Μύθος 2

Δεν είναι σημερινή σκέψη, ούτε καν χθεσινή…

Από τότε που άρχισα να γράφω, ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια δηλαδή, γυροφέρνει στο μυαλό μου….κι είναι και πολλά αυτά τα χρόνια πανάθεμα τα, δε θέλω τώρα ν’ αρχίσω να τα μετρώ….
Απλά τώρα τελευταία, μετά την είσοδο μου εδώ και την συναναστροφή μας, άρχισε να αναζωπυρώνετε μέσα μου κι απόψε θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Τι έλεγα λοιπόν; Α ναι
Έλεγα πως από τότε που ξεκίνησα να γράφω, κάτι που εγινε πολύ νωρίς- στα δέκα πήρα το πρώτο μου σχολικό βραβείο, στα δώδεκα άρχισα τη συγγραφή του πρώτου μου μυθιστορήματος-που δεν ολοκληρώθηκε ποτε- στα δεκατέσσερα είχα ήδη τελειώσει τη πρώτη ποιητική συλλογή μου- που μήτε ξέρω που βρίσκετε σήμερα, και στα δεκαοκτώ είχα πάρει τη θέση της "ερωτικής επιστολογραφίας" στη παρέα μου…
Μετά διένυσα μια δημιουργική ανάπαυλα, χαχαχα, γράφοντας απλώς ότι μου κατέβαινε κι όποια στιγμή μου κατέβαινε, σε χαρτοπετσέτες που λιγο μετά τις πετούσα, μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησα πάλι κι έκτοτε δεν σταμάτησα ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Όλα αυτά τα χρόνια όμως, και σ΄ όλες τις αμέτρητες λέξεις που έχω γράψει- γιατί δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά κι η δουλειά μου με το γράψιμο έχει να κάνει, άρα δεν γράφω μονάχα από χόμπι αλλά κι εξ ανάγκης, μια μεγάλη ανάγκη επικρατούσε μέσα μου:
Αυτό που γράφω να αρέσει.
Έτσι στην αρχή κοίταζα το δάσκαλο στο μάτια την ώρα που διάβαζε την έκθεση μου περιμένοντας με αγωνια το μπράβο του…
Μετά τη μαμά μου και τις αδελφές μου που τις ανάγκαζα θένε δεν θένε  ν’ ακούνε τις μπούρδες που τους διάβαζα…
Μετά τις φίλες μου, να δω αν βρήκαν ανταπόκριση στο αίσθημα οι ερωτικές επιστολές μου…
Μετά…μετά….μετά το καθένα τέλος πάντων που θα μπορούσε να μου πει έστω και μια μικρή θετική λεξούλα για εκείνο που έγραψα, ή σκόπευα να γράψω…
Και όχι, πιστέψτε με, δεν έχει να κάνει στο ελάχιστο η ανασφάλεια στο συγκεκριμένο …με δεδομένο ότι όλοι δεν είναι δυνατόν να αρέσουν σε όλους, ξέρω πλέον καλά τις δυνατότητες μου…
Ποτέ όμως δεν μπόρεσα να καταλάβω εκείνο το περίφημο:
«Γράφω για μένα…»
Κι όχι μόνο δεν μπόρεσα να το καταλάβω, αλλά αντίθετα, το θεωρώ υποκρισία και μύθο.
Μέγα μύθοοοοοοοο λέμε!
Τι θα πει γράφω για μένα;;;;
Γράφω σημαίνει βέβαια «είμαι μόνος μου αλλά εμπεριέχω μέσα μου ολάκερο τον κόσμο….» ή , τουλάχιστον για μένα αυτό σημαίνει…
Γράφω σημαίνει πως αυτό που βγαίνει από μέσα μου αγγίζει τον άλλο…
δονεί τις κεραίες του….ταρακουνά το είναι του….
Διαφορετικά δεν έχει και νόημα ύπαρξης….όπως ακριβώς δεν έχουν και νόημα ύπαρξης τα κοσμήματα, όσα όμορφα κι αν είναι, αν δεν ακουμπήσουν και δεν αναδειχθούν πάνω σε μια ανθρώπινη σάρκα…
Γι΄ αυτό λοιπόν, δεν ξέρω τι κάνετε εσεις, εμένα πάντως το δικό σας το μπράβο και η δική σας η αγάπη, μου είναι απαραίτητα.