1-12-1913 Ένωση Κρήτης - Ελλάδας

Την 1η Δεκεμβρίου 1913, ένα μέγα ιστορικό γεγονός συντελέστηκε στο φρούριο Φιρκά των Χανίων: η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Ένα γεγονός το οποίο ο κρητικός λαός το περίμενε αιώνες και για το οποίο είχε κάνει πάρα πολλές θυσίες. Η 1η Δεκεμβρίου 1913 δεν είναι ένα απλό ιστορικό γεγονός αλλά το τέρμα ενός πολυαίμακτου και απροσμέτρητων θυσιών αγώνα που κράτησε άσβεστη τη φλόγα του ιδανικού της λευτεριάς από γενιά σε γενιά.
Από τον Ιανουάριο του 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου ενώ το Ελληνικό κράτος αναγνωρίστηκε ανεξάρτητο, η Κρήτη και άλλες περιοχές έμειναν έξω από τα σύνορα του Ελληνισμού, στην απόλυτη κυριαρχία του Σουλτάνου. Η Κρήτη των αιμάτων και των τροπαίων αγνοήθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Η απόφαση αυτή προκάλεσε θλίψη και αγανάκτηση στους Κρήτες, οι οποίοι αντέδρασαν με σθένος εναντίον των Μ. Δυνάμεων και του κυβερνήτη Καποδίστρια.
Το “Κρητικόν Συμβούλιον” συνήλθε στο χωριό Μαργαρίτες Ρεθύμνου και εξέδωσε προκήρυξη απευθυνόμενη προς τους Έλληνες η οποία μεταξύ των άλλων έλεγε: “Ημείς δεν ευρίσκομεν αλλού την σωτηρίαν μας παρά εις τα όπλα μας και εις αυτόν τον έντιμον θάνατον· και αν η χριστιανοσύνη μας παραδώσει εις την ασπλαχνίαν των Τούρκων, αφού κατασφάξομεν απαθώς τας γυναίκας, τα τέκνα και τους γέροντάς μας, ας γενώμεν και ημείς θύματα, αλλά θύματα ένδοξα σταθερότητος και των απαραγράπτων δικαίων μας”.
Ο πόθος του κρητικού λαού για ελευθερία και ένωση με την Ελλάδα εκφράστηκε στα χρόνια που ακολούθησαν με αλλεπάλληλες εξεγέρσεις το 1833, 1841, 1858, 1866 με κορυφαίο γεγονός το ολοκαύτωμα την Μονής Αρκαδίου, το 1878, 1889, 1895-96, και το 1897. Οι ατέλειωτες αυτές θυσίες του κρητικού λαού εντυπωσίασαν τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, έστρεψαν το ενδιαφέρον της διπλωματίας στο κρητικό ζήτημα και παρά τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο, ανακηρύσσουν καθεστώς αυτονομίας στο νησί με ύπατο αρμοστή τον πρίγκιπα Γεώργιο. Στις 2 Νοεμβρίου 1898 και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης εγκατέλειπε οριστικά την Κρήτη. Ένα μήνα αργότερα (9 Δεκεμβρίου 1898) αποβιβάστηκε στη Σούδα ως Ύπατος Αρμοστής ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά των Ελλήνων πρίγκιπας Γεώργιος και έγινε δεκτός με ηγεμονικές τιμές από τα διεθνή στρατεύματα και με πρωτοφανείς εκδηλώσεις ενθουσιασμού από τους χριστιανούς κατοίκους του νησιού. «πρώτη λευτεριά» αποκαλεί ο Πρεβελάκης την περίοδο της Αρμοστείας, όμως αυτή η μεταβατική περίοδος κρατά περισσότερο από το αναμενόμενο.

