Σκουπίδια με αστραφτερό σελοφάν πολυτελείας.

Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

Σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει βρεθεί λέει ακόμα δικηγόρος να υπερασπίσει το κτήνος της Ξάνθης για τον αποτρόπαιο θάνατο που έδωσε στην αδικοχαμένη Ζωή.Του βρήκα εγώ λοιπόν και δύο συνήγορους μάλιστα, που ούτε καν στο όνειρο του δεν φαντάζονταν.

Μπροστά τους δεν πιάνει μία η δικηγόρος απο την Μύκονο που αμισθί κιόλας ανέλαβε την υπεράσπιση του έτερου αλλοδαπου κτήνους της Πάρου, με την γνωστή υπόθεση της άτυχης 15χρονης Μυρτούς. 

Και μάλιστα τώρα που το σκέφτομαι, δύο οι κατηγορούμενοι, δύο και οι συνήγοροι, ας αναλάβει ο καθένας έκαστον.

Αλήθεια αν όλα όσα είπατε εσείς τα έλεγα εγώ η καμία, ο άλλος ο κανένας, θα τυγχάναμε άραγε της ίδιας μεταχείρισης με την δική σας, που μετέτρεψε  τα σκ@@α που ξεράσατε μέσα απο το στόμα σας  απλώς σαν αστειάκια άνευ ουσίας κι άλλο ουδέν;Διότι πως να το κάνουμε, όταν κοτζαμάν Κρατική Τηλεόραση φιλοξενεί τα εγκώμια περί βιασμού ενός Τσόκλη -«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός από την κοπέλα που προκαλεί. Τη βία τη ζητά η ίδια. Θέλει να τη βιάσουν. Γιατί να κλείνουν στη φυλακή τον βιαστή κι όχι την κοπέλα; Αφού η φύση τον σπρώχνει να "επιτεθεί". Δεν είναι ωραίο πράγμα η επίθεση;» τι να σου κάνει και ο μανάβης, τι να σου κάνει κι ο Πακιστανός...
Όταν δίνεται βήμα απο μια Έλλη Στάη σε ένα αριστερό "διανοούμενος"¨όπως ο Κουμανταρέας να ξεστομίσει μέσα απο την εκπομπή της πως "υπάρχουν γυναίκες που τους αρέσει ο βιασμός" ε τότε λοιπόν γιατι να μη δώσουν βήμα τα καρακιτσαριά στο δράκο της Ξάνθης να πει ότι "η Ζωή έκανε μαζί του ότι έκανε με την θέληση της;
Αλλά να θέσω κι εγώ τώρα με την σειρά μου μια ερώτηση σε όλα ετούτα τα σκουπίδια, τα προφυλαγμένα καλά κάτω απο το σελοφάν πολυτελείας :
Κύριε Κουμανταρέα αν δεν κάνω λάθος στην συγκεκριμένη εκπομπή πήγατε για να καταδικάσετε την βία, την κάθε είδους βία, και όχι αυτήν που αφορά προσωπικά εσάς και τους οικείους σας.
Αν τα λόγια σας έβγαιναν απο το στόμα ενός Χρυσαυγίτη ποια θα ήταν αλήθεια η αντίδραση σας;
Αν στην θέση της Ζωής, ή της Μυρτώς ήταν η κόρη σας, η μάνα σας, η αδελφή σας, ποια θα ήταν αλήθεια η αντίδραση σας;
Δεν είναι αναρχικές οι απόψεις σας κ Τσόκλη, κι αν ήμουν στην θέση της κόρης σας θα ντρεπόμουν να ξαναβγώ έξω από το σπίτι μου και όχι να προσπαθώ να καλύψω τις κτηνώδεις ορέξεις σας υπενθυμίζοντας τις καλλιτεχνικές σας επιδόσεις και την "προσφορά σας" στην τέχνη.
Τι να την κάνεις την "προσφορά" στην τέχνη κ Τσόκλη; όταν τα χέρια που τα δημιουργούν βρωμάνε;

Δεν είναι ο έρωτας επίθεση κ Τσόκλη ούτε και το απ΄αυτό σας θα ανυψωθεί με τον βιασμό...
Τι να τα κάνεις τα βραβευμένα βιβλία κ Κουμανταρέα όταν η ψυχή αυτουνού που τα γράφει θυμίζει απόπατο;

Γιατί φοβάστε για την είσοδο της Χ Α στη Βουλή κ Κουμανταρέα και δεν φοβάστε για τις ίδιες τις απόψεις σας;
Κι ολοι εσείς που τους ανέχεστε γιατί παριστάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε;

Ποια η διαφορά τούτων των 'κυριών" απο τα κτήνη της Πάρου, της Ξάνθης κι όλων των υπολοίπων ομοίων τους;
Γιατί τους δίνετε βήμα; Για να δώσουν με την σειρά τους το παράδειγμα σε κάθε άρρωστο που αρπάζει τις απόψεις τους και τις κάνει σημαία;

Γιατί μετράτε με δυο μέτρα και με δυο σταθμά κύριοι;;;;;;;;;;;;;;;
Σας εύχομαι ειλικρινά να υποστείτε κάτι όμοιο κυρίες και κύριοι γιατί μόνο τότε ίσως υπάρξει περίπτωση να αναθεωρήσετε.

