Απο την Αστάρτη στο Βαλεντίνο και στον Υάκινθο

Ο έρωτας σαν συναίσθημα ανά τους αιώνες παραμένει ο ίδιος. Ο τρόπος που τον αναζητούμε άλλαξε απλώς. Κάποτε τον έψαχναν μέσα από καντάδες και ραβασάκια, σήμερα τον αποζητούν μέσα από αγγελίες αφημερίδων και στήλες γνωριμιών στο INTERNET. Ήταν άραγε τότε πιο καλά ή τώρα..

Κι ήταν μια νύχτα ωραία στη καρδιά και στη ματιά σου

Και στα τραγούδια σου. Ήταν γλυκιά

μια νύχτα στα τραγούδια τα παλιά σου

γεμάτη αστέρια, νύχτα ξωτικιά

------

Η μόνη αγάπη μές΄ στη μοναξιά σου,

τόσο όμορφη, τόσο υποβλητικιά,

έγινε πάθος μέσα στη καρδιά σου,

μές΄ στην καρδιά σου την ερημικιά

-------

Αχ, τα παλιά τραγούδια σου που κλαίγαν

κι ήτανε τόσο ανείπωτα γλυκά

και τόκρυβαν σεμνά  και δεν το λέγαν.

------

Αχ, τα παλιά σου τα τραγούδια πού ΄ναι

θλιμμένα σαν αγάπης μυστικά,

σαν άνθη δακρυσμένα που σιωπούνε

(Μαρία Πολυδούρη)

 

Δεν υπάρχει συναίσθημα που να  το έχουν  υμνήσει οι ποιητές περισσότερο από αυτό του έρωτα..

 Για κανένα άλλο θέμα δεν έχουν γραφτεί περισσότερα  βιβλία  και με τίποτα άλλο δεν έχει   ασχοληθεί περισσότερο η συγγραφική πένα   πέρα από αυτό του έρωτα..

Δεν υπάρχει συναίσθημα άλλο στο όνομα του οποίου να έχουν γίνει  περισσότερα εγκλήματα, πόλεμοι, παρεξηγήσεις κι οτιδήποτε άλλο  κακό μπορεί να προκαλέσει άνθρωπος σε άνθρωπο.

Δεν υπάρχει συναίσθημα που να  προκαλεί τόση ψυχική ανάταση, να ανεβάζει  το ανθρώπινο ένστικτο  σε τόσο υψηλά επίπεδα μα και συγχρόνως να το κάνει ισότιμο με αυτό   του ζώου..

Όλα  στους αιώνες των αιώνων προσφέρονταν γενναιόδωρα στο βωμό  της λατρείας της  θεάς του έρωτα.

Ασστάρτη την έλεγαν  οι Φοίνικες , Ιστάρ οι Ασσυρίοι, Ίσις οι Αιγύπτιοι,

Κάλι οι Ινδοί,  Αφροδίτη   οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες , όπως όμως κι αν λεγόταν  ο τρόπος με  τον οποίο ζητούσαν να την εξευμενίσουν ήταν όμοιος:

Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να αγαπά και να αγαπιέται, για να ερωτεύεται και να τον ερωτεύονται  και μακάριοι όλοι εκείνοι που  κοινωνούν την αγία κοινωνία του έρωτα..

Από που σε τούτο τον πλανήτη ακούστηκε  χτύπος καρδιάς   και βγήκε στον αέρα ανθρώπινο χνώτο,  αυτό είναι  δεδομένο  της ύπαρξης μας  και κανόνας απαράβατος.

Αν τώρα  η Ελληνίδα Αφροδίτη  μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής, κι αφού είχε ήδη γίνει ολοκαύτωμα στην πυρά του  σκοταδισμού  του Μεσαίωνα και των Καθολικών, από αυτούς τους ίδιους ονομάστηκε  σε  Βαλεντίνο και τώρα τελευταία προσπαθούν να τον ονομάσουν σε Υάκινθο, αν τώρα στον αιώνα της ταχύτητας που ζούμε ο τρόπος  της ερωτικής προσέγγισης άλλαξε περίπου ολοκληρωτικά  σ΄ αυτό ίσως και να μη φταίμε οι άνθρωποι απόλυτα..

Κι ίσως . ίσως  να ήταν ανυπόστατο εντελώς αν  σήμερα ζητούσα από την κόρη μου να  γυρέψει τον έρωτα στη πλατεία των Τριών Καμαρών…Εκεί δηλαδή που τον γύρευα εγώ, στην εφηβεία μου που με τις  φιλενάδες  μου πηγαίναμε βόλτα πάνω κάτω στο «Νυφοπάζαρο» για να συναντήσουμε τον καλό μας..

Οι δεκαετίες που μεσολάβησαν  είναι δρόμοι παράλληλοι που δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να ενωθούν..

Εξάλλου τι πειράζει. Ο έρωτας είναι από μόνος του ανεπανάληπτος είτε έρχεται από το απέναντι πεζοδρόμιο είτε  μέσα από μια στήλη γνωριμιών του  INTERNET

Ο έρωτας είναι από μόνος του ανεπανάληπτος ότι όνομα κι αν του δώσουν.

Αρκεί να  έρθει..

Αρκεί να υπάρχει..