Μια φθινοπωρινη βόλτα στα Μινωικά ανάκτορα!

Εμαθα να το κάνω απο πολύ μικρή

Και μου έμεινε χούι

Ενας θειος μου βλέπετε ήταν φύλακας εκεί κι η μάνα μου μας έπαιρνε τις Κυριακές, μας πήγαινε  και μας αμολούσε μετά στην ησυχία μας να γυρνάμε τα καλντερίμια της Κνωσού όσο θέλαμε.

Έτσι, χωρίς ακόμα να γνωρίζω το πως και γιατι, έγινα ένα με όλα αυτα τα μάρμαρα, πήρα απο τη ψυχή τους

και τους εδωσα την ψυχή μου

Γι' αυτο και  πολλά πολλά χρόνια μετά απο κείνες τις Κυριακές,

δεν είναι λίγες οι φορές, που βρέθηκα να περπατώ εκεί που περπατούσα στα παιδικά μου χρόνια.

Όπως σήμερα για παράδειγμα.

Το περίεργο είναι όμως, και μη γελάτε , πως δεν είναι τόσο εκείνα τα χρόνια που με καλούν στο συγκεκριμένο χώρο αλλά κάποια άλλα, ακόμα πιο παλιά...πολύ πιο παλια....

Είναι οι μυστικές, κραυγές της ράτσας μου με με καλούν...την νιώθω μέσα στο αίμα μου την φωνή τους...

Τις νιώθω μέσα σ' ολάκερο το είναι μου τις ομοιότητες...

Σαν απο τη στιγμη που γεννήθηκα να μην έζησα πουθενά αλλού πλην μέσα απο αυτές τι κόκινες κολώνες.

Και δεν  με νοιάζει που γελάτε τώρα εσείς...μου φτάνει που μου το επιβεβαιώνουν  εμένα αυτοί οι αλανιάρηδες ομορφόσκυλοι....που λες κι έχουν απομείνει εκεί απο τότε για να προφυλάσουν την πριγκίπισα τους..

Μου   φτάνει που  μου το επιβεβαίωσε η μυρωδιά απο λουλούδια   που λες και κόπηκαν μόλις ετούτη

τη στιγμή για να προσφερθούν στην θεά τους....

Σε κάθε περίπτωση απολαυστε τις φωτογραφίες ενός πολιτισμού που έσκυψε μπρος του με δέος η ανθρωπότητα
Και ψιτ....οχι φωτογραφίες κλεμενες από το ιντερνετ, φωτογραφιες δια χειρός Ρίκης...χα χα χα
Ευχομαι πάντως, όποιος δεν εχει καταφέρει να επισκεφτεί την Κνωσό, να το καταφέρει έστω μόνο και για μια φορά στη ζωή του....