πηγη

Θυμάμαι...

Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

Από που να αρχίσω, και τι να πρωτοθυμηθώ για μια μέρα τέτοια τριάντα, και βάλε, χρόνια πίσω.
Οι μνήμες, γλυκές στην σωστή πόσότητα, και νόστιμες σαν καραμελωμένα αμύγδαλα, βιάζονται να προβάλλουν, να δώσουν το παρόν τους, να πουν "είμαι εδώ" μη τυχόν και ξεχαστούν στα σκοτάδια του ανείπωτου...
Θυμάμαι λοιπόν πως πριν τριάντα, και βάλε, χρόνια πίσω, οι Πρωτοχρονιές, μέσα κι έξω, είχαν πάντα την ίδια εικόνα.
Την εικόνα του καρτ ποστάλ με τον αγαθό γέροντα που έρχεται για να μοιράσει καλό, καλό, και μόνο καλό!
Θυμάμαι πως η γειτονιά με τις μονοκατοικίες μύριζε ολάκερη κανέλα, βανίλια, και μοσχοκάρφια.
Θυμάμαι μανάδες με τσεμπέρια να μεταφέρουν λαμαρίνες και τον φούρνο της γειτονιάς να ψήνει ασταμάτητα.
Θυμάμαι τις ανοιχτές πόρτες που έμπαιναν και έβγαιναν παιδιά για "να τα πούνε" και το ανοιχτό χαμόγελο που τα υποδέχονταν.
Θυμάμαι, μια μικρή κοντούλα και χοντρούλα, εμένα δηλαδή, να γυρίζει ολημερίς στις αλάνες με δυο τρία άλλα ιδίας υποστάσεως κορίτσια, για το πρωτοχρονιάτικο χαρτζιλίκι και αργά το απόγευμα να μοιραζόμαστε σε μια γωνιά τον "κόπο μας" που στην καλύτερη δεν ξεπερνούσε το τάληρο.
Θυμάμαι τις φρουτιέρες του σπιτιού, εκείνη την μπλε και τη ροζ ειδικά απο κρυστάλλινη οπαλίνα, που πάντα ανήμερα, η έρμη η μάνα την γέμιζε φρούτα, μύγδαλα και κάστανα για να ενημερώσουν πως "σήμερα είναι μια μέρα αλλιώτικη από τις άλλες.Σήμερα θα φας και θα χορτάσεις με ότι δεν τρως όλες τις άλλες."
Θυμάμαι την εικόνα που λίγο πριν το έμπα του καινούργιου χρόνου έβγαινε πάντα στην εξώπορτα για να μπει ξανά μέσα με το δεξί πόδι εκείνου που αποφαζίζονταν πως ήταν ο πιο γουρλής για να κάμει το ποδαρικό στο σπίτι.
Ρεβεγιόν όχι, δεν θυμάμαι, ή δεν τα έζησα εγώ ή δεν υπήρχαν τότε, θυμάμαι όμως όλες τις γειτόνισσες να μπαίνουν και να βγαίνουν την παραμονή για να ευχηθούν γιατί ανήμερα κανείς δε θα πόριζε από το σπίτι του.
Κανείς δεν θα τολμούσε να φορτωθεί στις πλάτες του κάποιο κακό που ίσως συνέβαινε στη διάρκεια του χρόνου έστω και σαν υποψία.
Θυμάμαι ότι δεν μου άρεσε καθόλου το μπάνιο στην σκάφη που όμως έπρεπε απαραίτητα να το υποστώ το βράδυ της παραμονής για να είμαι και όλο τον υπόλοιπο χρόνο καθαρή.
Θυμάμαι το ζόρι μου να κοιμηθώ νωρίς μη τυχόν και περάσει ο Αι Βασίλης και με βρει ξύπνια, θυμώσει μαζί μου, και φύγει δίχως να μου αφήσει το δώρο του.
Θυμάμαι το καρδιοχτύπι μου εκείνο το πρωί της Πρωτοχρονιάς που βρήκα δίπλα από το μαξιλάρι μου τρία ολάκερα βιβλία από την σειρά της "Πολυάννας" που ήταν η αγαπημένη μου.
Θυμάμαι ότι τα μύριζα, τα χάιδευα, και δεν πίστευα στα μάτια μου.. πίστεψα όμως απόλυτα εκείνη την στιγμή στην ύπαρξη του αγαθού γέροντα.
Θυμάμαι το ροδοκοκκινισμένο ψητό κοτόπουλο με την περίεργα γιορτινή γεύση που τρώγαμε πάντα εκείνη την μέρα εγώ και τα αδέλφια μου και τη μαμά πάνω απο το κεφάλι μας να απαγορεύει να μαλώσουμε - συνήθως για το ποιος είχε στο πιάτο του την μεγαλύτερη μερίδα- γιατί θα μαλώναμε και όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Θυμάμαι πως μας συνιστούσε να διαβάσουμε έστω και για πέντε λεπτέ τα μαθήματα του σχολείου μας για διαβάζουμε και όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Θυμάμαι το φως που έπαιρνε πάντα το δείλι μιας τέτοιας μέρας.
Ένα φως που σηματοδοτούσε πάντα αρχή και ποτέ τέλος.
Θυμάμαι ότι τριάντα χρόνια και πριν, μια μέρα σαν ετούτη, πάντα κάτι καλό περίμενα ότι θα συμβεί στην ζωή μου και στην ζωή των γύρω μου.
Συνέβη; Δεν ξέρω...Ξέρω όμως ότι αν ευχηθώ καλή χρονιά θα νιώθω σαν να κοροϊδεύω τον κόσμο, πλην όμως θα το τολμήσω:
Καλή χρονιά Συνέλληνες με την ευχή ο χρόνος που πέρασε να είναι και ο τελευταίος των δεινών μας.
Καλή χρονιά με ειρήνη, υγεία, και ψωμί για όλο τον κόσμο!

