ΔΙΑ ΧΕΙΡΌΣ ΖΩΗΣ

«Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου κολληθείη η γλωσσά μου τω λαρύγγι μου, εάν μη σου μνησθώ.»

-Ψαλμός Δαυίδ-

Αιμάτωσε η φλέβα της καρδιάς

κόκκινο της φωτιάς εκτοξεύοντας

για να πυροδοτήσει τις πινελιές του πίνακα

που της ερήμωσης το παζλ συνέθεταν μπροστά του.

Είκοσι χρόνια πίσω μετανάστευσε!

Στα χέρια του δυναμικά κρατούσε ακόμα

των όρκων τη τιμή, και την «τιμή»

Καθώς σε τράπεζα αγάπης, άτοκη τότε,

και δίχως λήξη προθεσμιακή,

κατατεθώταν το αντίκρισμα της

Είκοσι χρόνια πριν κι ο χρόνος ο φθοροποιός

φορούσε τα καλά του

Της καταστροφικής διαστρέβλωσης,

που θα επακολουθούσε,

το σκληρό φώς, ούτε καν εξεχώριζε

σε ώρες ορθρινές ζωής κοινής, που σηματοδοτούσε

Σήμερα….την δύναμη του έχασε ο όρκος!

Tώρα…σκεπασμένα όλα με πολικό ψύχος!

Ώρες γυμνές, σαν μαριονέτες ξεφτισμένες και πολυπαιγμένες,

σε θέατρο του παραλόγου,

την μνήμη και την λήθη αφυπνίζουν

στο χώρο του εφικτού και του ανέφικτου διασκορπώντας την.

Τον πίνακα, που μέσα εις την δαιδαλώδη σύνθεση του

αντικατοπτρίζονταν είδωλα από δυο ζωές, κοίταξε

Και στην αφρούρητη του μοναξιά

κάποια θεσπέσια χρώματα που τον κοσμούσαν

-κίτρινα, κόκκινα, μαβιά-

τον κέντρισαν να ψάξει για υπογραφή ζωγράφου.

Έψαξε και την βρήκε.

Σε μια γωνιά, στο πλαίσιο της ψυχής του

με κεφαλαία γράμματα φαινόταν ο υπογράφων καθαρά

«ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΠΟΙΗΘΗ»