Μύθοοοοοοοοοοοοοοοος

Είναι μερικές φορές που με πιάνουν τα γέλια διαπιστώνοντας πως έως και τώρα, στην εποχή μας, η λέξη συγγραφέας περικλείεται ακόμα από εκείνο το πέπλο μυστηρίου εποχής μπελ επόκ, όπου ο –η- γραφιάς ήταν ένας
άνθρωπος απόκοσμος, μοναχικός, -κάτι σαν το δικό μας το Παπαδιαμάντη ένα πράγμα- και βέβαια, πάνω από όλα υπεράνω και καλός.






Μύθοοοοοοοοοοοοοοοος
Δεν γνωρίζω τι ήταν κάποτε οι εργάτες του λόγου, γνωρίζω όμως πολύ καλά τι είναι σήμερα και η παραπάνω περιγραφή, για όποιον επιμένει να την πιστεύει, απέχει δυστυχώς παρασάγγας από τη πραγματικότητα.
Πέρα από το ότι, αυτό όντως αληθεύει, ένας συγγραφέας χρειάζεται αρκετές ώρες απομόνωσης για να δημιουργήσει, όλα τα υπόλοιπα , αν όχι για όλους για τους περισσότερους, δεν εχουν ουδεμία απολύτως σχέση με την πραγματική τους ζωή και ο λόγος, οι λόγοι μάλλον, απλοί.





Από τη μια η πληθώρα με την οποία ξεπετάγονται σήμερα οι συγγραφείς τον πιέζει να κάνει διαρκώς δημόσιες σχέσεις για να πουλήσει σαν πλασιέ τα βιβλίο του-φυσικά στις πωλήσεις εχουν δώσει το εκλεπτυσμένο όνομα «παρουσιάσεις»
Από την άλλη η ταχύτητα της ηλεκτρονικής έκδοσης που κάνει το βιβλίο προιόν με σύντομη λήξη ημερομηνίας- δε ξέρω αν το γνωρίζετε αλλα ένα μήνα μετα την εκδοση του το βιβλίο θεωρείται ήδη «ληγμένο», αναγκάζουν τον καημένο το συγγραφέα να νιώθει και να φέρεται σαν καρεκλοκένταυρος παλεύοντας με νύχια και με δόντια να διατηρήσει όλα όσα θεωρεί δεδομένα του.




Επίσης, οι ελάχιστες ευκαιρίες που δίνονται πλέον για μια έκδοση μη ιδιωτική, η ανάγκη για προβολή στα ΜΜΕ , κι ίσως κάποια άλλα ακόμα που δεν μου έρχονται αυτή τη στιγμη στο μυαλο, απομακρύνουν κατά πολύ το συγγραφέα της εικόνας που ανέφερα από την εικόνα των περισσότέρων συγγραφέων της σήμερον κάνοντας τον κι αυτόν ένα ανθρωπάκι σαν όλους μας, ενίοτε μάλιστα χειρότερο κι από όλους μας.
Επίλογος:
Αν γράφετε, μη προσπαθήσετε ποτέ να γίνετε «συγγραφέας» με βούλα …το καλύτερο είναι να παραμείνετε απλώς ένας άνθρωπος που γράφει.......