Δεν άργησε μάλιστα να φανεί και διάσταση απόψεων στο κρίσιμο ζήτημα της ενώσεως της Κρήτης με την Ελλάδα ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον πρίγκιπα Γεώργιο. Η πεποίθηση του Βενιζέλου ήταν ότι, εφόσον η Ένωση δεν φαινόταν άμεσα πραγματοποιήσιμη, η ολοκλήρωση της αυτονομίας αποτελούσε προς το παρόν τη μόνη ρεαλιστική διαζευκτική λύση. Πίστευε ότι η λύση θα έπρεπε να είναι σταδιακή με βαθμιαίες κατακτήσεις, όπως η απομάκρυνση των ξένων στρατευμάτων από τις κρητικές πόλεις και η αντικατάστασή τους από εντόπια πολιτοφυλακή. Όλα αυτά μοιραίως οδήγησαν στην επανάσταση του Θερίσου (10 Μαρτίου 1905), που στρεφόταν κατά του δεσποτισμού, της αυλοκρατίας, της βίας και της φαυλότητας και διεκήρυσσε τη θέληση των Κρητών για την Ένωση με την Ελλάδα.
Άλλες 2 φορές διακήρυξε την ένωση ο κρητικός λαός, το 1908 με το ενωτικό ψήφισμα της Β συντακτικής Συνέλευσης και την ίδια χρονιά στην κρητική βουλή.
Σε όλα τα γεγονότα αυτής της εποχής πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει ένας νέος πολιτικός, μια ηγετική μορφή με ιδιαίτερη ακτινοβολία και διπλωματική δεξιοτεχνία ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Βενιζέλος εκλέγεται πρωθυπουργός της Ελλάδας, προχωρεί στην ανασυγκρότηση της χώρας, οργανώνει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και οδηγεί τη χώρα σε νικηφόρους πολέμους. Ο κρητικός λαός συντάσσεται μαζί του, οργανώνει εθελοντικά σώματα στρατού και συμμετέχει στο Μακεδονικό και Ηπειρωτικό μέτωπο όπου και πρωτοστατεί με πράξεις υψηλού ηρωισμού. Τον Οκτώβριο του 1912 η Ελληνική Βουλή υποδέχεται με θέρμη και πανηγυρισμούς τους εκλεγμένους βουλευτές που θα εκπροσωπήσουν την Κρήτη και μετά την θριαμβευτική νίκη στους Βαλκανικούς πολέμους η Τουρκία υποχρεώνεται με το άρθρο 4 της Συνθήκης του Λονδίνου (30 Μαΐου 1913) να δεχθεί λύση του κρητικού ζητήματος.
Την 1η Δεκεμβρίου 1913 η πόλη των Χανίων παρουσίαζε εορταστική όψη και είχε κατακλυστεί από πλήθη κόσμου. Τις πρωινές ώρες κατέπλευσαν τα θωρηκτά “Αβέρωφ” και “Σπέτσαι” και τα αντιτορπιλικά “Ιέραξ” και “Πάνθηρ” στα οποία επέβαινε η ελληνική αντιπροσωπεία, αποτελούμενη από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, το προεδρείο της Βουλής και τον ναύαρχο Π. Κουντουριώτη.
Ακολούθως, ο Χατζή – Μιχάλης Γιάνναρης και ο Αναγνώστης Μάντακας (Κρήτες οπλαρχηγοί) μαζί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο υψώνουν την Ελληνική σημαία στο φρούριο Φιρκά των Χανίων και η Κρήτη ενσωματώνεται με την μητέρα Ελλάδα.
Δυστυχώς σήμερα, μετά από σχεδόν 1 αιώνα έχουν αρχίσει να ξεπηδούν διάφορες «φωνές» που αναζητούν την ανεξαρτησία και πάλι της μεγαλονήσου από την αγκαλιά της μητέρας Ελλάδας. «Φωνές» ανιστόρητες και επικίνδυνες που μόνο κακό μπορούν να φέρουν, σε εποχές δύσκολες και περίεργες. «Φωνές» που υπαγορεύονται από άλλα συμφέροντα και βέβαια μόνο το καλό του τόπου δεν υπηρετούν.

ΞΥΠΝΗΣΤΕ: Το 23,7% των παιδιών ΠΕΙΝΑΝΕ

Είναι συχνές οι φορές, και τον τελευταίο καιρό γίνονται ακόμα πιο συχνές, που σιχαίνομαι τον ίδιο τον εαυτό μου, και μαζί με αυτόν και όλους τους υπόλοιπους σαν εμένα, καθώς αναρωτιέμαι:

Μα πως είναι δυνατόν; Πως είναι δυνατόν να κάθομαι αναπαυτικά σε μια καρέκλα ενώ γύρω μου βλέπω τόση φτώχεια...τόσα παιδικά πεινασμένα μάτια...,

Μα πως είναι δυνατόν; Πως είναι δυνατόν να γεμίζω το σπίτι μου με ψεύτικα λαμπιόνια και να περιμένω απο αυτά να μου δώσουν φως, ενώ γύρω μου το φως απο τόσες παιδικές ζωές που δεν ανέτειλε ακόμα κινδυνεύει να σβήσει...

Πως είναι δυνατόν ρε γμτ;;;;;;;;;;;Πως είναι δυνατόν;;;;;;;;;

Γιατί κοιμόμαστε τόσο ύπνο βαθύ;;;;;

ΡΙΚΗ

Τελικά, δεν εξηγείται αλλιώς: Οι Έλληνες έχουμε πέσει σε βαθύ λήθαργο. Είναι ίσως η τηλεόραση, ίσως το Facebook, το Ίντερνετ, ο ωχαδερφισμός. Όμως, πώς μπορούμε, ως λαός, να μένουμε απαθείς απέναντι σε αθώες ψυχές, σε παιδάκια που πεινάνε; Ίσως, τελικά, να έχουμε τους “ηγέτες” που αξίζουμε. Γιατί όπως αδιαφορούν κι αυτοί βλέποντας την ανείπωτη τραγωδία να εξελίσσεται μπροστά τους, έτσι κι εμείς μένουμε απαθείς.

Και, κάποιοι από εμάς, συμφωνούμε ότι “δεν υπάρχει άλλος δρόμος” πέρα από αυτή τη “διάσωση της χώρας”. Όμως, πώς διάβολο σώζεται μια χώρα, όταν πεινάνε τα παιδιά της; Γιατί, αν είναι έτσι, τότε και τα στρατεύματα των ναζί, “έσωσαν” τη χώρα το ’41…
Αυτά τα λέμε, επειδή συνήθως οι αριθμοί είναι πολύ ψυχροί για να συγκινήσουν. Και εδώ, στην iTabloid, πολλές φορές, στο μικρό διάστημα της ζωής της ηλεκτρονικής εφημερίδας, έχουμε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Και έχουμε δώσει τους αριθμούς της παιδικής (και όχι μόνο) φτώχειας. Οι οποίοι, δυστυχώς, μεγαλώνουν. Και αποδεικνύουν γιατί είναι πλέον δεκάδες οι περιπτώσεις παιδιών που δεν πηγαίνουν στα σχολεία για να μη λιποθυμήσουν από την πείνα, ή που τα ταϊζουν στα κρυφά οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους. Εκεί φτάσαμε; Εκεί, κύριε Σαμαρά, κύριε Βενιζέλο, κύριε Κουβέλη; Κι εσείς; Όλοι οι βουλευτές, όλοι οι εθνοΠΑΤΕΡΕΣ μας, πώς αισθάνεστε άραγε με αυτά τα στοιχεία; Αλλά να σας τα δώσουμε:
Τα στοιχεία, τα έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, σύμφωνα με την οποία, ο κίνδυνος παιδικής φτώχειας στην Ελλάδα έχει φτάσει στο 23,7% και είναι υψηλότερος κατά 2,3 ποσοστιαίες μονάδες από το αντίστοιχο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού.
Τα αποτελέσματα της δειγματοληπτικής Έρευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών έτους 2011 δείχνουν ότι το 21,4% του συνολικού πληθυσμού της χώρας απειλείται από τη φτώχεια.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΕΛΣΤΑΤ, το κατώφλι της φτώχειας ανέρχεται στο ποσό των 6.591,00 ευρώ ετησίως ανά άτομο και σε 13.842 ευρώ για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών.
- Το μέσο ετήσιο ατομικό ισοδύναμο εισόδημα ανέρχεται σε 12.637,08 ευρώ και το μέσο ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών της Xώρας σε 21.590,07 ευρώ.
- Τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εκτιμώνται σε 901.194 και τα μέλη τους σε 2.341.400.
- Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 23,7% και είναι υψηλότερος κατά 2,3 ποσοστιαίες μονάδες από το αντίστοιχο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού.
- Ο κίνδυνος φτώχειας για άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών υπολογίζεται σε ποσοστό 23,6% και είναι αυξημένος κατά 2,3 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2010.
- Ο πληθυσμός σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό ανέρχεται σε 3.403.000 άτομα.
- Ο πληθυσμός που διαβιεί σε νοικοκυριά που δεν εργάζεται κανένα μέλος ή εργάζεται λιγότερο από 3 μήνες συνολικά το έτος ανέρχεται σε 837.300 άτομα, ενώ στο προηγούμενο έτος (2010) ανερχόταν σε 544.800 άτομα.
Ο πληθυσμός που απειλείται από τη φτώχεια είναι κυρίως:
- Άνδρες άνεργοι (48,4%)
- Μονογονεϊκά νοικοκυριά με, τουλάχιστον, ένα εξαρτώμενο παιδί (43,2%)
- Λοιποί μη οικονομικά ενεργοί (εκτός συνταξιούχων (30,0%)
- Νοικοκυριά με έναν ενήλικα ηλικίας 65 ετών και άνω (29,7%)
- Μονοπρόσωπα νοικοκυριά με μέλος θήλυ (25,8%)
- Παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (23,7%)
Καμαρώστε τα κατορθώματά μας. Γιατί όλοι έχουμε βάλει το λιθαράκι μας…

πηγη

Όταν οι κομμουνιστές σταύρωναν ιερείς- Η βία ότι χρώμα κι αν έχει, είναι βία...

Κι εγώ τώρα αναρωτιέμαι: Γιατί αλήθεια δεν τα βλέπουν κάποιοι "ανθρωπιστές" όλα αυτά;
Μέχρι πότε θα κλείνουν τα μάτια σε όλες αυτές τις ωμότητες οι "ανθρωπιστές" του κ@@@υ;
ΡΙΚΗ




ΚΟ: Μια ωδή στην μνήμη, που γίνεται ολοένα και πιο κοντή.Συλλογή άρθρων και φωτογραφιών μιας εποχής που κάποιοι - επιλεκτικά- θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη του ελληνικού λαού, περιφέροντας ταυτόχρονα τον μπαμπούλα του "νεοναζισμού". Επικαλούμενοι μάλιστα, τις χριστιανικές τους ευαισθησίες... Διατηρήθηκε το ύφος των συγγραφέων.


«...Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίζουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη ώσπου «να τα βροντήξουν». Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρονάς, τους έδιναν μερικές μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου...». - Στέφανος Λιόλιος. Απόσπασμα καταθέσεως ενός δημίου του ΕΛΑΣ και της «εθνικής αντίστασης».



Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Ταμείο Ασφαλίσεως Κλήρου Ελλάδος), ιδού ποιός έσφαζε τους ιερείς κατά την Κατοχή: 26 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Βούλγαρους επιδρομείς, 20 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Ιταλούς φασίστες, 75 ιερείς από τους Γερμανούς ναζιστές και… 224 (!!!) από το ΚΚΕ, το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ. Φυσικά και μετά το τέλος της Κατοχής οι κομμουνιστές συνέχισαν με την ίδια και μεγαλύτερη αγριότητα το “έργο” τους.

Ιερεύς Χρήστος Ζησούλης. Εδολοφονήθη από τους συµµορίτας µε κτυπήµατα στην κεφαλή.

Ο ιερεύς και διδάσκαλος Νικόλαος Καράπας εξ Αλλάλης Ευβοίας.Την 1ην Ιουνίου 1944 οι κοµµουνισταί τον εδολοφόνησαν κτυπώντας τον µε ρόπαλο.

Ιερεύς Αθανάσιος Γεράσης εξ Αξάρακος Κονίτσης.Την 1Οην Φεβρουαρίου 1948, µετά από βασανιστήρια κατεκρεουργήθη από τους κοµµουνιστάς, διότι διέσωσε 25 παιδιά από το παιδοµάζωµα.Οι κοµµουνισταί θα σφάξουν, θα ακρωτηριάσουν και θα σταυρώσουν (!) 450 ιερείς.Ο Θεός ας αναπαύση την ψυχήν τους.

Ο ιερεύς της Στιµάγκας Νικόλας Μπερτσεκάς συνελήφθη από το ΚΚΕ την 25 Μαρτίου 1944. Αφού του ξερίζωσαν τα νύχιακαι του τσάκισαν τα κόκκαλα µε καδρόνια,τον έπνιξαν στα λασπόνερα ενός λάκκου.Ο Θεός ας αναπαύση την ψυχήν του.

Ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Λυμπρίτης. Σφαγιάσθηκε απο το ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944

Σωκράτης Καράπας, 18 ετών, μαθητής. Την 8η Ιουνίου 1944, οι κομμουνιστές τον κατακομμάτιασαν με μαχαίρια. Το έγκλημά του; Ήταν γιός ιερέα!



Εδώ και μια ιστορική φωτογραφία με οπλισμένους παπάδες. Σκεφτείτε σε τι σημείο έφεραν οι κομμουνιστές τους ιερείς ώστε αυτοί να αναγκαστούν να πάρουν τα όπλα για να προστατευθούν.



Η σταύρωση του παπα-Σκρέκα από τους κομμουνιστές


Όταν στη χώρα μας ξέσπασε η ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία, ως βασικοί στόχοι εξολόθρευσης των άθεων συμμοριτών, επιλέχθηκαν οι ιερείς. Αρκετοί από αυτούς, αντιλαμβανόμενοι τον θανάσιμο κίνδυνο έφυγαν απο τα χωριά τους και κατέβηκαν στις πόλεις, όπου υπήρχε περισσότερη ασφάλεια. Πολλοί όμως, μη πιστεύοντας οτι κάποιος Έλληνας (όπως νόμιζαν) θα μπορούσε να τους βλάψει, και αφού κανέναν δεν πείραζαν παρά μόνον επιτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, έμειναν. Από αυτούς, εκατοντάδες δολοφονήθηκαν με φρικτό τρόπο, όπως επί Νέρωνα και Διοκλητιανού. Μάλιστα αρκετοί σταυρώθηκαν. Όμως κανενός το μαρτύριο δεν μοιάζει τόσο με το Θείο Δράμα, όσο του ιερέα Γιώργου Σκρέκα.


Ο Γεώργιος Σκρέκας ήταν εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων, πολύτεκνος, πατέρας 6 παιδιών (το μεγαλύτερο ήταν 12 ετών και το μικρότερο αβάπτιστο). Την 27η Μαρτίου 1947, ο ιερέας πληροφορήθηκε οτι οι εαμοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαμαν συμβούλιο στο οποίο αποφασίστηκε να τον απογυμνώσουν από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Όντως, τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου μετέβηκαν οι λησταντάρτες στο σπίτι του και του αφαίρεσαν τα πάντα.


Μη αρκούμενοι όμως σε αυτά, αφού άδειασαν τους στάβλους από τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του ιερέα να πάνε τα ζώα στο χωριό Πρόδρομος μαζί με δύο λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα μέσα στον στάβλο και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του κι άλλα χρήματα. Η γυναίκα του, ακούγοντας τις φωνές και τις κραυγές του άνδρα της, έτρεξε στον ιούδα Αθανάσιο Ίτσιο, κομμουνιστή από τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και σε άλλα μέλη της “αυτοάμυνας” Μεγάρχης. Με δάκρυα τους εκλιπαρούσε να ελευθερώσουν τον σύζυγο της και να πάψουν να τον χτυπούν. Δυστυχώς, ο εν λόγω ιούδας και οι άλλοι δεν θέλησαν να ακούσουν τα παρακάλια της και δεν έκαναν τίποτα για τον συλληφθέντα.


Την ίδια νύχτα παρέλαβαν τον ιερέα Γιώργο Σκρέκα αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλητο και τον οδήγησαν στο χωριό Γοργογύριο. Ο μελλοθάνατος ζήτησε να δει τον εκεί ιερέα. Με δάκρυα στα μάτια είπε στον ιερέα που ήρθε να τον παρηγορήσει: “Ο Θεός γνωρίζει τι θ’ απογίνω. Αν με το μαρτύριο με καλεί δίπλα Του, ας είναι ευλογημένο το όνομα Του, ας γίνει το θέλημα Του”.


Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι λησταντάρτες και τον έσυραν πεζό μέχρι το χωριό Τύρνα. Δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά τον μετέφεραν σε άθλια κατάσταση πρώτα στο Ξυλοπάροικο και μετά στο Νεραϊδοχώρι. Εκεί τον βασάνιζαν από το Σάββατο του Λαζάρου, μέχρι την Μ.Παρασκευή (11 Απριλίου 1947). Γυναίκες συμμορίτισες, που η δυσοσμία τους φτάνει μέχρι το Νότι ο Πόλο του έλεγαν “γιατί δεν προσεύχεσαι στο Χριστό να έρθει να σε σώσει;”, οι δε δήμιοι πιο ωμά “Εσύ που πιστεύεις στο Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν Εκείνον την ίδια μέρα”.


Αυτό που έγινε πριν 2 χιλιετηρίδες στον Γολγοθά, επαναλήφθηκε στην Πίνδο. Μεγάλη Παρασκευή, και οι συμμορίτες έσυραν τον βασανισμένο ιερέα στον Σταυρικό θάνατο. Τον σταύρωσαν επάνω σε ένα έλατο που είχε το σχήμα σταυρού. Του τρύπησαν τη δεξιά πλευρά με ξιφολόγχη και άνοιξαν πληγές στο μέτωπο του με περόνια. Οταν ξεψύχησε, έρριξαν το γυμνό σώμα του σε μια χαράδρα και το σκέπασαν με πέτρες και κλαδία, για να κρύψουν το έγκλημα τους.


