Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ...

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Δυο χιλιάδες χρόνια τώρα Τον πάμε και Τον φέρνουμε...Τον κόβουμε και το ράβουμε κατα το μέτρο που μας βολεύει...
Κι απόψε για μια ακόμα φορά οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι θα κλάψουν κάτω απο το σταυρό Του και μετά για να παρηγορηθούν θα καθίσουν στο τραπεζι να χαλαρώσουν ξεχνώντας....θα γεμίσουν τα ντουλάπια τους μη τυχόν και ξεμείνουν...θα ξεχάσουν ότι ενα αρνι δεν το  τρως με τίποτα σε μια μέρα και θα πάρουν τρία..


Θα κλειδωθούν στο καβούκι τους μη τυχόν κι η απ' έξω ζωή, η ζωή που "βαδιζει  εν τάφω" στην απέναντι λεωφόρο, ενοχλήσει έστω και κατ΄ιδέαν την ασφάλεια τους....κι έτσι ασφαλείς θα περιμένουν το αναστάσιμο χαρμόσυνο μήνυμα για να ευχηθούν συναλλήλοις.
Κι όλα αυτά δίχως καν να λάβουν υπόψην τους ότι έτσι Εκείνος θα προτιμησει να παραμείνει εσαεί νεκρός...ότι έτσι δεν την θέλει την ανάσταση Του...
Ας βάλουμε λοιπόν το χέρι βαθιά στην καρδιά αδέλφια μου, κι ας υποσχεθούμε ότι έστω, έστω φέτος, θα Τον αναστήσουμε για πρώτη φορά αληθινά βοήθώντας κάποιους άλλους συνανθρώπους μας, κάποιους άλλους Έλληνες να βγουν απο τον καθημερινό τάφο τους...
Με τι τρόπο; Τον τρόπο ας τον επιλέξει ο καθένας μονάχος...

Καλή κι αληθινή Ανάσταση αδέρφια!