Παρέκκλιση μοιρών τόσων…

Ούτε λίγο ούτε πολύ ήμουν σίγουρη ότι τους ήξερα.
Όμως μάλλον εκ της προσωπικής μου αβεβαιότητας αντλούσα
την βεβαιότητα επί της τεχνικής του ιστού της αράχνης.
Σε μια όψιμη αναλαμπή της αιωνιότητας στη Σελήνη,
σε ολική έκλειψη, με μια περιδινούμενη παραφροσύνη,
ονειρεύτηκα ότι συνοδοιπόροι και συνταξιδιώτες
στο άρμα του χρόνου υπήρξαμε.
Μετά, κάπου στην παραμορφωτική αδιαλλαξία του χάους
οι πορείες μας παρέκκλιναν μοίρες τόσες.
Δημιουργήθηκε συνωστισμός στην αφή,
στη γεύση, την όσφρηση, την όραση και την ακοή
προκαλώντας αδιέξοδο στην ουρά της τράπεζας που
συναλλάσσαμε τα δούναι και λαβείν του μετεωρισμού μας.
Κι ούτε λίγο ούτε πολύ ήμουν σίγουρη ότι τους ήξερα.
Προφανώς ίσως και να συγκατοικήσαμε για λίγο
σε αποχρωματισμένη κάμαρα στο διατηρητέο στέγασης
των «περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και τα τοιαύτα,
απ΄ όπου κι οι μνήμες θα αντλούσαν
την βεβαιότητα μετονομαζόμενη και σε καθολική αυταπάτη.
Ελάχιστο το ιδεόγραμμα.
Αδρή η κοσμογονική επιχορήγηση που προσφέρεται
για τη συντήρηση των ρηγμάτων ετούτου του διατηρητέου.
Αναζήτησα το ελάχιστο και ανταμείφθηκα με το καθόλου.
Κι «ουδείς εκών κακός…»
Εξαπάτησες ή εξαπατήθηκες στη σοφία σου δάσκαλε;