Ας επικρατήσει η δικαιοσύνη, κι ας χαθεί ο κόσμος...- Υπόθεση Jumbo-

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Το... καλό μας Jumbo, αυτό ξέρετε, που σπάει τη κρίση, που δίδει χαρά στο παιδί κι ανακούφιση στο γονέα... αυτο το "αγαθό" μεγαθήριο της οικονομίας, αυτό που όλοι μας έχουμε πλανηθεί στα καλέσματα του... ναι, ναι, παραδεχτείτε το, όλοι μας.... και τουλάχιστον δέκα φορές έχουμε περάσει τα κατώφλια του, έδειξε επιτέλους το αληθινό πρόσωπο του.
Και ποιο είναι αυτό το πρόσωπο;
Ρίξετε μια ματιά στην παρακάτω φωτογραφία- ανακοίνωση και συνεχίζουμε...

Που λέτε, δεν μπορεί, σ' ένα σημείο της μνήμης σας θα έχει απομείνει κάτι που θα σας θυμίζει το πρόσφατο γεγονός του άνεργου πατέρα που έκλεψε για το παιδί του ένα κουτί μαρκαδόρους της φοβερής αξίας των 18...ναι, ναι 18 ευρώ κι απο κει κι έπειτα διασύρθηκε σαν το μεγαλύτερο εγκληματία.
Γιατί αγαπητό Jumbo αν όπως λες ο άνθρωπος που εξευτέλισες για 18 ευρω είχε όντως πειράξει επανειλημμένως την ιδιοκτησία σου, γιατί περίμενες την χιλιοστή φορά για να αντιδράσεις;
Και αν όντως, να το φέρω κι αλλιώς, ήθελες να κάνεις μια αληθινή διαφημιστική καμπάνια, γιατί αντί να συρεις τον κακόμοιρο στα δικαστήρια δεν του πρόσφερες και όλο τον σχολικό εξοπλισμό του παιδιού του; Εκει θα έβλεπες αύξηση κερδών...-μήπως να με πάρεις μάνατζερ;-
Όμως το θέμα μου αγαπητό Jumbo δεν είσαι εσύ...και δεν είσαι γιατί δεν είμαι είμαι τόσο ηλίθια ώστε να περίμενω από μια επιχείρηση του δικού σου εύρους- έστω και μικρότερου- συναισθηματική αντιμετώπιση, προς Θεού, περίμενα όμως κάτι διαφορετικό απο την κολοβή Ελληνική δικαιοσύνη που ενώ ξέρει ότι το σύστημα, του οποίου κι εκείνη είναι παρακλάδι, δημιουργεί Αγιάννηδες, που ενώ ξέρει ότι έξω υπάρχουν όντως εγκληματίες -ηθικοί μα και φυσικοί- που, παράδειγμα, ευθύνονται για τον θάνατο πέντε χιλιάδων και βάλε ανθρώπων και την εξαθλίωση ενός ολάκερου λαού, και καν δεν τους ακουμπά, περιμένει να εξαντλήσει κατά γράμμα το γράμμα του νόμου πάνω στον πρώτο κακόμοιρο που θα πέσει στα χέρια της.
Για να μην φανώ λοιπόν κακιά εγώ έψαξα και βρήκα μερικά αππφθέγματα σοφων που μιλάν για δικαιοσύνη...γιατί εμένα ο καθείς μπορεί να με αμφισβητήσει, τους σοφούς του κόσμου όμως, που απέδειξαν την σοφία τους οι αιώνες, μπορούν;
Όσο για εμάς τους απλούς ανθρώπους, δικαιοσύνη απέναντι στον εξευτελισμένο συνάνθρωπο μας, θα είναι να μην ξαναπατήσουμε το πόδι μας εκει μέσα

Ας επικρατήσει η δικαιοσύνη, κι ας χαθεί ο κόσμος. -Μόττο του αυτοκράτορα της Αγ. Ρωμ. Αυτοκρατορίας Φερδινάνδου Ι (1503-1564)-

«Το δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος ξυμφέρον».Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος

-μτφ. «Το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο απ' ότι συμφέρει τον πιο δυνατό»-

«Δει εν μεν τοις όπλοις φοβερούς, εν δε τοις δικαστηρίοις φιλανθρώπους είναι.» Δημοσθένης, 384-322 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας

μτφρ: οι άνθρωποι στον πόλεμο πρέπει να εμπνέουν φόβο, αλλά στα δικαστήρια να είναι συμπονετικοί

Λατινικά ΡητάSummum jus, summa injuria.μτφρ: υπέρτατη (υπερβολική) δικαιοσύνη, υπέρτατη αδικία.

Audiatur et altera parsμτφρ: ακούστε και την άλλη πλευρά

Το να περιμένεις να σου φερθεί ο κόσμος δίκαια επειδή είσαι καλός άνθρωπος, είναι σαν να περιμένεις να μη σου επιτεθεί ο ταύρος επειδή είσαι χορτοφάγος.Dennis Wholey, Αμερικανός

Ο ανώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τη δικαιοσύνη. Ο κατώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τα συμφέροντά του.Κομφούκιος, 551-479 π.X., Κινέζος φιλόσοφος

Δικαιοσύνη; Θα βρεις δικαιοσύνη στον άλλο κόσμο. Σ' αυτή τη ζωή έχουμε μόνο νόμους.William Gaddis, 1922-1998, Αμερικανός συγγραφέας

Δικαιοσύνη είναι η δίκαιη κατανομή της αδικίας.Maurice Chapelan, 1906-1992, Γάλλος γνωμικογράφος & δημοσιογράφος

Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο για τη δικαιοσύνη που δεν απονεμήθηκε.Ιερός Αυγουστίνος, 354-430, Άγιος

Χωριό μου... χωριουδάκι μου

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό, και όχι μόνο, στον τόπο της καρδιάς μου, στην Νύβριτο, το χωριό του πατέρα μου!
Αχ χωριό μου... χωριουδάκι μου...κάθε σου πέτρα και μια ανάμνηση...

Κάθε σου σοκάκι και μια θύμηση...

Κάθε σου πόρτα κι ένα κάλεσμα...κι ένας γλυκός λόγος...

Σ' αυτό τον δέντρο σκαρφάλωσα...

Σ' αυτή την ανηφόρα λαχάνιασα...

Εδώ προσευχήθηκα...

Απ' αυτό το ευλογημένο δέντρο έφαγα και στυλώθηκα...

Αχ χωριό μου... χωριουδάκι μου....

Της μνήμης μου θησαυροφυλάκιο...

Στ' αγιασμένα  σου χώματα κρατάς φίλους και δικούς πολυαγαπημένους...

Τον πατέρα... τον πατέρα του πατέρα...

Στ' αγιασμένα σου χώματα θα δεχτείς κι εμένα σαν έρθει η ώρα...

Παραγγελιά και υπόσχεση το αφήνω...

Αχ χωριό μου... χωριουδάκι μου....

Μια στάλα γωνίτσα στην άκρη της γης:

 Νύβριτος (παλαιότερη γραφή: Νίβριτος) είναι οικισμός και ομώνυμο δημοτικό διαμέρισμα στο Δήμο Ρούβα της Επαρχίας Καινουργίου με 255 κατοίκους το 2001 στους νότιους πρόποδες του όρους Αμπελάκια (υψόμ. 1.445 μ.). Η θέση του είναι στο 420 χιλιόμετρο του δρόμου προς Ζαρό. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η ελαιοκομία, η κτηνοτροφία και η συλλογή του αρωματικού φυτού φασκομηλιά (ελελίσφακος ο φαρμακευτικός, Salvia officinalis). Υδρεύεται από πηγή κοντά στο χωριό. Μέσα στο χωριό στην Πίσω Βρύση υπάρχει πελώριος πλάτανος.

Ιστορικά στοιχεία

Το όνομα του χωριού είναι προελληνικό και η σωστότερη γραφή είναι Νίβριτος Το 1583 αναφέρεται ως Ivrito με 210 κατ. και στον Basilicata αναφέρεται Gnivirto

Ο ναός της Παναγίας είναι ο σημαντικότερος και γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Επίσης στα βορειοδυτικά βλέπουμε επάνω από το χωριό, στην απόκρημνη θέση Καλύβες, μέσα σε σπήλαιο, το εκκλησάκι του Αγίου Μεθοδίου, ο οποίος ασκήτευσε εντός του σπηλαίου

Η περιοχή είναι κατάφυτη από πεύκα. Μέρος των λειψάνων του Αγίου μεταφέρθηκε κατά την Τουρκοκρατία στην ιερά μονή Επανωσήφη, όπου ευρίσκονται σήμερα. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 25 Ιουνίου. Στο απολυτίκιό του αναφέρεται το όνομα του χωριού.

Χτύπησε το κουδούνι σήμερα...- Φώτο-

Τώρα το πως χτύπησε είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...
Κι αφού τέλος πάντων εμείς δεν μπορούμε, όσο κι αν το θέλουμε, να το "αναγκάσουμε" να χτυπήσει με ένα διαφορετικό ήχο, ας μεταφερθούμε νοερώς, με την βοήθεια των εικόνων, σε μια εποχή, που χωρίς να είμαστε παρελθοντολόγοι, έχει άλλα άλλο χρώμα...άλλη μυρωδιά...άλλη γεύση.....

