Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Χαιρετισμός στη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου-26-6-1996 Μια μέρα μετά το θάνατο του-



Τώρα που απόμεινε ορφανή η Ελλάδα απ’ άκρη ως άκρη
τώρα που στ΄ ακροβλέφαρο λαμποκοπά ένα δάκρυ,
τώρα που η γαλανόλευκη σκέπασε το κορμί σου
τώρα, ίσως ανθίσουν κι οι καρποί π’ έσπειρες στη ζωή σου


Τώρα που θύμηση έγινε ο λόγος της βουλής σου,
Δημοκρατία, λεβεντιά, σημαίες της ζωής σου,
η Ελλάδα στους Έλληνες…φωνάξαμε κι εμείς μαζί σου,
τώρα ακόμα πιο πολύ θέλαμε τη σκεπή σου


Τώρα που του κόσμου οι δυνατοί σιωπούν ευλαβικά μπροστά σου
τώρα που σήμαντρα χτυπούν σιμά στη συμφορά σου
τώρα που νεκρολούλουδα λάμψαν απ τη θώρια σου,
τώρα ακόμα πιο ψηλά ακούγεται κείνη η φωνή:

ΛΑΕ ΠΡΟΧΩΡΑ Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ




===========================

Κι όμως όχι, δεν είμαι


Πράσινη μπορεί να είμαι γιατί το πράσινο αυτή τη στιγμή συμβολίζει τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία και Δημοκράτισσα με έμαθαν από τα γεννοφάσκια μου να είμαι…εξίσου όμως θα μπορούσα να είμαι και οποιοδήποτε άλλο χρώμα συμβόλιζε τη συγκεκριμένη ιδεολογία…
Πάει λοιπόν αυτό, τέλειωσε…
ΔΕ ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΚΟΜΜΑΤΑ



Το είπαμε, προσκυνώ ιδεολογία..
Όπως επίσης δεν προσκυνώ πρόσωπα
Έχω σώας τας φρένας-έτσι πιστεύω τουλάχιστον-
Αυτόν τον άντρα όμως που άλλαξε τον ρουν της Ελλάδος τον θεωρούσα και εξακολουθώ να τον θεωρώ μεγάλο!!!
Και θα δακρύζω πάντα στη θύμηση του όπως ακριβώς δάκρυσα-για την ακρίβεια έκλαιγα γοερά- όταν πριν 13 χρόνια παρακολουθούσα την κηδεία του από την τηλεόραση.

Συγχωρέστε με για το ελαφρώς «αθώο» του ποιήματος, όμως πάνε αρκετά χρόνια από τότε που γράφτηκε κι όλα μέσα μου τότε σαφώς και ήταν πολύ πιο αθώα από σήμερα.
Έως ακόμα και ο τρόπος του γραψίματος……..
Με την ευκαιρία των εκλογών ωστόσο, διακινδυνεύω να λουστώ από το ειρωνικό μειδίαμα κάποιων, προκειμένου σε κάποιους άλλους να δώσω πιθανόν το έναυσμα να κοιτάξουν κι εκείνοι πιο «αθώα» μέσα τους μήπως κι επιτέλους αποκτήσουμε κάποτε μια πιο «αθώα» Ελλάδα
Καλό της κεφαλής μας θα κάνουμε…

8 σχόλια:

Ελενα καπακιώτου είπε...

καλησπερα φιλη μου...

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Καλησπερα και σε σενα καλή μου φίλη!

akrat είπε...

καλημέρα καλό μήνα Ρίκη.
στα 13 μου στρατεύθηκα με το κόμμα τούτο...
ως το 78... μετά πήγα ιδεολογικά εκεί που άρχισε αυτός... ώσπου μια ημέρα στο αστυνομικό τμήμα ένα χέρι πατρικό τον πήρε και τον έστειλε στο αμέρικα για να σπουδάσει.. στο πανεπηστήμιο που βγάζει ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
οι πεθαμένοι σύντροφοί μου αυτούς που άφησε στο τμήμα βασανήστηκαν ήπιαν μουρουνόλαδο κάθησαν πάνω σε πάγους και πιό ύστερα δολοφονήθηκαν σε ποτάμια στα χαντάκια... τους έγδαραν ζωντανούς .... αλλά δεν ήταν μαζί τους αυτό το παιδί που όλοι έλεγαν ότι θα είναι ο Τ.... της ελλάδος.
το αμέρικα...

Aristodimos είπε...

Παντα θα παραμένει ΖΩΝΤΑΝΟΣ στην καρδιά μα και σε πολλά της κοινής καθημερινής μας ζωής.

Καλό μήνα
Αρης

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Άκρατ, σέβομαι τη γνώμη σου , όμως:
Οι γνώμες πάντα διίστανται για τα πάντα
Καλό μήνα και σε σένα φίλε μου!

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Αυτό ελπίζω κι εγώ Αρη, ότι πάντα θα παραμένει ζωντανός μέσα μας

Κάλό μήνα και σε σένα

Ανώνυμος είπε...

κοιτα σαν πολιτικος ο ανδρεας ηταν σπουδαιος

αλλΑ ο Γιωργος δεν του εμοιασε σε τιποτε...δεν τον θελει το μπαλκονι πως να το κανουμε

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Δεν μ αφορούν τα πρόσωπα κορίτσι μου...μ' αφορά η ιδεολογία...
Κι ίσως ο Αντρέας να έμεινε μέσα μου έτσι όπως έμεινε, γιατί όταν τον "γνώρισα" ήμουν σε μια ηλικία που ετρεφα ακόμα ψευδαισθήσεις οτι μπορεί και να αλλάξει ο κόσμος μας....τώρα πλέον δεν μ' αφορά το όνομα Παπανδρέου αλλά δεν μπορώ κι ούτε θέλω να αλλάξω ιδεολογία