Αχ πατριδα μου....

Ακούω καθημερινά τις ειδήσεις, βλέπω γύρω μου, και φρίττω....με όλη την σημασία της λέξης φρίττω...που να κοιτάξω να πάρω ανάσα....που να ψάξω να δω μια όμορφη εικόνα για τον τόπο μου που ψυχοραγει.....

Πριν μερικές μερες ενας 38χρονος αυτοκτόνησε απο χρέη στο Ηράκλειο, τελευταία, εχω αρχίσει στην γειτονια μου―βάλτε ενα Κολωνάκι κατά νου―να βλέπω απο το μπαλκόνι νεα παιδιά να ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες για φαί....―μιλάμε για επαρχία, ετσι;―αρχίζουμε πλέον και εδώ να  διπλομανταλώνουμε  τις πόρτες―εγώ ευτυχώς όχι ακόμα γιατι δεν πατιέται  το σπίτι μου― κι ανάμεσα σε όλα αυτα και χιλιάδες αλλα, βλέπω να περνά ο καιρός και να μην πληρώνει κανείς από όλους όσους έφταιξαν,

κανεις από όλους εκείνους που έφεραν την πατρίδα μας σ΄ αυτη την κατάντια

Βλέπω  τον πρωθυπουργο που στηρίξαμε όλοι εδώ με νύχια κα με δόντια, να μας γεμίζει το ένα ψέμα πίσω απο το άλλο, με μια «πολιτική αντίθετη της ιδεολογίας του―κύριε ελέησον― και συν τοις άλλοις, βλέπω ότι δεν τολμώ πια να πω ότι αγαπώ και τον τόπο μου γιατί  κινδυνεύω.να πετροβοληθώ............

Αχ πατρίδα μου, πόσα δεινά ακόμα θα αντέξεις;;;;;

Με τα μάτια της Ρίκης

Το θέμα ειναι ελεύθερο, εγώ βάζω λεζάντα τον δικό μου σχολιασμό στην φωτο, κι εσεις αφήστε τον δικό σας.....

Ο Πάγκαλος με τα μάτια της Ρίκης.....ή αλλιώς μια γρια ΠΟΥΤΑΝΑ της πολιτικης.....

Η αγάπη δεν εχει να κάνει....

....με υποθέσεις αίματος.....

 ......με υποθέσεις αίματος αλλα μόνο με υποθέσεις συνείδησης!

Ειναι μια ιστορία απο αυτές που βλέπουμε στο σινεμά, και της οποιας το φινάλε ξετυλιχτηκε αυτες τις μερες σχεδόν δίπλα μου....

Ας πάμε όμως λίγο πιο πριν, όχι πολυ, 55 χρόνια μονάχα...εξάλλου τι ειναι 55 χρόνια μπρος στην αιωνιότητα; ―λιγο χιουμορ πάντα κάνει καλό―

55 χρόνια λοιπον πιο πριν, εδω στη γειτονια μου μια γυναικα προσπαθούσε να κανει παιδί, ματαια όμως...μέχρι που τελικα το πήρε απόφαση και υιοθέτησε ενα αγοράκι 1 έτους.

Λίγους μήνες μετά, ναι, ΄λίγους μηνες μετά, ω του θαυματος, κυοφορούσε και το δικό της παιδί, το οποίο γεννήθηκε και ήταν κορίτσι, ποτέ όμως, ποτέ η γυναίκα αυτη δεν ξεχώρισε το ένα παιδί απο το άλλο.

Τα χρόνια πέρασαν, και  γιος, το υιοθετημένο παιδί, απεδείχθει στην πορεία μεγάλο κεφάλι, σπούδασε στην Αμερική, όπου και παρέμεινε, διδάκτωρ αν δεν κάνω λάθος σε κάποιο πανεπιστήμιο.

Η κόρη παρέμεινε στη γειτονια, τέλειωσε το γυμνασιο, πήρε ένα καλο παιδί κι εκανε μια ωραία οικογένεια.

Βέβαια η μητέρα που την γεννησε, και σε κάπως προχωρημένη ηλικία, μεγάλωνε, και αρχιζε να γίνεται βαρος―δεν το λεω εγω, μιλω εκ του αποτελέσματος―οπότε σκέφτηκε να την κλείσει σε κάποιο γηροκομείο.

 Τι γίνονταν στα εσώτερα του σπιτιού εγώ δεν γνωρίζω, και παρότι βουίζει η γειτονια εγώ αυτα δεν τα λαμβάνω υποψη μου. 

Ξέρω μόνο ότι πριν 2, 3 μέρες είδα τον Αντρέα στην γειτονια, ετσι λενε τον υιοθετημένο άντρα,που ειχα να τον δω, ουουυυυυυυυυυυυ, ουτε κι εγώ θυμάμαι πόσο, και λιγες ώρες πριν, τον ξαναείδα να κρατά σχεδόν αγκαλια την κυρα Σταυρούλα, εκείνη να αποχαιρετά όλη την γειτονια, και μετά να μπαίνουν σε ένα ταξί, και να φεύγουν για αεροδρόμιο.

Παραδίπλα η «κόρη» υποτίθεται έκλαιγε, και προσπαθούσε να δικαιολογηθεί....κανείς δεν την άκουγε....είμαι σίγουρη.

Παρακολούθησα την όλη υπόθεση απο το μπαλκόνι του σπιτιου μου και ειμαι συγκλονισμένη....

Το τότε υιοθετημένο παιδί, ο σημερινός πανεπιστημιακός, δεν ξέχασε...ήρθε,  εβγαλε την γυναίκα που τον μεγάλωσε απο το γηροκομείο, την πήρε μαζί του κι εφυγαν...

Αλήθεια, πως μπορείς αραγε να βάζεις τον άνθρωπο που σε γέννησε σε τετοιου είδους ιδρύματα;

Αλήθεια, έχει σχέση εχει η αγάπη με το ποιος σε  γεννά ή με το ποιος σε μεγαλώνει;

Εκκλησίες....εκκλησίες....εκκλησίες

Χθες, πήγε για πρώτη φορά μια φίλη μου το παιδί της στο δημόσιο προνήπιο, στο ίδιο ακριβώς που πήγα και εγω την κόρη μου πριν 20 χρόνια....

Πίστέψτε με, τίποτα δεν άλλαξε όλα αυτα τα χρόνια....20 χρόνια πριν, και είκοσι χρόνια μετά, η ίδια ακριβώς κατασταση που επικρατούσε, επικρατεί.

Η τουαλέτα έξω, η βρύση για να πλύνουν τα παιδιά τα χεράκια τους έξω, μια μισοσαπιμένη σιδερένια πόρτα με τζαμαρία που κινδυνεύουν ανα πάσα ώρα τα παιδιά , όχι μόνο να την ανοίξουν με μέγιστη ευκολία και να βγουν έξω, αλλά να πέσουν και πάνω στη τζαμαρία  και να σφαχτουν.

Και το...νερό τους, θα το κουβαλούν κάθε πρωί αυτά.....

Ενα χαλι μαύρο με δυο λόγια, ενα τριτοκοσμικό σχολείο με ολη την κυριολεξία της λέξης σε μια, υποτιθεται, απο τις πιο καλές συνοικίες του Ηρακλείου....βάλτε κατά νου τις υποδεέστερες.

Και δίπλα, παραδίπλα, πιο δίπλα, πιο πέρα, πιο παραπέρα, πιο κάτω, πιο

 παρακάτω, να να υψώνονται  η μια μετά την άλλη  

εκκλησίες....εκκλησίες....εκκλησίες....

 Κι ας υπήρχε κάποτε κι ένας Κοσμάς Αιτωλός που βροντοφώναζε:

«Η Ελλάδα θέλει σχολεία για να πάει μπροστά, όχι εκκλησίες.....»

Υ.Γ

Παρεπιπτόντως, τα απαραίτητα για ενα παιδί του προνήπιου, κοστίζουν 80 ευρώ....τουτέστιν αν εχεις ενα παιδί στο νηπιο, ένα στο προνήπιο, κι ένα στο δημοτικό,―να βάλουμε κι ένα γυμνάσιο; α πα πα πα― φασκελοκουκούλωστα....απλά δεν τρως εσύ μετα....μην πω και τα ίδια τα παιδια...

Δωρεάν παιδεία λέμε έπειτα...

Το όνειρο

Πάνε χρόνια και χρονάκια, ούτε θυμάμαι πόσα,  που εβλεπα ενα όνειρο....ένα πολυ γλυκό όνειρο....πάντα το ίδιο....χωρις καμια παραλλαγή.

Δεν νομιζω πως εχει σημασια να το αναλυσω τώρα...

Κάποια στιγμη το όνειρο σταματησε....για αρκετά χρόνια...τώρα τελευταία επέστρεψε πάλι.....και πάλι με την ίδια γλυκια γεύση...

Μήπως μπορεί κανείς να μου δώσει κάποια εξήγηση ;

Στην επανάληψη του εννοω.

Ευχαριστώ

Χαρές....χαρές....χαρές....Και στω κοπελιώ σας....

Χαρές είχαμε χθες βράδυ....

Άντε βρε, 

και στω κοπελιώ σας

 αλλά και στα δικά σας οι λεύτεροι....

Και δεν εχει κλεισει χρόνο απο τότε που παντρεύτηκεαυτή
 Λίγους μήνες μετά, παντρεύτηκει και γέννησε αυτη

Και χθες βράδυ αρραβωνιάστηκε ο κανακάρης ο γιος 

Πλέον εχουν απομείνει μονάχα τα δυο μικρα....μικρά λέμε τώρα

Η κόρη μου δηλαδη

 και η μικρή της μιας αδελφης μου

Η ευτυχής μαμά, που ειναι και η μικρότερη μας και παρόλα αυτα παντρεψε και τα δυο της παιδια, χαμογελά

Εγω πάλι ειμαι λίγο μελαγχολική, ή μου φαίνεται;

Πότε πέρασαν τριάντα χρόνια βρε παιδια;

Πότε  εγινε άντρας το μωρό;

Και γεννήθηκε και οκταμηνίτης παναθεμα τον... και μεχρι να πάρει τα πανω του τον είχε πάντα στην επιβλεψη της η μεγάλη  αδελφη που βλεπετε―9 μηνες διαφορα―

Ας το καλό, ξανά μελαγχόλησα, αλλα δεν θα το αφήσω έτσι, οπως βλέπετε, μου περνά εύκολα

Και ειναι δυνατόν να μη μου περνά;

Χαρές, χαρές, χαρές είναι αυτα

’Αντε βρε, και στις δικες σας τις χαρές εύχομαι, όπως κι αν τις εννοεί ο καθένας

Κι όσο για σένα παλληκάρι μου

Χίλιες ευχές απο καρδιάς

για τη χαρά σου δίνω

και μ΄  αγριοπερίστερα

στη κλίνη σου αφήνω....

ΥΓ. Ναι, ναι  το ξέρω πως εχουμε πολυ όμορφα παιδιά, μη μου το λετε .... χα χα

Ρίξε τσιγγάνα τα χαρτιά....

......η μοίρα μου να δω τι μου φυλά.....

’Ασχετως ο πρόλογος....αλλα έτσι, για να υπάρξει ένας πρόλογος...

Αλήθεια, βρε παιδιά, τι είναι αυτό που καθορίζει τις τύχες των ανθρώπων;

Πχ:

Τι είναι αυτό που κάνει δυο παιδιά που γεννιώνται ταυτόχρονα,το ένα να αγκαλιάζεται απο αγάπη και το άλλο να καταλήγει στα σκουπίδια της εγκατάλειψης...

Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τόσο την μια ζωή απο την άλλη―και μη μου πείτε το μυαλό―κι αν τέλος πάντων μπορούμε να προβλέψουμε  κάτι.

Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου πάντως έλεγε

«Τα γράφει η μοίρα στο χαρτί πελέκι δεν τα κόβει...»