Χαιρετισμός στη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου-26-6-1996 Μια μέρα μετά το θάνατο του-

Τώρα που απόμεινε ορφανή η Ελλάδα απ’ άκρη ως άκρη
τώρα που στ΄ ακροβλέφαρο λαμποκοπά ένα δάκρυ,
τώρα που η γαλανόλευκη σκέπασε το κορμί σου
τώρα, ίσως ανθίσουν κι οι καρποί π’ έσπειρες στη ζωή σου


Τώρα που θύμηση έγινε ο λόγος της βουλής σου,
Δημοκρατία, λεβεντιά, σημαίες της ζωής σου,
η Ελλάδα στους Έλληνες…φωνάξαμε κι εμείς μαζί σου,
τώρα ακόμα πιο πολύ θέλαμε τη σκεπή σου


Τώρα που του κόσμου οι δυνατοί σιωπούν ευλαβικά μπροστά σου
τώρα που σήμαντρα χτυπούν σιμά στη συμφορά σου
τώρα που νεκρολούλουδα λάμψαν απ τη θώρια σου,
τώρα ακόμα πιο ψηλά ακούγεται κείνη η φωνή:

ΛΑΕ ΠΡΟΧΩΡΑ Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ




===========================

Κι όμως όχι, δεν είμαι


Πράσινη μπορεί να είμαι γιατί το πράσινο αυτή τη στιγμή συμβολίζει τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία και Δημοκράτισσα με έμαθαν από τα γεννοφάσκια μου να είμαι…εξίσου όμως θα μπορούσα να είμαι και οποιοδήποτε άλλο χρώμα συμβόλιζε τη συγκεκριμένη ιδεολογία…
Πάει λοιπόν αυτό, τέλειωσε…
ΔΕ ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΚΟΜΜΑΤΑ



Το είπαμε, προσκυνώ ιδεολογία..
Όπως επίσης δεν προσκυνώ πρόσωπα
Έχω σώας τας φρένας-έτσι πιστεύω τουλάχιστον-
Αυτόν τον άντρα όμως που άλλαξε τον ρουν της Ελλάδος τον θεωρούσα και εξακολουθώ να τον θεωρώ μεγάλο!!!
Και θα δακρύζω πάντα στη θύμηση του όπως ακριβώς δάκρυσα-για την ακρίβεια έκλαιγα γοερά- όταν πριν 13 χρόνια παρακολουθούσα την κηδεία του από την τηλεόραση.

Συγχωρέστε με για το ελαφρώς «αθώο» του ποιήματος, όμως πάνε αρκετά χρόνια από τότε που γράφτηκε κι όλα μέσα μου τότε σαφώς και ήταν πολύ πιο αθώα από σήμερα.
Έως ακόμα και ο τρόπος του γραψίματος……..
Με την ευκαιρία των εκλογών ωστόσο, διακινδυνεύω να λουστώ από το ειρωνικό μειδίαμα κάποιων, προκειμένου σε κάποιους άλλους να δώσω πιθανόν το έναυσμα να κοιτάξουν κι εκείνοι πιο «αθώα» μέσα τους μήπως κι επιτέλους αποκτήσουμε κάποτε μια πιο «αθώα» Ελλάδα
Καλό της κεφαλής μας θα κάνουμε…

Πριν έντεκα χρόνια -Της Αναστασίας μου-

Πριν έντεκα χρόνια
στο κάστρο που λέγεται κόσμος,
και στα τείχη του πάνω με μαύρο μελάνι
χαράχτηκε χιλιάδων ανθρώπων ο πόνος...
πριν έντεκα χρόνια...
μεσ’ τ’ ανήλιαγο κάστρο αυτό,
π’ αλύπητα η μούχλα σαπίζει ότι ωραίο και καθαρό,
ήρθε η ΓΕΝΝΑ,
προσπάθεια κάθαρσης και απολύμανσης
για όσους μεσ’ τα τείχη του ζουν,
και αλίμονο με απόγνωση ζητούν να σωθούν.
Πριν έντεκα χρόνια...
π΄αστραποβρόντια και τότε-όπως τώρα-
το κορμί μου χτυπούσαν
κι οι αφέντες του κάστρου
τον ύστατο φόρο τιμής μου ζητούσαν...
Πριν έντεκα χρόνια …
και δες, μόλις χθες νομίζω πως είναι,
το δικό μου λιθάρι, ΕΣΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ,
πέτρα ζωής κι αντοχής σφυρηλατούσα
και θεμέλιο καινούργιο
το κορμί σου στα χέρια κρατούσα!
Πριν έντεκα χρόνια …
που για πάντα θαρρούσα ο ήλιος πως έχει χαθεί
κι οι αλυσίδες του πόνου με σφίγγαν,
χάνονταν η πνοή,
πολέμησα τότε με όπλο που μόνο η καρδιά το κρατεί
και… ω θρίαμβος
Νίκησα με ζωή τη ζωή!!!!!!!!!



Ένας μικρός επίλογος:

Μπορεί βέβαια απο τότε που γράφτηκε το συγκεκριμένο ποιηματάκι να έχουν περάσει άλλα τόσα, και κάνα δυο ακόμα, χρόνια, τα δικά μου τα συναισθηματα ωστόσο -που τα ανέσυρε στην επιφάνεια το Κυριακάτικο, φθινοπωρινό και μουντό πρωινό, δεν εχουν αλλάξει στο ελάχιστο...όμοια παραμένουν εδώ και 23 ολόκληρα χρόνια.

Το παιδί μου είναι για μένα η προσωπική μου νίκη απέναντι σε κάθε άλλη μου αποτυχία...απέναντι στην ίδια τη ζωή!


Και μην ακούσω ακούσω αηδιες τύπου "αραπίνας που βλέπει το αραπάκι της πιο ομορφο'

΄







ή
ότι το παιδί μου δεν μοιάζει στο νάζι και στη τσαχπινιά της μάνας του

και πριν

και τώρα





γιατί, χμμμμμ, ούτε που θα με ματαξαναδείτε...
-χαχαχα σιγά μη σας κάνω το χατίρι....-

Μύθοοοοοοοοοοοοοοοος

Είναι μερικές φορές που με πιάνουν τα γέλια διαπιστώνοντας πως έως και τώρα, στην εποχή μας, η λέξη συγγραφέας περικλείεται ακόμα από εκείνο το πέπλο μυστηρίου εποχής μπελ επόκ, όπου ο –η- γραφιάς ήταν ένας
άνθρωπος απόκοσμος, μοναχικός, -κάτι σαν το δικό μας το Παπαδιαμάντη ένα πράγμα- και βέβαια, πάνω από όλα υπεράνω και καλός.






Μύθοοοοοοοοοοοοοοοος
Δεν γνωρίζω τι ήταν κάποτε οι εργάτες του λόγου, γνωρίζω όμως πολύ καλά τι είναι σήμερα και η παραπάνω περιγραφή, για όποιον επιμένει να την πιστεύει, απέχει δυστυχώς παρασάγγας από τη πραγματικότητα.
Πέρα από το ότι, αυτό όντως αληθεύει, ένας συγγραφέας χρειάζεται αρκετές ώρες απομόνωσης για να δημιουργήσει, όλα τα υπόλοιπα , αν όχι για όλους για τους περισσότερους, δεν εχουν ουδεμία απολύτως σχέση με την πραγματική τους ζωή και ο λόγος, οι λόγοι μάλλον, απλοί.





Από τη μια η πληθώρα με την οποία ξεπετάγονται σήμερα οι συγγραφείς τον πιέζει να κάνει διαρκώς δημόσιες σχέσεις για να πουλήσει σαν πλασιέ τα βιβλίο του-φυσικά στις πωλήσεις εχουν δώσει το εκλεπτυσμένο όνομα «παρουσιάσεις»
Από την άλλη η ταχύτητα της ηλεκτρονικής έκδοσης που κάνει το βιβλίο προιόν με σύντομη λήξη ημερομηνίας- δε ξέρω αν το γνωρίζετε αλλα ένα μήνα μετα την εκδοση του το βιβλίο θεωρείται ήδη «ληγμένο», αναγκάζουν τον καημένο το συγγραφέα να νιώθει και να φέρεται σαν καρεκλοκένταυρος παλεύοντας με νύχια και με δόντια να διατηρήσει όλα όσα θεωρεί δεδομένα του.




Επίσης, οι ελάχιστες ευκαιρίες που δίνονται πλέον για μια έκδοση μη ιδιωτική, η ανάγκη για προβολή στα ΜΜΕ , κι ίσως κάποια άλλα ακόμα που δεν μου έρχονται αυτή τη στιγμη στο μυαλο, απομακρύνουν κατά πολύ το συγγραφέα της εικόνας που ανέφερα από την εικόνα των περισσότέρων συγγραφέων της σήμερον κάνοντας τον κι αυτόν ένα ανθρωπάκι σαν όλους μας, ενίοτε μάλιστα χειρότερο κι από όλους μας.
Επίλογος:
Αν γράφετε, μη προσπαθήσετε ποτέ να γίνετε «συγγραφέας» με βούλα …το καλύτερο είναι να παραμείνετε απλώς ένας άνθρωπος που γράφει.......

