Στις ψυχές που αιωρούνται……
Πόπη- Πόπη, αν μ΄ ακούς, ο Θεόφιλος είμαι – έτοιμος-
Μα δε φτάνει ρε γαμώτο ο ασύρματος για να χωρέσει ένα σ΄ αγαπώ.
Δεν φτάνουν οι θάλασσες που περνά η φωνή μου
να ρθει ως εσένα ο αέρας που σκορπίζει το πάθος
κι έρχεται τέλος εκει άψυχο, εξαϋλωμένο απ΄ τα στολίδια του .
Πόπη-Πόπη.. στολίζω την αγάπη μου με τους ανοιξιάτικους χρωματισμούς
της ανατολής των κυμάτων του καταχείμωνου.
Με την αλμύρα τους και τον ιδρώτα μου.
Βάζω τη μοναξιά μου κλωστή στο κέντημα της.
Περνώ την ομίχλη των θαλασσινών πρωινών σαΐτα στο πάθος της και στη στέλνω
Πόπη-Πόπη μ΄ ακους;;
Άχρωμη, άψυχη, η ασύρματη επικοινωνία λέει «σ΄αγαπώ..»
Δεν φτάνουν ποτέ εκεί τα δάκρυα, ο πόνος, η μοναξιά της αγάπης μου.
Το φωνάζω κάθε δειλινό που στολίζονται στα χρωματιστά οι ορίζοντες.
Μα δεν θα τα νιώσεις ποτέ καρδιά μου.
Το διηγούμαι στη φωτογραφία σου όταν χάνεται ο ύπνος απ΄ την αναπόληση.
Άφωνα τα « σ΄αγαπώ..»
Ψάχνω για τα χέρια, τα χείλη, τα μαλλιά σου, κάτι να χαϊδέψω να παρηγορηθώ.
Μου μένει πάντα η αλμύρα της θάλασσας και των δακρύων.
Πόπη- Πόπη εάν μ΄ακούς ο Θεόφιλος είμαι.
Σ΄αγαπώ.. έτοιμος..
Ας είναι κι έτσι, συγχώρα τον ασύρματο...
Εν πλω από Καρκαϊλα
για Τουρμπάν
( 25-12—1998)
