ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΕIΝΑΙ ΓΙΑ ΠAΝΤΑ………

Στα διαλλείματα από το καθημερινό μου πήγαινε έλα στην πλατεία του τελευταίου καιρού, κατάφερα επιτέλους να διαβάσω το «Όταν αγαπάς είναι για πάντα»
το καινούργιο βιβλίο δηλαδή της Μαρίας Τζιρίτα.
Δεν θέλω να πω, και δεν θα πω πολλά. Αν υπάρχει κάτι που σιχαίνομαι σαν τις αμαρτίες μου είναι να βγάζω περισπούδαστα λογύδρια για τα πνευματικά πονήματα άλλων. Εξάλλου το βιβλίο είναι γεύση…και η γεύση είναι πάντα σχετική με τον ουρανίσκο του καθενός….τι δέχεται και τι δεν δέχεται….
Οπότε λοιπον, για το νέο παιδί της Μαρίας, αυτό που μπορώ να πω εγώ, είναι πως διαβάζοντας το ξέχασα, για εκείνες τουλάχιστον τις στιγμές, πως είμαι μια προδομένη Ελληνίδα. Και το ξέχασα γιατί το βιβλίο αυτό με
«περπάτησε» σε αλλοτινές εποχές και χρόνια όπου ακόμα οι άνθρωποι είχαν την διάθεση και την επιθυμία να ερωτεύονται, να δημιουργούν φιλίες, και τα παιδιά να παίζουν διαθέτοντας τον εαυτό τους όπως εκείνα ήθελαν στους δρόμους και τις παραλίες χωρίς την συνοδεία του φόβου των σημερινών παιδιών.

Με το βιβλίο της Μαρίας άφησα για λίγο την μαυρίλα του σήμερα και γύρισα πίσω, στα χρόνια της εφηβείας μου, ξαπλώνοντας πάλι σαν τις ηρωίδες της στρωματσάδα στην ταράτσα μετρώντας ουρανό, αστέρια, και όνειρα….
Με το βιβλίο της Μαρίας θυμήθηκα ξανά πολλά από εκείνα τα ξεχασμένα…μα πάνω απ’ όλα θυμήθηκα πως, όντως, ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΕΊΝΑΙ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ……….