Επαγγελμα χτιστης

Ειχα καιρό πολυ να το κάνω―να αναρτήσω ποίηση―δεν ξερω πως και γιατι μου βγήκε τελικα....ή μάλλον μπορεί και να ξέρω.....
Εσείς ξέρετε;

Είναι αλήθεια οτι δεν ανήκει σε κατηγορίες περιωπής η δουλειά μου.
Επάγγελμα  χτίστης....μπρρρρρ, πιάστ’  τ’ αυγό και κούρεφτο δηλαδή
Απλώς κάτι γίνεται με τα ένσημα
Βαρέωςε αννθυγιεινά!
Αλλά πάλι, πως να σηκώσεις το ασήκωτο ρε μάγκα μου;
Γεμίζεις κακοήθεις όγκους τελικα.






Βέβαια πριν τους όγκους αποκτάς μπράτσα και πλάτες.
Φουσκώνει τα ποντίκια η ταπεινωμένη ανάγκη σαν σαμπρέλα,
μπουκάρεις στο γιαπί και αγνοείς τη σκόνη.
Με λάσπη παλαμίζεις την ελπίδα
και ξεκινάς να καλουπώνεις το ευειδές του μάστορα
σε σχέδια πάνω και πέρα της δικής σου διάθεσης.


Όμως , πολύ λάσπη ρε παιδί μου
Μ’ επνιξε την ώρα που εχτιζα, στις πλαγιές του μισοφέγγαρου,
το αχανές του κόσμου, βαρέθηκα,
και σταμάτησα να σηκώνα τα ασήκωτα