Πριν έντεκα χρόνια -Της Αναστασίας μου-

Πριν έντεκα χρόνια
στο κάστρο που λέγεται κόσμος,
και στα τείχη του πάνω με μαύρο μελάνι
χαράχτηκε χιλιάδων ανθρώπων ο πόνος...
πριν έντεκα χρόνια...
μεσ’ τ’ ανήλιαγο κάστρο αυτό,
π’ αλύπητα η μούχλα σαπίζει ότι ωραίο και καθαρό,
ήρθε η ΓΕΝΝΑ,
προσπάθεια κάθαρσης και απολύμανσης
για όσους μεσ’ τα τείχη του ζουν,
και αλίμονο με απόγνωση ζητούν να σωθούν.
Πριν έντεκα χρόνια...
π΄αστραποβρόντια και τότε-όπως τώρα-
το κορμί μου χτυπούσαν
κι οι αφέντες του κάστρου
τον ύστατο φόρο τιμής μου ζητούσαν...
Πριν έντεκα χρόνια …
και δες, μόλις χθες νομίζω πως είναι,
το δικό μου λιθάρι, ΕΣΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ,
πέτρα ζωής κι αντοχής σφυρηλατούσα
και θεμέλιο καινούργιο
το κορμί σου στα χέρια κρατούσα!
Πριν έντεκα χρόνια …
που για πάντα θαρρούσα ο ήλιος πως έχει χαθεί
κι οι αλυσίδες του πόνου με σφίγγαν,
χάνονταν η πνοή,
πολέμησα τότε με όπλο που μόνο η καρδιά το κρατεί
και… ω θρίαμβος
Νίκησα με ζωή τη ζωή!!!!!!!!!



Ένας μικρός επίλογος:

Μπορεί βέβαια απο τότε που γράφτηκε το συγκεκριμένο ποιηματάκι να έχουν περάσει άλλα τόσα, και κάνα δυο ακόμα, χρόνια, τα δικά μου τα συναισθηματα ωστόσο -που τα ανέσυρε στην επιφάνεια το Κυριακάτικο, φθινοπωρινό και μουντό πρωινό, δεν εχουν αλλάξει στο ελάχιστο...όμοια παραμένουν εδώ και 23 ολόκληρα χρόνια.

Το παιδί μου είναι για μένα η προσωπική μου νίκη απέναντι σε κάθε άλλη μου αποτυχία...απέναντι στην ίδια τη ζωή!


Και μην ακούσω ακούσω αηδιες τύπου "αραπίνας που βλέπει το αραπάκι της πιο ομορφο'

΄







ή
ότι το παιδί μου δεν μοιάζει στο νάζι και στη τσαχπινιά της μάνας του

και πριν

και τώρα





γιατί, χμμμμμ, ούτε που θα με ματαξαναδείτε...
-χαχαχα σιγά μη σας κάνω το χατίρι....-