγά αλλά σταθερά το Σύμπαν, με αποτέλεσμα ούτε κατά πόντο να μην απομείνει θέση για την καρδιά και τις λειτουργίες της, δυό σύγχρονοι άνδρες πήραν απάνω τους ολάκερο τον ανθρώπινο πόνο που άντεχε να σηκώσει η δική τους η ύπαρξη: 

Αλβέρτος Σβάιτσερ ο ενας. ή «Αγία Βιβλική Μορφή» όπως αποκαλέστηκε! 

Μαχάτμα Γκάντι ο αλλος, ή «Παράκλιτος» όπως επίσης αποκαλέστηκε! 

Και οι δυό μαζί χύνουν βάλσαμο και σκορπίζουν φως λυτρωτικό με την παρουσία τους σε μια εποχή που δονείται από το πυρηνικό άγχος και καταδυναστεύεται από τον αλαλαγμό της αδικίας. Η συμπεριφορά τους απέναντι στην ανθρώπινη υπόσταση έμεινε παροιμιώδης και η αυτοθυσία τους έναυσμα που επιτρέπει να αφυπνίζεται η οικουμενική συνείδηση για όλους εκείνους που εξακολουθούν πεισματικά να επιμένουν σε ένα διαφορετικό αύριο.. 

Δεν θα σας ζαλισω με περιττά λόγια μια μια κι ειναι ευκολο για τον καθένα να ψάξει και να μάθει,θα σας πω μονο οτι οι δυο αυτοί ονομάστηκαν Απόστολοι της Αγάπης για όσα, ο καθένας στον τομέα του, πρόσφεραν στην Ανθρωπότητα Ο Γκάντι, στο λαό του και τη χώρα του τις Ινδίες, κι ο Αλβερτος στους μαύρους της Αφρικής, όπου μαζι με τη γυναικα του, εζησε όλη του τη ζωη σε μια εντελως λησμονημένη γωνια της γης. στο Λαμπαρενέ αγκαλιά με τους κροκρόδειλους, τα θηρία , τους πρώην ανθρωποφάγους, τους φρενοβλαβεις και τους λεπρούς.. Πηγαίνει με την γυναίκα του σε μια εντελώς λησμονημένη γωνιά της γής,στο Λαμπαρενέ όπου και εκεί αποφασίζει να ζήσει πλέον αγκαλιά με τους κροκόδειλους τα θηρία και τους πρώην ανθρωποφάγους,τους φρενοβλαβείς και τους λεπρούς.