Κάποιες μερες τώρα ασχολούμαι με ένα θέμα σχετικό με μια από
τις πιο μαύρες σελίδες της ναυτικής ιστορίας του τόπου μας:
Το ναυάγιο του πλοίου«ΗΡΑΚΛΕΙΟ» που συνέβη στις 6 Δεκεμβρίου 1966 στη βραχονησίδα Φαλκονέρα
με
αποτέλεσμα σε 10 μόλις λεπτά να χαθούν 217 ψυχές.-επίσημα, γιατί ανεπίσημα και
στη πραγματικότητα είναι πάνω από 500-
Δεν θα σας πω που εστιάζω εγώ, η δημοσιογραφική ομερτά βλέπετε
το απαγορεύει πριν την δημοσίευση του θέματος- θα σας πω μόνο πως ψάχνοντας για
περαιτέρω στοιχεία στο ιντερνετ, διαβάζω και μεταφέρω αποσπασματικά
Χαρακτηριστική είναι η κατάθεση του τότε υποπλοίαρχου
Αλέξανδρου Στεφαδούρου:
«Όταν το πλοίο
πήρε κλίση από την εισροή υδάτων, ο πλοίαρχος Εμμανουήλ Βερνίκος έδωσε το
σύνθημα δια κωδωνοκρουσιών. Μετά τον αντελήφθην να χάνει την ψυχραιμία του.
-Ο συγκεκριμένος «κύριος»αν και ηταν ο
πρώτος που έπεσε στην θάλασσα φέροντας σωσίβιο, όπως είπαν οι διασωθέντες
αξιωματικοί-αυτόπτες μάρτυρες, ποτέ δεν βρέθηκε ο ίδιος ή το πτώμα του.-
-Φωτο απο το εσωτερικό του καταραμένου πλοίου-
Η απόφαση για κήρυξη 8ήμερου πένθους δεν
ήταν αρκετή για να απαλύνει τον πόνο των συγγενών, ενώ οι σκηνές που
εκτυλίχτηκαν στο αεροδρόμιο και έπειτα στο νεκροταφείο του Αγίου Λουκά, όταν
στις 6 το απόγευμα της 10ης Δεκεμβρίου έφτασαν αεροπορικώς κάποιες από τις
σορούς, ήταν δραματικές.
Η δίκη η οποία πραγματοποιείται λίγους
μήνες μετά, αλλά και η εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό αφήνουν στους
επιζώντες και τους συγγενείς των θυμάτων την πικρή γεύση της ατιμωρησίας
εκείνων που θεωρούν έως σήμερα ενόχους. Η τοπική κοινωνία ξεσηκώνεται, αφού
πριν το ναυάγιο είχε αμφισβητηθεί η ικανότητα των πλοίων της εταιρείας
Τυπάλδου, λόγω των μετατροπών που είχαν υποστεί.
Συμπέρασμα:
Οι ένοχοι δεν τιμωρούνται
ποτέ και σε καμιά εποχή, ούτε ακόμα κι όταν τα αίσχη τους εχουν αντίκτυπο ανθρώπινες
ζωές