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος: Ο Έλληνας

Επιμέλεια Ρίκη Ματαλλιωτάκη

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ: Γεννήθηκε το 1541 στο Βενετοκρατούμενο Χάνδακα, το σημερινό Ηράκλειο Κρήτης, που όμως σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες, τουρκοκρατούμενες περιοχές της Ελλάδος, εκείνη την εποχή ήταν κέντρο πολιτιστικής κίνησης και ανάπτυξης αφού το εξαγωγικό εμπόριο ανθούσε και οι σχέσεις του νησιού με την Ευρώπη απλώνονταν όχι μόνο σε εμπορικό επίπεδο αλλά και στον πνευματικό και καλλιτεχνικό τομέα..
Ήδη από τον προηγούμενο αιώνα στη Κρήτη ανθούσε η περίφημη Κρητική σχολή η οποία εξήγαγε φορητές εικόνες κατά παραγγελία σε ναούς και ιδιώτες της Δύσης και κυρίως της Ιταλίας.
Σε ένα τέτοιο πολιτιστικό περιβάλλον λοιπόν διαμορφώθηκε η αρχική καλλιτεχνική αντίληψη του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου με έντονη τη βυζαντινή επίδραση στα πρώιμα τουλάχιστο έργα του μια και τότε ξεκίνησε να υπογράφει με το βυζαντινό τρόπο ( Διά χειρός Δομήνικου Θεοτοκόπουλου) τον οποίο και διατήρησε για όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος όμως από πολύ νωρίς αποχωρίζεται τη γενέτειρα του και ξεκινά για την Ιταλία η οποία έχει ήδη αναδείξει μεγάλους αναγεννησιακούς ζωγράφους όπως τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, το Μιχαήλ Άγγελο, το Ραφαήλ και τον Τιτσιάνο, ο οποίος μάλιστα υπήρξε και ο σημαντικότερος δάσκαλος του Θεοτοκόπουλου.
Εγκαθίσταται αρχικά στη Βενετία, από τα πιο δυνατά ευρωπαϊκά κέντρα τέχνης τότε, και μαθητεύει κοντά στον Τιτσιάνο γνωρίζοντας κοντά του την τέχνη της όψιμης Αναγέννησης και σύντομα κερδίζει την εκτίμηση της αστικής κοινωνίας και άλλων ομότεχνων του οι οποίοι τον αποκαλούν «Ο ΈΛΛΗΝΑς» (il Greco)
Έργα του αυτής της εποχής είναι το «Όρος Σινά) και «ο Ιησούς θεραπεύει τον τυφλό», που εμπνέεται από τη Παλαιά Διαθήκη και στα οποία τοποθετεί βυζαντινά στοιχεία αλλά που εν τούτοις είναι καθαρά ενετικής τεχνοτροπίας

ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ: Γύρω στα 1570, γνωστός καλλιτέχνης πια και σε ηλικία 30 ετών, φεύγει από τη Βενετία για την πρωτεύουσα της Ιταλίας, τη Ρώμη, όπου ολοκληρώνει τις νέες καλλιτεχνικές ιδέες κι από κει, έχοντας πλέον αποκτήσει ιταλική παιδεία και συγχρόνως κουβαλώντας τις μνήμες της βυζαντινής παράδοσης, ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος θα μεταφερθεί στην Ισπανία, πιθανόν το 1575, όπου αρχικά θα διαμείνει στη Μαδρίτη για σύντομο χρονικό διάστημα έως ότου το 1577 εγκατασταθεί μόνιμα πια στο Τολέδο για να διαμορφώσει το προσωπικό και αξεπέραστο ύφος του.
Το Τολέδο, μια μικρή πόλη με έντονο αίσθημα μυστικισμού και θρησκευτικής κατάνυξης, θα γίνει η καινούργια πατρίδα του Θεοτοκόπουλου, στην οποία θα παραμείνει ως το θάνατό του μια κι εκεί ο εσωτερικός του κόσμος θα βρει το κατάλληλο κλίμα για να εκφραστεί ελεύθερα και δημιουργικά ενώ ταυτόχρονα εκεί θα αποκτήσει και το μοναδικό του παιδί, το Γιώργη Μανουήλ, με τη Χερωνύμα ντε λας Κουέβας, σύντροφό του ως το τέλος της ζωής του.
Οι οικονομικοί του πόροι προέρχονταν από τις αναθέσεις εκκλησιών του Τολέδο κυρίως, τις οποίες καλούνταν να φιλοτεχνήσει και έργα τούτης της περιόδου είναι η «Αγ. Τριάδα» του Πράδο, το περίφημο «Εσπόλιο», η «Γυναίκα με την ερμίνα», η οποία ταυτίζεται με τη σύντροφό του, Χερωνύμα και «Η λατρεία του ονόματος του Ιησού» κ.α.
Το 1582 ολοκληρώνει το «Μαρτύριο του Αγ. Μαυρίκιου και της Θηβαϊκής Λεγεώνας», μετά από εντολή του βασιλιά Φιλίππου του Β΄ για το μοναστήρι του Εσκοριάλ., ο βασιλιάς όμως ενοχλείται από την ελεύθερη απόδοση των βιβλικών μορφών και από την κυριαρχία εκθαμβωτικών χρωμάτων.κι έτσι ο ζωγράφος δε θα δεχτεί άλλη βασιλική παραγγελία.
–Το έργο αυτό κρίθηκε ακατάλληλο για το Εσκοριάλ και παραμερίστηκε για να τοποθετηθεί μετά την αναγνώριση της αξίας του στις συνοδικές Αίθουσες του Εσκοριάλ, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.-
Αντίθετα, στη κλειστή κοινωνία του Τολέδο τα έργα του γίνονται κάτι παραπάνω από αποδεκτά με αποτέλεσμα ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος να αναδείξει μέσα από την τέχνη του απλούς ανθρώπους του ισπανικού λαού φιλοτεχνώντας πορτρέτα δασκάλων του, ευεργετών του, του γιου του, της συντρόφου του μα και πολλών σημαντικών ανθρ[ωπων της εποχής του.
Ο Ελ Γκρέκο βρέθηκε αντιμέτωπος πολλές φορές με την Ιερά Εξέταση και χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι κάποτε τον κάλεσαν σε δίκη γιατί οι πίνακές του ήταν αιρετικοί, επειδή τα φτερά των αγγέλων στους πίνακές του είχαν μεγαλύτερο μέγεθος από το «φυσικό».
Στο έργο του μεγάλου καλλιτέχνη είναι διάχυτη η αγωνία του να υποτάξει την ύλη στο πνεύμα κάτι που επιδιώκεται άλλοτε με δυναμισμό, άλλοτε με θυμό, άλλοτε πάλι με παράφορο πάθος που φαίνεται καθαρά στα αποσαρκωμένα πρόσωπα των αγίων των οποίων οι μορφές έχουν απαλλαχτεί από κάθε τι υλικό και φθαρτό φανερώνοντας την ανωτερότητα του πνεύματος και την επικράτηση τους μέσα σε ένα μεταφυσικό πλαίσιο.
Αλλά και η μορφή του Χριστού στα έργα του Δομίνικου Θεοτοκόπουλο, είτε στο Σταυρό, είτε στο δρόμο για το Γολγοθά, είτε πληγωμένος, είτε οπουδήποτε, εμφανίζεται τραγική, αφού στο πρόσωπο του θεανθρώπου ο ζωγράφος φαίνεται καθαρά πως απεικονίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα, που αγωνιά και θλίβεται για τα δεινά της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Το 1612 ο Θεοτοκόπουλος φιλοτεχνεί την «Προσκύνηση των βοσκών» για να τοποθετηθεί στον τάφο του, στην κρύπτη που εξασφάλισε στο ναό του Σάντο Ντομίγκο. Δύο χρόνια αργότερα εξουσιοδοτεί το γιο του Γεώργιο Μανουήλ, να συντάξει τη διαθήκη του και τον ίδιο χρόνο ο Γκρέκο φεύγει από τη ζωή, άρρωστος, σε ηλικία εβδομήντα τριών ετών.
Έκτοτε, την εθνικότητα τούτου του μεγάλου ζωγράφου διεκδίκησαν και οι τρεις πατρίδες του, η Κρήτη, η Ιταλία κι η Ισπανία , όμως το διεθνώς αποδεκτό όνομα «ELGRECO» καθρεφτίζει μοναδικά τη ταυτότητά του: el (Ισπανία) Greco (Ιταλία) με τη σημασία «ο Έλληνας».
Όποια ωστόσο κι αν είναι η εθνική του ταυτότητα, αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι πως ο Έλληνας που με το δικό του, αξεπέραστο τρόπο ξεχώρισε από τους ομότεχνους του ταυτίζοντας το ανθρώπινο δράμα με το δράμα του θεανθρώπου, ανήκει στους πιο μεγάλους ζωγράφους που έχει να επιδείξει το ανθρώπινο πνεύμα άρα κι ο ίδιος ανήκει σ΄ ολάκερη την ανθρωπότητα αφού και η Τέχνη χωρίς φυλετικές διακρίσεις ανήκει απλά στον Άνθρωπο..

Το γεγονός του μήνα..

Κοιτάζω από δω, κοιτάζω από κει, και τελικά, ναι, το διαπιστώνω.
Όντως, το γεγονός του μήνα, είναι μόνο ένα:
Ναι αδέρφια, αληθεύει.
Η Τατιάνα άλλαξε το Λουκ της.
Έγινε ξανθιά!