Χαιρετισμός στη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου-26-6-1996 Μια μέρα μετά το θάνατο του-

Τώρα που απόμεινε ορφανή η Ελλάδα απ’ άκρη ως άκρη
τώρα που στ΄ ακροβλέφαρο λαμποκοπά ένα δάκρυ,
τώρα που η γαλανόλευκη σκέπασε το κορμί σου
τώρα, ίσως ανθίσουν κι οι καρποί π’ έσπειρες στη ζωή σου


Τώρα που θύμηση έγινε ο λόγος της βουλής σου,
Δημοκρατία, λεβεντιά, σημαίες της ζωής σου,
η Ελλάδα στους Έλληνες…φωνάξαμε κι εμείς μαζί σου,
τώρα ακόμα πιο πολύ θέλαμε τη σκεπή σου


Τώρα που του κόσμου οι δυνατοί σιωπούν ευλαβικά μπροστά σου
τώρα που σήμαντρα χτυπούν σιμά στη συμφορά σου
τώρα που νεκρολούλουδα λάμψαν απ τη θώρια σου,
τώρα ακόμα πιο ψηλά ακούγεται κείνη η φωνή:

ΛΑΕ ΠΡΟΧΩΡΑ Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ




===========================

Κι όμως όχι, δεν είμαι


Πράσινη μπορεί να είμαι γιατί το πράσινο αυτή τη στιγμή συμβολίζει τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία και Δημοκράτισσα με έμαθαν από τα γεννοφάσκια μου να είμαι…εξίσου όμως θα μπορούσα να είμαι και οποιοδήποτε άλλο χρώμα συμβόλιζε τη συγκεκριμένη ιδεολογία…
Πάει λοιπόν αυτό, τέλειωσε…
ΔΕ ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΚΟΜΜΑΤΑ



Το είπαμε, προσκυνώ ιδεολογία..
Όπως επίσης δεν προσκυνώ πρόσωπα
Έχω σώας τας φρένας-έτσι πιστεύω τουλάχιστον-
Αυτόν τον άντρα όμως που άλλαξε τον ρουν της Ελλάδος τον θεωρούσα και εξακολουθώ να τον θεωρώ μεγάλο!!!
Και θα δακρύζω πάντα στη θύμηση του όπως ακριβώς δάκρυσα-για την ακρίβεια έκλαιγα γοερά- όταν πριν 13 χρόνια παρακολουθούσα την κηδεία του από την τηλεόραση.

Συγχωρέστε με για το ελαφρώς «αθώο» του ποιήματος, όμως πάνε αρκετά χρόνια από τότε που γράφτηκε κι όλα μέσα μου τότε σαφώς και ήταν πολύ πιο αθώα από σήμερα.
Έως ακόμα και ο τρόπος του γραψίματος……..
Με την ευκαιρία των εκλογών ωστόσο, διακινδυνεύω να λουστώ από το ειρωνικό μειδίαμα κάποιων, προκειμένου σε κάποιους άλλους να δώσω πιθανόν το έναυσμα να κοιτάξουν κι εκείνοι πιο «αθώα» μέσα τους μήπως κι επιτέλους αποκτήσουμε κάποτε μια πιο «αθώα» Ελλάδα
Καλό της κεφαλής μας θα κάνουμε…