Βολεύομαι, βολεύεται, βολευόμαστε

Με αφορμη την προηγουμενη μου αναρτηση, και την αποψη μου οτι ψυχη σημαινει συν+ειδηση, να μπορεις δηλαδη να λαμβάνεις, μα  και να ανταποκρινεσαι στην κάθε «ειδηση», γεννηθηκε στο  μυαλο μου  ο παρακάτω διαλογος μεταξυ  της συνειδησεως και  του εαυτου μου:


Με ρωτα λοιπον η συνειδηση μου:
Πως  μπορείς ρε Ρίκη  να καταπίνεις τη μπουκια στο στόμα σου οταν ξερεις πως εγω διπλα σου πεινάω;

Πως μπορεις να γεμιζεις το τραπέζι σου με αγαθα οταν ξερεις πως εγω στο δικο μου δεν εχω ουτε «νερό στο λαίνι;»

Πως μπορεις να απολαμβανεις τον ύπνο οταν ξερεις πως, ενα στενο πιο κατω, εγω παγώνω και πεθαίνω;

Πως μπορεις να καβαλάς ροζ συνεφα και να ονειρευεσαι οταν ξερεις οτι σ εμενα ακομα και το ονειρο ειναι αγαθό πολυτελειας:

Πόσο μπορεις να βολευεσαι  μπρος στη δικη μου αρρώστεια, ανεχεια, και δυστυχία;



Και απαντα βεβαίως και ο εαυτός μου μονολεκτικα μονολεκτικα:
Βρε δεν με παρατάς, αει παραπέρα κι ασε με να αποτελειωσω τη φαγαρα μου γιατι θελω μετα να παω στη κρεβαταρα μου, το απογευμα εχω shopping therapy ......

Οποιος παντως απο εσάς αποφασισει να κάνει αυτο το διαλογο με τον εαυτο του, και μπορεσει να απαντησει αρνητικα έστω και σε μια απο αυτες τις ερωτησεις, τότε ναι,
Τότε θα εχει ξεφύγει απο τον κύκλο του «βολεύομαι, βολεύεται βολεύομαστε»
και εχει ψυχη!
Γιατι αν ψυχη δεν ειναι να συν+αισθανεσαι, τότε για μενα δεν μπορεί να είναι τίποτα αλλο, κι ουτε και που με ενδιαφερει δηλαδη αν ειναι.....
Η ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ’ΦΕΛΛΑ.......



ΣΥΝ ανθρωποι, πότε επιτέλους θα γινουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ;