Την απέχθεια μου για τους κοιλιόδουλους , και γενικά με ότι έχει να κάνει με το πολύ φαί την εχω εκδηλώσει πολλάκις....
―Ενα αυτό και παρακαλώ κρατηστε το στην άκρη του μυαλού σας―
Πάμε αλλού τώρα.
Το Ηράκλειο λοιπόν, σαν πλούσια πόλη , ηξερα καλα πως μια Παρασκευη βράδυ―μη πω κι ολα τα υπόλοιπα―εχει εικονες σαν αυτή
Σαν αυτη―φρεσκότατο λέμε―
σαν αυτη―εχει πολλους ηλίθιους ο κόσμος και ποτέ δεν κατέταξα τον εαυτό μου στις εξαιρέσεις―
Αντε και σαν αυτη
Θες και σαν αυτη των παραπηγμάτων ; Αντε, στο διάολο ας πάει, εχει κι απ΄ αυτές―αν μ επιαναν την ωρα που την τραβουσα θα μ εκαναν τουλούμι στο ξυλο και με το δικιο τους εδω που τα λεμε―
Η εικόνα όμως της ξυπόλητης σκιάς που κινείται σκυφτή γύρω απο τα τραπέζια την ώρα που τρώνε οι άλλοι
εκλιπαρώντας στην κυριολεξία για μια φέτα ψωμί, πίστευα πως ήταν αποκλειστικό πρόνόμοιο των μεγαλουπόλεων μια και ειλικρινά εγώ δεν την ειχα ξανασυναντήσει στον τόπο μου και θα κάνω καιρό να ξεχάσω αυτό το «φχαριστω μάμα, φχαριστώ μάμα, φχαριστώ μάμα» που επαναλάμβανε συνέχεια και ειδικά μετά που του βρήκα μια ναυλον σακκούλα για να βάλει μέσα τα αποφάγια του τραπεζιου μου
Δεν νομίζω οτι έχω να προσθέσω κάτι άλλο, ούτως ή άλλως οι εικόνες μιλάνε απο μόνες τους....
Θα κλείσω λοιπον με μια φράση που θυμαμαι την γιαγιά μου να μου λεει ανέκαθεν―η κοιλιά τ’ αθρώπου ειναι κάραβος κι όποιος της συνορίζεται ειναι γαιδαρος― και τα σχόλια δικά σας
ΥΓ
Και μη μου πειτε πως σας ψυχοπλάκωσα.....γκρρρρρρ
