Κι όπως θωρώ στο σπίτι μου-στο σπίτι του- τις πολυκαιρισμένες και χλομιασμένες απ΄ τον καιρό τον πολύ φωτογραφίες του, σαν να τινάζεται η καρδιά μου και φτάνει ο χτύπος της ψηλά ίσαμε τα μεσοδόκια.
Συγκλίζει το μυαλό μου! Αναφαίνεται στα μάτια μου να δρασκελά από μέσα τους πιο ζωντανός από ζωντανός και με τα μακριά του πόδια και τα μεγάλα ζάλα που έκανε να αναμερίζει και πάλι, πότε με καλοσύνη, πότε με γέλιο, πότε με ξυπνάδα, ως τότε, κι όλα να μένουν ξωπίσω του.
Ως τότε…
Και μη θαρρείτε πως μιλώ για πράματα σπουδαία, τρανά. Απλά, καθημερινά πέρα για πέρα.
Αγάπη στον εαυτό σου μα ακόμα πιο περίσσια στο διπλανό σου.
Σαν τι άλλο δηλαδή πρέπει να πράξει άνθρωπος για να είναι άξιος λόγου;
Μιας λοιπόν κι από το φύσημα της σάρκας αυτηνού του ανθρώπου εγεννήθηκα, ας δώσω κι εγώ λίγο από το αίμα μου για να κάμω, όχι, όχι μνημόνευμα είπαμε, μα μια αναδρομή. Μια ανιστόρηση που θα ζωντανέψει στο χαρτί θύμησες για να ΄μαι σίγουρη ότι η σκυλοπνίχτρα που αλλιώς τη λένε και λησμονιά, δεν θα μου τις αρπάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου