Τελικά ναι...υπάρχει Θεία Δικη

...Μισή ώρα, τόσο πάνω κάτω διήρκεσε το μαρτύριο της Αρετής έως ότου ναρκώθηκαν επιτέλους τα πάντα στο δωμάτιο!
Πίσω από δυο διαφορετικά πρίσματα νάρκης βέβαια, νάρκη όμως καταπλάκωσε και τον νικητή και τον νικημένο μέσα σε τούτο δω τον χώρο της αποφοράς που βρισκόντουσαν.
Μια αποπνικτική μυρωδιά μπόχας από ιδρώτα και αντρικό σπέρμα κυριαρχούσε πλέον μόνο στην ατμόσφαιρα, μια και καθώς φαίνεται κι αυτός ακόμα ο αέρας σεβάστηκε τη θέα της ξεσκισμένης νεανικής ήβης και παραμέρισε σταματώντας ν’ ανακυκλώνεται φοβούμενος λες μήπως και την πονέσει περισσότερο.
Τίποτε πια δεν κινιόταν γύρω, τίποτα, τίποτα, τίποτα!
Τίποτε δεν ακούγονταν γύρω, τίποτα, τίποτα, μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή που το «κοράκι» αποφάσισε την εθελούσια έξοδο του, σηκώθηκε από το κρεβάτι, κι ανεβάζοντας τα σώβρακα του «εμείς οι δυο θα τα ξαναπούμε σύντομα. Μέχρι τότε όμως πρόσεξε κακομοίρα, μη τυχόν σου ξεφύγει κουβέντα πουθενά, γιατί θα ‘χεις να κάνεις μαζί μου» είπε, και με ύφος που έδειχνε πως διόλου δεν αστειεύεται, έφυγε χωρίς να καταδεχτεί ούτε καν να κοιτάξει τι άφηνε πίσω του.
Αν ωστόσο τη στιγμή που άνοιγε την πόρτα έμπαινε στο κόπο να ρίξει, έστω, μια ματιά στα συντρίμμια που δημιούργησε, θα πανικοβαλλόταν από εκείνα που θα έβλεπε.
Θα πανικοβαλλόταν βλέποντας δυο μάτια να φουσκώνουν από μια παχιά κρούστα μίσους, και τον Ποσειδώνα να ορθώνει τη τρίαινα της εκδίκησης προετοιμάζοντας για την επόμενη ζωή του μια τέτοια θαλασσοταραχή, που αν γινόταν να διακρίνει το μέγεθος της, θα φρόντιζε τάχιστα να μεταφερθεί σε άλλο πλανήτη, προκειμένου να σώσει το τομάρι του...