Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Ο φούρνος, η τυρόπιτα, και το ψωμί




Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη.
Άνεργη μήνες η κόρη μου, εδέησε επιτέλους η " καλή της τύχη" και βρήκε πριν απο ένα εικοσαήμερο  μια δουλειά, σε ένα κεντρικό φούρνο- ζαχαροπλαστείο της πόλης του Ηρακλείου.
Καλή κι αξιοπρεπής δουλειά, δεν το λέω ειρωνικά, και μάλιστα ο εργοδότης  απο τις λίγους  ακόμα που επιλέγουν ντόπιο προσωπικό με φουλ ωράριο και πλήρης ασφάλιση.
Όλα καλά θα πήγαιναν λοιπόν αν η δουλειά αυτή, που έχει να κάνει με το πρώτιστο αγαθό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας,  δεν σε έφερνε σε άμεση επαφή με το πιο σκληρό πρόσωπο της σημερινής μας καθημερινότητας. Την πείνα...
Γιατί μόνο μια δουλειά μέσα σε ένα φούρνο μπορεί να σταθεί ικανή να σπάσει τον ανθρώπινο εγωισμό στα δύο όταν εσύ απο μέσα κι ο άλλος απ' εξω στη βιτρίνα προσπαθεί να χορτάσει κοιτώντας ένα κομμάτι ψωμί που εσύ δεν υπολογίζεις και πετάς με την μεγαλύτερη ευκολία στα σκουπίδια.
Θα πεις δεν το ήξερες;
Και βέβαια το ήξερα, άλλο όμως να το ξέρεις κι άλλο να το βιώνεις καθημερινά, εκεί είναι σαν να αιμοραγεί μια πληγή κι αντί να την αφήσουν να κακαδιάσει της τρίβουν διαρκώς το μαχαίρι πάνω της , αφού ούτως ή άλλως οι μικρές σου δυνάμεις δεν σου επιτρέπουν να κάνεις τίποτα.'
Μα τίποτα;
Γιατί τι μπορείς να κάνεις όταν ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι σου ζητάει κάτι, κάτι απο αυτά που μετά τις οκτώ το βράδυ σ΄ ένα φούρνο θα πεταχτούν,  - ή τουλάχιστον πετιόνταν ως χθες-  κι οταν εσύ απλώνεις το χέρι για να της δώσεις στις 3 το μεσημέρι μια τυρόπιτα, την οποία θα πληρώσεις απο το μεροκάματο σου, ακους την παιδική φωνή να σου λεει:
"Σας παρακαλώ,  έχω εφτά αδελφάκια, μήπως αντί για την τυρόπιτα μπορείτε να μου δώσετε ένα ψωμί για να φάνε κι αυτά;"
Τι μπορείς να κάνεις όταν είσαι είκοσι πέντε χρονών και μπροστά σου παρουσιάζεται ένας μεσήλικας που προσπαθώντας να κρατήσει όσο το δυνατόν πιο πολύ πάνω του τα ίχνη της παλιάς του αξιοπρέπειας σου ζητά με κατεβασμένα μάτια ένα καρβέλι ψωμί;
Να του πεις τί;
Να κάνεις τι;
Αδέρφια, μας στέρησαν ως ακόμα κι αυτο το ευτελές αγαθό που όμως από αυτό ξεκινάν και τελειώνουν όλες οι χαρές του κόσμου:
ΤΟ ΨΩΜΙ...
Αδέλφια σπάστε τις αλυσίδες του "Εγώ" και δώστε ως να περάσει η φουρτούνα απο αυτό που δεν έχετε...
Γιατί εμείς όλοι, οι μη έχοντες, θα βγάλουμε το καράβι απο την ξέρα, αν το βγάλουμε...
πηγη

2 σχόλια:

ο νοών...νοείτω είπε...

"Και βέβαια το ήξερα, άλλο όμως να το ξέρεις κι άλλο να το βιώνεις καθημερινά, εκεί είναι σαν να αιμοραγεί μια πληγή κι αντί να την αφήσουν να κακαδιάσει της τρίβουν διαρκώς το μαχαίρι πάνω της , αφού ούτως ή άλλως οι μικρές σου δυνάμεις δεν σου επιτρέπουν να κάνεις τίποτα".

"Αδέλφια σπάστε τις αλυσίδες του "Εγώ" και δώστε ως να περάσει η φουρτούνα απο αυτό που δεν έχετε...
Γιατί εμείς όλοι, οι μη έχοντες, θα βγάλουμε το καράβι από την ξέρα, αν το βγάλουμε..."

Αυτά τα δύο σημεία της ανάρτησης, είναι τα βασικότερα που πρέπει να μείνουν στον αναγνώστη.
Από την μία εντοπίζουν την συνήθεια στην ανάγνωσης της δυστυχίας σε σχέση με την βιωματική συνειδητοποίηση, και από την άλλη αναδεικνύουν την μόνη βοήθεια που δεν εξαρτάται από κανέναν άλλο παρά από την ψυχή μας.
Να είσαι καλά Ρίκη.

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Αυτή η κρίση Ρικη μου νομίζω οτι έχει ξυπνήσει τον ανθρωπισμό μας που τον είχαμε κοιμήσει μεσα στην καλοπέρασή μας...δυστυχώς...επρεπε να έρθουν αυτές οι δυσκολες μερες για να τον ανακαλύψουμε...και ναί.....καιρός να σπασουμε τις αλυσίδες...