πηγη

Της Δικαιοσύνης... Ποιας δικαιοσύνης;;;

Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

Δεν πρόλαβε να κοπάσει ο θρήνος των άμοιρων γονιών της ακόμα πιο άμοιρης 15χρονης Μυρτώς  που το καλοκαίρι που μας πέρασε πατήθηκε στην κυριολεξία η ζωή της κάτω από την μπότα των ορέξεων του αλλοδαπού κτήνους της Πάρου, και μια νέα τραγωδία, απόρροια των ορέξεων ενός άλλου κτήνους, ημεδαπού τούτη τη φορά- γιατί το είπαμε, τα κτήνη δεν έχουν πατρίδα- έπεσε σαν σύννεφο πάνω απο τα κεφάλια μας για να μας υπενθυμίσει που ζούμε...πως ζούμε, και προπάντων με ποιους ανθρώπους ζούμε...

Γιατί, παραδόξως, και τα δύο αυτά κτήνη είχαν πολύ πρόσφατο και επανειλημμένο πάρε δώσε με την  δικαιοσύνη, η οποία φροντίζει να  κρατά το καντάρι της ίσο και να εξαντλεί την αυστηρότητα της  οπουδήποτε αλλού πλην εκεί που πρέπει με αποτέλεσμα τα γνωστά...
Ένα μεγάλο, πολυ μεγάλο "μπράβο" λοιπόν στους δικαστές που  φροντίζουν να φτιάχνουν νόμους τέτοιους που αθωώνουν τέρατα και τους δίνουν τις δυνατότητες να κάνουν αυτά που κάνουν.

 Αλήθεια, αναρωτιέμαι, ποιοι  είναι άραγε οι δικαστές  που την πρώτη φορά που συνέλαβαν το κτήνος της Πάρου δεν φρόντισαν να τον στείλουν απο κει που ήρθε, και αθώωσαν  τον κτήνος της Ξάνθης  την προηγούμενη που είχε βιάσει, ή έστω προσπάθησε να βιάσει μια άλλη κοπέλα;

Που είναι αλήθεια;  Βρίσκονται ακομα στις έδρες τους; 

Περίεργο για την λαλίστατη Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων που όταν πρόκειται για μείωση αποδοχών κινεί τα πάνω κάτω.

Τώρα; Θα βγάλει καμιά ανακοίνωση τώρα;
Τώρα; Που βρίσκονται όλοι αυτοί τώρα;

Έτσι για να αναζητήσουν οι γονείς των άμοιρων παιδιών απο αυτούς τις ευθύνες, γιατί απο κάπου τέλος πάντων κάποτε πρέπει να αναζητήσουμε ευθύνες.
Κάποιος επιτέλους πρέπει να τους υπενθυμίσει πως δικαιώματα δεν έχουν μόνο οι εγκληματίες, δικαιώματα δεν έχουν μόνο οι θύτες αλλά και εξίσου και τα θύματα.

Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, εξίσου, γιατί εξίσου;

Αυτό έψαχνε...

Γιατί  'άραγε θα πρέπει να έχει εξίσου δικαιώματα εκείνος που σκοτώνει με εκείνον που αποζητά δικαιοσύνη;

Γιατί θα πρέπει ένας φονιάς να ντύνεται, να πλύνεται, να σιτίζεται, να ζει με δυο λόγια εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και λίγο καιρό μετά το έγκλημα να κυκλοφορεί ελεύθερος;

Ποιος πολιτισμός το επιτρέπει και  δικαιώνει αυτό;

Ο πολιτισμός της ζούγκλας που ζούμε;

Και γιατί μετά θα πρέπει οι ίδιοι εκείνοι που με τους νόμους τους επιτρέπουν το έγκλημα να κυνηγούν όσους επιλέγουν να βρουν το δίκιο τους μέσα απο την αυτοδικία.

Αφού εσείς μετατρέψατε την κοινωνία σε ζούγκλα.

Αφού εσείς με την δικαιοσύνη σας επιτρέπεται σε τέρατα σαν τα συγκεκριμένα να εγκληματούν προβάλλοντας σαν μοναδική δικαιολογία "έτσι μου ήρθε και το έκανα..."

Τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή μωρέ, για πείτε μου...

πηγη