-Εξακολουθώ πεισματικά να μην αναρτώ χριστουγεννιάτικα ποστ.....μπλιαχ....-
Κατα τις 12 χθες βράδυ, βγαινει η κόρη μου μέσα απ' το δωματιο της και με διεσταλμένα απο τρόμο μάτια μου φωνάζει: Μαμά, σκοτώθηκε ένας φίλος μου......
Δυο παιδιά, 24 χρονών , που βρίσκονταν ως εκείνη τη στιγμη μαζί....ως τη στιγμη που διέταξε ο Αόρατος τον ένα , προχώρα ένα βήμα εσύ μπροστά....και πέσε στο λιμάνι του Πειραιά...
Αυτά έγιναν την Δευτέρα το βραδυ, όντως στο λιμάνι του Πειραιά και σήμερα το μεσημέρι η κηδεία στο Ηράκλειο
Πριν 11 χρόνια, ένα μωρό γεννήθηκε στο Βενιζέλειο Νοσοκομειο Ηρακλειου, απο μια δεκαεφτάχρονη που για τους λόγους της δεν μπορούσε τελικά να το κρατήσει.
Ενα στενά οικογενειακό μου ζευγάρι υιοθέτησε το συγκεκριμένο μωρο το οποιο όχι μόνο γέμισε τη ζωή του ζευγαριού, αλλά απέκτησε και το ίδιο μια βασιλική στην κυριολεξία ζωή!
Τόσο υλικά όσο και συναισθηματικά !
Τι σχέση έχουν τώρα μεταξύ τους αυτές οι δυο ιστοριες θα σας πω αμέσως;
Αναρωτηθήκατε ποτέ, πόσες χιλιάδες παιδιά γεννιούνται την ίδια ωρα σ΄ ολοκληρο το κόσμο;
Γεννιούνται όμοια, με τις οδύνες της γέννας
Βγάζουν την πρώτη κραυγή της ζωής απ΄ το στοματάκι τους όμοια.
Τι ειναι λοιπον αυτό ρε γαμώτο, που κάνει δυο παιδιά, δυο ανθρώπους, ενώ γεννιούνται ταυτόχρονα να αποκτούν στην πορεία τόσο διαφορετικές τύχες;
Τι ειναι αυτο, να πάρει και να σηκώσει, που διαφοροποιεί τόσο ζωη απο ζωη δίνοντας στη μια τόση ευτυχία και στην άλλη τόση δυστυχία;
Τί ειναι αυτό που κάνει τη μια μάνα να κλαίει επειδή έχασε το παιδί της και την άλλη επειδή "κάηκαν οι κουραμπιέδες της;'
Ποτέ δεν κατάλαβα, και προπάντων δεν δικαιολόγησα, τις δυο αυτές όψεις της ζωής
Τις τόσο ακραίες!!!
Που χωρίζουν χειρότερα απο συρματοπλεγμα....
Που πονάνε χειρότερα κι απ τις χειρότερες ξυραφιές....
Ποιος καθορίζει τις τύχες μας ρε γαμώτο;;;;;;
Ποιος κάνει τις ανθρώπινες ζωές να διαφέρουν τόσο, όσο και η ζωή των δυο σκύλων που βλέπετε στην ανάρτηση;
Λυπάμαι αν, αποψε ειδικά, δεν ειμαι ευχάριση. Πιστέψε με, δεν ειναι από έλλειψη αισιοδοξίας, ειναι απλά απο κατά μέτωπον αντιμετώπιση της πραγματικότητας
Δυστυχως, δεν ειναι όλοι οι άνθρωποι κακομαθημένοι της αγάπης....
Κι αν μη τι άλλο, αυτο πρέπει να το σεβόμαστε
Ποιος κάνει τις ανθρώπινες ζωές να διαφέρουν τόσο, όσο και η ζωή των δυο σκύλων που βλέπετε στην ανάρτηση;
Λυπάμαι αν, αποψε ειδικά, δεν ειμαι ευχάριση. Πιστέψε με, δεν ειναι από έλλειψη αισιοδοξίας, ειναι απλά απο κατά μέτωπον αντιμετώπιση της πραγματικότητας
Δυστυχως, δεν ειναι όλοι οι άνθρωποι κακομαθημένοι της αγάπης....
Κι αν μη τι άλλο, αυτο πρέπει να το σεβόμαστε
21 σχόλια:
Πάρα πολύ απλά , η ίδια η ψυχή πριν ενσαρκωθεί στην Γη αποφασίζει που θα ζήσει ,με ποιούς θα ζήσει, πως θα ζήσει γιατί η ψυχή επιθυμεί να μάθει, να γνωρίσει .
Γεννιόμαστε και δεν θυμόμαστε τις προηγούμενες ζωές μας, ούτε ποιοί είμαστε , γιατί αυτός είναι τελικά ο σκοπός μας "να θυμηθούμε ποιοί είμαστε".
