Στο φίλο μου το Σιωπηλό, ένα μικρό δώρο για τη γιορτή του

Σιωπή....

Τόση σιωπή που στο μανδύα της με τύλιξε,

τόση σιωπή που με τα δάχτυλα της με βαριάγγιξε,

με γλύκανε, με βάφτισε,

πνευματικό παιδί της μ’ ονομάτισε

κι ολούθε γύρω μου σιωπή τώρα αντικρίζω.

Σιωπή…σιωπή!!!

Μόνο οι στυγνοί σου νόμοι με ορίζουν

και μοναχά αυτούς γνωρίζω και ορίζω….

Κι αν παγιδεύτηκα πολλάκις

και με κατακρεούργησαν οι συμπληγάδες

- η σιωπή και η φωνή-

κι αν στόχο έβαλα να κοιμηθώ

κι αντί γι'  άρπα μ’ όνειρα

να νανουριστώ

σε μια ανθρώπινη αγκάλη,

διασχίζοντας στα γρήγορα

τη χώρα του συνειδητού, για να σωθώ,

έφτασα μια για πάντα να εδραιωθώ

στη χώρα του ασυνείδητου και πάλι.