Γέμισαν αγκάθια τα πόδια μου
ψάχνοντας τους φίλους της καρδιάς.
Των παιδικών μου χρόνων τους φίλους.
Χαθήκαμε στις αλάνες των ιδεών,
τότε που χώρισαν τα δούναι και λαβείν μας.
Τότε που ο καθένας πάλευε,
με συζητήσεις κατ΄ ιδίαν ή αλλού,
για το δικό του δίκιο,
και που για κάποια ανεξήγητη αιτία αποφάσισαν,
ποτέ να μην συγκλίνουν μεταξύ τους.
Χαθήκαμε....άλλος στο μπλε της θάλασσας...
Αλλος στο πράσινο της χλόης...
’Αλλος κατά το κόκκινο βουνο ανηφόρισε...
Χαθήκαμε....στης μοναξιάς μας την απέραντη βουή.
Δεν καταφέραμε, τι κρίμα, να συμβιβάσουμε τους ρόλους μας
και να τους παίξουμε μαζι σε λαικό θέατρο
Σε παράσταση δίχως εισητήριο.
Μας τ’ απαγόρευσαν τ’ αφεντικά του κόσμου.
Κι έτσι χαθήκαμε
Στις αλάνες των ιδεών χαθήκαμε.
Αν και κατά βάθος ξέρω καλά πως θα τους βρω ξανα.
Γι αυτό τους ψάχνω.
Κι ας ματώνω
Είμαι σίγουρη
Εκεί, κάτω από την Γαλανόλευκη πως θα τους ξανασυναντήσω
