Επειδή τελικά πολύ λόγος γίνεται, εκ του μη όντως κατά την γνώμη μου, για την μοναχική, μυστηριακή, εως και νεφελώδη, υπόσταση του συγγραφέα, καλό νομίζω θα ήταν να μπουν τα πράγματα στην θέση τους και να ξεκαθαρίσει μια δια παντός οτι και ο γραφιάς, ο εργάτης του λόγου δηλαδή -ας αφήσουμε στην άκρη τους βαρύγδουπους τίτλους- δεν ειναι τίποτα ούτε παρακάτω μα ούτε και παραπάνω απο τον οποιονδήποτε άλλο καθημερινό άνθρωπο, με σάρκα και οστά, που κυκλοφορεί δίπλα μας...-αν φυσικά δεν θέλει ο ίδιος να γίνει κάτι παραπάνω, ή μάλλον να παραστήσει κάτι παραπάνω-
Μιλώντας με την πείρα ενός ανθρώπου που γράφει απο τότε που θυμάται τον εαυτό του, μπορώ να γνωρίζω καλά ότι η απομόνωση διαρκεί όσο και η απομόνωση ενός οποιουδήποτε άλλου που θέλει να κάνει καλά την δουλειά του...από εκεί κι έπειτα,το πέπλο του μυστηρίου θα το φορέσει μόνο αν ο ίδιος το επιλέξει σαν τρόπο εμπορευματοποίησης των σελίδων που πουλά....
Αν όχι όλες οι υπόλοιπες στιγμές της ζωής του θα βαίνουν όπως οι στιγμές του κάθε φυσιολογικού ανθρώπου ο όποιος μπορεί αν θέλει να βρει τον χρόνο να ασχοληθεί με ότι κι όσα κι αν είναι αυτά που του γεμίζουν την ζωή του.
Και μια και κάτι για ίντερνετ και κακές επιρροές πήρε το αυτί μου, που δήθεν αποσπούν τον συγγραφέα από την πνευματικότητα του έργου του στην προσπάθεια του να χρησιμοποιήσει αυτό το εργαλείο σαν μέσο προβολής του έργου του-ας είμαστε ειλικρινείς- ειναι πολύ πιο έντιμο κάτι τέτοιο απο την παραποίηση μιας ολόκληρης ζωής στο όνομα ενός δήθεν ονόματος.
Επιτέλους ο άνθρωπος όταν θέλει μπορεί να τα προλάβει όλα, αρκεί να θέλει.
Για όσους θεωρούν λοιπόν εαυτούς με τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια, και πενήντα κιλά μυαλό, θα συνιστούσα να χαμηλοφτερουγίσουν λίγο απο μόνοι τους... γιατί αν προλάβει η ζωή να τους χαμηλοφτερουγίσει, τους προειδοποιώ, ότι το τσάκισμα των κοκάλων έχει πολύ άσχημο πόνο.