Πύρινη βούλα

Επί του συγκεκριμένου δεν αναφέρθηκε τίποτα

Δεν γνωρίζει ουδείς

Οι πάντες δήλωσαν άγνοια

αν κι εξάλλου δεν ήταν αυτό το ζητούμενο

Το ανεκπλήρωτο κι ανείπωτο του εκλιπόντος

προφυλάχθηκε εκ του ιδίου διακαώς

καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του

κι έτσι ούτε ένας δεν είναι σε θέση να απαντήσει

Το ερώτημα ως εκ τούτου παραμένει αναπάντητο

Αταύτιστη ύπαρξη ο μακαρίτης

ή μήπως ξεχωριστό ον;

Ον που στην ιδιαιτερότητα του

έδωσε πιστοποιητικό ασφαλείας

και σφραγίδα γνησιότητας

η πύρινη βούλα της μοναξιάς

παρεμποδίζοντας την έξοδο

των έσω του και διαφυλάσσοντας τα

σε πυρίμαχο κύλινδρο αυτοαπομόνωσης

Αταύτιστη ύπαρξη ο μακαρίτης

ή μήπως ξεχωριστό ον;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΨΗΛΗ ΡΑΠΤΙΚΗ ΣΤΟ ΖΕΦΥΡΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ROM

Η Βαλεντίνη με τα rap μαλλιά που όλο και πιο συχνά βλέπουμε τον τελευταίο καιρό να εμφανίζεται σε κάθε είδους εκπομπές στην τηλεόραση, με συνακόλουθές της δυο, τρεις, καμιά φορά και τέσσερις πανέμορφες νεαρές τσιγγάνες, και η οποία δε διστάζει να επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία ότι κατάγεται από τα Λιβάδια Μυλοποτάμου, ξεκίνησε την πορεία της στο χώρο της μόδας, σχεδιάζοντας haute couture για μεγάλους Ευρωπαίους σχεδιαστές. Σήμερα παράγει υψηλή ραπτική για τσιγγάνους.....

Εγώ

Αιματηρές συγκρούσεις δεινοσαύρων
Εμπλέκονται σε αναίμακτες πορείες άστρων
Μάχες αρχέγονες σε ερμητικά κλεισμένα τείχη.
Την ώρα που δυο προαιώνιοι εχθροί
Μ’ άσπονδο μίσος συμπαλεύουν
Ο πόνος κλαίει!
Το μίσος καίει!
Και μέσα εκεί,
στο συρματόπλεγμα των στρατοπέδων τους
Το «εγώ» θεριεύει,
Κάπου εκεί, στο συνονθύλευμα μπερδεύονται
Και δυσκολοακούγονται οι φωνές.
Μια λέξη μόνο ξεχωρίζει:
Εγώ…εγώ…

Για μένα θέλω εγώ να μη πονώ…
ασφαλώς..
Δικαίωμα μου είναι, δεν είναι,
εγώ γουστάρω να μισώ.
Γιατί και αν ακόμα,
άσκοπα φυσικά κι επί ματαίω,
μ’ άλλον τρόπο πάσχιζα να φερθώ
Μπορώ ή δε μπορώ,
που χρόνος τώρα να καθίσω να σκεφτώ,
Το υπερφίαλο εγώ,
σκληρός και αδυσώπητος μονάρχης,
μου τ’ απαγορεύει
Ρητά και στυγερά με διατάζει:
Θα γίνει ότι θέλω εγώ,
μ’ ακούς;
Μια κι αν συμβεί αλλιώς
Εγώ, εγώ, δεν θα είμαι εγώ…

Ο ευρών αμοιφθήσεται

Παγιδεύτηκα στην έλλειψη.
Τείχος σκληρό αδιαλείπτως έπεφτε
πάνω μου η άρνηση.
Σε τυχαία εκσπερμάτωση άνομων πόθων
γύρεψα λύτρωση.
Στο άναρχο φως για να με οδηγεί ανέκαθεν στόχευα…
Με εύσημα από τις γειτονιές του Αχέροντα,
που μόνιμος του κάτοικος εν τέλει παρέμεινα,
επικροτήθηκα.
Πως έγινε τούτο ποτέ δεν κατάλαβα
και συχνά στο χρησμό της Πυθίας
για το πώς και γιατί απευθύνθηκα.
Τον φταίχτη, που βεβαίως μπορεί
και να ήμουν εγώ, επεκήρυξα
και μεγάλη αμοιβή
σε όποιον τον βρει υποσχέθηκα.
Καταζητείται…
Καταζητείται…
Ο ευρών αμοιφθήσεται…
Καταζητείται…
Όμως μια στυγνή Μήδεια,
με φθόνο πολύ μέσα της
για την από φύση της ανικανότητα,
μια στυγνή Μήδεια που κατά βούληση κατατροπώνει
αλλοιώνοντας την των Σειρήνων αρμονία,
η Άτροπος , ως λέει ο Πλάτων,
ποτέ δεν συλλαμβάνεται.

Πέραν του σύνηθες

Ακροβάτης σε πυργωμένα και απύργωτα
τείχη του οράματος…
Διασπώνται απόψε τα χαλκώματα.
Υπερκόσμια διακλαδώνουν οι κεραίες
στα τροπικά δάση της φαντασίας.
Οργιαστική βλάστηση, πέραν του σύνηθες.
Υπέρηχοι ζητούν στυγνά να κατατροπώσουν
το φοβερό δυνάστη.
Της λογικής το δυνάστη….
Κρανίου τόπος η ψυχή
σε τέτοια άνιση πάλη.
«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι….»
Προς με; Προς με;

; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ;


Και εναλλακτικά, δια την επείγουσα οδό της σωτηρίας,
αλλάζεις σελίδα:
«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!!!»