Όταν απελευθερώθηκε το Νεραϊδοχώρι από τον Ελληνικό στρατό, ο αξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος αναζήτησε και βρήκε το λείψανο του Μάρτυρα. Το μετέφερε στα Τρίκαλα, όπου έγινε πάνδημη κηδεία. Το φέρετρο του συνόδευαν 60 ιερείς, ψάλλοντας “Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματι μου βαστάζω”.


Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας, στα πλαίσια της “συμφιλίωσης” δεν ανακηρύχθηκε Άγιος από την Εκκλησία μέχρι σήμερα. Μακάρι από εκεί ψηλά που βρίσκεται να μας βοηθάει και να μας προστατεύει από τον Σατανά και τους οπαδούς του.

- Τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα επιβεβαιώνει και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης:


"Όταν ήμουν ιεροκήρυκας - σας ομιλώ με παραδείγματα που αντλώ από μία ιστορία πενήντα ετών, μισού αιώνος - έφθασα σ’ ένα χωριό των Γρεβενών. Βρίσκω τον ιερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμένο. - Τι έχεις; - Το χωριό μου δεν πιστεύει πια στο Χριστό. - Μην απογοητεύεσαι, λέω, έχε θάρρος· κάτω από τη σταχτη υπάρχει η σπίθα κρυμμένη. —Θέλεις να δεις μου λέει· έλα. Με πάει στο νεκροταφείο. Εκεί τα παιδιά του Μάρξ και του Λένιν, που κυριαρχούσαν τότε, είχαν ξερριζώσει όλους τους σταυρούς από τους τάφους και στη θέση τους είχαν βάλει σφυροδρέπανα και γροθιές! Μισούσαν το σταυρό. Και μόνο σε μια περίπτωση τον «θυμήθηκαν». Ενώ η σταύρωσις ως τρόπος θανατικής καταδίκης έχει προ πολλούκαταργηθεί επί των ημερών μας την ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν άνθρωπο! Ήταν ένας ιερεύς του Υψίστου ευλαβής, πιστός καὶ πολύτεκνος, ο π. Γεώργιος Σκρέκας εφημέριος τουχωριού Μεγάρχη Τρικάλων. Άθεοι και άπιστοι τον άρπαξαν από την αγία τραπεζα που ιερουργούσε, τον οδήγησαν σαν άκακο αρνίο έξω απο το χωριό, κ’ εκεί τον σταυρωσαν πάνω σ’ ένα δέντρο· καιήταν Μεγάλη Παρασκευή, του έτους 1947"!
- Σφαγές κληρικών -



ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ (συνέχεια)

Α/Α
Ονοματεπώνυμον
Τόπος γεννήσεως
Έτος γεννήσεως
Τόπος και τρόπος μαρτυρίου

16.
Ιερεύς
Σπυρίδων Ξαρχάς
Παλαμάς Δομοκού
1913
Δια να εκδικηθούν το σαμποτάζ που έγινε εις τον σταθμόν Ξυνάδος, οι Ναζί, μαζί με άλλους Έλληνες συνέλαβον και τον Ιερέα Σπ. Ξαρχά. Και ενώ απελευθέρωσαν τους υπολοίπους, εξετέλεσαν μόνο τον Ιερέα, εις ηλικίαν 31 ετών, την 28 Ιουλίου 1944

17.
Ιερεύς
Δημήτριος Κουτσούμπας
Χαλαμβρέζι
1893
Ο Ιερεύς Δημήτριος τελούσε εις τον Ναόν το μνημόσυνο του σκοτωμένου από τους Γερμανούς γιου του, όταν μπήκαν οι ναζί και τον έπιασαν. Τον εφόνευσαν δι' αντίποινα, μαζί με άλλους Έλληνες, την 10 Απριλίου 1944.

18.
Ιερεύς
Γεώργιος Καλώτσος
Καστανιά Φθιώτιδος
1893
Συνελήφθη την 11-4-47 υπό των συμμοριτών του καπετάν Γιώτη και μετεφέρθη εις θέσιν «Πλατανάκια». Υπεβλήθη εις φοβερά και πολυήμερα βασανιστήρια. Του έκοψαν το ένα μετά το άλλο και τα δύο μάγουλα. Ύστερα του τρύπησαν με λόγχη το λαιμό. Από τους φρικτούς πόνους κυλιόταν κατά γής αποσπώντας όλα τα χαμόκλαδα. Τέλος, μία σφαίρα έδωσε τέλος στο μαρτύριο του ιερέως.

19.
Ιερεύς
Αλέξανδρος Λόγιος
Δάφνη Υπάτης
1892
Οι Βουλγαροκομμουνισταί του καπετάν Γιώτη συνέλαβαν τον ιερέα Αλέξανδρο τον Ιούνιο του 1947, μαζί με τον Ιερέα Κ. Μπούστρα, εφημέριο των χωρίων Ανατολή, Άνω Χωμίριανη και Κολοκυθιά. Μετέφεραν και τους δυο στο χωριό Μουσουνίτσα, όπου μετά από φοβερά, και ανήκουστα βασανιστήρια, κατέσφαξαν και τους δύο μαζί. Τα πτώματα τους κατακερματισμένα, ευρέθησαν σε μία χαράδρα.

20.
Ιερεύς
Κωνσταντίνος Μπούστρας
Δάφνη Υπάτης
1909
Βλέπε ανωτέρω.

21.
Ιερεύς
Βασίλειος Δανέλης
Μαρτίνο Λοκρίδος
1898
Εφημέριος εις το χωρίον Λούτσιο Λοκρίδος Συνελήφθη μαζί με άλλους συγχωριανούς του υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών του καπετάν Γιώτη και μετά από φρικτά και ανήκουστα βασανιστήρια, κατεσφάγη την 13-1-1948.

22.
Ιερεύς
Μιχαήλ Ενωτιάδης
Καισαρεία Μ. Ασίας
1886
Υπηρετούσε εις τον Πύργον Λαρίμνης όταν στις 12-1-1948 επετέθησαν οι κομμουνιστοσυμμορίτες του καπετάν Γιώτη. Ο Ιερεύς ήταν βαρειά άρρωστος και δεν μπόρεσε να μετακινηθή. Συνελήφθη επί της κλίνης του και ωδηγήθη έξω από το χωριό όπου εξετελέσθη δια πολυβόλου.

23.
Ιερεύς
Σπυρίδων Καραΐνδρος
Δρυμαία Λοκρίδος
1877
Συνελήφθη υπό των συμμοριτών του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. την 19.1.44 λόγω της εθνικής του δράσεως. Ο ιερεύς ήτο γέρων 67 χρόνων και είχε 13 παιδία. Τον έσυραν μέσα στα χιόνια του Καλλιδρόμου και καθ' οδόν τον βασάνιζαν απάνθρωπα. Έχωναν στα νύχια του μυτερά καλάμια. Του έκοψαν τα δάκτυλα των ποδιών του. Τελικά τον κατέσφαξαν.


ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ

24.
Ιερεύς
Χρίστος Γ. Κακαβάς
Δομιανοί Ευρυτανίας
1876
Οι κομμουνιστοσυμμορίτες του καπετάν Γιώτη συνέλαβαν τον ιερέα στις 27-9-47 εντός της οικίας του. Σιδηροδέσμιο τον οδηγούν στο χωριό Βράχα. Εβδομήντα τριών χρόνων γέροντα τον δέρνουν συνεχώς ενώ το αίμα τρέχει από τις πληγές του. Με ένα μαστίγιο και ένα σιδερένιο ραβδί του ανοίγουν το κεφάλι. Την 1 Οκτωβρίου τον μεταφέρουν σε μία απόκρημνη χαράδρα, στη θέση «Μοναστήρι Βράχας». Τον ανέβασαν επάνω σε ένα σταυρό και του κάρφωσαν, χέρια και πόδια. Τον κτυπούν και τον λογχίζουν. Και έτσι όπως είναι τον γκρέμισαν στη χαράδρα.

25.
Ιερεύς
Αθανάσιος Πιάς
Ελατόβρυοη Ναυπακτίας


Στις 11 Μαΐου 1947 οι κομμουνιστοσυμμορίτες του Καπετάν Γιώτη συνέλαβαν τον ιερέα και πολλούς κατοίκους του χωριού. Οδηγήθηκαν όλοι στο δάσος των Κρυονεριών. στη θέση «Λάλκα» Εκεί άρχισε το μαρτύριο. Έδεσαν τον ιερέα σ' ένα έλατο. Ο δήμιος του Γιώτη άρχισε να λογχίζη τον ιερέα. Πρώτα στην αριστερή ωμοπλάτη. Ύστερα στη δεξιά. Μετά στην κοιλιά. Ο τελευταίος λογχισμός ήταν στο κεφάλι. Το μαρτύριο της πρεσβυτέρας αρχίζει από τη στιγμή αυτή. Μετά από πολυήμερες έρευνες, βρήκε το νεκρό του παπά. Κάτω από κλαδιά και πέτρες, όπου οι δήμιοι του τον είχαν πετάξει μ' ένα σχοινί στο λαιμό.

26.
Ιερεύς
Αργύριος Βούρβας
Βίνιανη Καρπενησίου
1905
Χειροτονήθηκε ιερεύς το 1942 και έγινε εφημέριος του χωριού του. Το 1948, αυτός και πολλοί κάτοικοι του χωριού του, φοβούμενοι τους συμμορίτες κατέφυγαν στο Καρπενήσι. Τον Ιανουάριο του 1949, οι δολοφόνοι του καπετάν Γιώτη κατέλαβαν το Καρπενήσι και άρχισαν γενική σφαγή μεγάλων, μικρών, νηπίων, ανδρών και γυναικών. Ο ιερεύς Βούρβας. αφού υπέστη φρικτά βασανιστήρια κατεσφάγη και μαζί με άλλους πενήντα, ερρίφθη σ' ένα κοινό λάκκο.

27.
Ιερεύς
Δημήτριος Κ. Βαστάκης
Δομιανούς Ευρυτανίας
1900
Στις 18-12-1942 συνελήφθη από τους Ιταλούς και υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια πού μόνον οι δολοφόνοι του Κ Κ.Ε. υποβάλλουν τα θύματα τους. Τελείως παραμορφωμένο, με τα χέρια βγαλμένα από τις αρθρώσεις, στις 24-12-42 οι Ιταλοί τον έρριξαν σ' ένα καιόμενο σπίτι και τον έκαψαν ζωντανό.

28.
Ιερομόναχος
Νικόδημος Ραφτογιάννης
Προυσσό Ευρυτανίας
1909
Ιερομόναχος στη μονή Προυσσού. Στις 6-8-1944 συνελήφθη υπό των Γερμανών στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας κοί μετεφέρθη στό Καρπενήσι. Τον κρέμασαν μπροστά στο Γυμνάσιο χωρίς πολλές διαδικασίες για εκφοβισμό των κατοίκων.

29.
Ιερεύς
Κωνσταντίνος Σπανός
Νεράιδα Αγράφων
1893
Συνελήφθη από τους κομμουνιστοσυμμορίτες του καπετάν Γιώτη στο χωριό του, στις 18-4-47, δευτέρα ήμερα του Πάσχα. Τον ωδήγησαν μαζι με άλλους κατοίκους στο βουνό Βουλγάρα Κλειτσού. Υπεβλήθη σε φρικτά και ακατονόμαστα βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Στο τέλος, οι δολοφόνοι του Κ.Κ.Ε. του συνέτριψαν με ρόπαλο το κεφάλι

30.
Ιερεύς
Ηλίας Αλέξιος
Κτημένια Ευρυτανίας
1907
Εφονεύθη υπό των σφαγέων κομμουνιστοσυμμοριτών του καπετάν Γιώτη. στις 9 Ιουνίου 1947 κατά την επίθεσι των προδοτών εναντίον του χωρίου του και ενώ προσπαθούσε να προφύλαξη τις γυναίκες και τα παιδιά από τα πυρά των συμμοριτών του «Δημοκρατικού Στρατού».

31.
Ιερεύς
Θεοφάνης Μπίκας
Δυτ. Φραγκίστα Ευρυτανίας
1907
Στις 25 Ιουλίου 1947 οι δολοφόνοι κομμουνιστοσυμμορίτες του καπετάν Γιώτη συνέλαβαν τον ιερέα την ώρα που έψαλλε τον εσπερινό στην εκκλησία. Τον μετέφεραν στη θέσι «Κληματσίδα» έξω από το χωριό. Χόρτασαν τη μανία τους βασανίζοντας τον φοβερά και τέλος τον σκότωσαν φυτεύοντας του μια σφαίρα στο κεφάλι.
Πηγές: εδώ, εδώ