Εκείνο που ποτέ δεν άντεξα σαν αμαρτία
να φύγει από κοντά μου, να χαθεί
εκείνο πάντα που μου τσάκιζε ότ’ είχα μέσα στο μυαλό και στη ψυχή
εκείνο είναι συνάμα κι ότι λάτρεψα
απ’ ότι άλλο, ναι απ’ ότι άλλο, στη ζωή μου πιο πολύ
Μοναξιά…ένα με το μυαλό μου έχεις γίνει
ρούχο για να φορώ μοναδικό εσύ μου έχεις απομείνει
Μοναξιά, βλαστός που στα βαθιά μεσ’ τη καρδιά ρίζες έχεις απλώσει
μοναξιά, δέντρο που μοναχά εσύ καρπούς μου έχεις δώσει
Μοναξιά, μάσα στο κάστρο σου τάχα γιατί μ’ έχεις κλειδώσει;
Χμμμμ, βλέπεις κόρη ακριβοθώρητη, σ’ άλλον πως θα με δώσεις;
Κι εσύ όμως για μένα κύρης, μάνα και αδέλφια,
βράχος ακλόνητος που πάνω του μπορώ να βγάζω όλα τα ντέρτια
Μοναξιά, σαν μάγισσα κακή με πλάνεψες
και σ’ έχω αγαπήσει
Μα είναι και στιγμές που επιθυμώ κάθε σημάδι από σένα στο κορμί μου
αχ ας γινόταν, ας μπορούσε επιτέλους πια να σβήσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου