ΣΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Σε λίγες μέρες θα το κρατώ στην αγκαλιά.....


«.......Ξέρω ότι θες να μάθεις γιατί δεν σ’ αγάπησα. Γιατί εναντιώθηκα, σε σένα και σ’ όλο τον κόσμο. Γιατί σ’ εγκατέλειψα, γιατί σε βασάνισα, γιατί σε πολέμησα, γιατί σε έπνιξα. 
Δεν σ’ αγάπησα γιατί δεν αγαπήθηκα, δεν συμπόνεσα γιατί δεν με συμπόνεσαν, δεν απόφυγα να βασανίσω γιατί με βασάνισαν, εγκατέλειψα γιατί με εγκατέλειψαν, σε έπνιξα επειδή πνίγηκα κι εγώ.
Συγχώρεσε με παιδί μου, μια κολασμένη ψυχή είμαι που ζητά ανάπαυση και μια ζωή μόνο είναι πολύ μικρή και πολύ σύντομη για να κάνει τον κύκλο της κάθαρσης. 
Μια ζωή μόνο είναι πολύ μικρή και πολύ σύντομη για να πληρώσεις τις οφειλές σου, δίκαιες ή άδικες. 
Δώσε μου την συγνώμη σου για να πάω πιο ανάλαφρη σ’ αυτόν που με περιμένει αιώνες τώρα στον κόκκινο παράδεισο της αγάπης για να μου χαρίσει την λύτρωση. Μην μ’ αφήσεις να ξαναγυρίσω πίσω παιδί μου….»
«Μην μ’ αφήσεις να ξαναγυρίσω πίσω παιδί μου;.»
Δεν καταλάβαινε η Αφροδίτη τι ήθελε να πει η μάνα της, όμως αυτό το «παιδί» μου έλιωσε κάθε οργή μέσα της. Όντως πρέπει να ήταν μια κολασμένη ψυχή, σκέφτηκε, το έδειχνε εξάλλου καθαρά ο βίαιος τρόπος που ξεψυχούσε. 
Η αναπνοή της είχε πια μετατραπεί σε βρόγχο κι ακόμα το σάρκινο περίβλημα δεν έλεγε να λευτερώσει την άυλη διάσταση.
«Τι να κάνω; Πώς να την βοηθήσω;» δεν άντεχε να την βλέπει άλλο και ρώτησε τον Αντώνη
«Συγχωρώντας την! Δεν μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω, ξεψυχά, δεν το βλέπεις»
Το έβλεπε η Αφροδίτη, το έβλεπε, και μέσα από τα βάθη των σπλάχνων της βγήκε η μεγάλη συγχώρεση.
« Συγχωρεμένη να είσαι μάνα. Συγχωρεμένη!» της είπε μονάχα απλά κι έσκυψε να την φίλησει.
Το ένιωσε άραγε το φιλί η Μαριάννα; Μάλλον ναι, αφού το σώμα της σπαρτάρισε διαφορετικά τούτη την ύστατη στιγμή στην προσπάθεια του να ανοίξει το στόμα.
«Μουσταφά, Μουσταφά τον έλεγαν τον πατέρα σου. ..Μουσταφά, ή Μιχαήλ, μ’ όποιο όνομα θέλεις από τα δυο μπορείς να τον κρατήσεις…»