Μπορεί να φαίνονται λίγο μεταφυσικά όλα αυτά (μάλλον είναι...), αλλά κάπως έτσι λειτουργούν τα πράγματα.
Δεν με καλυπτει αυτο εμένα Κατερινα.
Δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα την θεωρία που λεει πως ο ανθρωπος επιλέγει μόνος του οτι θα πεθάνει στα 20, οτι θα πονέσει, οτι , ότι ότι....
Μπορεί κάποιοι να το δεχονται, εγώ ομως οχι
Ρίκη βλέπεις, δέν έχουν μόνο τα ζώα αντίθετες τύχες, όπως και οι άνθρωποι..
για άλλους οι σκύλοι είναι ό,τι το αρνί για εμάς..
όμως οι ίδιοι "νόμοι" κυριαρχούν στην Φύση..όσο για το ποιός αποφασίζει..
ρώτα τις Μοίρες..
χθές ξαφνικά, δέν είχα δυνατότητα να περπατήσω και να κινηθώ..
ένα ξάφνιασμα στην μέση και έγινε το κακό..
σήμερα είμαι καλύτερα ευτυχώς..
η ζωή, όσο όμορφη είναι, τόσο βίαια είναι όπως το Σύμπαν..
καλό βράδυ :)
Μα πολυ βίαιη ομως Τρελέ μου, ανυποφορα βιαιη!!!
Περαστικούλια φίλε μου!
Ξέρω τι σημαινει πονος στη μέση και σε καταλαβαινω
Μη κάνεις ατσαλες κινησεις
Ασε με τώρα γιατι κόμπος έγινε το στομάχι μου...
Ενα σφίξιμο με έπιασε στην καρδιά...
Τι να σου πω Ρίκη μου;
Η Μοίρα...
Μάλλον...
τι καθοριζει την τυχη μας??
αληθεια δεν ξερω να σου απαντησω
θα ελεγα μοιρα..αλλα θεωρω πως μοιρα μας ειναι ο χαρακτηρας μας..
αν ελεγα ο θεος..θα απαρνιομουν την θεωρια της ελευθερης βουλησης που με εχει στοιχιωσει..
αν ελεγα οι αλλοι..θα ηταν σαν να παραδεχομουν πως ειμαστε απλοι θεατες στην ιδια μας την ζωη..
να σου πω..συνισταμενη ολων των παραπανω..διολου δεν θα σε παρηγορησει..
ενα μονο ξερω..πως μαθαινουμε την ζωη..οχι μονο απο τις δικες μας μικρες η μεγαλες τραγωδιες..αλλα και απο των αλλων..
καλο βραδυ να εχεις..!!
Το οτι δεν το αποδέχεσαι δεν σημαίνει οτι το Σύμπαν έχει τους δικούς του Νόμους .
Βασικά οι περισσοτεροι άνθρωποι δεν το αποδέχονται αυτό,οφείλεται στο οτι μας έχουν προγραμματίσει να βλέπουμε με το μυαλό , δηλαδή το συνειδητό, και να μην μπορούμε να δούμε πέρα απο την συνειδητή (ή πλαστή ) πραγματικότητα.
Το οτι πεθαίνει το σώμα , δεν σημαίνει πως πεθαίνει και η ψυχή .
Με λένε Νατάσσα..
Συγνώμη Νατάσσα μου για το δυσάρεστο συναίσθημα που σου προκάλεσα αλλά ειναι που δεν μπορώ να εθελοτυφλώ ρε γαμώτο
Κι οσο σκέφτομαι τη μάνα που εθαψε σημερα το παιδί της, μα κι όλες όσες ειναι σ αυτη τη θέση, δεν μπορώ να ασχοληθώ με χριστουγεννιάτικες παπάρες μα ουτε και με αυτους που θα καλοπεράσουν
Προτιμω να ειμαι απο την άλλη πλευρα
ΚΑΛΥΨΩ
Και που τι μαθαίνουμε, τι μπορούμε να κάνουμε για να την αλλάξουμε καλη μου;
Δεν επιμένω, μπορεί να ειναι κι έτσι όπως τα λες Κατερίνα μου
Αλλο να παθαίνεις όμως στα 80 κι άλλο στα 20, δεν νομίζεις πως υπάρχει διαφορά;
Υπάρχει κάποιος που να θέλει να πεθάνει στα 20;
Και καλά, αντε ο θάνατος ειναι για όλους
Υπάρχει όμως και κάποια εξήγηση για αυτές τις ακραίες διαφορές στις ζωές των ανθρώπων;
ισως μπορεις να προλαβεις την επομενη
Ρικη..ποιος ξερει..ισως..
θελω να πιστευω πως ολα γινονται για καποιο σκοπο..
Πιστη..λιγη πιστη χρειαζετε..
