Αν τον Μανόλη τον έλεγαν Αλέξη…
Κι αν το σημείο Χ της γέννησης μου
Ήταν σημείο Δ….
Κι αν στις φλέβες μου
Κυλούσε γαλανό
Και όχι κόκκινο αίμα…
Κι αν η γραμμή της φάρας μου
Τέμνονταν ουρές κι ουρές πίσω…
Κι αν ζούσα σ’ ουρανό ελεύθερο…
Πόσο αλήθεια
θα κοστολογούσαν την ζωή μου;
Ευχαριστώ http://lyhnoskeomenos.blogspot.com/ τον Καιόμενο Λύχνο που με βοήθησε να βγάλω απο μέσα μου τον πόνο μα και την αγανάκτηση που ένιωσα για τον άδικο χαμό ενός ακόμα συμπολιτη μας.
5 σχόλια:
Έτσι άδικα, αναπάντεχα, χάνονται ζωές Ρίκη κάθε μέρα. Η ζωή δεν έχει πιά αξία για ορισμένους. Ακόμα και για μιά βιντεοκάμαρα σκοτώνουν!!!!
Κινδυνεύει και ένας 30χρονος να μείνει νεκρός από τη απίστευτα βάναυση βία των Ματ. Αυτό είναι επίσης τραγικό και θυμίζει άλλες εποχές!
Ένα νέο παιδί που έκανε το μεταπτυχιακό του, ποιος ξέρει με τι έξοδα και τι ζόρια θα τραβούσε, ανεργία και τι φτώχεια και τον έκαναν μαύρο στο ξύλο, τον άφησαν σχεδόν νεκρό. Ο λόγος ήταν ότι ήταν στο δρόμο συμμετέχοντας στη διαδήλωση...
Τα ματ έχουνε άλλο ρόλο, η αστυνομία πληρώνεται να προστατεύει τον πολίτη, όχι για να τον αφήνει παράλυτο, 10 μαντράχαλοι αρματωμένοι εναντίον ένος, να βαράνε όλοι μαζί στο κεφάλι με ανάποδα τα γκλοπ, τι εποχές θέε μου. ΤΙ μίσος έχουνε αυτοί οι άνθρωποι, ποιοι τους εκπαιδεύουν, πως; Όσο μεγάλη θλίψη ένιωσα για τον άδικο χαμό του 44χρονου, τόσο στεναχωρήθηκα για το 30χρονο που βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο. Μεγάλη ντροπή.
Ένα κράτος που γεννά το ίδιο τη βία!
Οι ίδιες εικόνες σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε....που θυμάμαι.....που περίμενα
.....τις καλύτερες μέρες......
Τίποτα δεν άλλαξε!
Υπάρχει μια περίπτωση να κόστιζες ακριβά Ρίκη μου!
Αν ήσουν γαλαζοαίματη!
Αυτό το μίσος κάποιους βολεύει και το καλλιεργούν επίτηδες,όπως επίτηδες δεν κάνουν τίποτα για τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας.
Αποπροσανατολίζουν τον κόσμο,θολώνουν τα νερά και κερδοσκοπούν σε κάθε ευκαιρία στις πλάτες όλων μας.
Αλίμονο σ' αυτούς που 'χουν την τύχη να τους πάρει η μπάλα.Δεν ξέρω που και πως θα σταματήσει αυτός ο κατήφορος.
εύχομαι Ρίκη μου να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που σε βοηθάω να βγάλεις τέτοια "φρίκη" από μέσα σου…
το εύχομαι. δυστυχώς όμως δεν το πιστεύω, γιατί στην φρίκη μας οδήγησαν και έτσι μας αφήνουν να ζούμε… το θέμα είναι, για πόσο θα το ανεχόμαστε ακόμη;
Δημοσίευση σχολίου