To τρενακι

Ολα μέσα στο μυαλό μας δεν λένε ότι παίζονται;

Ε λοιπον, στο γινάτι των καιρών, ναι, όσο εγώ έχω το μυαλό μου, μαζι με αυτο το θεικό δώρο με το οποιο γεννήθηκα, την ικανότητα δηλαδη να μπορώ να γράφω, θα δημιουργω Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές, κι ότι άλλο σηματοδοτεί την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως εγώ τα θέλω και τα φαντάζομαι....

Στο γινατι των καιρών, ναι....

Το παρακάτω απόσπασμα λοιπόν, ειναι ένα αποσπασμα απο το βιβλίο μου "Το τρενάκι"  όπου ο  Παναγιώτης, ο μικρός ήρωας, στο στάδιο ακριβως της μετάβασης του απο την παιδικότητα στην εφηβεία, αποφασίζει να  θυσιάσει το μεγάλο όνειρο της πρώτης,  ή αλλιώς την επιθυμία χρόνων να αποκτήσει ενα τρενάκι "για να ταξιδεύει τα ονειρα του "-που η δύσκολη ζωή του ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή  δεν του το επέτρεψε-στην αγάπη του για το συνάνθρωπο.

Κι επειδή, αν ποτέ καταφέρει να αλλάξει ο κόσμος εξαρτάται  μόνο απο εμάς,, το παράδειγμα του μικρού Παναγιώτη, ίσως μας ανοίξει τα ματια:

"....Καλησπέρα και χρόνια πολλά", είπε μόνο και τοποθέτησε διχως  δεύτερη σκέψη όλο τον "επιγειο θησαυρό του" στο κουτί με τα στυλό και τους αναπτήρες."'Ηταν για ένα τρενάκι" εξακολούθησε σαν να ήθελε να απολογηθεί, "όμως, ξέρετε, δεν το έχω πια ανάγκη. Καληνύχτα σας και καλά Χριστούγεννα" ύψωσε την φωνή του να ευχηθεί, και πριν προλάβουν να συνέλθουν αυτοί-μπας κι ήταν άγγελος;-ο Παναγιώτης χάθηκε τρέχοντας  στο γύρισμα του δρόμου.

Κι εκεί τότε, μιας κι ήταν σίγουρος πως μάρτυρας  για το κλάμα του, κανείς γύρω εκτός από το σκοτάδι της νύχτας δεν υπήρχε, άφησε τα μάτια του να εκφραστούν όπως μόνο αυτα ήξεραν και ήθελαν.

Μα ...αν εκείνη την ώρα σήκωνε το κεφάλι του ψηλά, θα έβλεπε ολοκάθαρα πως ένα αστέρι ερχόταν πίσω του.

Ένα  αστέρι που όλο και χαμήλωνε, διαρκώς χαμήλωνε, το αστέρι του Μικρού Χριστού, που εντός ολίγου πάλι απόψε θα "ξαναγεννιόταν" για να αφυπνίζει την αγάπη στο σύμπαν, πέφτοντας ολόφωτο κατά πάνω του τον ακολουθούσε!

Κι ασφαλώς, σίγουρα θα ήταν η λαμψη του που χάρισε στην καρδιά του Παναγιωτη, αυτη την τόσο απεριόριστη κι ανιδιοτελή αγάπη για το συνάνθρωπο του

Σίγουρα θα ήταν η λάμψη του αστεριού  το φως που μεταμόρφωσε  την καρδιά του, κάνοντας την  να μοιάζει τόσο πολύ με κάποια φάτνη, που δυο χιλιάδες χρόνια πριν, γεννήθηκε μέσα στην ταπεινότητα της Εκείνος που πρωτοδίδαξε

"ΑΛΛΗΛΩΝ ΤΑ ΒΑΡΗ ΒΑΣΤΆΖΕΤΑΙ!!!"