να σαι καλα..χαιρομαι να βλεπω
ανθρωπους τοσο ευαισθητους..ειναι μια καποια ελπιδα σε αυτον το σαπιο κοσμο..φιλια
Αχ βρε Ρίκη , είναι πολύ μεγάλο θέμα αυτό που άνοιξες ...
Η θλίψη παραμένει θλίψη , είτε πρόκειται για απώλεια ενός ανθρώπου 20 ετών , είτε 80 ετών .
Θλίψη υπάρχει ακόμη και για κάποιον που τον αποχωρίστηκες, πριν τον ανταμώσεις ...
Οι άνθρωποι είμαστε πολυδιάστατα όντα , και κάθε μας πράξη μας οδηγεί σε ένα διαφορετικό Σύμπαν(παράλληλα Σύμπαντα), όπου υπάρχει άλλο πεπρωμένο ανάλογα με το τι σκέφτεσαι και πράττεις.
Σημασία όμως έχει αυτή η γόνιμη θλίψη μας να γίνει ένα δημιουργικό συναίσθημα.
Να θυμάσαι ότι όσοι αποχωρούν απο αυτή την πραγματικότητα , μετακινούνται σε ένα πιο αναβαθμισμένο χώρο , όπου λαβαίνουν τα μαθήματα τους και περιμένουν ως ψυχές να έρθει η στιγμή για να γεννηθούν σε ένα νέο σώμα .
Είναι δύσκολο να το καταλάβεις , όπως ήταν δύσκολο να το καταλάβω και εγω πριν απο χρόνια, όταν έχασα τον πατέρα μου.
ΚΑΛΥΨΩ
Την επομενη Ρίκη;
Να την κάνω τι την επομενη Ρίκη καλη μου αφου χάνω την τώρα;
Να δεχτω ετσι ασυζητητί τον πόνο μιας μανας που εχασε το παιδί της, επειδη "όλα, έτσι για κάποιο σκοπο γινονται;"
Δεν ξέρω αν εισαι μάνα Καλυψώ, αν εισαι σκέψου....
Τόση φρίκη, ειναι δυνατόν να εχει σκοπο;
Αν μη τι άλλο καλό σκοπο;
Κι εγώ χάρηκα!
Κατερινιω
Εχω γνωρίσει τα θάνατο απο τα νηπιακά μου χρόνια
Ήμουν 5 όταν έχασα τον πατέρα μου
Εχω γνωρίσει δηλαδή και τη θλίψη του πατέρα που θα ήθελα να εχω αλλά δεν ειχα ποτέ....
Την έχω γνωρίσει ολάκερη την κακή "όψη"καλη μου
Και όσο εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ έχουν την υγειά τους, μπορώ να πω ότι γνωρισα και την καλη....
Αυτο όμως δεν μ εμποδίζει να μη πονώ για τους υπόλοιπους...θα πεις, ας λειπει απ΄ το σπιτι μου, κι ας ειν και στ΄ αδελφου μου....
Ε οχι, οχι...
Ασε ρε φιλενάδα, μεγάλο θεμα όντως άνοιξα, αλλά κάλλιο αυτό, παρά να ανοίγω φύλλο για μελομακαρούνες
να προλαβεις την επομενη τραγωδια
εννοουσα..λαθος διατυπωση..
εχω παιδια..και ναι..ειναι φρικη..
νιωθω..καταλαβαινω
καμια λεξη δεν μπορει να το περιγραψει ουτε να το εξηγησει..
αλλα προσπαθουμε να δωσουμε μια εξηγηση μπας και αντεξουμε..
ΚΑΛΥΨΩ
Αστα καλή μου, όταν πρόκειται για τους αλλους τα πάντα αντέχονται.....
Ο Βαγγελης...
Αχ βρε Ρικη....εκει ημουν καλη μου..
Στην κηδεια του..φιλος της κορης σου και φιλος των παιδιων μου..
Μαζι στο σχολειο..στις παρεες..
Δεν αντεχω αλλους θανατους νεων..
Δεν αντεχω..
Καμια μανα να μην ερθει ξανα στη θεση της μανας του Βαγγελη και του καθε Βαγγελη..
Ειναι τα παιδια μας..η συνεχεια μας...
ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ????
ΓΙΑΤΙ??????????????????????
Ούτε κι εγώ τους αντέχω Καστρινη, ούτε κι εγώ
Γιατι μωρε
Γιατιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
"Δυστυχώς"... μόνο αυτό έχω να πω σ΄αυτή την ζούγκλα-ζωή που ζούμε...
Την καλημέρα μου!!!!!!
Η ζωή και ο θάνατος είναι αδέλφια.
Κανείς δεν ξέρει πότε θα συναντηθεί και με ποιον.
Όσο για το νέο που χάθηκε, μια τραγική αλήθεια συνοδεύει πάντα τέτοιες καταστάσεις, οι γονείς δεν πρέπει να κηδεύουν τα παιδιά τους.
Αυτη την αληθεια ψαχνω Βάσσια μου...
Δημοσίευση σχολίου