Τούρτα απολύσεως

Έκανες εσωτερική εκτροπή

και μου ‘στειλες μέσω κινητής τηλεφωνίας

μια τούρτα απολύσεως σοκολατένια,

πασπαλισμένη, συν τοις άλλοις, με γεύσεις ηδύποτων

από εκείνες τις απαραίτητες που διευκολύνουν

μεθώντας ελαφρά το χωρισμό για το ανώδυνο,

μου την πρόσφερες σαν κύριος

και μετά ζήτησες δήθεν την άδεια μου να φύγεις.

Α μπα, δεν το ήξερα.

Ήξερα μόνο πως πλησίαζε Δευτέρα, πάει να πει αρχή.

Λάθος ε; Για ξαναπέστο λοιπόν.

Μάλιστα, δηλαδή στέλνετε τώρα και με courier το αντίο;

Λυπάμαι, δεν το ‘ξερα.

Να θυμηθώ πάντως να σου κρατήσω την απόδειξη,

μπορεί και να σου χρειαστεί στην εφορία,

αν και φυσικά δεν φορολογείται το τίποτα.

Γι’ αυτό επέτρεψε στο τίποτα να προσθέσω κι εγώ κάτι

Ένα πιάτο ανάμνησης για ορντέφ, ένα κομμάτι νοσταλγίας,

μια δόση τρυφερότητας, άλλη μια σφοδρής επιθυμίας,

και για κυρίως πιάτο σου φύλαξα μια ολάκερη μερίδα ψυχής.

Άντε, και για να μη καταχωρηθώ στο «τίποτα» ,

βάλε κι ένα μισόκιλο αίμα, τσιγκουνιές θα κάνουμε;

Και μη φοβάσαι, εγώ δεν θα σου ζητήσω απόδειξη.

Έτσι κι αλλιώς δεν κάνω δήλωση στην εφορία.